บทที่ 0002

ย่าไปที่บ้านแม่หมออิงเป็นเพื่อนฉัน ฉันเดินเข้าไปในบ้านคนเดียว ก่อนจะมองเห็นลูกศิษย์ที่ตามตำนานจะนั่งอยู่หน้าโต๊ะศักดิ์สิทธิ์ที่ปูด้วยผ้าฝ้ายสีแดงและสีเขียวผืนใหญ่ ทรงผมของเธอดัดลอนเป็นหยิกหยักโศก ดวงตาเรียวเล็ก ซึ่งไม่มีอะไรแตกต่างกับคุณป้าทั่ว ๆ ไป แต่ไม่คิดว่ายังไม่ทันได้นั่งลง แม่หมออิงก็เงยหน้ามองมาที่ฉันก่อนแล้ว เธอมองเก้าอี้ว่างข้างหลังฉันอย่างแปลกใจ พลันถามฉันด้วยความสนใจว่า “เจ้าท้องกับงูหรือ?”

พอถูกถามอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ก็ทำให้ฉันไม่รู้เลยว่าจะตอบไปอย่างไรดี ในใจรู้สึกเก้อเขินนิดหน่อย “น่าจะใช่นะคะ”

“งั้นก็ถูกต้องแล้วล่ะ นี่คือการแก้แค้น” แม่หมออิงพูดแล้วเดินมาหาฉัน “ครอบครัวของเจ้ากับสิ่งนั้นเป็นศัตรูกัน ตอนนี้เขากำลังแก้แค้นเจ้าอยู่ ข้าขอถามเจ้าหน่อย พ่อกับแม่ของเจ้าหย่ากันแล้วใช่หรือไม่? นั่นคือสาเหตุที่สิ่งนั้นมาทำร้ายเจ้า”

“ไม่น่าใช่นะคะ พ่อแม่ของฉันหย่าร้างกันตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก พวกเขาบอกว่ามีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ถ้าจะบอกว่าเกิดจากงู มันคงดูไม่มีเหตุผลเกินไป” ฉันตอบแม่หมออิงด้วยความไม่เชื่อเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าฉันไม่เชื่อฉัน แม่หมออิงก็แสดงความไม่พอใจออกมา เธอหยิบธูปสีเหลืองออกมาสองสามก้าน และจุดธูปบนโต๊ะบุชาเทพเจ้าพร้อมพูดกับฉันว่า “พวกมันเก่งกาจมาก รู้ไหมว่าครอบครัวที่ถูกพวกมันทำให้บ้านแตกสาแหรกขาดมีอยู่เยอะมาก? ตอนนี้เจ้ากำลังท้องอยู่ พอถึงช่วงที่ใกล้คลอด งูที่อยู่ในท้องเจ้าจะกัดอวัยวะภายในจนเน่าเปื่อย เพื่อหาวิธีออกมาจากท้องของเจ้า”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของแม่หมออิงก็ทำให้ฉันขนลุกไปหมด จึงรีบถามไปว่าถ้าอย่างนั้นพอจะมีทางช่วยฉันได้หรือไม่?

แม่หมออิงไม่ได้มองมาที่ฉัน แต่มองไปข้างหลังฉันแทน “เจ้าถามข้าไม่ได้หรอก เจ้าต้องไปถามเขา”

“ถามใคร?” ฉันหันหลังไปมองอย่างงง ๆ ข้างหลังฉันว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่เลย

“ตอนนี้เจ้ายังไม่เห็นเขา เมื่อกี้เขาตามเข้ามากับเจ้า เขาอยู่ข้างหลังเจ้า จากนี้ข้าจะขอให้เขาเข้ามาประทับที่ร่างของข้า อีกประเดี๋ยวเจ้าก็คุยกับเขาเอาเองว่ามีความแค้นเรื่องใด หากโกรธเคืองกันเรื่องอะไร เจ้าจะต้องพูดให้ชัดเจน” แม่หมออิงพูดขณะนั่งลงบนเบาะรองนั่งทรงกลมที่สานจากหญ้า และริมฝีปากของเธอก็เริ่มพึมพำบทสวด

