บทที่ 56 รอบเดียวไม่มีจริง NC+

ฟ้าใสนั่งทำงานไป พลางลอบชำเลืองมองคนตัวโตที่กำลังนอนหลับสนิทที่โซฟาไป ท่าทางเขาเหนื่อยมากจริงๆ ชั่วขณะหนึ่งที่หญิงสาวรู้สึกสงสารเขาจับใจที่ต้องทำงานทั้งเสี่ยงอันตรายและทั้งทำลายสุขภาพแบบนี้ จนถึงเดี๋ยวนี้ฟ้าใสก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวเดลสันต้องเสียสละตัวเองถึงเพียงนี้ เห็นแก่ตัวเหมือนคนส่วนใหญ่ของโลกไม่ได้หรือ

แต่พอคิดอีกที... ถ้าหากทุกคนพากันรักตัวกลัวตายและเห็นแก่ตัวกันหมด แล้วโลกนี้สังคมนี้จะอยู่กันอย่างไร ทุกหัวมุมถนนคงจะเต็มไปด้วยโจรผู้ร้ายและเดนนรก พวกคนชั่วสามารถทำกิจกรรมผิดกฎหมายได้อย่างอิสรเสรี และผู้คนจะต้องหวาดผวาไม่กล้าออกไปไหนเพราะเกรงกลัวอันตรายที่จะเกิดแก่ชีวิตและทรัพย์สิน

เพราะฉะนั้นสายลับอย่างเรนคงถูกลิขิตมาแล้วล่วงหน้าว่าเขาลงมาเกิดในโลกนี้เพื่อทำภารกิจของนักรบผู้กล้า หรือที่เรียกว่า นักรบแห่งแสงสว่าง (Light worker) มีหน้าที่กำจัดพลังมืดของพวกมารโดยเฉพาะ ซึ่งปัจจุบันนี้เธอเชื่อว่าพลังมืดที่สิงอยู่ในจิตใจของมนุษย์นั้นมีมากกว่าอดีตมากนัก โลกมันถึงได้แย่ลงไปทุกที

ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์บอกว่าในจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้มีมิติซ้อนกันอยู่หลายมิติ และโลกของเราอยู่ในมิติที่สาม เป็นมิติที่เชื่อแค่ในสิ่งที่ตามองเห็นและมือสัมผัสได้เท่านั้น ทว่าความเป็นจริงแล้วมันมีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนและมหัศจรรย์มากกว่านั้น และการที่ฟ้าใสได้รู้จักเชนทร์ เทพในร่างมนุษย์นั้น ทำให้เธอรู้ว่าเรื่องราวเหล่านี้มันเป็นความจริง

ขณะที่มองเขากำลังหลับสนิทอยู่นั้น พลันเธอก็เห็นร่างสูงสะดุ้งสุดตัวแล้วลุกพรวดขึ้นนั่งเหมือนคนที่ตกใจจากฝันร้ายสุดขีด ฟ้าใสรีบลุกจากเก้าอี้ไปยังโซฟา เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่กว้าง

"พี่เรน...เป็นอะไรไปคะ" หญิงสาวเอ่ยถามคนที่กำลังยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ เขาส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่มีอะไร... พี่หลับไปนานหรือเปล่า" เขาพูดเสียงติดแหบเล็กน้อยตามประสาคนเพิ่งตื่นใหม่ โดยไม่ยอมปริปากเล่าว่าทำไมเขาถึงสะดุ้งตื่นแบบนั้น

"ประมาณสองชั่วโมงได้ค่ะ ฟ้าสั่งอาหารแล้วนะ ถ้าพี่หิวเดี๋ยวฟ้าจะอุ่นให้ หรือถ้าจะเข้าห้องน้ำก็ทางนั้นค่ะ"

หญิงสาวชี้มือไปยังห้องน้ำที่อยู่หลังฉากกั้น ซึ่งแบ่งเป็นสัดส่วน มีเคาน์เตอร์ครัวเล็กๆ ด้วย เธอมีไมโครเวฟเพื่อความสะดวกในการอุ่นอาหาร ส่วนใหญ่จะทานข้าวในห้องนี้เพราะขี้เกียจลงไปกินข้างนอก

"ความจริงพี่อยากจะอาบน้ำสักหน่อย ได้หรือเปล่า" เรนรู้สึกถึงเนื้อตัวที่เหนียวเหนอะเนื่องจากในฝันเขาวิ่งจนเหงื่อไหลโชกเลยทีเดียว ช่างเป็นฝันที่แปลกประหลาดนัก มันเรียลราวกับว่าเขาได้ผ่านเหตุการณ์นั้นมาจริงๆ กระนั้น แต่ดีแล้วที่มันเป็นแค่ความฝัน ชายหนุ่มรีบสลัดมันออกไปจากหัวโดยไว

"ได้สิคะ ตามฟ้ามาเลยค่ะ"

