บทที่33 เฝ้าไข้ 1 คืน 2000 บาท

ชายส่งอาหารในเสื้อแจ็กเก็ต ยื่นถุงพลาสติกที่มีคราบไอน้ำเกาะอยู่ให้เขา

"ขอบคุณครับ" ขุนรับถุงอาหารมาด้วยสองมือ

ชายคนนั้นยิ้มสุภาพ ก่อนหมุนตัวกลับ ขุนปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา

.

.

.

"มึงสั่งอะไรเยอะแยะวะ?! กินกันแค่สองคน" เทียนมองของกินตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ทั้งข้าวต้มกุ้ง ผัดผงกะหรี่ทะเล ปีกไก่ทอด หมูทอดกระเทียม และผัดผักบุ้ง วางเรียงกันบนโต๊ะอาหาร

ขุนนั่งเงียบพลางกินข้าวต้มกุ้งอย่างไม่พูดไม่จา ส่วนเทียนเมื่อเห็นว่าขุนไม่ตอบอะไร ก็ไม่ได้เซ้าซี้ซักไซ้อีก แล้วหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้า

เวลาผ่านไปหลายนาที ขุนเงยหน้าขึ้น เหลือบมองเทียนที่ยังนั่งกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

"ใส่กำไลด้วยเหรอ?" ขุนเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังข้อมือซ้ายของเทียน

เทียนเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว เหมือนลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ

"เพิ่งใส่วันนี้...ช่วงนี้เจออะไรแปลกๆบ่อย เลยคิดว่าเผื่อช่วยได้"

"มีใครทำอะไร?!"

หน้าขุนนิ่งกว่าเดิม สายตาไม่ไหวติง จ้องตรงมาที่เทียนอย่างจริงจัง

เทียนเงียบไปชั่วอึดใจ ช้อนในมือหยุดเคลื่อนไหว กลายเป็นคนที่ไม่กล้าสบตากลับ สายตาเขาหลุบลงมองจานข้าวที่กินไปได้ครึ่งเดียว

"มันไม่มีใครกล้าทำอะไรกูหรอก" เทียนพูดเสียงเรียบ ตาคมจ้องมาที่ขุนอย่างมั่นใจ แต่ก็แฝงความเหนื่อยล้าเล็กน้อย "ก็แค่ใส่ไว้เฉยๆ ทำหน้าตาดูน่ากลัวไปได้"

พอเทียนพูดเสร็จก็นั่งกินข้าวต่ออย่างไม่ใส่ใจ

ขุนยังไม่ละสายตา ริมฝีปากขยับเหมือนจะถามอะไรต่อ แต่สุดท้ายก็เลือกเงียบไว้ ก่อนจะยกช้อนขึ้นตักข้าวต้มเข้าปากอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงเคี้ยวกรอบๆของปีกไก่ทอด

.

.

.

"อิ่มโว้ยย!!!" เทียนลุกขึ้นจากเก้าอี้ กอดท้องทำหน้าบึ้งตึง "มึงกินแต่ข้าวต้ม ปล่อยให้กูกินพวกนี้หมด! อิ่มจนท้องจะแตกอยู่แล้วเนี่ย!"

ขณะที่อีกคนกำลังบ่น กลับมีใครบางคนลอบยิ้มมุมปากอย่างแผ่วเบา

เทียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"กี่โมงแล้ววะ" เขาถามพลางเลื่อนสายตาไปดูเวลาบนหน้าจอ

"6โมงเย็น...ได้เวลากลับ" จู่ๆ ขุนก็ไอแห้งๆขึ้นมา เสียงแหบพร่าดังขึ้นในความเงียบของห้อง

เทียนเงยหน้าขึ้นมอง เพ่งสายตาไปที่ขุนที่กำลังยกมือขึ้นปิดปากอย่างลำบาก

"มึงโอเคมั้ยวะ?" เทียนถามเสียงติดกังวล

ขุนพยักหน้าเบาๆ แต่ใบหน้าดูซีดเซียวกว่าปกติ

เทียนลุกขึ้นช้าๆ หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงพร้อมกับเก็บจานอาหาร

