ตอนที่ 13 หวง

เจเดนไปรับไพลินมาหาเมสันที่บริษัท ความรู้สึกประหม่ากลับมาอีกครั้งเมื่อใกล้จะถึงบริษัทของเมสัน เรื่องราวเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าเริ่มกลับมาทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอีกรอบระหว่างที่เดินตามเจเดนเข้ามาในตึกใหญ่ ขาทั้งสองข้างของไพลินสั่นจนแทบก้าวไม่ออกแต่สุดท้ายก็มาถึงหน้าห้องทำงานของคนที่เป็นเจ้าของบริษัทและเจ้าของตึกสไตล์โมเดริ์นที่สูงตระหง่านอยู่ใจกลางกรุงวอชิงตัน

“เชิญคุณไพลินด้านในเลยครับ” ดีแลนพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร ไพลินมองเจเดนคิดว่าอีกฝ่ายจะเดินนำเธอเข้าไปด้านในเหมือนครั้งก่อนแต่เจเดนที่ยืนหันข้างให้เธอกลับถอยหลังเหมือนเปิดทางให้เธอเดินเข้าไปคนเดียว

“ให้หนูเข้าไปคนเดียวเหรอคะ?” ท่าทีไม่มั่นใจมองหน้าเลขาของเมสันและผู้ช่วยของเขา

“ครับ คุณเมสันบอกให้คุณไพลินเข้าไปหาถ้ามาถึงครับ” ดีแลนและเจเดนแอบมองหน้ากันด้วยสงสารหญิงสาวที่สีหน้าดูกังวลเมื่อต้องเข้าไปหาเจ้านายพวกตนคนเดียว

ระหว่างที่ไพลินกำลังยืนทำใจอยู่นั้นประตูห้องทำงานบานใหญ่ก็เปิดออกมาจากด้านใน ร่างสูงในชุดสูทสีดำที่ดูเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเดินออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยกำลังมองเอกสารบางอย่างในมือที่ถือออกมาให้ดีแลน แต่จังหวะที่กำลังเงยหน้ามาจะสั่งการบางอย่างนั้นก็เจอกับเลขาและผู้ช่วยพร้อมผู้หญิงที่เขากำลังรออยู่ยืนอยู่หน้าห้อง และทั้งหมดกำลังมองมาทางเขา

"มีอะไรกัน” เอกสารที่ถืออยู่ในมือถูกวางลงบนโต๊ะของเลขา ดวงตาคมกริบมองคนทั้งสามสลับกันไปมา

“เจเดนพึ่งพาคุณไพลินมาถึงครับ เรากำลังบอกเธอว่านายให้เข้าไปหาด้านใน” ดีแลนรีบตอบเจ้านาย

“เจเดน ขอกาแฟด้วย” เสียงเรียบบอกลูกน้องแต่สายตาไม่ได้ละไปจากผู้หญิงตรงหน้าที่ยืนก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยมอยู่เงียบ ๆ มือหนาเอื้อมมาคว้าข้อมือบางก่อนจะดึงเธอให้เข้าไปด้านในห้องด้วยกัน

“ทำไมมาถึงแล้วไม่เข้ามา ยืนทำอะไรตรงนั้น” เสียงทุ้มที่ฟังดูนุ่มนวลถามเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน แต่สายตากลับคาดคั้นเอาคำตอบ

“เอ่อ…คือ…คือหนูกำลังจะเข้ามาแต่คุณออกไปพอดี” ไพลินไม่ได้โกหกเขาเพียงแต่เธอกำลังทำใจตอนที่เขาเดินออกไปก็เท่านั้นเอง

“ไม่ใช่ว่ากลัวฉันจนไม่กล้าเข้ามาหรอกเหรอ” หญิงสาวใจเต้นแรงที่เขารู้ทัน

“คุณให้หนูกลับไปที่บ้านก่อนก็ได้นะคะ ให้หนูอยู่ที่นี่คุณจะทำงานไม่สะดวก”

