ตอนที่ 12 เพื่อนใหม่

เมสันยอมปล่อยไพลินให้ลงจากรถหลังเธอเริ่มคลายความตื่นกลัวจากการกระทำของเขาเพราะคิดว่าไม่ควรรุกเธอไปมากกว่านี้ เขาอยากให้เธอได้เรียนรู้เขาในหลาย ๆ มุมเหมือนกับที่เขาอยากจะลองค้นหาเธอเช่นกัน

 ชายหนุ่มยอมรับว่าเพื่อนของน้องสาวคนนี้ถูกใจเขาไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเป็นสาววัยแรกแย้มหรือเป็นเพราะใบหน้าหวานที่มีเครื่องหน้าลงตัวและท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัวของเธอที่เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงอื่นกันแน่ ที่ทำให้คนอย่างเขาอยากค้นหา

หากจะเทียบกับคู่ควงของเขาที่ผ่านมาแล้วไพลินคือผู้หญิงที่อายุน้อยที่สุดที่เขาคิดอยากสานสัมพันธ์ เมสันมีกฎว่าเขาจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงวัยแตกเนื้อสาวหมาด ๆ หรือสาววัยมหาลัยเพราะรู้สึกว่าเป็นวัยที่ยังไม่มีวุฒิภาวะพอที่จะเข้าใจในความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัด

แต่เมื่อเจอกับเพื่อนของน้องสาวที่มาจากประเทศไทยคนนี้กลับทำให้เขาอยากลองแหกกฎที่รักษามานานโดยยังไม่ได้คิดว่าความสัมพันธ์จะสั้นหรือยาวแค่ไหน เพียงแต่ตอนนี้เขารู้สึกถูกชะตาและถูกใจอยากจะเอามาไว้ใกล้ตัวแบบไม่ให้ห่างตาก็เท่านั้น สิ่งเดียวที่มั่นใจตอนนี้ก็คือผู้หญิงคนนี้คือข้อยกเว้นทุกกฎที่เขาเคยมี

หลังจากรถที่บ้านเดวาลอฟเคลื่อนตัวห่างออกไปไพลินถึงกับต้องรีบหาที่ยึดเกาะเพราะเหตุการณ์ที่พึ่งเจอบนรถทำให้เธอเหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูเคร่งขรึมอย่างเมสันจะทำแบบนั้นกับเธอ

หญิงสาวไม่ได้รังเกียจในสิ่งที่เขาทำ ตรงกันข้ามร่างกายเธอกลับร้อนวูบวาบแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใจที่เต้นรัวจนแทบควบคุมจังหวะการหายใจไม่ได้นั้นไพลินก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เธอไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้เรื่องความรักเพราะที่ประเทศไทยก็ไม่ได้ปิดกั้นเรื่องแบบนี้ และยังสอนให้รู้เรื่องเพศศึกษาและความสัมพันธ์ที่เหมาะสมและปลอดภัยระหว่างชายหญิงอย่างถูกต้องในห้องเรียน เพียงแต่เธอยังไม่เคยมีรัก และยังไม่เคยสัมผัสถึงความรู้สึกตามธรรมชาติระหว่างชายหญิงว่าเป็นอย่างไรจึงไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนที่ถูกเมสันเข้าใกล้นั้นคือความรู้สึกของอะไรกันแน่

หญิงสาวรวบรวมความมั่นใจขึ้นมาใหม่แล้วเดินไปยังคณะที่เธอเรียนเพื่อข้าเรียนตามห้องและรายวิชาที่ระบุไว้ในตาราง เมื่อเข้ามาในคลาสก็เจอกับนักศึกษาชายหญิงหลากหลายเชื้อชาติกำลังนั่งและพูดคุยกันอยู่ประปราย เธอส่งยิ้มเป็นใบเบิกทางให้กับตนเองระหว่างที่เดินไปเลือกที่นั่งในชั้น

