บทที่34 วันพระใหญ่ ขึ้น 15 ค่ำ

"เxี้ย!! แม่งเอ๊ยย!!! ใครจะรู้วะ เกมจะพลิก...เล่นมาตั้ง 30 นาที แถมไม่ได้เชี้ยไรเลย!!!!!" ปอบ่นออกมาจากปลายสาย เสียงเต็มไปด้วยความหัวเสีย

"กูว่าเราไหวว่ะ มาอีกสักตามา"

"เทียน กูว่าพอเหอะวันนี้"

"ทำไมวะ"

"มึงน่ะตัวดีเลย! ออกของเชี้ยไรเนี่ย?! มึงเล่นแครี่แต่เxือกออกของเมจ!"

"เอ้า!! มึงว่าแบบนี้ได้ไงวะ...กูไม่เล่นกับมึงแล้วแม่งเอ๊ย!!!!!" เทียนโวยวายเสียงดัง

"เล่นมา 4 ตา แพ้ 4 ตารวด กูถามจริงเถอะ...มึงคิดไงมาเล่นเกมนี้"

"คิดผิดที่มาเล่นกับมึง! เล่นเกมยังไงให้เกมมันเล่นมึง xวย!!" เทียนสบถลั่นก่อนจะโยนโทรศัพท์บนโซฟาอย่างหัวเสีย

"เทียน" เสียงเรียกดังขึ้นแผ่วเบา

"ห๊ะ?!" เทียนนั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา สายตาจ้องมองไปยังต้นเสียง

ขุนเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาอยู่ในเสื้อกล้ามโคร่งที่ปล่อยชายเสื้อหลวม เผยให้เห็นร่องรอยแผลและร่างกายที่เต็มไปด้วยผ้าก๊อซสีขาวพันรอบตัว บางส่วนแนบลู่ไปกับผิว บางจุดเริ่มซึมสีแดงจางๆ จากรอยแผลที่มองไม่ชัด

ท่อนล่างเป็นเพียงกางเกงนอนสีดำเรียบง่าย เขาค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาเทียนโดยไม่เอ่ยอะไรเพิ่มเติม มือข้างหนึ่งกำลังเช็ดผมเปียกชื้นอย่างใจเย็น แววตาเรียบเฉยจ้องมาทางเทียน

"เลือดมึงเริ่มซึมแล้ว" เทียนเอ่ยเสียงเบา ดวงตายังจ้องไปที่แถบผ้าก๊อซ ซึ่งเริ่มมีสีแดงจางๆ ไหลออกมาอย่างช้าๆ

ขุนหยุดเดินชั่วครู่ เหลือบตามองผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือด ก่อนจะปรายตามาทางเทียน สีหน้าของเขายังเรียบนิ่งอย่างบอกไม่ถูก ราวกับไม่รู้สึกเจ็บ

"ไม่เป็นไร...ตามมา" ขุนพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน

เขาเลื่อนประตูตู้เสื้อผ้า มือหยิบเสื้อผ้าสะอาดพับไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมผ้าเช็ดตัวผืนหนานุ่มที่พับไว้ข้างบน ขุนยื่นเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวให้เทียนด้วยท่าทางนิ่งสงบ

เทียนรับเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวมา แต่แล้วก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะบ่นเสียงแผ่วๆ

"กูไม่มีกางเกงใน..."

ขุนมองเทียนนิ่ง ก่อนจะยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วกลั้นยิ้มไว้

"มึงยิ้มอะไร?!"

"ก็ไม่ได้ยิ้มอะไร…แค่คิดว่ามึงหน้าแดงน่ารักดี"

เทียนเบิกตาโพลง "ไอ้สั.." เขาชะงักคำสบถเมื่อขุนยื่นกางเกงในมาแกว่งอยู่ตรงหน้า

"จะได้ไม่ต้องเดินแกว่งให้ผีบ้านผีเรือนดู"

เทียนกระชากกางเกงในจากมืออีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด แต่หางคิ้วยังแดงอยู่นิดๆ

"กวนxีนกูจังเลยช่วงนี้ พูดมากเดี๋ยวต่อยแม่ง!"

"...ข้างไหน?"

