ตอนที่ 28  เจ็บแบบ VIP

ไพลินเดินตามเพื่อนพนักงานไปยังจุดที่เมสันและซาร่ายืนอยู่เพื่อไปเชิญแขกวีไอพีไปยังโต๊ะที่พวกเธอจัดเตรียมไว้ตามที่ลูกค้าได้แจ้งไว้ก่อนหน้านี้ จังหวะนั้นเมสันที่กำลังวางสายก็หันมาเห็นเธอเข้าพอดี

แววตาที่ดูลึกล้ำสุดจะหยั่งได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่มองมาที่เธอ แวบหนึ่งไพลินก็รู้สึกเหมือนกับว่าชายหนุ่มดีใจที่ได้เห็นเธอที่นี่ สายตาคู่นั้นเหมือนจะอ่อนโยนคล้ายกับกำลังยิ้มให้ แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นจนเธอคิดว่าตัวเองตาฝาดและคิดไปเอง เพราะหลังจากนั้นนัยน์ตาสีอำพันคู่นั้นกลับดูเฉยเมยราวกับว่าเธอและเขาไม่เคยพบเจอกันมาก่อนในชาตินี้

“สวัสดีค่ะคุณซาร่า คุณเมสัน เชิญคุณทั้งสองตามเรามาทางด้านนี้ดีกว่าค่ะ ทางเราได้จัดโต๊ะเตรียมไว้ให้คุณทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว วันนี้เราสองคนจะคอยดูแลคุณทั้งสองนะคะ ดิฉันชื่อโรสส่วนคนนี้ชื่อลินค่ะ” คนที่ดูเชี่ยวชาญกว่าเพราะอยู่มาก่อนกล่าวต้อนรับลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว

ไพลินเดินนำทุกคนไปยังโต๊ะที่เตรียมไว้ตามด้วยเพื่อนพนักงานของเธอและซาร่าโดยมีเมสันเดินตามมาเป็นคนสุดท้าย

แม้จะรู้สึกหนักใจและลำบากใจในการทำงานในวันนี้แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือก อีกอย่างเรื่องของเธอกับเมสันก็จบไปแล้ว วันนี้เขาไม่ใช่คุณเมสันคนที่คอยใส่ใจและห่วงหาเธอเหมือนก่อน แต่คือมิสเตอร์เมสันคนรักของซาร่านางแบบสาวชาวอเมริกันที่โด่งดัง

“เธอเป็นพนักงานใหม่หรือเปล่าทำไมฉันไมเคยเห็นทั้งที่ฉันก็ออกจะมาบ่อย” ปากถามไพลินแต่สายตาของซาร่ากลับมองไปที่เมสัน

ไพลินที่กำลังตั้งสติในการบริการเครื่องดื่มให้กับคนทั้งคู่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอ่อนให้ซาร่าแล้วตอบคำถามนั้น

“ฉันพึ่งมาทำงานได้หนึ่งอาทิตย์ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่วันนี้ได้มีโอกาสดูแลคุณทั้งสอง”

“ดูเธอยังเด็กอยู่เลยนะ เรียนจบนานหรือยัง” ซาร่าหาเรื่องถามและชวนไพลินคุยแม้เรื่องที่ถามจะเป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้วจากการส่งคนไปสืบประวัติของหญิงสาวในมหาวิทยาลัย

“ฉันยังเรียนอยู่มหาลัยค่ะ มาทำงานหลังเลิกเรียนก็เท่านั้น”

“ถึงว่าทำไมยังดูเด็ก สมัยนี้หานักศึกษาที่ขยันแบบนี้และใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์อย่างนี้หายากนะคะที่รักคุณว่ามั้ย” นางแบบสาวมองหน้าเมสันเหมือนอยากให้ชายหนุ่มสนับสนุนหรือแสดงท่าทีเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ

เมสันไม่ได้ทำในสิ่งที่ซาร่าต้องการ สีหน้าที่เรียบนิ่งพร้อมสายตาแบบเดียวกันไม่มีใครสามารถล่วงรู้ถึงความคิดและอารมณ์ของเขาได้ แม้แต่ไพลินและซาร่ายังรู้สึกหวั่นกับท่าทีนั้น เพียงแต่นางแบบสาวพยายามโฟกัสแค่จุดประสงค์ของตัวเองโดยพยายามไม่ใส่ใจความรู้สึกกลัวผู้ชายตรงหน้าให้มากนัก แม้บางทีจะแอบหวั่นอยู่ไม่น้อยก็ตาม

                “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ คุณอยากทานอะไรก็สั่งได้เลย” ร่างสูงเดินออกจากโต๊ะโดยไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะสนใจพนักงานสาวของร้านนามว่าลินแม้แต่น้อย ซาร่ามองตามหลังคู่ควงของเธอไปจนลับสายตาก่อนจะหันมามองไพลินด้วยสายตาพินิจ

            นางแบบสาวยอมรับว่าเด็กสาวที่เธอกำลังนั่งมองอยู่ตอนนี้สวยจริง ๆ  สวยหวานแบบน่าทะนุถนอมและดูไม่เบื่อ ขนาดที่ว่าเธอเองอยู่วงการนางแบบที่มีแต่ผู้หญิงหุ่นดีหน้าตาเด่นทั้งนั้น แต่ก็เทียบไม่ได้กับผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้ แม้จะดูไม่สูงเท่าผู้หญิงอเมริกันแต่ก็สมส่วนชวนมอง ซาร่าคิดว่าหากสิ่งที่เธอสงสัยเป็นจริงก็ไม่แปลกสักนิดที่เมสันจะหลงเด็กคนนี้

 และเพื่อต้องการจะจับพิรุธของเด็กสาวตรงหน้าและผู้ชายที่เธอควงมาวันนี้ซาร่าถึงกับต้องจ้างคนให้ไปชักชวนไพลินให้มาทำงานที่นี่เมื่อรู้ว่าร้านนี้กำลังต้องการพนักงานเพราะวางแผนที่จะชวนเมสันให้มาเผชิญหน้ากับเด็กสาวที่เธอแคลงใจว่าเป็นศตรูหัวใจ

            “เธอว่าผู้ชายที่มากับฉันเขาเป็นยังไงบ้าง” คำถามที่เหมือนจะหยั่งเชิงทำให้ไพลินมองลูกค้าสาวอย่างสงสัย

            “คุณถามฉันเหรอคะ”

            “แล้วนอกจากเธอตอนนี้มีใครอยู่ตรงนี้หรือเปล่าล่ะ”

            “ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร” หญิงสาวตอบ ในขณะที่มือวุ่นอยู่กับการจัดการเครื่องดื่ม ทั้งที่ภายในใจนั้นกลับเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะไม่รู้ว่าคนถามมีเจตนาอะไร

            “ฉันหมายถึงว่าหากเขาขอฉันแต่งงานเธอว่าฉันควรตอบตกลงดีหรือเปล่า เธอก็คงพอรู้นะว่าคุณเมสันน่ะใคร ๆ ก็อยากเป็นเจ้าของเขา ก็อย่างว่าแหละนะเขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ใครไม่อยากได้ก็บ้าแล้ว เธอว่ามั้ย” คำว่าแต่งงานที่ซาร่าพูดมานั้นทำให้ไพลินรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัว ความชาแผ่ซ่านไปทั้งตัว ความรวดร้าวแล่นริ้วอยู่ในอกจนแทบจะอยู่บริการต่อไม่ไหว แม้เธอจะเคยผ่านความลำบากและเรื่องเลวร้ายมาแค่ไหนแต่สิ่งที่พึ่งได้ยินนี้ก็สั่นคลอนความรู้สึกเธอไม่น้อย หญิงสาวพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตั้งสติโดยไม่ลืมที่จะตอบในสิ่งที่ลูกค้าสาวถาม

