Mag-log inShare
บทที่32 แสร้ง
Huling Na-update:
2025-07-10 19:56:29เทียนมีไฟ ใจมีเธอ
อ่านแล้ว "มึงตอบพี่แตงไทยหน่อย" อ่านแล้ว "ตอบยัง" Khun_2k "ไม่" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว "เพื่อ?" "ทำไมมึงไม่ไปมอวันนี้" Khun_2k "ทำไมรู้?" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ "กูเก่ง สรุปเป็นไร" "แดกยายัง" Khun_2k "มีแผลนิดหน่อย" "กินแล้ว เหลือแต่ทำแผล" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว "แล้วทำไมไม่ไปหาหมอล่ะ มึงรอไรอยู่" อ่านแล้ว "อ่านแล้วไม่ตอบ คือ..?" "ทำไมไม่ทำแผลล่ะ" Khun_2k "เป็นห่วง?" "อยู่หลัง แต่กินยาฆ่าเชื้อแล้ว" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ "มึงก็โทรเรียกแฟนมาทำให้ดิ" Khun_2k "ไม่มี อยู่คนเดียว" "เหมือนมันเริ่มจะอักเสบ" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว"มึงไม่ไปให้หมอล้างให้" Khun_2k "เลือดออกอีกแล้ว" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ "ตายขึ้นมาก็ลำบากคนในคอนโดอีก" "มึงต้องเป็นผีที่เฮี้ยนแน่นอน" "บอกพิกัดมา เรื่องมากฉิบหาย" Khun_2k "คอนโดX ห้อง463" เทียนกดปิดหน้าจอ ก่อนเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง "พวกมึง คืนนี้เล่นเกมกันปะ?" ปอพูดขึ้น "กูไม่ว่างว่ะคืนนี้" "โธ่! อะไรวะต้นกล้า?! มึงล่ะไอ้เทียน?" "ไม่ ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ววว แค่บอกเหงาเทียนก็พร้อมเสมอ" "ให้มันได้อย่างงี้ดิวะ!!!!" ปอตะโกนลั่นพลางตบไหล่เทียนเบาๆ "มึงกับพี่หมอ...ยังไงวะต้นกล้า" เทียนเอ่ยเบาๆ พลางลอบมองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ "เอ้อ มันยังไงวะ" ต้นกล้าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเขาจะเลิกคิ้ว ทำเสียงนิ่งๆกลบเกลื่อน "อะไรของมึงวะ ก็พี่น้องกันไง" "ก็ไม่มีไรหรอก เห็นช่วงนี้ไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็นึกว่าแอบคบกันแล้วไม่บอกเพื่อน" ต้นกล้าหัวเราะเบาๆเหมือนไม่ใส่ใจ "ไม่มีอะไรหรอก คุยกันถูกคอแค่นั้น...พี่เขาใจดี" คำสุดท้ายนั้นฟังดูเบากว่าประโยคอื่นนิดหน่อย คล้ายยังมีบางอย่างที่เจ้าตัวเลือกจะเก็บไว้เงียบๆ เทียนพยักหน้าเบาๆโดยไม่พูดอะไรต่อ "กูกลับก่อน เจอกันพรุ่งนี้ ไอ้เทียนคืนนี้ห้ามบิดกูนะเว้ย! ถ้ามึงบิดกูไปเผาหอมึงแน่!!!" เสียงปอดังขึ้นชี้นิ้วใส่เทียนด้วยสีหน้ากึ่งจริงกึ่งเล่น "เออ กูไม่บิดมึงหรอก พรุ่งนี้ห้ามสายนะโว้ย!" ปอกำลังจะหมุนตัวเดินออก แต่แล้วก็หันกลับมามองต้นกล้า ดวงตาคมกริบเป็นประกายเจ้าเล่ห์ "ส่วนมึงไอต้นกล้า ชอบก็บอกชอบดิวะ ทำอะไรให้มันยุ่งยาก" "..." ต้นกล้าสบตากับปอที่ส่งยิ้มล้อๆมาให้ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ปกคลุม . . . เวลา 17:08น. เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว "กูยืนอยู่หน้าประตู เปิดด่วนน" ประตูห้องคอนโดถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เสียงกลอนดัง "กริ๊ก" แผ่วเบา ก่อนบานประตูจะขยับเปิดกว้าง เผยให้เห็นร่างของคนที่อยู่ด้านใน เขายืนอยู่ตรงกรอบประตู หน้านิ่งขรึม แต่แววตานั้นกลับสั่นไหวเล็กน้อย และที่เห็นชัดกว่านั้นคือสีหน้าที่ซีดกว่าปกติ เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่หลีกทางให้อีกฝ่ายก้าวเข้าไป ภายในห้องตกแต่งเรียบง่าย เฟอร์นิเจอร์ไม่มากนัก แต่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ แสงจากหลอดไฟให้บรรยากาศอบอุ่นแต่เงียบเหงา โซฟาสีเทาเข้มตั้งอยู่กลางห้อง แต่ในมุมหนึ่งของห้อง มีประตูบานหนึ่งที่ดูขัดกับทุกอย่างรอบตัว มันปิดสนิท เงียบงัน ไม่มีแม้แสงลอดออกมา เทียนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายชัดขึ้น จนเขาเผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว "ทำไมหน้ามึงซีดจังวะ มึงไหวปะเนี่ย ให้กูพาไปหาหมอมั้ย" ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบอะไร เทียนก็ก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด ยกมือขึ้นพลิกหลังฝ่ามือตัวเองไปแตะหน้าผากของขุน สีหน้าเขาครุ่นคิด ขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงไออุ่นแผ่วๆ ไม่ถึงกับไข้ "ตัวมึงก็ไม่ร้อนนะ…แต่หน้าซีดเป็นผีเลย" เทียนเอ่ย พลางเพ่งมองดวงตาคู่ "หรือมึง...ไปเจออะไรมา" จู่ๆ เสียง "โครม!" ก็ดังสนั่นมาจากด้านในห้อง เหมือนของแข็งขนาดใหญ่ตกกระแทกพื้น ของที่ตกนั้นคือกรอบรูปกระจกที่หล่นลงมาแตกกระจาย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเทียนยิ่งกว่าคือ "บางอย่าง" ที่ยืนอยู่ข้างๆเศษกระจกนั้น มันสูงเกินกว่าคนปกติจะสูงได้ ผอมแห้งผิวหนังติดกระดูก ตัวขาวซีด ร่างเงียบสนิทไร้เสียงขยับ แต่มัน "ยืนอยู่" ยืนชิดผนังในเงามืดของห้อง "เxี้ย!!" เทียนร้องกรี๊ดออกมาทันที เขาคว้าชายเสื้อของอีกฝ่ายแน่น แล้วฝังหน้าลงกับอกขุน "ผะ..ผี..แน่นอน..กูไม่อยู่แล้ว!!!!" เทียนตะโกนลั่น น้ำเสียงสั่นระรัว เขาผละตัวออกทันที เท้าก้าวถอยกรูดไปทางประตู แต่ยังไม่ทันได้หมุนลูกบิดเต็มแรง แขนของเขาก็ถูกรั้งไว้อย่างเร็วและแน่นจากด้านหลัง "เทียนใจเย็น มันก็แค่ของตก" เทียนหายใจแรงในลำคอ ก่อนจะค่อยๆหันกลับไปมองด้านในห้องตามแรงดึงของขุน และทันทีที่สายตาเขาไล่ไปถึงมุมห้อง ตรงจุดที่ของบางอย่างตกกระแทกพื้นเมื่อครู่ เทียนชะงัก "เมี๊ยว" แมวสีขาวหยุดยืนตรงหน้าทั้งสองคน ก่อนจะส่งเสียงร้องเบาๆออกมา เทียนเผลอกลืนน้ำลาย จากนั้นแมวก็ร้องอีกครั้ง "เมี๊ยววววววว~" เทียนกับขุนสบตากันอีกครั้งเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร . . . "กูตกใจแทบแย่ แมวพอทนผีพอเลย" เทียนบ่นพร้อมทั้งก้มเก็บเศษกระจกอย่างระวัง ขณะที่ขุนยืนมองอยู่ห่างๆ เพราะเจ้าตัวโดนห้ามไว้ แม้จะอยากเข้ามาช่วยแค่ไหนก็ตาม "มากูจะรีบทำแผลให้ แล้วจะรีบกลับ" "...