"มึงนั่งอยู่นี่แหละ กูไปล้างจานให้ก่อน"

"ไม่ต้องล้าง"

"มึงเงียบไปเลย! กูจะล้างให้เอง มึงนั่งอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวกูมา" เทียนพูดเสียงเข้ม พลางลุกขึ้นเดินไปเก็บจานชามที่เหลืออยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

ขุนยกมือขึ้นมาปิดปากไอเบาๆ ก่อนจะนั่งลงช้าๆรออยู่ที่โต๊ะ ดวงตาจับจ้องไปที่เทียนอย่างเงียบๆไม่กล้าขัดคำพูดของอีกฝ่าย

บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงน้ำไหลจากอ่างล้างจาน

.

.

.

เทียนเดินไปยังโต๊ะเตี้ยข้างโซฟา ที่ก่อนหน้านี้ทำแผลให้กับขุน เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องทำแผลใบเดิมขึ้นมาแนบอกแน่น ก่อนจะเดินกลับไปหาขุนที่นั่งอยู่บริเวณโต๊ะกินข้าว

ขุนไม่พูดอะไร เพียงแต่นั่งนิ่ง เมื่อเทียนทรุดตัวลงนั่งข้างหน้า ท่าทางดูอ่อนแรงกว่าปกติ

"เรียนหมอยังไง ปล่อยให้ตัวเองป่วย!"

"หัดไปหาใครสักคนมาดูแลไป หรือหาแฟนก็ได้ มึงแม่ง...พูดไม่รู้เรื่อง" เทียนพ่นคำออกมาเสียงเบา

ขุนกระพริบตาช้าๆ มองเขาเหมือนจะยิ้มนิดๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร เทียนถอนหายใจพรืด ยิ่งอีกฝ่ายเงียบ เขายิ่งหงุดหงิดกับความดื้อเงียบ

เทียนหยิบปรอทวัดไข้แบบดิจิทัลออกมาอย่างระมัดระวัง

"จะเป็นหมอหรือจะเป็นภาระวะ...ยกแขนขึ้น"

"...เดี๋ยวทำเอง" ขุนพูดเสียงแผ่วในลำคอ ขณะเลื่อนมือมาจับที่ปรอทวัดไข้ที่เทียนกำลังถืออยู่ ปลายนิ้วเขาแตะทับลงบนมือของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจนัก แต่ก็ไม่ได้ผละออกในทันที

เทียนชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากะพริบช้าก่อนจะมองสบขุนตรงๆ ใบหน้าที่เคยขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนไป

"อ๋อ...เออ ก็ทำไปดิ" เขาพูดตะกุกตะกัก แถมหลุบตาหนี

ขุนรับปรอทวัดไข้มาไว้ในมือ ก่อนค่อยๆสอดมันเข้าไปใต้รักแร้ ท่าทางไม่รีบร้อน หลับตานิ่ง ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวลงมาระหว่างเขากับเทียน

เทียนนั่งอยู่ใกล้ๆไม่ได้พูดอะไรอีก แค่มองมืออีกฝ่ายที่ยังวางบนหน้าตัก

เวลาผ่านไปไม่กี่นาที เสียงติ๊กของเครื่องวัดไข้ก็ดังขึ้น ขุนหยิบมันขึ้นมาดู

"…สามสิบเก้าจุดห้า"

เทียนชะโงกหน้ามาดู พอเห็นตัวเลขก็ตาโต "มึงมีไข้นี่หว่า!"

เขาลุกพรวดขึ้นไปควานหายาในกล่องทำแผลทันที ปากก็พร่ำบ่นอย่างลืมตัว "ก่อนหน้านี้ทำไมไม่มีไข้ พอตอนนี้กลับไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ได้?!"

