บทที่ 70 ปิดจ็อบ

"ไอ้...ไอ้...ฟีนิกซ์!"

"ไง!...ได้ข่าวว่าตามหากูอยู่เหรอ กูมาให้มึงสมหวังแล้วนี่ไง กราบตีนกูซะสิ”

มุมปากได้รูปผุดยิ้มเย้ยหยัน เรนไม่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำกับมัน เพราะเวลาของเขามีค่า ไม่อยากเอามาเสียให้กับไอ้สัตว์ในร่างคนนี่ เมื่อกี้มันตบหน้าเขายังไม่ได้เอาคืนเลย แต่จริงๆ มันตบฟ้าใสใช่ไหม...ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าโทษมันหนักกว่าเดิม...หลายเท่า!

“มึง... ไอ้เหี้ยเปลี่ยนสี ไอ้สัตว์เลื้อยคลาน ไอ้พวกเรปทีเลียน[1]!” ฮอล์กข่มความกลัวแล้วตะคอกออกไป พร้อมกับฉวยโอกาสดึงมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ออกมาแล้วปาเข้าใส่อย่างรวดเร็ว!

ปึก! เสียงมีดปักฉึกที่ผนังไม้ หาใช่ร่างสูงอย่างที่เล็งไม่

เพราะเป้าที่มันคิดว่านิ่งนั้น กลับเบี่ยงหลบได้ทันท่วงทีและพลิ้วไหว เพียงพริบตาเดียวก็เข้ามาประชิดร่างของฮอล์ก พร้อมปืนจี้ที่ใต้คาง... ถ้าลั่นไกคือมันสมองไหลทันที

“คนอย่างมึงนี่ อยู่ไปก็หนักโลกเปล่าๆ กลับบ้านเก่ามึงไปซะเถอะ ไอ้ระยำ!"

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังลั่นขึ้น พร้อมลูกกระสุนเจาะที่หัวใจและหน้าผากอย่างละนัด ร่างของฮอล์กทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นทันที

และเสียงปืนนั่นก็ทำให้ลูกน้องของมันวิ่งเข้ามา เรนในร่างฟีนิกซ์หลบฉากอย่างว่องไวไปที่หลังพนักเตียง แล้วกดไกยิงใส่พวกมันที่ดาหน้าเข้าห้องมาเป็นเป้าให้เขาอย่างง่ายดาย ไม่ถึงนาทีมันทั้งสี่คนก็นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าประตูในสภาพที่เหลือแค่ร่าง ส่วนวิญญาณถูกส่งลงไปในนรกตามเจ้านายมันไปติดๆ

เรนเสียบปืนเก็บในเสื้อแจ็คเก็ต พร้อมกับแตะอุปกรณ์ที่หู

"ภารกิจสำเร็จ ส่งทีมเก็บกวาดมาได้เลย"

กล่าวจบร่างสูงก็รีบอันตรธานหายไปจากที่เกิดเหตุ ไม่นานก็มีทีมเก็บกวาดเข้ามาจัดการอย่างรวดเร็ว จนบ้านร้างกลับมาอยู่ในสภาพที่เหมือนเดิมราวกับว่าไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นในนี้

และภาพทั้งหมดที่เกิดขึ้นถูกบันทึกแบบเรียลไทม์ไว้หมดแล้วโดยซิม มันเป็นแผนการที่เขากับซิมช่วยกันคิด ล่อพวกมันโดยการที่ให้มันเห็นฟ้าใสนั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ในสวนสาธารณะ พวกมันโปะยาสลบแล้วพาฟ้าใสปลอมขึ้นรถมาถึงนี่โดยมีซิมนั่งดูและฟังจากกล้องและเครื่องดักฟังที่เขาติดเอาไว้ พวกมันไม่แม้แต่จะค้นตัว คงชะล่าใจว่าเป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น แผนการจึงสำเร็จโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน

ในเกาะกลางทะเลมีรายงานว่าองค์กรกำลังมีการแต่งตั้งบอสคนใหม่ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและมูฟออนเร็วอย่างนี้เองสำหรับหน่วยลับใต้ดิน ไม่มีความผูกพันเมื่อสูญเสียจึงไม่มีใครรู้สึกอะไร เพราะมันเกิดขึ้นจนชาชินเสียแล้ว

ต่อมาคดีของแดนนี่ก็ขยายผลมาถึงฮอล์ก มันคือคนที่อยู่หนุนหลังแดนนี่มานานแล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมแดนนี่และแก๊งมันถึงหนีรอดมาได้เป็นเวลานาน และนี่เองที่ทำให้มันต้องการกำจัดฟีนิกซ์ที่รู้เรื่องนี้ แต่คนเรานั้นทำสิ่งใดย่อมได้รับผลเช่นนั้นเสมอ เพียงแค่ว่ามันจะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง

*****

เรนได้รับคำชื่นชมจากพ่อและหน่วยเหนือที่เป็นเพื่อนพ่อ ท่านอยากให้เขาพิจารณาดูใหม่เรื่องที่จะลาออก แต่เรนไม่เสียเวลาคิดซ้ำสอง เพราะเขาตัดสินใจแน่นอนแล้ว ชีวิตนี้อุทิศให้กับสังคมมานาน ถ้าหากเขามีเก้าชีวิต...ก็คิดว่าใช้ไปแปดแล้ว เพราะฉะนั้นชีวิตที่เก้าที่เหลือนี้เขาขอใช้เพื่อตนเองหน่อยก็แล้วกัน

