6-ผู้เป็นดั่งเจ้ากรรมนายเวร3/4

ฉันเดินวนไปเวียนมาอยู่ในเขตแดนอาคมอยู่นาน แต่สายตาดันมองไกลเห็นบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหว ระยะทางที่ห่างไกลสายตาเห็นเพียงเลือนรางไม่ชัดเจน แต่รับรู้รูปร่างได้ว่าคือสิ่งใด หัวใจดวงน้อยของฉันเต้นระทึกด้วยความดีใจ รอยยิ้มของฉันมีความหวังว่าผู้นั้นจะเป็นอาศิรวิษที่คงตามหาฉันอยู่เป็นแน่ แต่...

“ไม่ใช่อาศิรวิษ แล้วคือใครกัน?” ฉันมองเห็นรูปร่างสูงโปรงล่ำสัน แต่ดันไม่ใช่คนในความคิด

“เขามาทางฉันแล้ว ทำยังไงดี...มาดีหรือมาร้ายกันนะ?”

ฉันมองทุกการเคลื่อนไหวของคนที่มาใหม่อย่างพินิจ คิดวิเคราะห์พฤติการณ์ตามสิ่งที่เห็น เริ่มมีความกังวลขึ้นมามากกว่าเดิม เพราะฉันไม่รู้เลยว่าคนมาใหม่เป็นมิตรหรือศัตรู แต่จากที่ฉันมองดูเขาเหมือนไร้พิษภัย แต่ก็ยังไม่อาจวางใจได้

“เขาเป็นใครกันนะ? ... ดูไปดูมาทำไมรู้สึกคุ้นหน้าจัง” ฉันจ้องคนที่กำลังเข้ามาใกล้ ๆ จนเห็นใบหน้าชัดขึ้น เหมือนกับว่าฉันเคยเห็นใบหน้าแบบนี้มาจากที่ไหนสักแห่ง แต่ก็นึกไม่ออก

“ภพ!...ใช่พี่ภพจริง ๆ ด้วย พี่ภพคะช่วยณินด้วย ณินอยู่ตรงนี้ค่ะ”

จนเขาคนนั้นเข้ามาใกล้ ฉันเห็นใบหน้าชัดเจนทุกกระเบียดนิ้ว รู้ทันทีว่าเป็นใคร

ตฤณภพ  รุ่นพี่คณะที่ฉันคุ้นเคย เขาคอยช่วยเหลือฉันหรือพูดง่าย ๆ คือตามจีบฉันนั่นแหละ แต่ฉันยังไม่อยากจะรักใคร ระหว่างฉันกับเขาจึงยังคงเป็นรุ่นพี่กับรุ่นน้องเท่านั้น

“พี่ภพได้ยินณินไหม ณินอยู่ตรงนี้ไงคะ พี่ภพ!”

ทั้งที่อยู่ใกล้กันเพียงแค่เอื้อมมือ แต่เหมือนกับว่าเขาอยู่ห่างไกลเหลือเกิน ฉันตะโกนเรียกจนคอแทบแตก เขาก็ไม่ตอบรับสักที

“พี่ภพ” เรียกเสียงละห้อยเหมือนคนหมดหวัง เพราะพยายามเรียกขอความช่วยเหลือยังไงเขาก็ไม่ได้ยิน

ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นดินพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่คิดว่าตัวเองจะน้ำตาไหลได้ง่ายขนาดนี้ ทั้งที่พยายามเก็บกลั้นความกลัวเอาไว้แล้วแท้ ๆ ตฤณภพยังคงไม่ไปไหน เขาเดินวนรอบ ๆ เขตแดนอาคมของท่านอาจารย์ อย่างกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง ฉันมองตามฝีเท้าของเขาไม่วางตา เผื่อว่าเขาอาจจะฟลุ๊กช่วยฉันได้ 

