บทที่ 87 ตอนพิเศษ รวมตัวครอบครัวสุขสันต์

"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"

หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ

"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"

เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด

"คุณนี่นะ..."

เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก

"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"

แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง

"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้ม

เขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียที

และแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...

พิธีวิวาห์ของเมฆากับซิมถูกจัดขึ้นที่โรงแรมเพื่อความสะดวก เนื่องจากมีญาติสนิทมิตรสหายทั้งในและต่างประเทศมาร่วมมากมาย แม้กระนั้นพวกเขาก็ยังเรียกมันว่าเป็นงานแต่งแบบเรียบง่ายเฉพาะคนวงใน

ซิมในชุดเจ้าสาวสีขาวดูงดงามและน่าทนุถนอมยิ่งนัก ยามเต้นรำในอ้อมแขนของเมฆาก็ดูช่างเหมาะสมคู่ควรกันอย่างไร้ที่ติ ทำให้ฟ้าใสยิ้มและน้ำตาคลอไปในคราเดียวกัน ดีใจและอิ่มใจไปกับคนทั้งคู่

เธอยังจำได้ดีถึงวันแรกที่ได้เจอซิม ผู้หญิงน่าสงสารที่เติบโตมาจากสิ่งแวดล้อมที่ค่อนข้างโหดร้าย หากทว่าหัวใจที่เข้มแข็งและสมองอันชาญฉลาดทำให้ซิมผ่านทุกอย่างมาได้จนถึงวันนี้

ฟ้าใสรู้ว่าเมฆารักซิมมาก พี่เป็นผู้ชายอบอุ่น แข็งแกร่งและช่างปกป้อง ฟ้าใสรู้ว่าซิมได้พบคนที่คู่ควรแล้ว และเชื่อว่าทั้งสองจะเป็นคู่ชีวิตที่ดีของกันและกันตลอดไป

หลายคู่เต้นรำกันอย่างรื่นเริงสนุกสนาน เจ้าหนูเอิร์ธของเธอสวมชุดสูททักซิโดเหมือนกับคนเป็นพ่อเปี๊ยบ เด็กน้อยสนุกและมีความสุขกับการเป็นขวัญใจผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นคุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย และลุงป้าน้าอาต่างก็โดนลูกชายเธอตกกันอย่างถ้วนหน้า เวลานี้ก็ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังเล่านิทานสายลับให้ทุกคนฟังอยู่ ซึ่งเป็นนิทานที่ได้ฟังมาจากคนเป็นพ่ออีกที

ฟ้าใสเบนสายตาไปมองร่างสูงสมาร์ตของเรนที่กำลังยืนคุยอยู่กับสเตฟานและเบอร์นาโด สองเจ้าพ่อแห่งลาสเวกัสที่เรนเคารพนับถือเหมือนบิดา ผู้ชายของเธอดูหล่อเหลาและเท่เช่นเคย ไม่ว่าจะอยู่ในลุคแบบไหนเขาก็โดดเด่นเสมอ และเรนในชุดทักซิโดทำให้ฟ้าใสนึกถึงโมเมนต์แรกที่เธอตกหลุมเสน่ห์ของเขาตอนอายุสิบเจ็ด

ตอนนั้นมันเป็นงานเลี้ยงรวมตัวกันของแก๊งลาสเวกัส และเขาแต่งตัวแบบนี้ไม่มีผิด เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงแยกแยะเขาออกจากร็อคได้อย่างง่ายดายทั้งที่ฝาแฝดคู่นี้คล้ายกันมาก และเหมือนฟ้าเป็นใจที่ในคืนนั้นเขาเข้ามาขอเต้นรำด้วยเพราะเห็นเธอยืนหลบมุมอยู่อย่างอายๆ

ฟ้าใสเชื่อว่าเรนคงไม่เคยจำเหตุการณ์เหล่านั้นหรอก เขาเป็นผู้ชายที่มีเป้าหมายชัดเจนในชีวิตมาตั้งแต่ต้น มีแต่เธอนี่แหละที่แอบเฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆ อย่างไร้ความหวัง ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้ครอบครองผู้ชายคนนี้จริงๆ แถมมีโซ่ทองคล้องใจถึงสองคนในเวลานี้

คนตัวสูงหันมาทางเธอแล้วทำท่าเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองเขาอยู่ จากนั้นก็ขอตัวจากผู้ใหญ่ และเดินเข้ามายืนตรงหน้าแล้วโค้งลงอย่างสง่างาม

"ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับคนสวย"

เขากล่าวด้วยประกายตาพราวระยับ ฟ้าใสยิ้มหวานให้

"ได้อยู่แล้วค่ะสุดหล่อ"

หญิงสาวหัวเราะเมื่อผู้ชายของเธอหลิ่วตาให้ เขาพาไปกลางฟลอร์ เริ่มเต้นรำในจังหวะสโลว์โมชันกับเพลงรักหวานซึ้ง

"เมื่อกี้มองพี่ทำไมหือ? คิดอะไรอยู่" เขาก้มมาถามเบาๆ อย่างอยากรู้ความคิดของเธอ

"พอเห็นคนเต้นรำกันเลยคิดถึงอดีตน่ะค่ะ ตอนที่ฟ้าเต้นรำกับพี่ครั้งแรก แต่พี่เรนคงจำไม่ได้หรอก"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอมยิ้มเมื่อเห็นเขาทำท่านึก

"ตอนไหนกัน?"

"นั่นไง บอกแล้วว่าพี่ไม่มีทางจำได้"

เธอค้อนให้นิดหนึ่งอย่างอดไม่ได้ หมั่นไส้คนที่ไม่เคยเห็นเด็กสาวนามว่าฟ้าใสอยู่ในสายตาเลย

"จำได้ว่าเต้นรำกับฟ้า แต่จำไม่ได้ว่างานเลี้ยงไหนคือครั้งแรก"

เรนมองคนที่กำลังทำตาโตด้วยความแปลกใจกับคำพูดของเขา ความจริงเขาเอ็นดูฟ้าใสเสมอ แม้ไม่ได้แสดงออกด้านชู้สาวแต่เขาก็สะดุดตาทุกครั้งเวลาเธออยู่ท่ามกลางผู้คน เรนเห็นสาวน้อยขี้อายที่ชอบหลบสายตาเวลาหันมาเจอเขา เรนเลยถือโอกาสแกล้งดึงเธอออกไปเต้นรำเสียเลย

"ไม่เคยแปลกใจบ้างเลยเหรอว่าพี่มักยืนข้างๆ ฟ้า ไม่ก็ยืนอยู่ด้านหลังไม่ห่าง แต่ตอนนั้นพี่ไม่ได้ค้นหาเหตุผลหรอกว่าทำไม แต่ตอนนี้คิดว่ามันอาจจะเป็นแรงดึงดูดบางอย่างระหว่างเรา"

"ฟ้าแอบชอบพี่เรนไงตอนนั้น อายุสิบเจ็ดที่งานเลี้ยงปีใหม่ พอพี่มาขอเต้นรำ ใจฟ้าก็เต้นแรงมากจนกลัวว่าพี่จะได้ยิน ต่อมาฟ้าเลยเขินเวลาเจอพี่ แต่พี่ไม่รู้ แสดงว่าฟ้าซ่อนเอาไว้ได้ดีมากๆ เลยใช่มั้ยคะ"

"ใช่ ซ่อนเก่งจนพี่ดูไม่ออกเลย ดีใจจังที่มีสาวแอบมาชอบเรา"

เรนยิ้มกริ่มดวงตาเป็นประกาย เขาโอบกอดเธอแน่นกว่าเดิม หัวใจเปี่ยมสุขกับการได้รู้ว่าเขาอยู่ในใจฟ้าใสมานานกว่าที่คิด

"แต่ตอนหลังไม่ได้ชอบค่ะ เพราะฟ้าตกหลุมรักฟีนิกซ์แทน"

ดวงตาคู่สวยวิบวับวาวยามเอ่ยประโยคนั้น

"บังอาจพูดว่ารักผู้ชายอื่นต่อหน้าผัวงั้นเหรอฟ้า คืนนี้เตรียมตัวเลย โดนจัดหนักแน่" เขาแสร้งขู่ด้วยสีหน้าขึงขัง หญิงสาวหัวเราะเสียงใส

"คนอะไรหึงตัวเองก็เป็นด้วย"

เรนจ้องมองใบหน้างาม เขายังไม่ได้บอกเธอเลยว่านอกจากฟีนิกซ์แล้วเขาเป็นอีกหลายคนชนิดที่เธอคาดไม่ถึงเลยทีเดียว