ร่างสูงยืนจิบกาแฟรอบสายของวันที่เฉลียงหน้าบ้าน มองดูลำน้ำคลองที่ไหลเอื่อยๆ อยู่เบื้องหน้า มีเรือวิ่งผ่านให้เห็นเป็นระยะ เขาชอบยามเช้าที่สงบเรียบง่ายอย่างนี้จริงๆ เมื่อก่อนไม่เคยมีเวลาหยุดสายตาไว้กับธรรมชาติโดยไม่มีจุดหมายแบบนี้ แต่นับจากนี้ไปเขามีเวลาทั้งชีวิตเลยที่จะทำเช่นนั้น คิดแล้วมุมปากก็ยกยิ้มเล็กน้อย

"คิดอะไรอยู่เหรอคะ ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย"

เสียงหวานใสทักขึ้น พร้อมกับร่างเพรียวบางเดินมายืนข้างๆ เรนโอบแขนไปบนไหล่ของหญิงสาว ก้มไปหอมแก้มทีหนึ่ง ผ่านมาได้หลายวันแล้วหลังจากที่เขาปิดจ็อบสุดท้ายได้สำเร็จ ยังไม่มีแพลนจะกลับอเมริกา เพราะว่าบิดามารดากำลังจะมาเมืองไทยเร็วๆ นี้

"คิดว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานๆ"

"คนเดียวเหรอคะ"

"คนเดียวจะสนุกอะไรล่ะ...ต้องใช้กับเมียสิ พูดถึงเรื่องสนุก...นี่ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว...ยังไม่ได้สนุกกับเมียเลย"

เขากล่าวพร้อมกับส่งสายตาพราวกรุ้มกริ่มมาให้ ฟ้าใสยกมือขึ้นตีเพียะไปที่แขนล่ำเพื่อแก้เขิน

"พี่เรนนี่นะ ชอบพูดทะลึ่ง"

"ทะลึ่งตรงไหน เอาเมียมันเป็นเรื่องธรรมชาติ...โอ๊ย! หยิกพี่ทำไมเนี่ย"

เขาสะดุ้งและร้องโอดครวญในตอนท้ายเมื่อโดนเล็บมือนางหยิกและบิดแรงๆ ที่เอว เรนวางแก้วกาแฟที่ม้านั่ง แล้วรวบร่างอรชรเข้าไปกอด

"พอแล้ว ยอมแล้วครับ ผู้หญิงอะไรมือหนักเป็นบ้า"

"ถ้าไม่อยากโดนซ้อมก็อย่าลามกสิคะ"

"ลามกได้เฉพาะตอนอยู่บนเตียงใช่ไหม โอ๊ย พอๆ... อย่าหยิก ยอมครับ ยอมแล้ว"

เขารีบรวบมือเล็กขึ้นจูบเมื่อเธอทำท่าจะหยิกเขาอีก เรนยิ้มดวงตาเป็นประกายกับความสุขในเช้านี้ การได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าฟ้าใสนอนซุกในอ้อมกอด ได้มายืนดื่มกาแฟชมพระอาทิตย์ขึ้น ได้เห็นวิถีชีวิตเรียบง่ายของชาวคลอง และได้พาน้องเอิร์ธไปส่งที่โรงเรียน แล้วกลับมานั่งดื่มกาแฟอีกแก้วตอนสายของวันอย่างนี้ มันคือชีวิตที่แสนพิเศษเหลือเกินสำหรับคนที่ไม่เคยใช้ชีวิตเพื่อตัวเองมาก่อนอย่างเขา

ฟ้าใสยกนาฬิกาขึ้นดู หญิงสาวเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงเมื่อเห็นว่าได้เวลาประชุมออนไลน์กับลูกน้องแล้ว

"เข้าบ้านกันเถอะค่ะ ฟ้าทำอาหารว่างไว้ให้ด้วย โทรไปชวนซิม แต่เธอไม่ว่าง"

ตอนนี้ซิมพักอยู่ที่เซฟเฮาส์ของตัวเอง หลังจากจัดการกับฮอล์กเสร็จซิมก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านนั้นทันที เรนนึกถึงคำพูดของซิมเรื่องเมมโมรีที่หายไป... เขามองหน้าฟ้าใส... จากการปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้จากปากไอ้ฮอล์ก มันจับฟ้าใสไปเพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อฟีนิกซ์...

มันมีอะไรกันแน่นะ เกิดอะไรขึ้นที่เกาะนั่นในครั้งนั้น แล้วฟ้าใสไปเกี่ยวด้วยได้ยังไง ในเมื่อเขาปลอมเป็นคู่หมั้นของแอนนาลูกสาวของมาร์โซ เห็นทีเขาจะต้องคุยกับซิมเรื่องนี้เสียแล้ว

[1] เรปทีเลียน คือ เผ่าพันธุ์มนุษย์ต่างดาวที่มีหน้าตาคล้ายสัตว์เลื้อยคลาน สามารถแปลงร่างให้กลมกลืนกับสิ่งแวดล้อมและผู้คนได้