“แน่ใจเหรอว่าถ้าฉันปล่อยให้เธอกลับเองเธอจะสามารถไปถึงที่บ้านเดวาลอฟถูก”

“ครั้งแรกลิน…เอ่อ…หนูอาจจะงงอยู่บ้างแต่ถ้านานไปหนูก็คงกลับถูกแล้วค่ะ”

“แทนตัวเองกับฉันว่าลินเฉย ๆ ไม่ต้องแทนตัวเองว่าหนูเข้าใจมั้ย” นัยน์ตาสีอำพันทอประกายลึกซึ้งแต่ให้ความรู้สึกว่ามีอำนาจที่เหนือกว่า ไพลินรวบรวมความกล้ามองสบนัยน์ตาคู่นั้นที่เหมือนมีพลังงานบางอย่างกำลังพยายามดูดความรู้สึกภายในใจของเธอออกไปและเธอก็ไม่อาจจะต้านมันได้ ความรู้สึกอ่อนไหวถูกถ่ายทอดผ่านแววตาไปยังชายหนุ่มแทบหมดสิ้น

“แล้วคุณจะอนุญาตให้หนู…เอ่อ…ให้ลินเดินทางไปเรียนและกลับเองหรือเปล่าคะ” ถึงแม้จะไม่มั่นใจว่าคำตอบที่ได้จะเป็นอย่างที่เธอต้องการแต่ไพลินก็ลองเสี่ยงถามดู

“ลองบอกเหตุผลของเธอมาสักข้อสิว่าทำไมฉันถึงต้องอนุญาตในสิ่งที่เธอขอ ไม่แน่ถ้าหากเป็นเหตุผลที่เข้าท่าฉันอาจจะอนุญาตก็ได้” เมสันหันหลังเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง

ไพลินรู้สึกประหม่าอีกครั้งถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอพอจะรู้คำตอบลาง ๆ แล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าเขาจะให้เธอหาเหตุผลอีกทำไมเพราะยังไงเขาก็มีคำตอบมาหักล้างเหตุผลของเธอเหมือนทุกครั้งอยู่ดี

“คุณจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องไปส่งหนูที่มหาลัยยังไงคะหากว่าวันไหนคุณมีงานหรือมีประชุม ส่วนตอนเลิกเรียนหนูก็จะได้กลับบ้านไปเลย ไม่ต้องมานั่งรบกวนเวลางานคุณแบบนี้” หญิงสาวพูดไปแบบไม่ได้คาดหวังอะไรนัก

“มีสักข้อไหมที่เป็นเหตุผลเพื่อตัวเธอเองไม่ใช่เพราะเกรงใจฉัน” ไพลินส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเหตุผลของเธอก็ไม่ผ่าน เพราะที่เธอพูดมามันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับฉันแม้แต่น้อย เว้นแต่ว่าเธอเอามาเป็นข้ออ้างที่จะเลี่ยงฉัน” ประโยคสุดท้ายเมสันพูดช้า ๆ แต่ลงเสียงหนัก

“ลินเปล่านะคะ ลินเกรงใจคุณเมสันจริง ๆ” เธอรีบแย้ง แม้สิ่งที่ชายหนุ่มพูดจะเป็นความจริงอยู่บ้างแต่ไพลินก็ไม่กล้าที่จะรับตรง ๆ ว่าเธอรู้สึกประหม่าเขาจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเองทุกครั้งเวลาที่เขาเข้าใกล้ และมันคงไม่เป็นผลดีกับเธอเท่าไหร่หากจะปล่อยให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ

“ถ้าเกรงใจก็แค่เป็นเด็กดีกับฉัน เธอยังจำได้หรือเปล่าว่าเด็กดีสำหรับฉันคืออะไร”

