บทที่ 5

“อะ...อารัณว่าพลับก่อนนะ ผีบ้ามันเข้าสิงอารัณ พลับเลย...เลย...”

            “ออกไปให้พ้นหน้าฉัน แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป!!!”

            สาวน้อยน้ำตาไหล เธอรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปสุดขั้วเพราะอะไร แต่ทำไมกับเธอเขาถึงต้องรังเกียจ เขาจะเกลียดผู้หญิงทุกคนในโลกเลยหรือไง เกลียดแบบไร้เหตุผลสิ้นดี นี่น่ะหรือคนที่เธอเคยวางเขาไว้บนหิ้ง คนที่เธอรักและเชิดชูมาตลอด เขาที่เป็นเจ้าของหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอ

            “ยังไม่ไปอีก” ดรัณกระชากแขนพลับพลึงเหวี่ยงร่างน้อยเหมือนขยะไร้ค่า “ไป!!”

            วีกิจเองได้แต่อ้าปากค้าง เขาก็ไม่คิดว่าอารมณ์โกรธของพ่อเลี้ยงจะรุนแรงเพียงนี้ ถึงจะโหดเหี้ยมมาหลายปีก็ยังไม่เคยเห็นทำร้ายร่างกายผู้หญิง แล้วทำไม...

            อดีตของดรัณคนทั้งจังหวัดคงรู้กันทั่ว ความเจ็บปวดที่ทำให้คนดีๆ มีแต่คนยกย่องสรรเสริญต้องเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือดูจะมีอนุภาพมากกว่าที่ใครๆ คาดคิด กับสาวน้อยที่เขารักดั่งหลานก็ยังไม่ละเว้น น่าสงสารคุณหนูพลับพลึง

            “พ่อเลี้ยงครับ อย่าทำคุณหนูเลยครับ” วีกิจเอ่ยปากเมื่อดรัณทำท่าเหมือนจะเข้าไปซ้ำ

            “นายสงสารหล่อนนัก ก็พาคู่ขานายกลับไร่ไปแล้วอย่าพามาพลอดรักกันในไร่ของฉันอีก ไม่งั้นนายก็ออกไปเลย ไม่ต้องทำงานที่นี่ต่อไป”

            “อารัณบ้า ใจร้าย อารัณไม่ใช่คน พลับกับพี่กิจไม่ได้เป็นอย่างที่อารัณเข้าใจ ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงถึงทำให้อารัณเป็นแบบนี้ คอยดูเถอะ พลับจะเอาหมอผีมาปราบให้อารัณเป็นคนเดิม” พลับพลึงลุกขึ้นโดยมีวีกิจประคอง วีกิจไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าอยากจะช่วยหญิงสาว แต่ท่าทีปกป้องของเขาก็เพิ่มพูนความเกรี้ยวกราดให้ดรัณโดยไม่รู้ตัว

            “เป็นห่วงกันมากก็ออกไปปลอบใจกันนอกไร่ของฉัน อย่ามาทำอะไรเกะกะขวางตาตรงนี้”

            “พ่อเลี้ยงฟังคุณหนูหน่อยสิครับ ผมกับคุณหนูไม่ได้คิดอะไรอย่างที่พ่อเลี้ยงเข้าใจ แต่ถ้าจะอธิบายก็แล้ว พ่อเลี้ยงยังคงคิดแบบเดิม ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่อยากจะบอกว่าถ้าพ่อเลี้ยงเป็นแบบนี้ต่อไป พ่อเลี้ยงนั่นแหละที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต”

            วีกิจประคองและรุนหลังพลับพลึงเดินหนีดรัณ เขาเป็นผู้ชายเห็นผู้ชายทำกับผู้หญิงแบบนี้ก็ทนไม่ไหว จะให้ยืนดูเฉยก็ทำไม่ได้ การทำแบบนี้เสี่ยงกับการถูกไล่ออก แล้ววีกิจก็เลือกทำโดยหวังว่าการกระทำของตนจะทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มได้สติยั้งคิดให้บ้าง

            พลับพลึงถอนสะอื้นเมื่อเดินพ้นคนใจร้ายออกมา เธอกับวีกิจขึ้นรถ ATV ที่เป็นพาหนะใช้เดินทางภายในไร่อิงฟ้าของเขา หญิงสาวไม่วายจะหันไปมองคนใจร้ายเห็นเขายืนหันหลังนิ่งๆ ก็สะอื้นฮัก

            “ผมบอกแล้วไงครับ ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่”

            “พี่กิจยังบอกไม่หมด” สาวน้อยเถียง เธอร้องไห้แต่ก็ยังเถียงเขาได้ ชายหนุ่มแค่นยิ้ม

            “อะไรที่พ่อเลี้ยงไม่ชอบ คุณหนูไม่ควรทำ”

            “อารัณเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน พลับไม่เข้าใจเขาเลย ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย”

