บทที่35 ใจสั่นเพราะแก

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าทะลุผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาอย่างเงียบงัน แสงนั้นส่องลอดผ่านผ้าม่านที่ถูกเลื่อนเปิดไว้ เทียนหันหน้าหนีแสงอย่างงัวเงีย เปลือกตายังคงปิดแน่น เส้นผมยุ่งเล็กน้อยกระจายบนหมอน

เขาพลิกตัวไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เทียนขยับพลิกตัวหนีแสงไปอีกด้านหนึ่ง แต่ความร้อนเบาๆ และแสงที่ค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มปลุกให้เขาตื่น

สุดท้าย ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ดวงตายังปิดอยู่ ใบหน้าง่วงงุน นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาอย่างไม่เต็มใจ เทียนเกาหัวตัวเองเบาๆ อย่างงุนงง เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหาวออกมาเบาๆ

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นจากทางประตู

น้ำเสียงนั้นไม่ดังมากนัก แต่ชัดเจนพอจะดึงสติของเทียนให้กลับมา เทียนชะงักมือที่กำลังเกาหัว หันไปมองช้าๆ ดวงตายังลืมได้ไม่สุด

คนมาใหม่ยืนอยู่ตรงกรอบประตู บรรยากาศในห้องนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่ความเงียบจะถูกแทนที่ด้วยเสียงหาวของเทียนอีกครั้ง พร้อมกับคำตอบ "อืม" เสียงครางรับอย่างขี้เกียจ

"มีเรียนกี่โมง?" เสียงของขุนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่ง

เขายังพิงกรอบประตูอยู่ที่เดิม ยืนไขว้แขนไว้กับตัว เหมือนรู้ดีว่าเทียนยังไม่ได้ตื่นเต็มตา

เทียนยกมือขึ้นขยี้ตา หัวฟุบลงเล็กน้อยคล้ายกำลังคิด ปากพึมพำเหมือนนับเวลาในใจ ก่อนจะตอบแบบเสียงอู้อี้ไม่ชัดนัก " 10 โมงมั้ง"

"แล้วตอนนี้กี่โมง"

"6 โมงกว่า"

"มึงไปเลย! กูจะนอนต่อ" เทียนพึมพำออกมาเสียงขุ่น ทั้งยังติดแหบเล็กๆจากความง่วง เขายกผ้าห่มขึ้นคลุมหัวอย่างไม่คิดจะพูดอะไรต่อ

พอพูดเสร็จ ก็ทิ้งตัวกลับลงไปบนเตียงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งร่างจมลงฟูก ผ้าห่มกองบนตัวอย่างไม่เรียบร้อย

ขุนยืนมองเงียบๆอยู่หน้าประตูอยู่ครู่หนึ่ง

จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากที่ไกลๆ ขุนหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากบริเวณโซฟาด้านนอก เสียงนั้นยังดังต่อเนื่อง ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอสว่างวาบ แจ้งชื่อคนโทร

ต้นกล้า

เขามองมันครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง

"เทียน มีคนโทรมา"

"เทียน"

"เทียน"

"กูได้ยินเเล้ว!!!!"

บนเตียง เทียนยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ขยับ ขุนเดินมาหยุดข้างเตียง แล้วเอื้อมมือยื่นโทรศัพท์ให้ ปลายนิ้วแตะขอบผ้าห่มเล็กน้อย

เทียนครางออกมาเบาๆอย่างรำคาญ หยัดตัวขึ้นมา ตายังปิดอยู่ มือยื่นมาคลำโทรศัพท์เหมือนคนละเมอ ขุนยื่นให้จนสัมผัสกันได้พอดี แล้วก็ยืนมองอีกฝ่ายรับ

"ใครวะ..." เทียนพึมพำเสียงงัวเงีย

"ไอ้สัส!!!! มึงยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ?!!"

"ตื่นอยู่"

"มึงไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มใช่ไหม?!! วันนี้เริ่มเรียน 7 โมง 50!"

"ห๊ะ!! ไม่ใช่ 10 โมงหรอวะ?"