“จำได้ค่ะ” ไพลินพยักหน้าตอบเสียงเบา ความทรงจำตอนเช้าวนเข้ามาในหัวอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำว่าเด็กดีที่เขาบอกเธอ เด็กดีในความหมายของเมสันคือต้องเชื่อฟัง ไม่ขัดใจ ตามใจและให้ความสำคัญกับเขาเป็นที่หนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นความคิดที่ว่าอยากจะไปเรียนเองและกลับเองก็ทิ้งไปได้เลยเพราะฉันไม่อนุญาต ฉันกำลังดูอยู่ว่าหลังจากเลิกเรียนจะหางานอะไรให้เธอทำที่นี่ดี” คำว่างานทำให้หญิงสาวหันมามองเขาด้วยประกายตาแบบมีความหวัง

“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ คุณกำลังหางานให้หนูทำอย่างนั้นเหรอคะ” เธอถามน้ำเสียงตื่นเต้น

“ก็อยากทำไม่ใช่หรือไง หรือว่าเปลี่ยนใจไม่อยากทำแล้ว”

“อยากค่ะอยาก..อยากทำค่ะ” เสียงหวานลำล่ำละลักบอกแล้วเดินไปนั่งหน้าโต๊ะทำงานชายหนุ่ม

“เงินที่ฉันให้ไว้สำหรับเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวไม่พอหรือไง ทำไมถึงอยากหางานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนทำนัก” ไพลินหลุบตาลงเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มอีกครั้งแล้วตอบในสิ่งที่เขาถาม

“เงินที่คุณให้ไว้ใช้ส่วนตัวมันมากเสียด้วยซ้ำค่ะ ถ้าเทียบกับรายจ่ายที่ลินแทบไม่ได้จ่ายอะไรเลย แต่ที่ลินอยากหางานพาร์ทไทม์ทำก็เพราะอยากส่งเงินไปช่วยพี่สาวที่อยู่ประเทศไทยค่ะ อยู่ที่นี่ลินได้รับการอุปถัมภ์จากคุณและได้รับการช่วยเหลือจากไมร่าเป็นอย่างดี ลินเลยอยากหาเงินเพื่อส่งไปให้พี่ของลินได้มีความเป็นอยู่ที่ดีเหมือนที่ลินได้รับตอนนี้” เมสันมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตานิ่งขรึม และมีความรู้สึกว่ายิ่งรู้จักเธอก็ยิ่งทำให้เขาอยากค้นหามากเรื่อย ๆ

“ขออนุญาตครับ กาแฟของนายและของว่างคุณไพลินพร้อมแล้วครับ” เจเดนที่เตรียมเบรคบ่ายเสร็จเดินเข้ามาบอก

“ฉันสั่งเค้กเหมือนวันก่อนมาให้เธอแต่เป็นหน้าใหม่ มาลองชิมดู” ร่างสูงเดินนำไปยังโต๊ะที่เจเดนเตรียมของว่างไว้

ไพลินลุกเดินตามไปอย่างว่าง่ายแล้วนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม เธอวางโทรศัพท์เครื่องหรูที่พึ่งจะได้จากเมสันเมื่อวันก่อนลงบนโต๊ะและกำลังจะตักเค้กตรงหน้าขึ้นมาชิม แต่โทรศัพท์ที่วางไว้ใกล้มือเกิดสั่นเพราะมีสายเข้าเสียก่อน

สายเข้า»»» {Ryan}

ไพลินไม่ได้รับสายนั้นทันที สัญชาตญาณบอกเธอให้เงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า

เมสันมองดูโทรศัพท์ของหญิงสาวด้วยสายตากร้าวราวกับมีเปลวเพลิงซ่อนอยู่ในนั้นและพร้อมจะแผดเผามันให้มอดไหม้ก่อนจะสลับสายตามองหญิงสาวและเบือนหน้าหนีไปอย่างหงุดหงิด

“ดูเหมือนเธอจะลืมนะว่าโทรศัพท์เครื่องนี้มีเพียงฉันและไมร่าเท่านั้นที่มีสิทธิ์โทรหาเธอ” น้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกเย็นวาบไปถึงใจเอ่ยออกมา