            “คุณสองคนเหมาะสมกันมากค่ะ ถ้าหากเขาขอคุณแต่งงาน คุณคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด” คำตอบที่พูดไปแม้จะสวนทางกับความรู้สึกที่แท้จริงแต่ไพลินก็พยายามเตือนตัวเองว่าตอนนี้เธออยู่ในหน้าที่ เธอควรทำและพูดในสิ่งที่ควรไม่ใช่สิ่งที่รู้สึก

            “พูดได้ดีนะ เดี๋ยวฉันจะให้คุณเมสันทิปให้หนัก ฉันคงต้องชวนเขามาที่ร้านนี้บ่อย ๆ เพราะนอกจากร้านจะดีแล้วพนักงานก็ยังพูดเอาใจลูกค้าเก่ง…โดยเฉพาะเธอ ทุกครั้งที่ฉันกับ เมสันมาฉันจะรีเควสแค่เธอเท่านั้นให้มาดูแลที่โต๊ะ เธอว่าดีหรือเปล่า” คำพูดและรอยยิ้มที่ดูไร้ธรรมชาตินั้นให้ความรู้สึกที่ไม่จริงใจจนไพลินรู้สึกได้ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มก็เท่านั้น แม้จะเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของลูกค้าสาวโต๊ะวีไอพี

            ซาร่ามองเห็นถึงความเศร้าในแววตาของพนักงานสาวอย่างไพลินทุกครั้งที่เธอเอ่ยชื่อเมสัน แม้ไพลินจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติแค่ไหนก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาหญิงที่ผ่านโลกมามากอย่างซาร่าได้

เมสันอาจจะไม่เผยความรู้สึกใดให้เธอได้เห็นว่าเขารู้สึกกับเด็กสาวคนนี้ แต่สำหรับเด็กสาวคนนี้ดูแล้วยังอ่อนต่อโลกยิ่งนักถึงไม่สามารถปกปิดความรู้สึกในใจได้มิด ไฟในอกของซาร่าจึงเริ่มลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเริ่มแน่ใจว่าเมสันและไพลินไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดาอย่างแน่นอน

            “ลิน..เข้าไปในครัวหน่อย เชฟแจ้งว่าไม่เข้าใจออเดอร์ที่เธอส่งไปก่อนหน้านี้ เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้เอง” เพื่อนพนักงานคู่กับหญิงสาวเดินเข้ามาบอก ไพลินรู้สึกโล่งใจอยางบอกไม่ถูกที่ไม่ต้องอึดอัดอยู่กับซาร่าจึงส่งต่อหน้าที่ให้เพื่อนพนักงานแล้วเดินห่างออกไป

            หญิงสาวเดินไปยังห้องครัวตามที่เพื่อนพนักงานบอกแต่กลับไม่มีเชฟคนไหนเรียกเธอเหมือนที่เพื่อนพูด เธอจึงเดินเลี่ยงออกมาทางหลังร้านเพราะรู้สึกเหม็นกลิ่นอาหารและอยากมาตั้งหลักก่อนจะกลับเข้าไปบริการโต๊ะของเมสันและนางแบบสาวอีกครั้ง

            เมื่ออยู่ตามลำพังไพลินก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ความรู้สึกรวดร้าวที่อยู่ในอกตีวนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดของซาร่าเรื่องแต่งงานของหล่อนและเมสัน

            ร่างบางสั่นสะอื้นจนตัวโยนไม่คิดว่าการเดินทางมาเพื่อศึกษาหาความรู้ของเธอในต่างแดนครั้งนี้จะทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องราวที่สร้างความเจ็บปวดมากมายเพียงนี้ ขนาดว่าหนีออกมาจากเขาเพราะไม่อยากเจ็บ แต่ความเจ็บก็ตามมาเสริ์ฟเธอจนถึงที่ บางทีเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนไปได้อีกสักกี่น้ำ

            “เป็นอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงอ่อนโยนที่เจือไว้ด้วยความอาทรดังขึ้น

            ไพลินรีบปาดน้ำตาทิ้ง อาการสะอื้นราวกับถูกดับสวิตซ์ลงทันทีเมื่อเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นทางด้านหลัง เธอไม่ได้เหลียวไปมองแต่ยืนสูดหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์และจังหวะการหายใจของตัวเองให้คงที่

