บทที่ 55 คิดถึงจัง

"คุณปากหวานอีกตามเคย งั้นดื่มกับฉันในนี้นะคะ ฉันขี้เกียจกลับออกไปปั้นหน้ายิ้มอีก" หญิงสาวลุกขึ้นไปยังบาร์มุมห้อง แล้วรินบรั่นดีใส่แก้วมาสองแก้ว ทั้งสองชนแก้วกัน

"เมื่อไหร่ฉันจะได้เป็นแฟนกับคุณคะ" หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ แต่คนตัวสูงก็เพียงแค่หัวเราะในลำคอโดยไร้คำตอบ และนี่คือเสน่ห์ของธรณ์อย่างแท้จริง เขาทำให้เมยาร์รู้สึกอยากเอาชนะให้ได้

"ถ้ากินเหล้าขวดนั้นแล้วคุณไม่หลับไปเสียก่อน..."

"จริงนะ?"

"จริงไม่จริงก็ต้องรอดูเอา" ชายหนุ่มจุดยิ้ม หญิงสาวค้อนให้อย่างมีจริต

"คุณทำให้ฉันอยากรู้จริงๆ ค่ะธรณ์ ว่า...ใต้เสื้อผ้านั่น...จะอร่อยเหมือนที่ฉันคิดหรือเปล่า"

เสียงหัวเราะทุ้มนุ่มของเขามอมเมาเมยาร์ได้พอๆ กับเหล้าชั้นดีในแก้ว จากนั้นเธอกับเขาก็ดื่มและคุยกันอย่างออกรส จนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็เริ่มตาปรือปรอย... และในที่สุดก็หลับคาโซฟา

ดวงตาคมกริบเหลือบมองเวลา... อีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน เขากดปุ่มเปิดโปรแกรมบางอย่างบนสมาร์ตวอต์ชแล้วมองไปทั่วห้องเพื่อสแกนหากล้องวงจรปิด... ไม่มี... มุมปากกดยิ้มพอใจ

ชายหนุ่มล้วงสมาร์ตโฟนออกมาแล้วเปิดแอปตัวหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นและใช้กล้องพิเศษที่สามารถส่องผ่านทะลุวัตถุได้ มองขึ้นไปเห็นถึงชั้นบน... มีบอดีการ์ดเดินตรวจตราอยู่ไปมา มันคือห้องนอนของไอ้แดนนี่... และติดกันคือห้องทำงาน... ตรงผนังฝังเซฟเอาไว้ เขาบันทึกข้อมูลทั้งหมดเอาไว้อย่างรวดเร็ว

รุ่งขึ้นขณะที่เมยาร์กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง โดยมีร่างสูงนอนที่โซฟา เธอได้ยินเสียงบิดาเอะอะโวยวายดังลั่นบ้าน หญิงสาวรีบตื่นแล้วคว้าเสื้อคลุมมาสวม เดินออกไปดู

"เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ"

"มีขโมยเมื่อคืนนี้! มันบังอาจมากที่กล้าล้วงคองูเห่าอย่างพ่อ!"

บิดาบันดาลโทสะจนใบหน้าแดงก่ำและปาแก้วไปกระทบผนังจนแตกกระจาย ขณะที่ลูกน้องยืนก้มหน้าเอามือกุมเป้ากันอยู่ตรงนั้น

"มันเอาอะไรไปคะ และพ่อสงสัยใครบ้างคะ"

แดนนี่ขบกรามกรอดจนขึ้นสัน ไม่ได้ตอบลูกสาวเพราะไม่อยากให้ลูกน้องรู้ว่าเขามีสมบัติล้ำค่าที่ได้มาโดยมิชอบเมื่อหลายปีก่อน... ใครก็ตามที่ได้มันไป มันไม่ใช่ขโมยธรรมดาแต่มันคือขโมยมืออาชีพที่สามารถแกะเซฟของเขาได้!

"ธรณ์อยู่ไหน"

เขาถามเสียงเยียบเย็น เมยาร์ขมวดคิ้ว

"ธรณ์อยู่กับลูกทั้งคืนค่ะ ทำไมคะ" เธอเสียงแข็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"ไม่มีอะไรหรอก ถ้าอยู่กับลูกทั้งคืนก็แล้วไป"

แดนนี่กล่าวจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน นั่งระงับอารมณ์ก่อนจะเรียกลูกน้องเข้ามาสั่งงานอีกครั้ง

คนที่อยู่ชั้นนี้เมื่อคืนนี้ก็มีเขากับแอนนา... หลังจากมีเซ็กซ์กัน...เขาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า... หวังว่าระหว่างนั้นเจ้าหล่อนคงไม่ได้แสดงฤทธิ์เดชอะไรนะ เป็นต้นว่าย่องไปไขเซฟของเขาแล้วขโมยเครื่องเพชรชุดสำคัญนั่นไปน่ะ!

*****

ฟ้าใสจอดรถแล้วเดินเข้าไปในบริษัท หลังจากที่พัดชาถูกให้ออกไปแล้วเธอก็ยังไม่ได้รับสมัครคนใหม่เข้ามาเพราะยังเข็ดขยาดอยู่ มีนิตยาคนเดียวก็ดูเหมือนจะโอเคแล้ว เธอเพิ่มเงินเดือนให้นิตยาอีกจำนวนหนึ่งในฐานะที่ต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้น ร่างเพรียวบางก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมแก้วกาแฟในมือ

เวลาสิบโมงครึ่งลิฟต์จึงปลอดคนเพราะกำลังทำงานกันอยู่ ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิด ทันใดนั้นก็มีคนยื่นมือเข้ามาแทรกทำให้มันเปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงในเสื้อยืดกางเกงยีนและหมวกแก๊ปก้าวเข้ามา ฟ้าใสยืนตะลึงมอง

"พี่ พี่เรน..."