ขุนยืนยิ้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร

เทียนชะงักไปนิด แล้วรีบเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไป เสียงประตูห้องน้ำปิดดัง "ปัง"

.

.

.

ห้องนอนตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูเป็นระเบียบและสงบ เตียงขนาดกลางถูกจัดวางไว้ชิดผนังด้านใน ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีเทาอ่อน ไม่มีลวดลาย มีหมอนสองใบวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ และผ้าห่มพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยที่ปลายเตียง

ข้างเตียงมีโต๊ะสีไม้ธรรมชาติ วางโคมไฟทรงเรียบๆ ที่ให้แสงนวลอ่อน มีโน้ตบุ๊กวางอยู่ตรงกลาง ไม่มีของวางรก นอกจากแก้วน้ำใบหนึ่ง เก้าอี้ทำงานหุ้มผ้าโทนสีเดียวกับเตียง ดูกลมกลืนกับบรรยากาศโดยรอบ

ตู้เสื้อผ้าแบบบานเลื่อนตั้งอยู่ชิดผนังฝั่งหนึ่ง มีม่านสีน้ำตาลเข้มและโต๊ะเครื่องแป้งถูกจัดให้อยู่มุมใกล้หน้าต่าง

"เทียนจะไปไหน?" ขุนถามอีกฝ่าย โดยสายตายังจับจ้องอยู่ที่เงาสะท้อนในกระจก เห็นอีกเทียนเดินเข้ามา พร้อมกับที่เป่าผมในมือข้างหนึ่ง ดูทุลักทุเล

"ก็ไปนอนโซฟาไง.." เทียนตอบทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง ขณะหยิบผ้าขนหนูขึ้นซับน้ำตามต้นคอเสียงแผ่วเบา "มีหมอนกับผ้าห่มให้ยืมปะ"

จู่ๆขุนก็ร้องออกมา "โอ๊ะ!" เสียงสั้นๆ แต่แฝงความเจ็บ เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบวางที่เป่าผมลงบนโต๊ะ ทั้งที่ผมของเขายังเปียกชื้น

เทียนหันขวับมาทันที เขาไม่พูดอะไร รีบเอาผ้าเช็ดตัวในมือตัวเองไปห้อยไว้กับราว แล้วเดินตรงเข้ามาหาขุนอย่างเงียบๆ เขาหยิบไดร์ที่อีกฝ่ายเพิ่งวาง เป่าลมอุ่นๆลงบนผมของขุนโดยไม่ขออนุญาต

ขุนไม่พูดอะไรอีก เอาแต่นั่งนิ่ง ส่วนเทียนเอง ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเป่าผมให้เขาอย่างตั้งใจ

.

.

.

ขุนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานภายในห้องนอน เขานั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กส่องสะท้อนแว่นตา

ก่อนหน้านี้

หลังจากเทียนจัดการกับผมของเขาจนแห้งดีแล้ว เจ้าตัวก็ลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรต่อ วางไดร์ไว้ที่เดิม

"...นอนด้วยกันไม่ได้เหรอ?" ขุนถามเสียงเรียบ ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"ไม่เอา กลัวมึงนอนดิ้น...มึงจะเป็นภัยต่อการนอนของกู"

"...ไม่ดิ้น"

"ไม่ กูจะไปนอนโซฟา"

"...กลัวผี...นอนเป็นเพื่อนไม่ได้เหรอ?"

"มีแต่ผีเสื้อน่ะสิ! ก่อนหน้านี้มึงยังนอนได้เลย ทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งมากลัว?!"

ขุนถอนหายใจเบาๆ เขาไม่ต่อปากต่อคำ ไม่รั้งไว้เหมือนคราวก่อนอีกแล้ว แค่ลุกขึ้น เดินไปเปิดตู้หยิบหมอนกับผ้าห่มออกมายื่นให้

"แต้งกิ้ว!" เทียนรับของจากมือ เสียงฝีเท้าเบาๆของเขาค่อยๆ หายลับไปทางโซฟาในห้องนั่งเล่น ปล่อยให้ห้องเงียบลงอีกครั้ง

กลับมายังปัจจุบัน

ทางด้านของเทียน

เขานอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น คนเดียวใต้แสงไฟสีอุ่นสลัวๆของโคมตั้งพื้น มือถือถูกยกขึ้นในระดับสายตา เขาเล่นเกมต่อไปเงียบๆ ปล่อยให้เวลาล่วงเลย

เวลา 00:00น.

