บทที่ 54 คิดถึงจัง

เมื่อจอดรถเสร็จ น้องเอิร์ธก็รีบจูงมือพี่สายลมของแกข้างหนึ่ง อีกข้างก็จูงป๊าเมฆเข้าไปในร้าน ทั้งสามนั่งที่โต๊ะด้านหน้า เมื่อได้ไอศกรีมมาแล้ว หญิงสาวก็เอาแต่จ้องมองไม่ยอมกินเสียที

"โอเคหรือเปล่า"

เมฆาเอ่ยถามเธอเบาๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงดูเศร้าลงไปในนาทีนี้

"ค่ะ" หญิงสาวตอบเบาๆ น้องเอิร์ธก็ตักไอศกรีมของแกมาจ่อที่ปาก

"ของเอิร์ธอร่อยมากเลย ลองชิมดูสิฮะ"

หญิงสาวเงอะงะไปในทันที เพราะไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน เธอไม่แน่ใจ แต่พอเห็นเมฆากำลังมองเธอ และน้องเอิร์ธก็รอให้เธออ้าปากอยู่ หญิงสาวจึงยอมรับมันเข้าไปในปาก

"อร่อยมั้ยฮะ"

"อร่อยมาก" เธอตอบพลางยิ้มบางให้เด็กน้อย

"ของป๊าเมฆก็อร่อย ป๊าลองให้พี่สายลมชิมหน่อยสิฮะ"

เด็กชายคะยั้นคะยอคนเป็นลุง หญิงสาวรีบสั่นหน้าปฏิเสธ

"ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ..."

"ลองชิมดู" เขาเลื่อนถ้วยไอศกรีมของตนเองมาตรงหน้าเธอ

"ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"

เธอโบกไม้โบกมือปฏิเสธ น้องเอิร์ธมองแล้วก็หัวเราะชอบใจ

"ป๊ายกให้พี่สายลมฮะ จริงๆ แล้วป๊าไม่ค่อยชอบกินไอติมหรอกฮะ ถ้าพี่กินไม่หมด เดี๋ยวเอิร์ธช่วยเองฮะ"

เมฆายิ้มขำเจ้าเด็กจอมตะกละของเขา มองดูหญิงสาวค่อยๆ ละเลียดกินไอศกรีมอย่างเงียบๆ บางครั้งเธอก็เงยหน้ามาตอบคำถามของน้องเอิร์ธและลอบยิ้มเมื่อเห็นเด็กน้อยกินเปื้อน เธอดึงกระดาษมาเช็ดปากให้

เมฆาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย... วันนี้หญิงสาวดูแปลกกว่าทุกวัน... เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาสงสัยอยู่มันจะเป็นจริงหรือไม่

หลังจากแวะซื้ออาหารเย็นกันเสร็จ ก็กลับบ้าน เมื่อไปถึงก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น เมฆาเห็นฟ้าใสกำลังนั่งมองโทรศัพท์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น น้องสาวของเขามีอาการแบบนี้ตั้งแต่วันที่เรนออกไปทำงาน อาการของฟ้าใสเขารู้ดีว่ามันคืออะไร ก็ได้แต่ภาวนาให้ไม่มีใครเจ็บ

ขณะรับประทานอาหาร ฟ้าใสรู้สึกถึงการถูกจับจ้องเป็นพิเศษจากพี่ชายและจากสายลม แต่ไม่ได้ถามออกไป เพราะมันไม่ใช่เวลา อีกอย่างเธอไม่อยากให้ลูกได้ยิน เผื่อมันเป็นเรื่องที่น้องเอิร์ธไม่ควรรู้

หลังจากทานข้าวเสร็จ สายลมก็ขึ้นไปห้องนอน ฟ้าใสเดินไปหาพี่ชายที่ห้องนั่งเล่น

"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เมฆ ทำไมมองฟ้าจัง"

หญิงสาวเอ่ยถามไปตรงๆ และหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ พี่

"ฟ้าโอเคหรือเปล่า"

"โอเคสิคะ ทำไมถามแปลกๆ"

ฟ้าใสรู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงเธอ เพราะตั้งแต่เธอท้องลูกไม่มีพ่อ และมีด่านเคราะห์หลายด่านตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำให้เมฆาเป็นห่วงและกังวลเสมอ เขากลัวว่าเคราะห์กรรมเธอจะยังไม่หมดนั่นเอง

"พี่ว่าจะโทรหาพ่อกับแม่"

"อย่าบอกเรื่องพี่เรนนะพี่เมฆ" ฟ้าใสรีบโพล่งออกไป พี่ชายของเธอถอนหายใจหนักหน่วงออกมา

"พี่ไม่อยากให้ฟ้าเจ็บอีก..." เมฆายังจำได้ดีถึงสภาพน้องสาวตอนที่รู้ว่าตั้งท้อง น้องบอกว่าเลิกกับแฟนก่อนจะรู้ว่าท้อง แต่ลึกๆ แล้วเมฆามีเซนส์ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ฟ้าใสไม่ยอมบอกใคร แม้แต่เขา