ขุนไม่ได้เถียงอะไร นั่งมองแผ่นหลังของเทียนที่ง่วนหายาให้เงียบๆ มุมปากกระตุกขึ้นจางๆ คล้ายจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

"มึงแดกยาแก้ไอกับไข้ยัง"

"...ยัง"

"โอ้ยย! กูจะบ้าตาย!" เทียนร้องขึ้นเสียงดัง

เขาถอนหายใจเบาๆ "ก็แค่ไข้…กินยาก็หาย"

"เดี๋ยว! กูเพิ่งนึกออก มึงมาถ่ายรูปกับกูหน่อยสักรูป"

"ทำไม?"

"เอาเหอะน่าา รูปเดียว!" เทียนว่าเสียงยานคาง น้ำเสียงเหมือนจะอ้อนแต่ก็เต็มไปความกวน "กูกำลังทำงานเสริม ช่วงนี้มีงานอะไรที่ใช้แรงน้อยแต่ได้เงินเยอะ กูเอาหมด!"

เขาไม่รอให้ขุนตอบ มือหนึ่งล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาอย่างไว เปิดกล้องหน้าแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ คนข้างๆ แบบไม่เกรงใจช่องว่างระหว่างกัน

"ขยับมานิดดิ มึงจะนั่งทื่อทำไม"

เขายกโทรศัพท์ขึ้นในระดับพอดี แล้วกดถ่ายอย่างรวดเร็ว

ภาพที่ออกมาเป็นเขาที่กำลังยิ้มกว้างจนตาแทบหาย ขณะที่ขุนนั่งนิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะยิ้มตาม แต่สายตากลับมองกล้องอย่างตั้งใจ

"เออ ได้อยู่ๆ" เทียนกดดูภาพในเครื่องแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะหันไปแซวเบาๆ "รูปนี้ถ้าเขาจ้างงานคู่รักเงียบขรึม กูว่าเราผ่านนะมึง 5555555555" เขาพูดพลางหัวเราะลั่น

"อืม"

นิ้วของเทียนเลื่อนหน้าจอรวดเร็ว ก่อนพิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งไปให้ใครสักคนที่ไม่ปรากฏชื่อ

เสียง "ติ๊ง" เบาๆดังขึ้นแวบเดียว เทียนคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างเร็ว เขาหันหลังกลับแทบจะทันที เดินกึ่งวิ่งไปทางมุมห้อง หยิบขวดน้ำพร้อมกับแก้วใบเล็ก

ขุนที่นั่งอยู่เหลือบตามามอง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของขุนไล่ไปยังโทรศัพท์ของเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่หน้าจอกลับสว่างขึ้นเพราะการแจ้งเตือนใหม่พอดี

ข้อความจากใครคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาอย่างเด่นชัดบนหน้าจอล็อก

แตงไทย : 500 บาท พี่โอนไปแล้ว! ต้องเกลี่ยกล่อมน้องขุนให้มาถ่ายรูปให้พี่ด้วย!! ไม่งั้น...พี่ตายแน่เลยยยย😭😭😭 ฉู้ๆๆๆๆๆ✌🏼✌🏼

ขุนชะงักไปเล็กน้อย เขาหันไปมองเทียนที่กำลังเทน้ำเพิ่มใส่แก้วให้เขาอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่รับน้ำมาดื่มพร้อมทั้งกินยา

เทียนหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง มองหน้าจออยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มที่มุมปากยังไม่จางไปไหน

"ขุน กูมีอะไรจะถามมึงหน่อย"

"...?"

"ทำไมมึงไม่ยอมไปถ่ายรูปวะ ทั้งที่มีใครตั้งหลายคน อยากจ้างมึงเป็นพรีเซ็นเตอร์"

"ไม่ชอบ"

"เอ๊า!! ไม่ชอบแต่มึงก็ต้องทำมั้ยวะ มึงก็ลองรับงานบ้างดิ ช่วงนี้ฮอตนะเว้ย"

"..."

