ตอนที่ 1 แสงสี (ส่วนที่ 2)

ตอนที่ 1 แสงสี (ส่วนที่ 2)

               ร่างสูงใหญ่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาตื่นอย่างงัวเงีย เพราะเสียงแผดลั่นจากโทรศัพท์มือถือที่เจ้าตัวจำไม่ได้ว่าโยนไปตกตรงส่วนไหนของห้อง เสียงห้าวๆ สบถอย่างหงุดหงิด ไม่อยากลืมตาตื่นจากความฝันอันแสนหวานเลย อุตส่าห์ฝันถึงนางฟ้าคืนเดียวที่เคยมีสัมพันธ์ด้วยทั้งทียังจะถูกขัดจังหวะอีก เมฆฉานยอมรับว่าติดใจเธอผู้นั้นอยู่ไม่น้อย จนเก็บเอามาฝันถึงหลายครั้ง หากนางฟ้าแสนสวยนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ชื่อแซ่ก็ไม่คิดจะบอกเอาไว้ ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบเจอ ราวกับเจ้าหล่อนหลอมละลายกลายเป็นอากาศหายไปหลังจากหนีหายจากเตียงของเขาในตอนเช้าวันนั้น

               เสียงโทรศัพท์ยังคงแผดลั่นไม่หยุด คนตัวโตทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมามองหาต้นตอของเสียงเจ้าปัญหา

               "เมฆแย่แล้วโว้ย" เสียงตื่นเต้นดังขึ้นทันทีที่เมฆฉานกดรับสาย

               "แย่แน่ โทรมาปลุกทำห่าอะไรแต่เช้า เดี๋ยวพ่อเตะซี่โครงหักเลย" พี่ชายตะคอกกลับไป เชื่อเถอะถ้าเจ้าน้องชายอยู่แถวนั้นเขาทำจริงๆแน่ มันก็รู้ว่าเขาเลิกงานเกือบเช้าทุกวัน ยังมาปลุกเสียแต่เช้า จริงๆ จะว่าเช้าก็คงไม่ใช่ เพราะเวลาที่บอกบนหน้าปัดนาฬิกาก็ใกล้เที่ยงแล้ว เอาเป็นว่ามันเช้าเกินไปสำหรับนายเมฆฉาน ผู้ใช้ชีวิตประดุจค้างคาวก็แล้วกัน

               "ไม่ตื่นก็รอคุณยายไปปลุกแล้วกัน" น้องชายกระแทกเสียงกลับมา เป็นผลให้คนเป็นพี่ตาเหลือกลานเมื่อได้ยินชื่อผู้ที่ถูกกล่าวอ้างถึง

               "ว่าไงนะไอ้หมอก" เมฆฉานรู้สึกว่าตื่นเต็มตาเลยทีเดียว

               "คุณยายมาน่ะซิ ตอนนี้น่าจะบุกไปถึงหน้าห้องแล้วล่ะ โชคดีนะเมฆ" เสียงอวยพรแฝงไปด้วยอาการสยดสยองปนสะใจ สมน้ำหน้ามัน! เขาอุตส่าห์รีบโทรปลุกเป็นนานสองนาน น้องชายสาปส่งอย่างระอา

               "เวรซิไอ้หมอก ทำไมพึ่งมาปลุกแล้วแกอยู่ไหน" พี่ชายถามรัว เวลานี้คุณหญิงยายของเขากำลังสร้างความหวาดหวั่นให้กับทั้งตัวเมฆฉานและภูหมอกเป็นอย่างมาก เพราะคุณหญิงรวีวรรณพยายามจะหาคู่ให้หลานชายทั้งสองสุดความสามารถ โดยไม่สนว่าสองหนุ่มจะยินยอมพร้อมใจหรือไม่

               "พึ่งปลุกอะไร โทรจนแบตฯ จะหมดอยู่แล้ว เสือกนอนกินบ้านกินเมืองเอง" น้องชายบ่นกลับมา ถ้อยคำหยาบคายพ่นจากปากคล่องแคล่วเมื่ออยู่ลับหลังผู้ใหญ่

               "มึงมาเลยนะไอ้หมอก มาช่วยกันก่อน" พี่ชายโวยวายลั่น ตอนนี้ชีวิตเขาวิกฤติยิ่งกว่าภูหมอกเพราะผู้เป็นยายตั้งเป้าจะจัดการกับเขาให้เรียบร้อย แล้วค่อยจัดการน้องชายเป็นรายถัดไป

               "เสียใจด้วยนะพี่ชาย" เสียงน้องชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยนัก

               "ตัวใครตัวมันว่ะ" จบประโยคนั้นสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดทันทีทำเอาคนที่พึ่งตื่นเต้นเป็นเจ้าเข้า สบถลั่นห้อง

               "ไอ้น้องเวร ไอ้..." และเหมือนจะนึกอะไรออก เมฆฉานก้าวตรงไปกระชากประตูห้องเปิดออก ตั้งใจจะสั่งบอดี้การ์ดให้สกัดผู้เป็นยายเอาไว้ก่อน แต่หากดูเหมือนชะตาของหนุ่มหล่อจะถึงฆาตเมื่อประตูห้องพักเปิดออก ร่างของสตรีสูงวัยในชุดไหมไทยงดงาม ยืนส่งยิ้มหวาน โชว์กระบังลมเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้า

               "ตาเมฆ" ชายหนุ่มรู้สึกว่าเข่าแทบจะอ่อนทรุดไปกองที่พื้นแทบในทันที ให้ตายเถอะ! ส่งมือปืนมาดักรอเขาเสียยังดีกว่าให้พบเจอกับคุณหญิงยายตอนนี้

               "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มยกมือทำความเคารพด้วยใบหน้าซีดเซียว นึกพาลน้องชายคู่หูที่มาทิ้งกันดื้อๆ ไอ้หมอกนะไอ้หมอก พ่อจะสั่งห้ามเข้าสถานบันเทิงในเครือมอเรลทั้งเดือนเลย โทษฐานที่มันทิ้งพี่บังเกิดเกล้า

               "โอ้ย พึ่งตื่นใช่มั้ย ตายแล้วลูก ยายให้เลขาฯโทรมาเตือนตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะว่าวันนี้จะพาไปเยี่ยมเพื่อนยาย" เสียงบ่นยืดยาว พร้อมกับสตรีสูงวัยที่ยังเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วฉวยคว้าข้อมือหลานชายลากเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

               "ไปเลย รีบอาบน้ำแต่งตัว เร็วๆ ทำไมเหลวไหลอย่างนี้นะ" ชายหนุ่มร่างสูงเดินหมดอาลัยตายอยากเข้าห้องนอนเพื่อทำตามคำสั่งนั้นแต่โดยดี นอกบ้านเขาอาจจะเป็นเจ้าพ่อสถานบันเทิงผู้ทรงอิทธิพล แต่กับคนในบ้าน เขาก็ยังมีสภาพไม่ต่างจากเด็กชายเมฆฉาน น้องคนรองสุดท้องของตระกูลมอเรล