"มึงมั่วxิบหาย รีบไปอาบน้ำได้ล่ะ"

"เอ้อๆกูกำลังไป"

เทียนกดวางสาย มองหน้าจอที่ตอนนี้แสดงเวลา

06:43 น.

แล้วเหลือบตามองไปยังขุนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

"กูยืมเสื้อนักศึกษามึงหน่อยดิ"

.

.

.

"อึงซื้ออากไอวะ" เทียนพูดทั้งที่ยังเคี้ยวแซนวิชอยู่ เสียงอู้อี้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง

ขุนขับรถมองตรงไปที่ถนน แต่สายตาก็ยังแอบเหลือบมาทางเทียนเป็นระยะ ขณะที่รถหยุดติดไฟแดง เขาเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่จากช่องข้างประตู แล้วค่อยๆเช็ดมุมปากให้เทียนอย่างเงียบๆ

เขาไม่พูดอะไรสักคำ และก็ไม่ตอบคำถามที่เทียนเพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่

ความเงียบนั้นไม่อึดอัด...แต่มันทำให้ใจเทียนเต้นแปลกๆ

"อะ...เอ่อ เอ้อ ขอบใจ" เทียนพูดพลางเบือนหน้าหนีเล็กน้อย

"แต่คราวหลังบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูเช็ดเอง..."

เทียนหันหน้าไปทางประตูรถ ก้มหน้ากัดแซนวิชต่อเงียบๆโดยไม่พูดอะไรอีก ทั้งรถกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

.

.

.

"มึงไม่ต้องขับไปส่งกูก็ได้" เทียนเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตายังมองตรงไปข้างหน้า

"กูจะเดินไปเอง จอดตรงนี้แหละ"

มุมทางเดินตรงนี้เป็นทางเข้าสู่มหาวิทยาลัยที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน มีนักศึกษาเดินผ่านไปมาบ้าง แต่ก็แค่เพียงผ่าน

แต่ละคนต่างเร่งฝีเท้า ไม่ได้หันมามองใคร หรือแม้แต่จะทักทายกัน

"ทำไม?"

"มึงจะทำอะไรก็มีแต่คนถ่าย กูไม่เอาด้วยหรอก..." เทียนพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย

"มันน่ารำคาญจะตาย...กูไม่อยากโดนลากไปยุ่งกับกระแสคู่จิ้นพวกมึง"

"คู่จิ้น?" ขุนทวนคำเบาๆ พลางหันมามองเทียนด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย คิ้วเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจ ว่าอะไรในคำพูดของเทียนถึงทำให้ต้องถอยห่างกันขนาดนั้น

"กูไปล่ะ" เทียนพูดขึ้นเบาๆ โดยไม่หันมามองขุน เขาขยับมือไปเปิดประตูรถในจังหวะที่ขุนยังนิ่งอยู่

ทันใดนั้น มือของขุนคว้าข้อแขนเทียนไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวลงจากรถ แรงดึงไม่ถึงกับรุนแรง แต่แน่นพอจะทำให้เทียนชะงัก และถูกดึงกลับมานั่งบนเบาะอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ ระยะห่างระหว่างใบหน้ามีเพียงไม่กี่คืบ

ลมหายใจของทั้งคู่ผสมปนกันอยู่ในอากาศแคบๆ ภายในรถ ดวงตาของขุนจ้องลึกเข้าไปในแววตาของเทียน ส่วนเทียนก็ไม่ได้เบือนหนี แม้ใบหน้าจะแดงเรื่อ และลมหายใจจะติดขัดน้อยๆก็ตาม

จังหวะนั้น...ขุนขยับตัวเข้าใกล้อีกนิด

สายตายังไม่ละจากกัน

ริมฝีปากของเขาเหมือนจะเอื้อมเข้ามาใกล้

บรรยากาศในรถเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบา

...จนกระทั่ง

เสียงโทรศัพท์ของขุนดังแทรกทำลายความเงียบ

เทียนสะดุ้งเล็กน้อย สายตาหลุบต่ำลง ส่วนขุนก็ยังไม่ละมือจากแขนของเทียน

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่ แต่ขุนไม่ได้ขยับไปหยิบมัน เขาแค่ถอนหายใจเบาๆ แล้วละสายตาจากเทียนลงมาที่เน็คไทของอีกฝ่าย

มือของเขาเลื่อนมาช้าๆจับที่ปลายเน็คไทอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ ขยับจัดให้เข้ารูป ดึงให้ตรง กระชับ แล้วสอดปลายเข้าให้เรียบร้อย

เทียนไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว เขานิ่งค้าง ปล่อยให้อีกฝ่ายจัดเน็คไทให้

จู่ๆ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

ขุนยังคงก้มหน้าก้มตาจัดไปเงียบๆ ไม่พูดสักคำ

"วันนี้เลิกเย็นใช่ไหม?"

เทียนเม้มปากแน่นเล็กน้อย สายตาหลบลงต่ำ

"อืม"

"ตอนเย็นจะมารับ...กลับพร้อมกัน" ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา สบตากับเทียนตรงๆ สายตาของเขาแน่วแน่ ไม่มีแววลังเล แล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงนิ่ง

"เอ้อๆ รู้แล้วน่า..." เทียนพูดเสียงติดเขิน พยายามเบี่ยงสายตา

"กะ...กูไปได้แล้วใช่มั้ย?" น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

เขารีบยกมือขึ้นดันประตูรถอย่างเก้ๆ กังๆ โดยไม่กลับไปมองขุนอีก

.

.

.

เสียงเอะอะของต้นกล้าดังขึ้นทันทีที่เทียนทรุดตัวนั่งลงข้างเทียนบนเก้าอี้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างเวอร์วังเกินจริง ราวกับเห็นอะไรที่น่าตื่นตะลึงที่สุดในรอบปี

"เย้ดดดดดดดดด!! เสื้อใหม่เหรอวะ? ตัวใหญ่กว่าทุกวันแถม....แม่งโคตรเนี๊ยบบบบบบ!!!!!" ต้นกล้าลากเสียงยาวอย่างโอเวอร์ แอ่นตัวพุ่งไปหยิบแขนเสื้อเทียนขึ้นมาดูอย่างละเอียด พลางขยี้เนื้อผ้าเบาๆ

เทียนหันมามองเพื่อนด้วยสายตากึ่งระอา

"กูก็รีดเรียบทุกวันมั้ยล่ะ ทำเป็นตื่นเต้นไปได้"

แต่ต้นกล้าไม่หลุดโฟกัส เขาเบ้ปาก หัวเราะหึๆ ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกนิดจนเทียนต้องเอนหลังหนีโดยอัตโนมัติ

"ทุกวันเห็นแต่ใส่เสื้อยับๆมา หรือว่า...ช่วงนี้กำลังมีความรัก?" น้ำเสียงต้นกล้าไม่ได้ดังนัก แต่พอพูดจบก็กระตุกคิ้วเล่นๆ ทำหน้าทะเล้นเหมือนจับได้อะไรบางอย่าง เทียนชะงักไปชั่ววูบ ดวงตาหลุบต่ำลงวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบตีหน้ายุ่งกลบเกลื่อน

"มีx่าไรล่ะ" เขาบ่นสั้นๆ

"แถมเสื้อก็ห๊อมหอม...ไม่ใช่กลิ่นมึง!"

"ใครเขาก็เปลี่ยนกลิ่นกันได้มั้ยล่ะ วันนี้กูอยากใช้กลิ่นนี้...หรือมึงมีปัญหาอะไรไม่ทราบครับ"

ต้นกล้าหัวเราะพรืด "นึกว่าไปติดสาวที่ไหน...แต่กลิ่นนี้คุ้นๆว่ะ เหมือนเคยได้กลิ่นจากที่ไหนมาก่อน?!"

เทียนไม่ตอบ แต่เลือกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย แก้มข้างหนึ่งขึ้นสีแดงจางๆ แบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

.

.

.

"ไอ้เทียนๆ มึงดูเพจนี้ดิ!" ปอเอื้อมมือสะกิดแขนเขาเบาๆ

🌝