เทียนห่มผ้า พลิกตัวหันหน้าเข้าหาพนักพิง แล้วเอื้อมมือไปกดสวิตช์

แสงไฟสีส้มอบอุ่นดับวูบลง ทิ้งให้ห้องทั้งห้องอยู่ในเงามืด ทว่าไม่นาน…

"แกร๊ก" โคมไฟกลับเปิดขึ้นเองอีกครั้ง

แสงที่เคยอบอุ่นตอนนี้กลับดูเย็นเยียบอย่างประหลาด เทียนนิ่งไปครู่หนึ่ง จ้องมองแสงไฟที่เปิดขึ้นมาเองโดยไม่มีใครแตะต้อง เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ สายตาจับอยู่ที่สวิตช์

"ไฟมันรวนหรอวะ" เทียนพึมพำเบาๆกับตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปปิดอีกครั้ง

"แกร๊ก" นิ้วเขาแตะปุ่ม

แต่ก่อนที่แสงจะดับลง เทียนก็เห็นบางอย่างในมุมสายตา

เงาร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างโคมไฟ เงียบๆ ไม่ขยับ ไม่พูดอะไร

ชายคนเดียวกับที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ แสงไฟสะท้อนเงาของชายคนนั้นทอดยาวไปตามผนัง เงานิ่งสนิทจนน่าหวาดหวั่น และแววตาของเขา...จ้องมาที่เทียนโดยตรง

เทียนนิ่งค้าง ร่างกายแข็งทื่อ รู้สึกเหมือนลมหายใจขาดห้วงไปชั่วขณะ เขาไม่รอให้ความคิดทันประมวลผล ร่างของเทียนกระโจนออกจากโซฟาแทบจะในทันทีที่สบตากับชายคนนั้น ความกลัวแล่นขึ้นมาจับลำคอ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกจากอก

เขาวิ่งตรงไปยังห้องนอนของขุนโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง มือเอื้อมไปเปิดประตูอย่างร้อนรน แล้วผลักเข้าไปเต็มแรง

ภายในห้องมืดสนิท ไม่มีแสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊ก ไม่มีแม้แต่แสงรอดจากใต้บานประตู ทุกอย่างกลืนไปกับความเงียบเหมือนห้องนี้ไม่เคยมีใครอยู่

เทียนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขากระโดดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งร่างมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเหมือนเด็กเล็ก กลิ่นอุ่นอ่อนๆจากผ้าห่มที่ขุนใช้ เขาคว้ามันมากอดแน่นทั้งตัวสั่นๆ โดยไม่กล้าแม้แต่จะเรียกชื่อเจ้าของห้อง

หูของเขาได้ยินเพียงเสียงหายใจของตัวเองกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิด

"...มะ..มึง..หละ..หลับ..ยัง" เทียนกระซิบเสียงสั่น ราวกับกลัวว่าถ้าพูดดังไป ใครอีกคนที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้จะได้ยินเข้า

"ตะ..ตอบ..กู...หน่อย" เทียนเหลือบตามองไปทางข้างกาย ถึงแม้มองไม่เห็นอะไรมากนักในความมืด แต่ก็รู้สึกถึงไออุ่นจากร่างที่นอนข้างๆ ด้วยความลังเลเล็กน้อย เขาค่อยๆขยับปลายเท้าของตัวเองใต้ผ้าห่ม แล้วเอาส้นเท้าไปสะกิดคนข้างตัวเบาๆ

"ยัง" ขุนขยับตัวนิดนึง คล้ายจะรับรู้

"มึง...กูนอนด้วย"

"...อืม"

"กะ..กู...เห็นแล้ว" เทียนเอ่ยขึ้นเบาๆ เสียงขาดห้วงเหมือนพยายามควบคุมไม่ให้มันสั่นมากกว่านี้

"หมายถึง...?" เสียงของขุนดังขึ้นในความมืด

เทียนไม่ตอบ แค่ขยับเท้าเล็กน้อย ไปสัมผัสต้นขาอีกฝ่ายใต้ผ้าห่มเหมือนเป็นคำยืนยันเงียบๆ

