บทที่ 72 ความทรงจำที่หายไป 1

เสียงมารดาโอดครวญมาจากวิดีโอคอล หลังจากเรียนจบปริญญาที่นิวยอร์ก ฟ้าใสก็ยังไม่ย้ายกลับเมืองไทย ขออยู่ทำงานที่นี่เพื่อหาประสบการณ์เหมือนแม่ว่า ทีแรกเธอก็อยู่กับเพื่อนรักเพื่อนสนิทที่ชื่อกรีตา แต่พอกรีตาแต่งงานและย้ายไปอยู่แอลเอกับราฟาเอลผู้เป็นสามี ฟ้าใสก็อาศัยอยู่ที่นี่ตามลำพัง

ยอมรับว่าบางครั้งก็เหงาเหมือนกัน และยิ่งแม่มาตัดพ้อต่อว่าให้รู้สึกผิดแบบนี้ บวกกับเธอก็อิ่มพอกับงานพอดี หญิงสาวจึงตัดสินใจว่าจะลาออกปีนี้แหละ

“ปีนี้ค่ะแม่ ปีนี้ฟ้าจะกลับจริงๆ แต่ขอเคลียร์งานอีกนิดนะคะ”

ฟ้าใสบอกไปตามที่คิด พอแม่ได้ฟังแบบนี้ ท่านก็ยิ้มดีใจทันที

“จริงนะลูก”

“ค่ะแม่ โธ่... ฟ้าก็คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงพี่เมฆและเมืองไทยเหมือนกันนะคะ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าจะไม่คิดเรื่องกลับบ้านนะคะ แต่หาจังหวะไม่เจอ แต่ฟ้ารับปากว่าจะกลับปีนี้แน่นอนค่ะ”

หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และนั่นก็ทำให้มารดายิ้มไม่หุบ เธอคุยกับท่านอีกราวสิบนาทีก็บอกลาและวางสาย

ต่อมาเธอก็ยื่นใบลาออกจากงานตามที่ได้รับปากมารดาเอาไว้ แต่ก่อนกลับเมืองไทย ฟ้าใสอยากจะไปเที่ยวฮอลิเดย์เสียก่อน เคยอยากไปเที่ยวในแถบแอฟริกาใต้ แต่ติดพันเรื่องงานจนแล้วจนรอดจึงยังไม่ได้ไปเสียที คราวนี้ถือเป็นโอกาสทองที่จะได้ทำตามความฝัน

หญิงสาวกะว่าจะใช้เวลาสักหนึ่งเดือนในการเที่ยวไปเรื่อยๆ ตามสถานที่ที่น่าสนใจโดยไม่มีแพลนว่าที่ไหนบ้าง ให้โชคชะตาเป็นตัวกำหนดเอาก็แล้วกัน

เป้าหมายแรกคือทะเลที่ไหนสักแห่ง ฟ้าใสบินไปถึงเมืองเคปทาวน์และเข้าพักโรงแรมแห่งหนึ่งใกล้ทะเล กิจกรรมหลักก็คือการตื่นแต่เช้าออกมาวิ่งบนหาดทราย นอนอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ เดินเล่นตามห้าง และตามตลาดชาวพื้นเมือง

เช้าวันที่สามของการพักผ่อน ขณะที่กำลังวิ่งอยู่บนชายหาด ก็มีหมาตัวใหญ่สีดำวิ่งจากริมถนนตรงมาทางเธอ หญิงสาวเห็นเช่นนั้นก็ตกใจและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พอหันกลับไปก็เห็นมันเร่งสปีดตามมา ดวงตาของมันจ้องเธอเขม็งราวกับว่าได้เจอเจ้ากรรมนายเวรที่โกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน และพอใกล้เข้ามา มันก็ทำท่าจะกระโจนใส่เธอ

"เฮ้ย! ไม่นะ! ว้าย!"

ฟ้าใสร้องอุทานด้วยความตกใจสุดขีด คิดว่าตนเองต้องโดนไอ้ตัวเบิ้มนี่งับเอาแน่แล้ว ทว่าก่อนที่มันจะกระโจนมาถึงเธอ ก็มีมือคู่หนึ่งเอื้อมมาดึงตัวเธอให้ออกจากเส้นทางของไอ้หมาดำนั่น คนช่วยเหลือโอบกอดและพาเธอล้มกลิ้งไปบนผืนทรายถึงสองสามตลบ เจ้าตัวร้ายก็ทำท่าจะกระโจนใส่อีก แต่ผู้ชายคนนั้นก็ชี้หน้าไอ้สัตว์หน้าขน พร้อมส่งสายตาเข้มดุดันไปให้มัน

"หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าแบล็ก!" เสียงเข้มของเขาตะโกนสั่งเจ้าหมานั่น และมันก็เบรกกึกทันควัน พร้อมกับกระดิกหางดิ๊กๆ และครางหงิงๆ จากสภาพเกเรและดุเอาเรื่อง กลับกลายมาเป็นหมาขี้อ้อนไปเสียอย่างนั้น มันวิ่งไปหาเขาแล้วเลียหน้า เขาเบี่ยงหนีและจับปากมันออกห่าง ขยับลุกขึ้น ยื่นมือมาให้เธอจับเพื่อลุกขึ้น

"เป็นอะไรมากหรือเปล่า ต้องขอโทษแทนหมาของผมด้วยครับ พอดีเชือกมันหลุดน่ะ"

น้ำเสียงกังวานของเขาบวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่มีดวงตาสีน้ำทะเลโดดเด่นทำให้ฟ้าใสเผลอมองเพลินในท่าที่ยังนั่งจ้ำเบ้าอยู่บนทรายตรงนั้น

"ยื่นมือมาสิคุณ จะนั่งอีกนานมั้ย"

ฟ้าใสได้สติเมื่อเขาพูดอีกประโยคเพราะเธอเอาแต่จ้องใบหน้าหล่อ หญิงสาวรีบกะพริบตารัวๆ แล้วส่งมือให้เขาช่วยดึงให้ลุกขึ้นยืน ปัดทรายออกจากตัวขณะที่เขากำลังเอาสายจูงไปคล้องให้เจ้าสุนัขสีดำปลอด

จากนั้นคนตัวสูงก็หันมาทางฟ้าใสอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอนิ่งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

“มาฮอลิเดย์ค่ะ คราวหลังดูแลหมาของคุณให้ดีๆ หน่อยนะ”

เธอไม่อยากอยู่ให้ไอ้หมาสีดำมันจ้องหน้าเหมือนอยากกระโดดงับอีกต่อไป แม้เจ้าของมันจะหล่อแค่ไหนก็ตาม แต่ชีวิตเธอนั้นเห็นคนหล่อมานักต่อนักแล้วจึงไม่ได้ถึงกับหลงรูปคนแปลกหน้าทันทีที่พบ ฟ้าใสวิ่งจากชายหาดขึ้นไปยังถนนและข้ามไปยังโรงแรมที่เธอพัก โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมเข้มมองตามจนเธอลับหายไปเข้าไปในตึก

*****