ไรอันชายหนุ่มจากสิงคโปร์คือคนแรกที่เข้ามาทักทายทันทีที่ไพลินหาที่นั่งได้

“สวัสดี ผมชื่อไรอัน” มือขาวสะอาดแบบลูกคนมีเงินยื่นมาเพื่อทักทาย ความตกใจจากเหตุการณ์บนรถยังไม่หายพอมาเจอการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวของเพื่อนชายร่วมชั้นทำให้ไพลินปรับตัวแทบไม่ทันแต่ก็ยื่นมือไปสัมผัสตามมารยาท

“สะ..สวัสดี..เราชื่อไพลิน” น้ำเสียงอึกอักทักทายกลับ

“คุณเป็นคนเอเชียหรือเปล่า” ไรอันชวนคุยเพราะรู้สึกถูกชะตาหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่เดินเข้ามา

“ใช่ ฉันเป็นคนไทย” เธอมองเพื่อนใหม่และแปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายทายถูกว่าเธอมาจากฝั่งเอเชีย

“ผมมาจากสิงคโปร์ห่างจากประเทศไทยไม่กี่ชั่วโมงเอง ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าผมจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวประเทศไทยบ้างนะ” ประกายตาแห่งความยินดีและมิตรภาพที่ส่งมานั้นไพลินไม่อาจปฏิเสธ เพราะอย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนที่เป็นคนเอเชียเหมือนกันแล้วคนหนึ่ง หลังจากนั้นก็เริ่มมีคนอื่น ๆ เข้ามาให้ได้ทำความรู้จักไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายหลากหลายเชื้อชาติทำให้ไพลินคลายความกังวลเกี่ยวกับสังคมในห้องเรียนลงไปได้มาก

และเพราะเป็นวันแรกของการเปิดเรียนนักศึกษาจึงใช้เวลาในคาบเรียนแรกเกือบทั้งหมดทำการทักทายและรู้จักกันรวมถึงอาจารย์ประจำคลาสด้วย ไพลินคือผู้หญิงที่ดูโดดเด่นที่สุดในคลาส ด้วยรูปร่างและหน้าตาที่ดูอ่อนหวานและรอยยิ้มที่ชวนมองทำให้ทุกคนที่ได้เห็นต่างอยากเข้ามาทำความรู้จักเธอ

“ผมขอเบอร์คุณหน่อยได้หรือเปล่าเผื่อต้องติดต่อกันเรื่องเรียน” ไรอันหาเหตุผลเพื่อจะได้มีโอกาสคุยกับหญิงสาวมากขึ้น ไพลินที่กำลังตื่นเต้นกับมิตรภาพใหม่ ๆ ไม่ได้คิดอะไรจึงพยักหน้าแล้วบอกเบอร์ของเธอให้กับไรอันโดยลืมไปสนิทว่าคนที่ซื้อโทรศัพท์ให้เธอสั่งไว้ว่ายังไง

 “ดีแลนช่วงนี้ส่งคนไปที่มหาลัยดูเพื่อนไมร่าด้วยนะ ให้ตามอยู่ห่าง ๆ เผื่อมีอะไรที่เธอต้องการความช่วยเหลือก็ค่อยแสดงตัว” คำสั่งแรกที่ดีแลนได้รับจากเจ้านายเช้านี้ไม่ใช่เรื่องงานแต่เป็นเรื่องของสาวชาวไทยเพื่อนของน้องสาว