            หญิงสาวใช้เวลาอยู่ชั่วครู่แล้วตั้งท่าจะหันหลังกลับโดยไม่มองชายหนุ่มสักนิด ตั้งใจจะเดินเลยเขาไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง แต่ยังไม่ทันที่จะเดินห่างไปเกินช่วงแขน เรียวแขนของเธอก็ถูกมือหนายื่นมาคว้าไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามาปะทะกับอกเขา

            “ฉันถามว่าเป็นอะไร ทำไมดูหน้าซีด ๆ” เสียงนิ่งถามอีกครั้งพร้อมสายตาตำหนิเมื่อเธอคิดเดินหนี

            หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของเธอแล้วให้นึกสมเพชตัวเองนัก แค่ได้ใกล้ชิดเขาร่างกายและใจเธอก็เหมือนจะยอมทุกสิ่ง ดีที่ยังคิดได้ว่าที่นี่คือที่ทำงาน เธอกำลังอยู่ในหน้าที่..และเขาคือลูกค้า

            “ปล่อยค่ะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” หญิงสาวพยายามฝืนตัวเองให้ออกจากการแนบชิดนั้น

            “ผัวกอดเมียมันไม่ดีตรงไหน”

            “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน…หรือถ้าจะเคยเป็นหนูก็ลืมมันไปหมดแล้ว” ไพลินรู้สึกถึงแรงบีบที่ต้นแขนเธอแรงขึ้นกว่าเดิมจนคิดว่ากระดูกคงหักไปแล้ว

            ชายหนุ่มมองผู้หญิงในอ้อมแขนด้วยสายตาดุดัน ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจะจับเธอเขย่าแรง ๆ นัก เขย่าจนให้ได้สติว่าพูดอะไรออกมา

            “ออกมาอยู่ข้างนอกได้ไม่เท่าไหร่ปากดีขึ้นเยอะ กล้าขนาดลืมว่ามีผัวแล้วงั้นเหรอ” น้ำเสียงที่เยือกเย็นนั้นทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบ

            “เธอจำเอาไว้อยางหนึ่งนะลิน..อย่าลองดีกับฉัน..อย่าคิดว่าการออกมาอยู่ข้างนอกแล้วฉันจะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอ เพราะถ้าเธอคิดอยางนั้นเธอกำลังคิดผิด” ไม่เพียงแค่แรงบีบที่ต้นแขนเท่านั้นที่ทำเธอกลัว แต่น้ำเสียงและแววตาของเขาตอนนี้ก็ทำเธอกลัวไม่แพ้กัน

            “ปล่อยลิน…ปล่อย” เธอบอกเขาเมื่อเริ่มรู้สึกถึงอาการคลื่นไส้วิงเวียนจนอยากอาเจียน

            “เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมปล่อยเพราะคิดว่าเธอจะเดินหนีเขา

            “ปล่อยก่อน วะ..เวียนหัว” ใบหน้าที่ซีดเซียวบ่งบอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้โกหกเขา ชายหนุ่มจำต้องปล่อยมือออก ทันทีที่เป็นอิสระไพลินก็พุ่งตัวไปที่อ่างล้างหน้าที่ใกล้ที่สุด เมสันแม้จะตกใจแต่ก็ถลาเข้าไปหาทันที

            “เธอเป็นอะไรลิน!!” น้ำเสียงร้อนรนแฝงด้วยความห่วงใยถามพลางยกมือลูบหลังหญิงสาวเบา ๆ

            ไพลินโก่งคออาเจียนออกมาจนเรี่ยวแรงหดหาย มือบางจับขอบอ่างล้างหน้าไว้มั่นเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นโดยไม่ยอมให้เมสันประคอง

ชายหนุ่มหน้าเครียดกับท่าทีหวงตัวของภรรยาสาวและนึกสงสัยกับอาการที่เธอเป็นอยู่