หิวข้าว" ขุนพูดเสร็จ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดเข้าแอปสั่งอาหารอย่างไม่ลังเล "วันนี้มึงกินข้าวยัง" "กินแค่ตอนเช้า" ขุนตอบเรียบๆสายตายังจ้องหน้าจอโทรศัพท์เหมือนไม่ได้ใส่ใจนัก "อยากกินอะไร?" "กูไม่หิ..." เสียงท้องร้องขึ้นมาพอดี เทียนชะงักกลางประโยค "สั่งๆมาเหอะ กูกินได้หมดแหละ" ขุนกดเลือกเมนูไปเงียบๆ พอเลือกเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมามองเทียนนิ่งๆ ทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างสบตากัน ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครหลบสายตา มีเพียงความเงียบ "เมี๊ยว~" แมวสีขาวเดินมาคลอเคลียอยู่ข้างขาเทียน เขาเหลือบมองมันก่อนจะนั่งยองลง ลูบหัวมันอย่างเบามือ "แมวตัวนี้ชื่ออะไร" "...ไม่มีชื่อ" "ไม่มีชื่อได้ยังไง แล้วมึงเลี้ยงมานานแค่ไหนแล้วเนี่ยย?!" "..." "2 สัปดาห์ก่อน มันถูกทิ้งไว้ข้างทาง" "น่าสงสารจัง" "เมี๊ยว~" "ตัวผู้ซะด้วย...ถ้างั้นชื่อ..ข้าวปั้นละกัน" "เหมี๊ยวววววว~" "ข้าวปั้นสะอาดจังเลยยยยย~" เทียนพูดเสียงสองแบบไม่รู้ตัว ขณะลูบหัวแมวอย่างเบามือ ข้าวปั้นส่งเสียงครางในลำคอเหมือนพอใจ ก่อนจะม้วนตัวนอนข้างเท้าเขา เสียงไอเบาๆ ดังขึ้นจากขุน เทียนชะงักมือที่กำลังลูบข้าวปั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปเจอสายตานิ่งๆ ที่มองมา "มึงจะไอทำไม..." เทียนบ่นเบาๆ แต่อายจนอยากมุดพื้น ขุนยักคิ้ว "ก็แค่...กลัวแมวจะหลงเสียง" คนฟังถึงกลับถึงกับหน้าแดงขึ้นมา "มึงบ้าปะ?! แค่แมวเหอะ" "มึงจะทำมั้ยแผล ถ้าไม่ทำกูจะกลับล่ะ" "ไปนั่งตรงนั้นสิ" ทันทีที่ขุนพูดจบ เทียนไม่ตอบอะไร แค่เดินไปนั่งลงบนโซฟากลางห้องอย่างเงียบๆ ขุนมองตามอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากมุมห้อง . . . "หันหลังมา ถอดเสื้อด้วย" เทียนพูดขึ้นเสียงเรียบ ขณะนั่งข้างกันบนโซฟา ขุนค่อยๆ ถอดเสื้อออกตามคำบอกของเทียน ผิวกายเปลือยเปล่าค่อยๆ ปรากฏต่อสายตาเทียนที่ตั้งใจจะล้างแผลให้ กลับชะงักไปชั่ววูบดวงตากะพริบถี่ "เชี่ยยย!!!! ทำไมแผลมึงเยอะขนาดนี้วะ?! มึงไปทำอะไรมา!" เทียนเผลอตะโกนลั่น เขาขยับเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว ตาไล่ไปตามรอยฟกช้ำ รอยข่วน รอยเหมือนถูกของมีคมกรีด และรอยบางอย่างที่ดูไม่ธรรมดาเต็มแผ่นหลัง "มึงไปหาหมอเหอะ!!!! กูกลัวทำแผลมึงติดเชื้อ" "ทำต่อเถอะ...ไม่เป็นไร" เทียนยังนิ่งงัน มองแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลน่าหวาดเสียว เลือดยังไหลซึมจากรอยกรีดบางแผล เขายังไม่กล้าแตะ มือสั่นเล็กน้อย "ถ้ามึงเจ็บ มึงร้องเลยนะ" "มึงโอเคใช่มั้ย" เขาเผลอกัดชายเสื้อตัวเองแน่นอย่างลืมตัว เทียนค่อยๆ โน้มตัวลงอย่างระมัดระวัง มือของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อลูบไล้ผิวหนังที่เต็มไปด้วยรอยแผลสดใหม่ เขาค่อยๆ เช็ดเลือดที่ไหลซึมด้วยสำลีชุบน้ำเกลืออย่างอ่อนโยน ฟิรรรรรรรง่ะ~~~
Pinakabagong kabanata
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่35 ใจสั่นเพราะแก