หญิงสาวเดินนำไปยังหลังฉาก บริเวณนั้นมีตู้เอนกประสงค์ตั้งอยู่ติดผนัง ซึ่งแขวนเสื้อผ้าเอาไว้สองสามชุดเผื่อเหตุฉุกเฉิน มีของใช้จิปาถะรวมถึงผ้าเช็ดตัว สบู่และแชมพูด้วย ฟ้าใสหยิบมาส่งให้คนตัวสูงที่เดินมายืนอยู่ด้านหลัง พอเธอหันมาก็ถูกเขารวบกอดแล้วก้มมาหอมแก้มฟอดใหญ่

"หอมจัง อาบน้ำด้วยกันไหม" สายตาคมเข้มฉายรอยกรุ้มกริ่มแพรวพราว ทำให้ใบหน้านวลของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาทันตาเห็น

"ไม่ค่ะ ฟ้าอาบมาแล้ว พี่อาบเถอะ เดี๋ยวฟ้าจะอุ่นอาหารรอ นี่ก็เที่ยงวันพอดี"

หญิงสาวกล่าวอย่างเขินๆ พลางเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง แต่เขายังไม่ยอมปล่อย แถมยังเอียงคอมองเธออย่างพิจารณา

"ฟ้าผอมไปนิดนะ ใต้ตาก็มีรอยดำคล้ำด้วย"

ฟ้าใสฟังแล้วก็ค้อนให้คนตรงหน้านิดหนึ่ง เขาจะรู้ไหมว่ามันเป็นเพราะเขานั่นแหละ ที่ทำให้เธอเป็นห่วงจนกินไม่อร่อยและนอนก็ไม่ค่อยหลับน่ะ

"ช่างฟ้าเถอะค่ะ พี่อย่าสนใจเลยน่า รีบอาบน้ำเถอะ"

"ผู้หญิงอื่นพี่ไม่สนหรอก แต่เพราะเป็นฟ้า พี่แคร์คนนี้ที่สุดเลยรู้ไหม" เขาพูดเสียงนุ่ม เอานิ้วจิ้มที่ปลายจมูกเธอเบาๆ ปัดปอยผมที่หล่นมาระแก้มให้อย่างอ่อนโยน การกระทำของเขาทำให้ฟ้าใสรู้สึกอบอุ่นอยู่ภายใน ดีใจที่ได้รับความใส่ใจจากผู้ชายคนนี้ แม้เขาจะชอบย้ำว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันมันไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งเกินกว่าเซ็กซ์ แต่การแสดงออกของเขามันดีกว่าคำพูดมากนัก เธอคิดว่าตนเองทำใจยอมรับได้ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอแค่เวลานี้ได้มีโมเมนต์พิเศษกับผู้ชายแสนพิเศษคนนี้ก็พอ ถือว่าคุ้มค่าแล้ว

"ไอ้ที่เราน้ำหนักลด และตาเป็นหมีแพนด้านี่ มันเป็นเพราะพี่ใช่ไหม แค่พี่มาอยู่ที่นี่ไม่นาน ฟ้าก็มีสภาพเป็นขนาดนี้แล้ว... และถ้า...ตลอดชีวิตล่ะ... จะเป็นยังไง"

เรนนึกถึงมารดาของเขาที่ไม่รู้ว่าท่านผ่านมันมาได้อย่างไร แต่เห็นฟ้าใสเป็นแบบนี้เพราะเขา เรนก็รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย ภารกิจสุดท้ายที่กำลังทำอยู่นี้มันก็แสนจะอันตรายจนเขาเองไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นภารกิจสุดท้ายที่จะจบไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายด้วยหรือไม่

"เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนะคะ พี่เรนไม่ต้องพูดอีกแล้วค่ะ ปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตาลิขิตจะดีกว่า"

“นั่นสินะ ชะตาฟ้าลิขิต” เขาเน้นคำว่า ฟ้า พร้อมกับยิ้มนิดๆ

“ถ้าฟ้าลิขิตได้ งั้น ตอนนี้ฟ้าขอลิขิตให้พี่ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” กล่าวจบหญิงสาวก็จับจูงมือใหญ่เข้าไปในห้องน้ำทันที เอาผ้าเช็ดตัวพาดราวเสร็จก็หันมาเผชิญหน้ากับคนที่ถอดเสื้อผ้าออกอย่างเป็นธรรมชาติ ทำเอาหญิงสาวยืนนิ่งขึงทำตาปริบๆ พอเขารูดบ็อกเซอร์ลง เธอก็รีบก้าวขาไปยังประตู แต่กลับถูกมืออุ่นคว้าแขนเอาไว้

"อะ อะไรคะ"

หญิงสาวถามเสียงตะกุกตะกัก

“ถ้าตอนนี้...พี่อยากเป็นคนลิขิตมั่งจะได้หรือเปล่า” เสียงทุ้มกระซิบถามและฝังจมูกที่แก้มและซอกคอของเธอ

“พี่ พี่เรน...”

ฟ้าใสรู้สึกจั๊กจี้ปนวาบหวิวขึ้นมานิดหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้ เป็นเพราะมีใจให้เขามากมายนัก พอถูกแตะนิดแตะหน่อยจึงเกิดอาการอย่างที่กำลังเป็นอยู่ ฟ้าใสพยายามเบี่ยงตัวหนี