"ฟ้าไม่เป็นไรจริงๆ ตอนนี้ฟ้ามีความสุขกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ค่ะพี่เมฆ และถ้าหากอนาคตความสุขนี้มันจะหายไปหรือแปรเปลี่ยนไป ฟ้าจะยอมรับชะตากรรมของตัวเอง พี่ไม่ต้องกังวลแทนฟ้านะคะ ขอบคุณมากที่รักฟ้า และฟ้าก็รักพี่นะ"

หญิงสาวขยับไปกอดแขนและเอนศีรษะพิงไหล่ของพี่ชายที่รักและดูแลน้องสาวอย่างเธอมาอย่างดีตั้งแต่จำความได้

"อืม" เขาทำเสียงรับในลำคอ โอบไหล่เธอแล้วตบหัวเบาๆ ก่อนจะผลักเธอออก

"ไปดูสายลมเถอะไป... วันนี้พี่ว่าเขาน่าจะจำอะไรได้บ้างแล้วนะ"

"เหรอคะ อะไรทำให้พี่คิดแบบนั้นล่ะ" ฟ้าใสรีบขยับลุกขึ้น ยังค้างคาใจที่สายลมลอบมองเธอตอนกินข้าวด้วยกัน

"ไม่แน่ใจ ฟ้าลองไปคุยดู แล้วบอกพี่ด้วยก็แล้วกัน"

เมฆากล่าวเสร็จก็เดินแยกตัวไปข้างบน ตรงไปห้องของน้องเอิร์ธเพื่อดูว่าเด็กน้อยทำการบ้านหรือยัง

ฟ้าใสคว้าโทรศัพท์มาดู เธอคลิกเข้าไปในแอปลับ... อ่านข้อความที่เขาส่งมาหา ป่านนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ

*****

ค่ำคืนนี้ในบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ที่มีรั้วรอบขอบชิดความสูงรัวสามเมตรกำลังมีงานเลี้ยงสังสรรค์ มีแขกไม่เยอะ แต่ล้วนสำคัญต่อเจ้าของบ้าน

ในห้องจัดงานเลี้ยงกำลังมีการเต้นรำ หญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่งกำลังเป็นที่จับตามองเพราะความสง่างามที่ดูเหมาะสมกันเป็นอันมาก

"หน่วยก้านดีนะ"

ชายวัยกลางคนพูดกับแดนนี่ ซึ่งกำลังนั่งติดกับแอนนา หญิงสาววัยสี่สิบปีที่ยังคงสวยสะพรั่ง หลังจากที่มาร์โซตายและถูกกวาดล้างเมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว แอนนาผู้เป็นลูกสาวและพิสูจน์ได้ว่าไม่เกี่ยวข้องกับงานสกปรกของคนเป็นพ่อก็เงียบหายไปจากสังคม เพิ่งกลับมาปรากฏตัวเมื่อสองสามปีนี้เอง แดนนี่มองว่าแอนนาเป็นผู้หญิงเก่งและเขากำลังจีบเจ้าหล่อนอยู่

"ถ้าเมยาร์จริงจัง ผมก็ไม่ขัดหรอก"

แดนนี่กล่าว ยกวิสกี้ขึ้นจิบ และเมื่อเสียงเพลงจบลง ก็เห็นลูกสาวจูงมือหมอหนุ่มออกจากห้องไป เขาไม่ได้ว่าอะไรถ้าลูกจะพาธรณ์ไปคุยกันในที่รโหฐาน เพราะหมอนั่นทำให้ทอมมี่อาการดีขึ้นมากในเวลานี้

เมยาร์ดึงร่างสูงเข้าไปในห้องนอน แล้วโอบแขนรอบลำคอของเขา โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาหา เพียงแค่หน้าผากชนกันเขาก็จับมือเธอออก แล้วเปลี่ยนเป็นจูงเธอไปนั่งที่โซฟาปลายเตียงแทน

"ทำไมคะ" เมยาร์ถามอย่างไม่เข้าใจที่เขาไม่ยอมจูบกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว นี่ก็เดตกันหลายหนแล้ว

"พ่อคุณกำลังจับตามองผมอยู่ ผมไม่อยากทำให้คุณเสียหาย"

"โธ่ ธรณ์คะ ฉันเป็นอเมริกันนะ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรสักนิด แต่มันธรรมดาจะตายไป คุณรังเกียจฉันก็ว่ามาเถอะค่ะ" เธอทำท่าน้อยใจ หวังอยากให้เขาง้อ แต่เขาเพียงแต่กอดอกมองเธอยิ้มๆ

"เรื่องเซ็กซ์อาจจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่คุณเป็นคนพิเศษ...ผมไม่อยากปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นดอกไม้ไร้ค่า" ประโยคของเขาทำให้เมยาร์กลับมายิ้มอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้เป็นของแรร์จริงๆ มีอย่างที่ไหน นั่งอยู่ในห้องนอนและเธอก็ให้ท่าเขาเสียขนาดนี้ แต่เขายังไม่เอา ถ้าเป็นอเมริกัน ป่านนี้หมดถุงยางครึ่งโหลแล้ว