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าทะลุผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาอย่างเงียบงัน แสงนั้นส่องลอดผ่านผ้าม่านที่ถูกเลื่อนเปิดไว้ เทียนหันหน้าหนีแสงอย่างงัวเงีย เปลือกตายังคงปิดแน่น เส้นผมยุ่งเล็กน้อยกระจายบนหมอนเขาพลิกตัวไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เทียนขยับพลิกตัวหนีแสงไปอีกด้านหนึ่ง แต่ความร้อนเบาๆ และแสงที่ค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มปลุกให้เขาตื่น สุดท้าย ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ดวงตายังปิดอยู่ ใบหน้าง่วงงุน นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาอย่างไม่เต็มใจ เทียนเกาหัวตัวเองเบาๆ อย่างงุนงง เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหาวออกมาเบาๆ"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นจากทางประตูน้ำเสียงนั้นไม่ดังมากนัก แต่ชัดเจนพอจะดึงสติของเทียนให้กลับมา เทียนชะงักมือที่กำลังเกาหัว หันไปมองช้าๆ ดวงตายังลืมได้ไม่สุดคนมาใหม่ยืนอยู่ตรงกรอบประตู บรรยากาศในห้องนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่ความเงียบจะถูกแทนที่ด้วยเสียงหาวของเทียนอีกครั้ง พร้อมกับคำตอบ "อืม" เสียงครางรับอย่างขี้เกียจ"มีเรียนกี่โมง?" เสียงของขุนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่ง เขายังพิงกรอบประตูอยู่ที่เดิม ยืนไขว้แขนไว้กับตัว เหมือนรู้ดีว่าเทียนยังไม่ได
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่34 วันพระใหญ่ ขึ้น 15 ค่ำ
"เxี้ย!! แม่งเอ๊ยย!!! ใครจะรู้วะ เกมจะพลิก...เล่นมาตั้ง 30 นาที แถมไม่ได้เชี้ยไรเลย!!!!!" ปอบ่นออกมาจากปลายสาย เสียงเต็มไปด้วยความหัวเสีย"กูว่าเราไหวว่ะ มาอีกสักตามา""เทียน กูว่าพอเหอะวันนี้""ทำไมวะ""มึงน่ะตัวดีเลย! ออกของเชี้ยไรเนี่ย?! มึงเล่นแครี่แต่เxือกออกของเมจ!""เอ้า!! มึงว่าแบบนี้ได้ไงวะ...กูไม่เล่นกับมึงแล้วแม่งเอ๊ย!!!!!" เทียนโวยวายเสียงดัง"เล่นมา 4 ตา แพ้ 4 ตารวด กูถามจริงเถอะ...มึงคิดไงมาเล่นเกมนี้""คิดผิดที่มาเล่นกับมึง! เล่นเกมยังไงให้เกมมันเล่นมึง xวย!!" เทียนสบถลั่นก่อนจะโยนโทรศัพท์บนโซฟาอย่างหัวเสีย"เทียน" เสียงเรียกดังขึ้นแผ่วเบา"ห๊ะ?!" เทียนนั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา สายตาจ้องมองไปยังต้นเสียง ขุนเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาอยู่ในเสื้อกล้ามโคร่งที่ปล่อยชายเสื้อหลวม เผยให้เห็นร่องรอยแผลและร่างกายที่เต็มไปด้วยผ้าก๊อซสีขาวพันรอบตัว บางส่วนแนบลู่ไปกับผิว บางจุดเริ่มซึมสีแดงจางๆ จากรอยแผลที่มองไม่ชัดท่อนล่างเป็นเพียงกางเกงนอนสีดำเรียบง่าย เขาค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาเทียนโดยไม่เอ่ยอะไรเพิ่มเติม มือข้างหนึ่งกำลังเช็ดผมเปียกชื้นอย่างใจเย็น แววตาเรียบเฉยจ้องมาทางเทียน "เลือด