“จะให้เป็นหน้าที่ของเจเดนเลยหรือเปล่าครับ” ดีแลนถามกลับ

“ใช้คนอื่นที่เธอไม่เคยเห็นหน้าจะดีกว่า แล้ววันนี้ก็ให้    เจเดนไปรับเธอที่มหาลัยมาที่นี่เหมือนเดิมด้วย” คำสั่งของเมสันวันนี้สร้างความแปลกใจให้กับดีแลนไม่น้อยแต่ก็ไม่กล้าถาม ดีแลนเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติตั้งแต่วันที่เพื่อนของไมร่ามาที่นี่วันนั้นว่าแปลกแล้วที่เมสันยอมให้ผู้หญิงเข้ามาในเขตหวงห้าม แต่วันนี้แปลกกว่า เพราะนอกจากจะอนุญาตให้มาอีกยังสั่งให้ส่งคนไปดูแลถึงมหาลัยและยังให้คอยตามรับตามส่งอีกด้วย

“สงสัยอะไรหรือเปล่าดีแลน” เสียงเรียบเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าเลขาตนเองยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนสักที

 “เอ่อ …เปล่าครับ” ถึงจะสงสัยแต่ด้วยเป็นเรื่องส่วนตัวเจ้านายดีแลนจึงไม่กล้า

“เตรียมหาของว่างเผื่อเพื่อนไมร่าด้วย เอาเค้กเหมือนครั้งก่อน” เมสันรู้ว่าเลขาของตนเองสงสัยในสิ่งที่เขาทำแต่ชายหนุ่มก็คิดว่าไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาอธิบายให้ใครรู้ การกระทำและคำสั่งของเขาคือสิ่งที่ลูกน้องจะเข้าใจได้เอง

“ได้ครับ”

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับผู้มาเยือนที่เปิดเข้ามาโดยไม่รอฟังคำอนุญาตเหมือนกับว่าเป็นห้องทำงานของตัวเอง

“สวัสดีครับคุณลูคัส” ดีแลนทักทายเพื่อนเจ้านายแล้วขอตัวออกไปจัดการตามที่เมสันสั่ง

“มีอะไร” เมสันถามเมื่อลูคัสนั่งลงตรงหน้า

“เรื่องหุ้นน้ำมันมึงว่าไง จะลงเท่าไหร่” ลูคัสถามเป็นการเป็นงานเกี่ยวกับเรื่องที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้

“กูยังไม่ค่อยมั่นใจบริษัทที่เปิดขายเท่าไหร่เพราะเป็นบริษัทใหม่เลยคิดว่าจะลงสักห้าล้านหุ้นก่อนก็พอ”

“กูเช็คมาเรียบร้อยแล้ว บริษัทนี้มีเศรษฐีบ่อน้ำมันเป็นแบล็คด้านเงินทุนให้ ประวัติของเศรษฐีน้ำมันคนนั้นกูส่งให้มึงแล้ว”

“หึ!!สมกับเป็นนักลงทุน” เมสันหยอกลูคัส

“มึงก็ไม่ต่างจากกูแหละ ทำมาเป็นยังไม่ค่อยมั่นใจแต่จะลงห้าล้านหุ้น ใจมึงเทเป็นสิบล้านตั้งแต่ยังไม่ได้อ่านเอกสารที่กูส่งให้แล้วทำมาเป็นกั๊ก” ลูคัสไม่ได้พูดไปเรื่อยเพราะสิ่งที่พูดมานั้นตรงกับสิ่งที่เมสันคิดไว้ในใจอยู่แล้ว เมสันยกยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของลูคัสที่พูดดักเขา

“กูเป็นนักธุรกิจ จะลงทุนอะไรก็ต้องศึกษาเป็นธรรมดา”

“อย่างนั้นเหรอ…แล้วที่มึงแจกทุนการศึกษาให้เด็กมึงไม่ได้คิดว่าเป็นความเสี่ยงว่างั้น..กูไม่ได้หมายถึงเงินมึงนะที่เสี่ยงเพราะรู้ว่าใช้อีกร้อยชาติเงินมึงก็ไม่มีวันหมด แต่กูหมายถึงใจของมึงต่างหาก…ระวังใจของมึงไว้ให้ดีไอ้เมสัน คิดจะควบคุมเด็กให้อยู่ในโอวาทระวังมึงจะถูกเด็กควบคุม”