ไม่รู้ว่าแม่หมออิงกำลังพึมพำอะไรอยู่ ผ่านไปสักพักร่างของเธอก็ยืดตรง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาอย่างรุนแรง ศีรษะเคลื่อนไปข้างหน้า และวิญญาณถูกสับเปลี่ยนแล้ว ท่าทางของเธอเหมือนกับงูที่กำลังใช้มือและเท้าเลื้อยคลานอยู่บนพื้นมาหาฉัน และหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน พลันน้ำเสียงเย็นเยือกของผู้ชายก็ออกจากปากของเธอ

“ป๋ายจิ้ง เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว แม่ของเจ้าตั้งท้องเจ้าอยู่ แต่นางกำลังจะแท้ง และนางก็จับภรรยาของข้าไปทำซุปเพื่อบำรุงครรภ์ ภรรยาของข้าเสียชีวิต แต่เจ้ากลับเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ แค้นนี้เราควรจัดการกันอย่างไรดี?”

แม้ว่าต่อหน้าของฉันจะเป็นใบหน้าของแม่หมออิง แต่ดวงตาเรียวยาวของเธอหรี่ลงเล็กน้อย นัยน์ตายาวเรียวทั้งสองข้างปรากฏแววตาที่เปี่ยมไปด้วยรังสีอำมหิตและความดุดัน คงเป็นเพราะงูตัวนั้นได้ประทับอยู่ในร่างของแม่หมออิงแล้ว!

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนแบบนี้เข้าทรงกับตา และแถมยังเป็นงูอีกด้วย ทันใดนั้นฉันก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างตกใจกลัวทำอะไรไม่ถูก ทั้งร้องไห้ไปทั้งปาดน้ำตาไป “ท่านเทพ ฉันขอโทษ ในตอนนั้นครอบครัวของฉันทำผิดไปแล้ว แต่ในตอนนี้ท่านก็ทำลายครอบครัวฉันไปแล้วเช่นกัน ฉันขอให้ท่านได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

"ครอบครัวพังพินาศไปแล้วอย่างไร? ยังไม่ทันสาแก่ใจข้าเลย ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต ข้าจะทำให้เจ้ากลัวจนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปเลย”

เมื่อพูดเช่นนี้ น้ำเสียงของเขาก็เพิ่มความจริงจังดุดันเข้าไปอีก เขามองลงมาที่ฉัน ใบหน้าขาวค่อย ๆ ปรากฏให้เห็นรอยยิ้มที่ห่างจากใบหน้าฉันเพียงคืบเดียว แต่ฉันกลับไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา พร้อมทั้งหลบหน้าและร้องไห้น้ำตาไหลไม่หยุด “ท่านเทพพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ท่านมีสิ่งใดที่ต้องการได้โปรดบอกฉันเถิด เพียงแค่ท่านอย่าทำร้ายฉัน ฉันทำได้ทุกอย่าง ฉันจะยอมทุกอย่างเพื่อให้ท่านพอใจ”

“ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าพอใจอย่างงั้นหรือ?” แววตาคู่งามดั่งไข่มุกของชายหนุ่มจ้องลึกเข้ามาที่ฉัน

ชั่วพริบตาเดียวร่างนั้นก็ค่อย ๆ ถอยไป น้ำเสียงของเขาสงบลง “อยากให้ข้าปล่อยเจ้าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ข้ามีสองตัวเลือกให้เจ้า ตัวเลือกที่หนึ่งเพียงแค่เจ้าตกลงว่าจะยอมเป็นลูกศิษย์ของข้า และยอมให้ข้าอยู่ในบ้านของเจ้า อีกทั้งยังต้องทำความดีเพื่อช่วยข้าในการบำเพ็ญตบะ ส่วนตัวเลือกที่สอง คู่ครองของข้าเสียชีวิตเพราะเจ้า ชีวิตแลกชีวิต เจ้าจะต้องมาทำหน้าที่ภรรยาของข้า และให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาวของข้าเพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูล”