1.3 หนี้เลือด

นายเกริกพล อัศวเหม นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันยืนแน่นิ่งมองสภาพยับเยินของลูกสาวด้วยหัวใจบอบช้ำ เขาได้รับรายงานจากว่าที่ลูกเขยเรื่องพิมพ์ลดาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะถูกคนวิ่งตัดหน้ารถในยามวิกาล ใบหน้าที่เคยสดใสงดงามเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ บนศีรษะด้านซ้ายถูกโกนเส้นผมออกไปกว่าครึ่งเพื่อผ่าตัดหยุดเลือดออกในสมอง หน้าท้องขาวเนียนมีผ้าก๊อซปิดแผลลากยาวจากใต้ลิ้นปี่ถึงล่างสะดือ หญิงสาวต้องใส่เครื่องช่วยหายใจเพื่อยื้อชีวิต ตอนนี้แทบไม่ต่างจากร่างไร้ลมหายใจ

“ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรไป ต้องมีคนรับผิดชอบ”

เสียงเย็นเหยียบของท่านนายกทำให้คุณหมอเจ้าของไข้รู้สึกราวกับถูกมีดแทงเข้ากลางอกไปแล้วกว่าครึ่งด้าม

“ผมรู้ตัวคู่กรณีแล้วครับ”

คราวนี้จอมทัพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นไม่แพ้กัน ในแววตาปรากฏใบหน้าร่ำไห้ปานจะขาดใจของมัลลิกา

คุณหมอเจ้าของไข้อยากหาโอกาสปลีกตัวออกจากห้อง แต่ก็ไม่กล้าพอ ใจไม่นึกอยากได้ยินบทสนทนาแฝงเร้นแรงอาฆาตเหล่านี้เลย

“เป็นใคร” ท่านนายกปรายตามอง น้ำเสียงเฉียบขาด

“เป็นญาติของเจ้าหน้าที่ในห้องฉุกเฉินครับ”

มองเห็นท่านนายกออกคำสั่งผ่านสายตา จอมทัพก็พยักหน้ารับอย่างรู้กัน

ภายในห้อง VIP ของแผนก ICU เหลือเพียงจอมทัพนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย เขาจับมือคนรักด้วยฝ่ามือเย็นเฉียบ

“ฟื้นขึ้นมาเถอะ ให้จอมได้มีโอกาสขอโทษลดาเถอะนะ จอมผิดไปแล้ว” จอมทัพนึกอยากเอ่ยถ้อยคำที่ตลอดชีวิตนี้ไม่เคยเฉียดเข้าใกล้

เลือดนายตำรวจมากด้วยศักดิ์ศรีทำให้เขาหยิ่งทะนงมาโดยตลอด เขายกมือของคนรักขึ้นแนบแก้ม มองใบหน้าไร้สติของพิมพ์ลดา ในใจหวนนึกถึงครั้งสุดท้ายที่คุยโทรศัพท์กัน

ราวสองทุ่มครึ่งของวันนี้ จอมทัพกำลังนั่งอ่านเอกสารสำคัญอยู่ในบ้านขณะที่ยินเสียงเรียกเข้า เป็นสายจากคนรัก เขาเลือกจะไม่รับในทีแรก แต่พอเห็นเธอโทรมาอีก จึงจำต้องกดรับทั้งที่ไม่เต็มใจ เขาเบื่อการทะเลาะ และยิ่งเข้าใกล้วันแต่งงาน ลดาก็ยิ่งหาเรื่อง

“จอมไม่เคยมีเวลาให้ลดาจริงๆจังๆเลยสักครั้ง เรากำลังจะแต่งงานกันนะ คุณไม่คิดจะสละเวลางานอันมีค่าของคุณให้ลดาบ้างเลยเหรอคะ”

เสียงตัดพ้อน้อยใจของลดารังแต่จะสร้างความรู้สึกเบื่อหน่าย หากไม่ใช่เพราะทำงานให้คุณพ่อของเธอโดยตรง เขาจะปฏิเสธนัดหมายของเธอได้อย่างไร

“ผมคิดว่าคุณจะมีเหตุผลมากกว่านี้นะลดา” บนหน้าจอปรากฏหมายเลขของลูกน้องคนสนิทโทรเข้ามาเป็นสายเรียกซ้อน “ผมต้องวางสายแล้ว”

ลดาย่อมรู้สาเหตุของการวางสาย เขาเป็นแบบนี้เสมอ งานมักสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง ส่วนเรื่องของเธอเป็นลำดับที่เท่าไหร่ไม่รู้

“ถ้าอย่างนั้นลดาว่าเรายกเลิกงานแต่งไปดีกว่า คุณเหมาะจะแต่งกับงานมากกว่า”

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่จอมทัพได้ยินจากคนรัก มานึกเสียใจกับความปากหนักของตัวเองตอนนี้ก็สายไปแล้ว

แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นวิ่งตัดหน้ารถของลดา และหากไม่ใช่เพราะหล่อนเป็นญาติของเจ้าหน้าที่ คนรักของเขาคงไม่ถูกเพิกเฉยจนอาการทรุดหนักและไม่ต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้

“อาการของผู้หญิงที่ชื่อมณฑิราเป็นยังไงบ้าง”

เขาเอ่ยถามธีรเมศฐ์ ลูกน้องคนสนิทที่พึ่งย้อนกลับมา

“เสียชีวิตแล้วครับ” นายตำรวจยศร้อยเอกก้มหน้าตอบ อดใจรอคำถามต่อไป แต่เมื่อเห็นความเงียบของเจ้านาย จึงลังเลก่อนรายงานต่อ “พยาบาลคนนั้นเป็นน้องสาวของคู่กรณีครับ เธอชื่อมัลลิกา อายุ 26 ปี ทำงานที่นี้มา 5 ปีแล้ว”

มิน่า… คนพวกนั้นถึงกล้าเมินเฉยลดา ปล่อยให้เธอนอนหมดลมหายใจ ตอนที่เขาไปถึง เขาเห็นคาตาว่าเจ้าหน้าที่ทุกคนรุมล้อมอยู่รอบเตียงมณฑิรา มีพยาบาลเพียง 2 คนที่ดูอาการของลดาอยู่ คงคิดไม่ถึงว่าเขาจะโผล่ไปไวขนาดนั้น แล้วถ้าหากเขาไปช้ากว่านั้นอีกนิดเดียว พวกนั้นจะบอกว่าอย่างไร? บอกว่าลดาเสียชีวิตตั้งแต่ก่อนถึงโรงพยาบาลอย่างนั้นสินะ

เสียงกำปั้นทุบประตูห้องน้ำทำให้ธีรเมศฐ์สะดุ้ง เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาตอนที่เจ้านายออกคำสั่ง

“พาหล่อนมาที่นี่!”

มัลลิกานั่งเหม่อลอยอยู่หน้าห้องดับจิตเป็นเวลานานกว่าสามชั่วโมงนับตั้งแต่ศพของพี่สาวถูกย้ายมายังที่แห่งนี้ หน้าจอโทรศัพท์ในมือปรากฏหน้าต่างแชทแสดงข้อความที่พี่สาวพิมพ์ทิ้งเอาไว้

หน้าข้อความระบุเวลา 20.36 น.

‘พี่เก็บแมวตัวหนึ่งได้จากข้างทาง เป็นแมวสีส้มแบบที่มิ้งอยากเลี้ยงพอดี มิ้งต้องชอบแน่ๆ’

ด้านล่างข้อความเป็นภาพถ่ายของพี่สาวฉีกยิ้มกว้าง ในมืออุ้มลูกแมวตัวมอมขนสีส้ม ถนนในฉากหลังของภาพคือจุดเดียวกันกับที่เกิดอุบัติเหตุ

ได้ยินว่าจู่ๆก็มีผู้หญิงวิ่งถลาตามลูกแมวออกไปกลางถนนใหญ่ เป็นจังหวะเดียวกับที่รถเปิดประทุนสีเงินวิ่งฝ่าความมืดมาด้วยความเร็วสูง เสียงเหยียบเบรคดังลั่นทั่วท้องถนน แม้จะเห็นรถคันนั้นเบี่ยงตัวหลบไปแล้ว แต่ก็ยังเฉี่ยวถูกร่างของผู้หญิงอีกคนกระเด็นไปไกล ด้านรถสปอร์ตเองก็เสียหลักพลิกคว่ำ อาการสาหัสไม่ต่างกัน

“คุณมัลลิกาใช่ไหมครับ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก เห็นเป็นนายตำรวจสองคน เธอไม่ได้สนใจมองป้ายแสดงตัวที่เขายื่นมาให้ดู

“มีอะไรกับฉันเหรอคะ”

“ผมต้องขอเชิญคุณไปสอบปากคำเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคุณพิมพ์ลดาหน่อยครับ”

มัลลิกาเดินตามนายตำรวจทั้งสองไปตามทางเดินของโรงพยาบาล พอคิดจะเอ่ยถามว่าการสอบปากคำไม่ได้ทำกันที่สถานีตำรวจหรอกหรือ เธอก็เดินมาจนถึงแผนก ICU แล้ว

“เชิญด้านในครับ” หญิงสาวรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ทั้งที่ปกติในแผนกดูแลผู้ป่วยวิกฤตแห่งนี้มักจะมีเจ้าหน้าที่อยู่กันเต็มไปหมด

ไม่ทันเอ่ยถาม แผ่นหลังก็ถูกผลักเข้าไปด้านใน บานกระจกด้านหลังเลื่อนปิดเสียงดังพอให้เธอสะดุ้ง แต่ยังไม่รู้สึกตกใจเท่ากับสภาพผู้ป่วยที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง

“นั่งลง!” เสียงทุ้มต่ำแฝงความรู้สึกบางอย่างทำให้เกรียวขนลุกชัน

มัลลิกามองตามเสียงก็พบว่าด้านในมีชุดโต๊ะเก้าอี้ตั้งอยู่ และผู้ที่นั่งอยู่ในเงามืดก็คือจอมทัพ คู่หมั้นของผู้ที่นอนอยู่บนเตียงนั่นเอง

จอมทัพมองหญิงสาวด้วยสายตาเดียวกันกับที่ใช้มอง ‘ผู้ต้องหา’ แต่คราวนี้แฝงความอันตรายยิ่งกว่า เพราะผู้ต้องหารายนี้มีความผิดใหญ่หลวงในข้อหาพยายามฆ่าคนรักของเขา เห็นคราบสีแดงบนชุดสีขาวของเธอ เขาก็นึกอยากจะละเลงน้ำสีเดียวกันนั้นให้มากยิ่งขึ้นไปอีก ละเลงชุดสีขาวของเธอด้วยเลือดจากลำคอของเธอเอง

จู่ๆมัลลิกาก็รู้สึกหายใจไม่ออก แววตาที่มองมาสร้างความกดดันจนเธอต้องหลบตามองขอบโต๊ะ เกิดมายังไม่เคยถูกสอบปากคำเลยสักครั้ง

“เธอรู้จักผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงรึป่าว”

มัลลิกาลังเล กลอกนัยน์ตาไปมา ก่อนพยักหน้าช้าๆ

“ลดาไปถึงโรงพยาบาลตอนกี่โมง”

เขายังคงรักษาระดับน้ำเสียงได้อย่างมั่นคง มองนัยน์ตาคลอด้วยหยาดน้ำกลอกไปมาอีกครั้ง

เธอจำได้ว่ากำลังเดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อไปทำแผลที่ฝ่ามือ สายตาเหลือบมองนาฬิกา คิดว่าเวลานี้พี่สาวคงกลับถึงบ้านแล้ว ทั้งที่ความจริงพี่สาวของเธอ…

ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้น

“20.50 น. ค่ะ”

หยาดน้ำเม็ดโตร่วงลงจากดวงตา ในหัวปรากฏภาพรอยยิ้มของพี่สาวก่อนจะถูกรถชน

จอมทัพไม่ได้เห็นน้ำตาของเธอ เขามองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องฉุกเฉิน ภาพของคนรักไร้คนเหลียวแล

“เธอรู้สาเหตุที่ทำให้ลดาต้องมาอยู่ในสภาพนี้มั๊ย”

นัยน์ตาสุกใสช้อนขึ้นมองคนตรงหน้า ก่อนจะรีบหลุบตาลงเมื่อเห็นสายตาน่ากลัวของเขา เธอรู้สึกราวกับกำลังถูกบีบคอ

เธอส่ายหน้าอัตโนมัติ พอคิดทบทวนอีกทีก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า น้ำตาไหลอาบสองแก้ม “พี่มณ… ไม่ได้ตั้งใจ” พี่สาวผู้อ่อนโยนและใจดีของเธอเพียงแค่วิ่งตามลูกแมวออกไปเท่านั้น มันเป็นอุบัติเหตุ

เสียงสะอื้นของมัลลิกายิ่งทำให้อารมณ์ของจอมทัพคุกรุ่น เขาเกลียดน้ำตา มีแค่ผู้หญิงไร้สมองเท่านั้นที่คิดว่าน้ำตาคืออาวุธ

“พี่สาวเธอไม่ได้ตั้งใจก็แล้วไป แต่เธอ… เธอตั้งใจฆ่าลดา!!”

เสียงตวาดพร้อมกับเสียงทุบโต๊ะไม่เพียงทำให้หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติ แต่ลูกน้องที่ยืนคุมอยู่หน้าประตูก็พลอยตกใจตามไปด้วย

ทั้งสองลอบสบตากัน หากว่าเจ้านายพลั้งมือฆ่าคนตายในโรงพยาบาล พวกเขาต้องไปทำลายหลักฐานตรงไหนบ้าง พลันสายตาก็เหลือบมองหากล้องวงจรปิดอย่างพร้อมเพรียงกัน

เพียงชั่วข้ามคืน อัตรากำลังภายในแผนกห้องฉุกเฉินก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เริ่มจากพี่กุ้ง หัวหน้าแผนกที่ดำรงตำแหน่งมานานเกือบสิบปีถูกไล่ออกโดยไม่ทราบสาเหตุ ตามด้วยหมอฝ้าย หมอเวรประจำแผนกที่เข้ามาทำงานได้ไม่ต่ำกว่าหกปีก็ยื่นใบลาออกโดยไม่กล่าวคำอำลา นอกจากนั้นเจ้าหน้าที่ที่ขึ้นปฏิบัติงานในเวรบ่ายเมื่อค่ำวานนี้ถูกไล่ออกทั้งหมด ภายในห้องฉุกเฉินจึงเหลือเจ้าหน้าที่อยู่เพียงแค่หยิบมือ แต่ย่อมไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวด้วยการถามหาเหตุผล ทำได้เพียงแอบซุบซิบนินทาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบที่สุด