สายตาไม่อาจละห่างจากตฤณภพได้ ฉันยังคงมองการเคลื่อนไหวของเขาตลอด เดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดจะทำอะไร จู่ ๆ เขตแดนอาคมของท่านอาจารย์ก็หายไป

(“ตรีภพอุรเคนทร์ไว้ใจได้ แม้เขาจะเป็นคนของตำหนักประจิม แต่เขาก็เป็นแม่ทัพผู้ที่จงรักภักดิ์ดีต่อเจ้าหลวงภุชคะวิษธร”) ฉันชะงักเมื่อเสียงแสนคุ้นเคยแว่วเข้ามาในหู รู้ได้อย่างไม่มีข้อสงสัยว่าเป็นเสียงใคร ท่านอาจารย์นั่นเอง

“เขาหรือคะ?” ฉันย้อนถามท่านอาจารย์ผ่านจิต

(“ใช่แล้วล่ะ”)

“ท่านเองหรอกหรือเจ้านางน้อยผณินทร”

“พี่ภพมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

“!?”

เขาผละตัวออกห่างอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าฉัน ความดีใจทำให้หลงลืม ฉันรีบย้อนถามคนตรงหน้าทันที แต่เหมือนว่าเขาจะงุนงงกับคำถามของฉัน เพราะมันแสดงออกทางสีหน้าของเขาชัดเจน คิ้วขมวดแทบชนกัน

“อะ เอ่อ ไม่เข้าใจสินะ...ท่านรู้จักข้าด้วยหรือเจ้าคะ?”

“เจ้านางน้อยจำไม่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ ตรีภพอุรเคนทร์ เราเป็นเพื่อนเล่นกับท่านตั้งแต่ท่านทรงพระเยาว์”

“แหะ ๆ ขอโทษค่ะพอดีว่าป่วยหนัก ฟื้นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ค่อยได้” ฉันได้แต่เฉไฉอย่างกับคนบ้า แถข้าง ๆ คู ๆ ทั้งที่จริงก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง

“แล้วใยเจ้านางน้อยถึงได้อยู่ในเขตแดนอาคมนี้ได้ นี่เป็นวิชาอาคมของท่านอาจารย์โฆรวิสไม่ใช่หรือ” เขาถามฉัน

“ใช่ค่ะ เรื่องราวเป็นแบบนี้ค่ะ คือว่าฉัน เอ๊ย! ข้าถูกเวนไตยไล่ล่า แล้วหนีมาได้จนท่านอาจารย์มาช่วยไว้ จึงได้สร้างเขตแดนอาคมนี้ให้เพื่อรออาศิรวิษมาถึง แต่ท่านมาเจอเสียก่อนนี่แหละค่ะ”

“เวนไตยทำไมถึงไม่ยอมจบสิ้นเสียที”

“น่ารำคาญที่สุดเลยค่ะ”

“เหตุใดถึงไม่ยอมลามือจากเจ้านางน้อย ทั้งที่พระองค์ไม่ได้มีใจให้”

“นั่นสิคะ”

“เรารีบไปจากที่นี่กันเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ค่ะ...ว่าแต่ท่านมาทำอะไรแถวนี้คะ แล้วทำไมถึงได้ทำลายเขตแดนอาคมของท่านอาจารย์ได้”

“เราศิษย์สำนักเดียวกันแล้วใช่หรือไม่”

“จริงหรือคะ?”

ระหว่างทางเดิน ฉันกับเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ตรีภพที่ฉันรู้จักกับตฤณภพช่างเหมือนกันเหลือเกิน เขาเป็นคนใจดีและอบอุ่นมาก ไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อยเวลาได้พูดคุย

“เขตแดนอาคมของท่านอาจารย์โฆรวิสแกร่งกล้านัก หากไม่ใช่ศิษย์ของท่าน ไม่มีผู้ใดแก้เขตอาคมนี้ได้”

“ข้านี่ไงล่ะที่เป็นศิษย์แต่แก้มนตร์ไม่ได้”

“ฝึกฝนอีกไม่นานก็ทำได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ”