1.1 หนี้เลือด

แม้จะเป็นเวลาดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว แต่โรงพยาบาลใจกลางเมืองแห่งนี้กลับยังคับคั่งไปด้วยผู้ป่วยมากมายหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการราวกับที่นี่เป็นสถานบันเทิง ไม่ใช่แหล่งรักษาคนเจ็บป่วย

โดยเฉพาะด่านหน้าอย่างแผนกฉุกเฉิน เหล่าพยาบาลในชุดขาวต่างพากันวิ่งวุ่นจากเตียงโน้นไปเตียงนี้ นอกจากจะต้องรับมือกับเหล่าผู้ป่วยอาการสาหัสแล้ว ญาติผู้ป่วยเองก็อยู่ในขั้นวิกฤตไม่แพ้กัน

นานมากแล้วที่มัลลิกาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์หัวหมุนเช่นนี้ โชคดีที่ก่อนออกจากบ้านเธอเชื่อคำพูดของพี่สาว เปลี่ยนจากกระโปรงเป็นกางเกงทันเวลา ตอนนี้ถึงได้รู้สึกเคลื่อนไหวคล่องตัวยิ่งนัก

บ่อยครั้งที่พี่มณฑิรา พี่สาวเพียงคนเดียวซึ่งอายุมากกว่าเธอสี่ปีจะคอยเข้ามาช่วยกำกับดูแลชีวิตประจำวันราวกับเป็นแม่บังเกิดเกล้า แต่มัลลิกาไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด จะว่าไปแล้วที่ชีวิตเธอเป็นอยู่สุขสบาย มีกินมีใช้ ทั้งหมดก็เพราะพี่สาวคนนี้ของเธอทั้งนั้น พอนึกไปถึงรอยยิ้มอบอุ่นของมณฑิรา มัลลิกาก็อดอมยิ้มด้วยความรักใคร่ไม่ได้

“มิ้ง พี่ขอ DTX[1] เตียง 2 แล้วก็ชุดเลือดผู้ป่วยรับใหม่เตียง 5 กับเตียง 7”

เสียงพูดที่ไม่เบานักตะโกนข้ามเคาน์เตอร์มายังจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ หญิงค่อนข้างสูงวัยในชุดสีขาวกวาดตามองกระดาษในมือด้วยความรวดเร็ว ก่อนเงยหน้าสบตาลูกน้องและว่าคำสั่งต่อจนจบ

“แล้วก็เตียง 8 ด้วยนะ อย่าลืมตามผล MRI[2] เตียง 1 ให้หมอนิกด้วยล่ะ”

ใบหน้าอมยิ้มน้อยๆหลุดจากภวังค์ รีบทวนคำสั่งที่ได้รับจากหัวหน้าเวรในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ในมือยังตระเตรียมอุปกรณ์สำหรับเจาะเลือดไปพร้อมกันด้วย

“ได้ค่ะพี่กุ้ง”

ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้นที่กำลังยุ่งมือเป็นระวิง แต่พยาบาลอีกสามคนในเคาน์เตอร์ต่างไม่มีใครยืนเฉย บ้างรับโทรศัพท์ บ้างวุ่นอยู่กับการเขียนบันทึกทางการพยาบาลลงแฟ้มผู้ป่วย ต่างคนต่างไม่ได้ว่างเว้น บรรยากาศตอนนี้ไม่ต่างจากในสนามรบ

นับตั้งแต่มัลลิกาผลัดเปลี่ยนเวรเข้ามาในเวลาสิบหกนาฬิกาจนตอนนี้เข็มสั้นจวนเจียนชี้เลขเก้า หญิงสาวยังไม่มีเวลาแม้แต่จะนั่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมื้ออาหารที่ปกติมักจะได้ทานร่วมกันในช่วงประมาณหกโมงเย็น กระเพาะอาหารของเธอส่งเสียงประท้วงเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้

ขณะที่เข็นรถฉีดยาตรงไปยังเตียง 2 นัยน์ตากลมใสอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองนาฬิกาบนผนัง อีกแค่ไม่กี่เตียงเท่านั้น เธอก็จะได้พักเสียที

การเจาะเลือดเพื่อตรวจระดับน้ำตาลของเตียงสองเป็นไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานหญิงสาวก็เข็นรถฉีดยามาเทียบข้างเตียงห้า จัดแจงอุปกรณ์สำหรับเจาะเลือดวางไว้ในตำแหน่งใกล้มือ ขณะถอดปลอกเข็มตั้งท่าจะแทงเข้าตรงข้อพับผู้ป่วย ชายบนเตียงกลับกระตุกแขนอย่างแรง ทำให้ปลายเข็มที่ควรจะแทงเข้าเส้นเลือดทิ่มเข้ากลางฝ่ามือตนเอง

“อู๊ย!!!” มัลลิกาตกใจจนเผลอปล่อยกระบอกฉีดยาร่วงลงพื้น เลือดสีแดงกระจายตัวเป็นวงกว้าง อีกส่วนไหลอาบลงมาตามท่อนแขน

ภายในจิตใจพลันสั่นไหวขึ้นมาอย่างฉับพลัน นี่เป็นครั้งแรกนับแต่ทำงานที่หญิงสาวทำเข็มตำตนเอง แต่ในเมื่อปลายเข็มที่ว่าก็เป็นอันใหม่ ยังไม่ได้ใช้กับคนไข้คนไหน แล้วเหตุใดจู่ๆเธอจึงเกิดความกังวลในใจมากมายถึงเพียงนี้ หัวใจเต้นเร็วและอึดอัดราวกับถูกรัดด้วยยางพันเส้น ลมหายใจเดินทางไม่ทั่วท้อง ไม่รู้ว่ายืนเหม่ออยู่นานเท่าไหร่ กระทั่งพยาบาลรุ่นพี่ที่ชื่อขวัญข้าวเดินเข้ามาสะกิดหัวไหล่

“มิ้ง เกิดอะไรขึ้น ไปล้างแผลก่อนไป เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเอง” ตอนนั้นเองที่หญิงสาวได้สติ มองเห็นหยดเลือดของตนนองเต็มพื้น

“ขอบคุณค่ะพี่ขวัญ งั้นมิ้งฝากจัดการต่อด้วยนะคะ”

ใบหน้าของมัลลิกาขาวซีดลงทุกขณะ ความอึดอัดในอกยังไม่คลายตัวลงแม้แต่น้อย ร่างบางรีบสาวเท้าผ่านเคาน์เตอร์พยาบาล ตั้งใจจะเดินไปห้องน้ำด้านหลังเพื่อล้างแผลและสงบจิตสงบใจ

แต่ยังไม่ทันเดินพ้นออกจากบริเวณ ด้านหน้าตรงจุดคัดกรองผู้ป่วยก็เกิดเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้น ประตูที่แบ่งแยกโซนนอกและในเปิดออก บุรุษพยาบาลราวห้าหกคนวิ่งกรูกันเข้ามาพร้อมเปลเข็นผู้ป่วยสองราย สีหน้าของทุกคนบ่งบอกความเร่งรีบ

“มีผู้ป่วย Blunt Abd. [3] มาสองรายครับ ทั้งคู่เสียเลือดมาก แต่ยังมีชีพจร ความดันลดต่ำลงเรื่อยๆ”

ทินกร หัวหน้าเวรโซนด่านหน้าตะโกนรายงานด้วยความร้อนรน ผู้ป่วยถูกเข็นเข้าสู่ห้องฉุกเฉินหนึ่งอย่างรวดเร็ว สิ้นเสียงรายงาน เจ้าหน้าที่ทุกคนภายในบริเวณนั้นต่างละทิ้งทุกหน้าที่ พากันวิ่งกรูเข้าไปเพื่อเร่งช่วยเหลือชีวิตผู้ป่วยฉุกเฉินทั้งสอง

“เปิดเส้นด่วน Load น้ำเกลือ Free flow ใครก็ได้ตามเลือดกรุ๊ปโอจากห้อง Lab 4 Unit เดี๋ยวนี้ เตรียมเครื่องปั้มหัวใจ เตรียมใส่อุปกรณ์ช่วยหายใจ Consult หมอเวรศัลยกรรม แจ้งว่ามีคนไข้ blunt Abd. เตรียมเปิด case Explore stop bleed [4]”

มัลลิกาลืมอาการบาดเจ็บตรงกลางฝ่ามือไปหมดสิ้น เธอรีบตรงไปยังเครื่องช่วยช็อคไฟฟ้าหัวใจเมื่อเห็นว่ายังไม่มีพยาบาลคนไหนรับคำสั่งของคุณหมอ เธอลากรถเข้าไปด้านในสวนทางกับพยาบาลอีกคนที่เร่งรุดไปตามเลือด

“แย่แล้วค่ะหมอฝ้าย ผู้ป่วยรายนี้ไม่มีชีพจรแล้วค่ะ”

ไม่ต้องรอคำสั่ง บุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียงรีบปีนขึ้นเตียงและเริ่มปั้มหัวใจทันที เสียงนับจังหวะดังประสานไปกับคำสั่งการรักษาของหมอประจำเวร ความโกลาหลวุ่นวายยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อ Supervisor[5] ของโรงพยาบาลเดินตรงปรี่เข้ามาด้วยใบหน้าขาวซีด

“ผู้ป่วยรายนี้คือคุณพิมพ์ลดา อัศวเหม ค่ะหมอฝ้าย”

นามสกุลโด่งดังของท่านนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันทำให้ภายในห้องตกอยู่ในสภาวะกดดัน ทุกสายตาจดจ้องไปยังร่างแน่นิ่งไร้สติของพิมพ์ลดา โชคดีที่หล่อนยังมีชีพจรอยู่ แม้จะเหลือน้อยนิดเต็มที

แน่นอนว่าจรรยาบรรณของผู้เป็นหมอไม่อาจแบ่งแยกชนชั้นวรรณะและเชื้อชาติของผู้ป่วย หมอจำต้องรักษาผู้ป่วยทุกคนอย่างเท่าเทียม เพียงแต่ในบางสถานการณ์อย่างเช่นตอนนี้ ความกดดันก็บีบคั้นให้ผู้เป็นหมอต้องเลือก

[1] ตรวจระดับน้ำตาลในกระแสเลือด

[2] Magnetic resonance image คือ การตรวจร่างกายโดยใช้สนามแม่เหล็กความเข้มสูงและคลื่นวิทยุความถี่จำเพาะร่วมกับเครื่องคอมพิวเตอร์

[3] Blunt abdominal injury คือการบาดเจ็บในช่องท้องแบบถูกแรงกระแทก

[4] Exploratory for stop bleed คือการผ่าตัดเปิดช่องท้องเพื่อหยุดการเสียเลือด

[5] ผู้ตรวจการ ทำหน้าที่รักษาการแทนผู้อำนวยการโรงพยาบาล