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่33 เฝ้าไข้ 1 คืน 2000 บาท
ชายส่งอาหารในเสื้อแจ็กเก็ต ยื่นถุงพลาสติกที่มีคราบไอน้ำเกาะอยู่ให้เขา"ขอบคุณครับ" ขุนรับถุงอาหารมาด้วยสองมือ ชายคนนั้นยิ้มสุภาพ ก่อนหมุนตัวกลับ ขุนปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา..."มึงสั่งอะไรเยอะแยะวะ?! กินกันแค่สองคน" เทียนมองของกินตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ทั้งข้าวต้มกุ้ง ผัดผงกะหรี่ทะเล ปีกไก่ทอด หมูทอดกระเทียม และผัดผักบุ้ง วางเรียงกันบนโต๊ะอาหารขุนนั่งเงียบพลางกินข้าวต้มกุ้งอย่างไม่พูดไม่จา ส่วนเทียนเมื่อเห็นว่าขุนไม่ตอบอะไร ก็ไม่ได้เซ้าซี้ซักไซ้อีก แล้วหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าเวลาผ่านไปหลายนาที ขุนเงยหน้าขึ้น เหลือบมองเทียนที่ยังนั่งกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย "ใส่กำไลด้วยเหรอ?" ขุนเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังข้อมือซ้ายของเทียน เทียนเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว เหมือนลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ"เพิ่งใส่วันนี้...ช่วงนี้เจออะไรแปลกๆบ่อย เลยคิดว่าเผื่อช่วยได้""มีใครทำอะไร?!"หน้าขุนนิ่งกว่าเดิม สายตาไม่ไหวติง จ้องตรงมาที่เทียนอย่างจริงจังเทียนเงียบไปชั่วอึดใจ ช้อนในมือหยุดเคลื่อนไหว กลายเป็นคนที่ไม่กล้าสบตากลับ สายตาเขาหลุบลงมองจานข้าวที่กินไปได้ครึ่งเดียว"มันไม่มีใครกล้าทำอะไรกูหรอก" เ
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่32 แสร้ง
เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว "มึงตอบพี่แตงไทยหน่อย"อ่านแล้ว "ตอบยัง"Khun_2k"ไม่" เทียนมีไฟ ใจมีเธอ อ่านแล้ว "เพื่อ?""ทำไมมึงไม่ไปมอวันนี้"Khun_2k"ทำไมรู้?"เทียนมีไฟ ใจมีเธอ"กูเก่ง สรุปเป็นไร""แดกยายัง"Khun_2k"มีแผลนิดหน่อย""กินแล้ว เหลือแต่ทำแผล"เทียนมีไฟ ใจมีเธออ่านแล้ว "แล้วทำไมไม่ไปหาหมอล่ะ มึงรอไรอยู่"อ่านแล้ว "อ่านแล้วไม่ตอบ คือ..?""ทำไมไม่ทำแผลล่ะ"Khun_2k"เป็นห่วง?""อยู่หลัง แต่กินยาฆ่าเชื้อแล้ว"เทียนมีไฟ ใจมีเธอ"มึงก็โทรเรียกแฟนมาทำให้ดิ"Khun_2k"ไม่มี อยู่คนเดียว""เหมือนมันเริ่มจะอักเสบ"เทียนมีไฟ ใจมีเธออ่านแล้ว"มึงไม่ไปให้หมอล้างให้"Khun_2k"เลือดออกอีกแล้ว"เทียนมีไฟ ใจมีเธอ"ตายขึ้นมาก็ลำบากคนในคอนโดอีก""มึงต้องเป็นผีที่เฮี้ยนแน่นอน""บอกพิกัดมา เรื่องมากฉิบหาย"Khun_2k"คอนโดX ห้อง463"เทียนกดปิดหน้าจอ ก่อนเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง "พวกมึง คืนนี้เล่นเกมกันปะ?" ปอพูดขึ้น"กูไม่ว่างว่ะคืนนี้" "โธ่! อะไรวะต้นกล้า?! มึงล่ะไอ้เทียน?""ไม่ ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ววว แค่บอกเหงาเทียนก็พร้อมเสมอ""ให้มันได้อย่างงี้ดิวะ!!!!" ปอตะโกนลั่นพลางตบไหล่เทียนเบาๆ
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่31 ตัวข้านั้นมีชื่อว่า "โก้"