"ต้องทำยังไง มึงถึงจะยอมไปถ่ายงาน"

"..."

"...นอนเป็นเพื่อนผม" ขุนพูดออกมาเสียงเบา หลังจากเงียบไปนานพักใหญ่

เทียนที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นจิบชะงักเล็กน้อย เขาหันมามองขุนทันที แววตาเต็มไปด้วยความแปลกใจ

"มึงนี่ก็ตลกเนาะ55" เสียงหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

"นอนด้วยกันได้ไหม?" ขุนถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงนิ่งและตรงกว่าเดิม เผยให้เห็นสีหน้าที่ไม่ได้ล้อเล่น

เทียนไม่ตอบทันที ปล่อยให้ความเงียบคลุมทั้งสองคนไว้อีกครั้ง

"ได้! แต่มีข้อแม้"

ขุนคิ้วขยับขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย

"ค่านอนเป็นเพื่อน คืนละ 2000 บาท ถ้าไม่จ่ายก็บรั้ยยย" เทียนมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งเล่น

พูดจบก็ยักคิ้วใส่ ขำๆ

ทางด้านของเทียน

ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงมันก็ไม่ยอมจ่ายเงินจ้างผมให้นอนเป็นเพื่อนจริงๆหรอก ถ้ามันโอนเงินให้จริง...ก็แค่คืนเดียวชิวๆ แถมทุกอย่างก็ครบ จะบอกว่าผมหน้าเงินก็ได้ ที่มาของคำว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก

ขุนกลับเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบเรียบๆ ด้วยเสียงต่ำ

"เลขบัญชีมา"

คำพูดนั้นทำเอารอยยิ้มที่มุมปากผมชะงักไปครู่หนึ่ง "เอาจริงดิ?!!"

"...อืม"

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไร แค่กดหน้าจอเงียบๆอย่างรวดเร็ว

ไม่ถึงครู่ ข้อความใหม่ก็เด้งขึ้นในแชตของเทียน

ติ๊ง!

มีเงินเข้า : 200,000 บาท จากบัญชี XXX-XXX-XXXX

"เดี๋ยวๆ มึงกดเลข 0 เกินมา 2 ตัว"

" 100 วัน"

"ห๊ะ!!!!!!!! มึงใจเย็นก่อน เอาเลขบัญชีมึงมาเลย โอนแค่ 2000 ก็พอแล้ว!"

"ใช้ห้องน้ำผมกับเสื้อผ้าได้เลย" ขุนพูดเสียงเรียบ พอพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยไม่รอฟังคำตอบ

มือหนึ่งหยิบกล่องยาไปเก็บไว้ในมุมเดิมของห้องอย่างเงียบเชียบ

เสร็จแล้วเขาก็เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ประตูปิดลงเบาๆ ไม่ได้มีเสียงกระแทกใดๆ มีเพียงเสียงฝักบัวที่ดังขึ้นแผ่วๆ

เทียนนั่งอยู่คนเดียวในห้อง สายตาไล่มองไปยังห้องน้ำที่ปิดสนิท แล้วเลื่อนกลับมามองโต๊ะตรงหน้า โทรศัพท์ยังอยู่ที่เดิม หน้าจอยังคงโชว์ยอดเงินโอนล่าสุดจากขุน

เขาสูดหายใจเข้าลึก แล้วลุกขึ้นช้าๆ

"…ต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอวะ มันต้องเหงาขนาดไหน? หรือ...มันอกหักจนถึงขั้นจ้างคนอื่นมานอนเป็นเพื่อน?!" เทียนพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ที่อยู่ภายในห้องนอน

.

.

.

"มึงว่า...ผีมีจริงมั้ย?"

พากันเลิกซึนกี่โมงลูก? พูดแค่ "ชอบ" จบเลย