"...ไม่ต้องกลัว" ขุนพูดขึ้นในความมืด น้ำเสียงของเขานิ่ง เรียบ แต่มีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้นที่เหมือนยื่นมือมากอดไว้โดยไม่ต้องสัมผัส

"ในห้องนี้ ไม่มีใครกล้าเข้ามา ถ้าไม่อนุญาต"

เทียนนอนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่เริ่มช้าลง ร่างที่เคยเกร็งค่อยๆ ผ่อนคลายลงทีละน้อย

ขุนขยับตัวเล็กน้อย แล้วค่อยๆเปิดผ้าห่มออกบางส่วน ช่วยให้เทียนได้หายใจสะดวกขึ้นจากการที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มมานาน อากาศในนั้นระบายออกอย่างช้าๆ แม้ความมืดยังคงปกคลุมทั่วทั้งห้อง แต่ในชั่วขณะนั้น เทียนกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเชื่อมสายตาทั้งสองไว้ ผ่านความมืด แม้มองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน แต่เขากลับรู้สึกถึงแววตาที่เหมือนกำลังจ้องมอง

แล้วอยู่ๆ ริมฝีปากของเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง บางเบา อ่อนโยน และรวดเร็วเกินกว่าจะตั้งรับ จังหวะนั้น หัวใจก็พลันสะดุดขึ้นวูบหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเต้นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"นอนเถอะ...ฝันดี" ขุนพูดขึ้นเบาๆ

"อื้ม ฝันดี"

.

.

.

เวลา 01:23น.

เทียนดิ้นไปมาบนเตียง พลิกตัวซ้ายทีขวาที

"มึงหลับยัง กูนอนไม่หลับ"

"มึงคิดว่า...ผีมีจริงมั้ยวะ"

"...อาจจะมีหรือไม่มี"

"มึงเคยเห็นหรอ"

"อาจจะ"

"ที่ไหนวะ ตอนไหน"

"ไม่รู้"

"มึงว่าไสยศาสตร์มีจริงมั้ย"

"...อืม"

"อย่าว่า มึงเชื่อเถอะ"

"..."

"เขาไม่กลัวบาปหรอวะ"

"ไม่รู้"

"มึงรู้อะไรบ้างเนี่ย?! มีแต่ตอบไม่รู้กับอืมอยู่ได้!"

"พวกที่ทำไสยศาสตร์หรือเล่นของจะปล่อยของในวันพระใหญ่ ขึ้น 15 ค่ำ"

"แล้วทำไมต้องเป็นวันพระใหญ่?"

"วันพระใหญ่เป็นวันศักดิ์สิทธิ์ที่พลังบุญแรงที่สุด เพราะยมโลกละเว้นการทรมานสัตว์นรกเพื่อมาขอส่วนบุญจากโลกมนุษย์ ถ้าได้ยินเสียงเรียก อย่าทักหรือขานรับเด็ดขาด แต่คนเล่นของก็ถือเป็นเวลาสำคัญที่สุด ใครจะปล่อยของ ใครจะเสกของ ใครจะส่งของเข้าตัวกัน ก็ต้องทำวันนี้ ถ้าไม่ปล่อยของที่สะสมไว้อาจย้อนกลับกัดเจ้าของ...สำหรับพวกสายไสยศาสตร์มนต์ดำเท่านั้น"

ขุนหันไปมองเทียนอีกครั้ง พบว่าเทียนนอนหลับไปแล้ว แถมยังโกรนเบาๆอย่างสบายใจ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะถอนหายใจเงียบๆ แล้วค่อยๆโน้มตัวเข้าไปใกล้เทียนที่นอนหลับสงบ

มือหนึ่งลูบเบาๆ ที่แก้มก่อนจะโน้มหน้าลงอย่างช้าๆ

ริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ที่แก้มของเทียน...

ขออนุญาตอัพ อาทิตย์ละ 1-2 ตอนนะคะ♥️ กรี๊ดดดดด มันฟิรรรรร7#(฿+฿8#(฿+฿+฿(฿(฿++฿(฿ เขิน62727727272727288282