บทที่ 71 ความทรงจำที่หายไป 1

ในบ้านชั้นเดียวทาสีเทาอ่อนที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างจากเพื่อนบ้านหลังที่ใกล้ที่สุดราวหนึ่งร้อยเมตร มันดูเหมือนบ้านทั่วไป แต่แท้จริงแล้วมันคือเซฟเฮาส์ที่เต็มไปด้วยระบบป้องกันอันแข็งแรง

ผู้มีพระคุณของซิมเลือกจังหวัดที่อยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ แบบนี้เพราะมันมีองค์ประกอบเหมาะที่จะเป็นเซฟเฮาส์ คืออยู่ห่างไกลผู้คนแต่ก็ไม่ไกลจากความเจริญ และที่สำคัญเดินทางสะดวก

“ตามฉันมาทางนี้ค่ะ”

ซิมเอ่ยกับเรนและฟ้าใส ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ได้นัดหมายกันว่าเธอจะทำให้พวกเขาได้ความทรงจำที่ถูกลบทิ้งไปกลับคืนมาอีกครั้ง

เมื่อตามซิมเข้าไปในห้องหนึ่ง ก็พบว่ามันเหมือนห้องแล็บปฏิบัติการขนาดย่อม มีเก้าอี้หนังปรับเอนนอนทรงสูง ข้างๆ เก้าอี้มีอุปกรณ์ที่ฟ้าใสไม่รู้จัก คล้ายกับในหนัง Sci-Fi 

“คุณหาอุปกรณ์ได้ยังไง”

“อุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่ได้หายากอะไร สิ่งสำคัญที่จะทำให้มันเวิร์กคือฉัน” ซิมกล่าวอย่างคนที่รู้ความสามารถของตนเอง

หญิงสาวมองฟ้าใสและเรนด้วยสายตายิ้มๆ เพราะมันมีพลังงานเข้มข้นทรงอำนาจที่สามารถสัมผัสได้จากคนทั้งคู่ นั่นคือ...พลังงานแห่งรักและอาทรที่เชื่อมคนทั้งสองเข้าด้วยกัน เรนและฟ้าใสได้พิสูจน์ให้ซิมเห็นแล้วว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรือมีรูปลักษณ์แบบใด คนที่เป็นเนื้อคู่กันแล้วย่อมหากันจนเจอในที่สุด

“ฟ้ารออยู่ข้างนอกดีมั้ยคะ”

“ไม่ได้สิ เพราะคุณเองก็ถูกลบเมมโมรีบางส่วนไปเหมือนกัน”

“ฮะ? จริงเหรอคะ เกี่ยวอะไรกับฉัน ไม่น่าเป็นไปได้”

ฟ้าใสไม่ได้รับคำอธิบายอะไรมากมายนักตอนที่เรนชวนเธอมาที่นี่ เขาเพียงเล่าคร่าวๆ ว่าเขาถูกทำให้สูญเสียความทรงจำบางส่วนไป และซิมสามารถทำให้มันกลับมาได้ แล้วตอนนี้ซิมกลับบอกว่ามันเกี่ยวกับเธอด้วย หญิงสาวจึงงงเป็นไก่ตาแตก

“ตอนนั้นมันเป็นช่วงที่คุณทำภารกิจที่เคปทาวน์ ซึ่งคุณทำได้ดีมาก แต่มันมีบางอย่าง แอ็กซิเดนต์ที่ทำให้คุณเกือบจะยุติงานกลางคัน แต่องค์กรปล่อยให้คุณทำอย่างนั้นไม่ได้ จึงมีการต่อรองกันเกิดขึ้น และนำมาซึ่งข้อตกลงบางอย่าง... ที่ทำให้คุณทำงานให้องค์กรต่อจนสำเร็จ และองค์กรก็ทำตามที่ได้รับปากกับคุณไว้ พวกคุณมานอนที่เตียงนี่เถอะ... ให้ฉันเล่า มันคงไม่เท่ากับที่พวกคุณได้เห็นและรับรู้ด้วยตัวเอง ฉันจะทำให้ความทรงจำเหล่านั้นของคุณกับคุณฟ้ากลับมาอีกครั้ง”

กระบวนการนี้เรียกว่า เมมโมรี รีอินสตอลเลชัน (Memory Reinstallation) เทคโนโลยีอันล้ำสมัยขององค์กรตัวนี้นอกจากซิมแล้ว ยังไม่มีใครได้รับการถ่ายทอด และขณะนี้ซิมเองก็ยังไม่ต้องการกลับไปที่ฐานลับที่เคยอยู่ เธอหมดศรัทธาเพราะถูกพรากผู้ที่เธอรักเคารพไปต่อหน้าต่อตาทั้งที่เขาทุ่มเทและจงรักภักดีต่อองค์กรมาก ถ้าอาจารย์ของเธอยังถูกฆ่าได้ แล้วความปลอดภัยที่แท้จริงของเธอมันจะอยู่ตรงไหนกัน ซิมตัดสินใจที่จะยังซ่อนตัวอยู่ต่อไป จนกว่าจะรู้ว่าเจ้านายคนใหม่ขององค์กรเป็นคนดีมีอุดมการณ์เพื่อส่วนรวมจริงๆ เท่านั้น เธอถึงจะกลับไปสานต่องานให้

เรนหันไปหาฟ้าใส ชายหนุ่มจับไหล่บางทั้งสองข้างบีบเบาๆ มองสบตาเธอด้วยความอ่อนโยน

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่เชื่อว่าในความทรงจำของพี่...ฟ้าจะอยู่ในนั้น”

ชายหนุ่มกล่าวปลอบ เพราะเป็นห่วง กลัวฟ้าใสจะตื่นตระหนกกับอุปกรณ์ระโยงระยางในห้องนี้

“ฟ้าโอเคค่ะถ้าไม่อันตรายถึงชีวิต เราจะได้ตื่นแน่ๆ ใช่มั้ยคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเธอมีลูกให้ต้องห่วง จะมาตายในตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด เรนดึงเธอเข้าไปกอดแล้วหันไปทางซิม

“ว่าไงซิม...”

“ไม่มีอะไรปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันจะพยายามค่ะ”

ซิมพูดแล้วซ่อนยิ้ม แต่ดวงตาเป็นประกายและสีหน้าไร้กังวล นั่นทำให้เรนรู้ว่าหญิงสาวแค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้น ซิมไม่ใช่แค่เก่งเรื่องวิทยาศาสตร์อย่างเดียว แต่เท่าที่ได้ยินมา เธอมีความสามารถพิเศษบางอย่างที่เหนือธรรมชาติด้วย

“สบายใจได้ค่ะคุณฟ้า ให้คิดเสียว่านอนหลับแล้วฝันไปก็แล้วกันนะคะ” ซิมให้กำลังใจหญิงสาวด้วยรอยยิ้มบาง

เรนพาฟ้าใสไปที่เก้าอี้แล้วจึงไปเอนนอนบนเก้าอี้ข้างๆ กัน จากนั้นก็ปล่อยให้ซิมจัดการตามขั้นตอนที่เจ้าตัวเป็นผู้รู้เพียงคนเดียว

*****

หลายปีก่อน

 “เมื่อไหร่จะกลับบ้านเราเสียทีล่ะลูก ไหนเคยบอกแม่ว่าจะอยู่แค่ปีเดียวหลังเรียนจบเพื่อหาประสบการณ์ไง แต่นี่มันจะเข้าปีที่สี่แล้วนะ อายุก็จะยี่สิบหกแล้ว กลับมาอยู่กับพ่อแม่กับพี่เมฆได้แล้วมั้งลูกฟ้า”