            “บางทีความเจ็บปวดที่เราเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ยิ่งใหญ่มากสำหรับคนบางคนนะครับ พ่อเลี้ยงเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ จำแล้วกลัวไม่อยากเข้าใกล้ ก็เลยสร้างปราการหนาป้องกันการซ้ำรอยเดิม คุณอิงฟ้าเป็นรอยบาปในใจของพ่อเลี้ยง เขาลืมเธอไม่ได้ง่ายๆ หรอกครับ”

            “แต่อารัณก็น่าจะมีสติกว่านี้นะคะ พลับเป็นคนที่สนิทกับเขามากที่สุดเลยนะเมื่อก่อนนี้” พลับพลึงแย้ง

            “ผมรู้ครับ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว พ่อเลี้ยงไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนดีเลยตั้งแต่คุณอิงฟ้าจากไป”

            “พลับไม่เข้าใจ ทำไมล่ะคะ”

            วีกิจถึงกับถอนใจยาว ก่อนจะนึกถึงอดีต ภาพความหวานของดรัณและอิงฟ้าเกิดขึ้นในหัว เขาและทุกคนในไร่ไม่มีใครลืมมันลงได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนหรือแม้ดรัณจะพยายามเปลี่ยนความดีให้เป็นความชั่วร้าย ภาพๆ นั้นก็ยังตรึงอยู่ในความทรงจำของทุกคนตลอดไป

            ...แล้วชายหนุ่มก็เล่าทุกอย่างให้หญิงสาวฟัง...

ภายในห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำทะเลตัดสีขาว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นก็มีสีเข้าชุดกัน การตกแต่งทุกอย่างเป็นไปตามความชอบของเจ้าของแต่ไม่ใช่คนตัวสูงแข็งแกร่งไปทุกส่วนที่กำลังยืนนิ่งอยู่กลางห้อง พ่อเลี้ยงดรัณมองทุกสิ่งที่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ในห้องค่อนข้างอับชื้นเพราะไม่ได้รับการทำความสะอาดหรือแม้จะเปิดหน้าต่างระบายอากาศก็ไม่เคย ทุกอย่างยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

            กรอบรูปที่วางอยู่บนชั้นหนังสือเตี้ยๆ ถูกมือใหญ่หยิบขึ้นมาปัดฝุ่นบนกระจกออก รูปนั้นเป็นรูปของเขากับผู้หญิงหน้าหวานหยดเหมือนอัญมณีล้ำค่า สวยและเปราะบางน่าทะนุถนอม รอยยิ้มของเธอหวานเยิ้มจนคนมองอยู่กระตุกมุมปากยิ้มเสียทุกครั้งร่ำไป ก่อนดวงตาคมเข้มจะรื้นพร่ามัวจนต้องกลืนก้อนความเจ็บช้ำที่ตีตื้นขึ้นมาอยู่ตรงลำคอ

            ดรัณวางกรอบรูปลงเพราะไม่อยากเปิดประตูต้อนรับความเจ็บปวดที่ยังคงแทรกแซงเข้ามาเป็นบ่อนทำลายความดีในหัวใจเสียทุกครั้ง เขาระฝ่ามือไปตามขอบชั้นตั้งแต่ริมด้านหนึ่งไปจนถึงอีกด้านหนึ่ง และที่ตรงนั้นเองมือของเขาก็หยุดนิ่ง

            กรอบรูปเล็กๆ ของใครบางคนที่กำลังยิ้มแป้นจนเห็นฟันครบ 32 ซี่ สาวน้อยหน้าตาน่ารักค่อนข้างสะดุดตาแต่แก่นแก้วสดใส พลับพลึงเมื่อ 6 ปีก่อน เธอเพิ่งจะทำบัตรประชาชนเป็นครั้งแรก รูปนี้เธอถ่ายตอนที่กลับมาจากที่ว่าการอำเภอแล้วสั่งให้เขาถ่ายรูปเธอหลังจากที่เธอถ่ายรูปเขากับอิงฟ้าให้แล้ว

            ‘ทีนี้ตาอารัณต้องถ่ายรูปให้พลับบ้างแล้วล่ะ พลับถ่ายรูปคู่อารัณกับอาอิงให้แล้ว แลกกันไง’

            ‘อายังไม่ได้รับปากซะหน่อยว่าจะถ่ายให้’

            ‘ขี้โกง ทีพลับยังถ่ายรูปให้อารัณโดยไม่มีข้อแม้ แบบนี้เรียกว่าผู้ใหญ่รังแกเด็กใช่มั้ยล่ะ’

            ‘รังแกตรงไหน อาบังคับให้พลับถ่ายหรือก็เปล่า’

            ‘อ๋อ...พูดแบบนี้ก็สวยสิ คิดจะเป็นศัตรูกันใช่มั้ย’

            เด็กสาวพลับพลึงถลกแขนเสื้อขึ้นแบบนักเลง คิดจะเอาเรื่องเขาเต็มที่ อารัณก็ยังตีหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนทั้งที่ใจหัวเราะลั่นกับท่าทางรวนๆ ของเธอ กระทั่งคนกลางอย่างอิงฟ้าต้องเข้ามาห้ามทัพ