"กู๊ดมอร์นิ่ง กาแฟนั่น ขอพี่นะ" เขาพูดจบก็คว้ากาแฟเธอไปดูดหน้าตาเฉย

"ค่อยยังชั่วหน่อย" คนตัวโตยิ้มและหลิ่วตาให้เธอหลังจากดูดกาแฟไปครึ่งแก้ว ฟ้าใสจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยหัวใจที่ถีบตัวเต้นแรงขึ้นตั้งแต่เขาโผล่เข้ามาในลิฟต์ เพิ่งตระหนักว่าเธอคิดถึงเขามากจริงๆ อาการเธอมันแย่ลงไปทุกที

"พี่เรนมาที่นี่ทำไมคะ"

ฟ้าใสยังเอ๋อๆ อยู่กับการปรากฏตัวของคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอวันนี้

"พี่เพิ่งกลับจากเขาใหญ่ เห็นฟ้ามาที่นี่เลยตามมา แต่ตอนนี้พี่โคตรง่วงเลย อยากนอนสักงีบถ้าเป็นไปได้"

เพราะเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนเลย... และที่ตามมาถูกก็เนื่องจากเจ้าแอปที่เขาติดตั้งในสมาร์ตโฟนของฟ้าใสมันบอกพิกัดด้วยว่าเธออยู่ที่ไหน

"งั้นเดี๋ยวไปนอนที่ห้องฟ้าก็แล้วกัน" หญิงสาวเห็นดวงตาของเขาแดงเหมือนคนอดนอนจึงนึกเป็นห่วง พอลิฟต์เปิดออกเธอก็คว้ามือคนตัวสูงพาเดินไปยังห้องทำงานส่วนตัว โซฟาตัวยาวถูกร่างสูงยึดทันที เขาล้มตัวลงไปนอนหลับตา หญิงสาวหยิบหมอนอิงไปสอดใต้ศีรษะให้ เขาคว้ามือเธอไปจูบแล้วเอาแนบแก้มทั้งที่หลับตาอยู่

"คิดถึงจัง"

เพียงสามคำนี้...ฟ้าใสก็รู้สึกว่ามันพอแล้ว... เธอคลี่ยิ้มบาง ก้มไปจูบแก้มสากทีหนึ่ง

"คิดถึงเหมือนกันค่ะ นอนให้อิ่มก่อน แล้วกลางวันฟ้าจะปลุกให้ขึ้นมากินข้าว"

"กินอย่างอื่นได้ไหม" เขาปรือตาขึ้นมายิ้มกรุ้มกริ่มให้ ฟ้าใสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ และดึงมือออกจากการกอบกุม แต่เขาไม่ยอมปล่อย

"ห้องนี้...เก็บเสียงหรือเปล่า"

"คนบ้า... ทะลึ่ง"

เธอหน้าแดงและค้อนควักให้

"ทะลึ่งอะไร?...คิดไปถึงไหนหือเรา พี่แค่ถาม เพราะพี่อาจจะนอนกรน เลยกลัวว่าลูกน้องฟ้าจะได้ยินก็เท่านั้นเอง"

"ไม่ต้องมาเฉไฉเลยค่ะ หลับไปเลย เดี๋ยวนี้" เธอแสร้งทำเสียงดุ เขากระตุกมือเธอดึงให้ก้มไปหา แล้วริมฝีปากหยักก็ยื่นมาแตะกับเรียวปากของเธอ มือกดท้ายทอยเธอให้ปากแนบกับเขามากขึ้น เธอยอมให้เขาเม้มดูดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะผละออก

"พอแล้วค่ะพี่เรน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า" แต่กลับถูกเขาดึงให้ล้มลงไปนอนทับ มือหนาโอบที่เอวเธอ ฟ้าใสมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังมองเธอด้วยสายตาพราวระยับ

"คิดถึงจริงๆ นะ" เขาเอ่ยบอกอีกครั้ง ฟ้าใสยื่นหน้าไปจูบที่ปลายจมูกโด่ง

"ฟ้าดีใจที่พี่ปลอดภัยกลับมานะคะ รู้มั้ยว่าฟ้านอนไม่หลับเลยตั้งแต่พี่ไปเขาใหญ่ คืนนี้จะได้หลับสนิทเสียที"

"ใครจะให้ฟ้าหลับกันล่ะ...คืนนี้จะเป็นอีกคืนที่ฟ้าจะไม่ได้หลับ อาจจะโต้รุ่ง เพราะพี่หิวมาก"

พูดเสร็จก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้ ฟ้าใสหน้าร้อนผ่าวกับสายตาคมเข้มที่มีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ เธอแสร้งทุบไหล่กว้างทีหนึ่งเพื่อแก้เขิน

"ปล่อยฟ้าได้แล้ว" หญิงสาวขยับลุกขึ้นเมื่อเขายอมปล่อยแต่โดยดี เขาคว้ามือเธอไปจูบอีกครั้ง จากนั้นก็หลับตาลง

"คืนนี้พี่จะบอก...ว่าคิดถึงฟ้ามากแค่ไหน" เสียงคนนอนหลับตาพึมพำก่อนจะเงียบไปจริงๆ ในที่สุด

ฟ้าใสมองเขานอนหลับด้วยความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจที่เขากลับมาในสภาพดีไม่มีบาดแผลให้เห็นในคราวนี้