"เมื่อคืนเรื่องมันเป็นงี้..."เกือบสิบคนภายในห้อง ต่างพากันเงียบลงโดยไม่ได้นัดหมาย สายตาทุกคู่ จ้องไปยังคนที่นั่งอยู่บนเตียง เขานั่งนิ่ง สบตากับทุกคนทีละคน บรรยากาศเต็มไปด้วยความคาดหวังเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรกกลางความเงียบทุกคนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันขวับไปตามต้นเสียง เป็นของใครคนหนึ่งในกลุ่มที่กำลังรีบล้วงกระเป๋ากางเกงรายชื่อที่ไม่รู้จักแสงหน้าจอสว่างวาบ เขากดปัดสายทิ้งทันที"โทษๆๆ เบอร์คอลเซ็นเตอร์โทรมา"สายตาหลายคู่ที่หันกลับไปจับจ้องที่คนอยู่บนเตียงอีกครั้ง"ระหว่างที่กูกำลั..."เสียงเคาะประตูดังขึ้นกะทันหันก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...ทุกคนสะดุ้งเฮือก เบนสายตาไปที่ประตูพร้อมกัน ก่อนจะเหลือบมองหน้ากันด้วยท่าทีลังเล แววตาหลายคู่ฉายแววระแวงเล็กน้อย"มึงไปเปิดดิ ไอ้ปอ""มึงเป็นใครมาสั่งกู ไอ้เบียร์""เป็นพี่มึง""Xวย"หลังจากสิ้นเสียง ปอตัดสินใจลุกขึ้น เดินช้าๆไปยังประตูโดยมีสายตาทุกคู่ติดตามเขาไปอย่างเงียบงัน เขาหยุดอยู่ตรงหน้า มือจับลูกบิดแล้วสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเปิดออกอย่างระมัดระวังสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือชายหนุ่มในชุดแจ็คเก็ตสีเขียว ถือถุงอาหารพลาสติกไว้ในมือพร้อมรอยยิ้มเก้อ
อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน บทที่30 เพื่อนรักสมัยเด็ก...?
เทียนค่อยๆลืมตาขึ้นกลางดึก ความเงียบงันอบอวลทั่วห้อง เขาค่อยๆหันไปยังปลายเตียงภายในห้องนอน มุมกลางห้อง ปรากฏเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่เงียบๆ ไม่ไกลจากเตียงนอนมากนัก ร่างเล็กในเสื้อยืดสีดำ ยืนนิ่งจ้องมาทางเขา ด้วยแววตาว่างเปล่าแต่กลับทำให้รู้สึกสบายใจแปลกๆเทียนขยับตัวขึ้นเล็กน้อย เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อนเทียนจ้องเด็กคนนั้นกลับโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวใจ 'ธร'ชื่อผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เพื่อนสมัยเด็กของเขา คนที่เคยสัญญาจะมาส่งเขาในวันนั้น แต่ก็หายไปตลอดกาล แม้แต่ในงานศพตาของเทียนก็ไม่เห็นแม้เงาเด็กคนนั้นยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้น ชี้ไปยังลิ้นชักโต๊ะทำงาน โดยไม่เปล่งเสียงใดๆไม่พูดสักคำเขามองตามปลายนิ้วนั้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนภาพทั้งหมดจะค่อยๆเลือนหายไป"ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายเดะ...จุกสิอยู่นำไผ..ฮือออ..อออ" (ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายนะ..จุกจะอยู่กับใคร..ฮือออ..อออ) เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วทั้งห้องเทียนนอนนิ่งอยู่บนเตียง ข้างเตียงมีจุกนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มกลมๆอย่างไม่อาจกลั้น มือเล็กๆเอื้อมไปแตะปลายแขนของเทียนแ
Maaari mong magustuhan
