Ep.8 (100%)

จริงสิ พี่รอเธอมาตั้งกี่ปีแล้ว"

"ขอบคุณนะพี่ที่อยากมีผู้หญิงบ้านๆ คนนี้เป็นแฟน" ว่าจบก็โผเข้ากอดคนตัวใหญ่ ไม่อยากจะบอกว่ารู้สึกดีมากอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก "บางครั้งแนทอาจจะทำผิดพลาดไปโดยไม่รู้ตัวเพราะยังเด็กกว่า ยังไงพี่ก็ตักเตือนและให้อภัยแนทด้วยนะคะ"

"ได้เลย แล้วจะให้พี่ตักเตือนแบบไหนดี ใช้ปาก แล้วใช้ปาก หรือใช้ปาก?"

คนกำลังซึ้งเลยอีพี่คิงนี่!

"โถ่ มาแนวนี้อีกแล้วนะ" คลายกอดออกแล้วเปลี่ยนมานั่งมองหน้าเขาแทน "พูดซึ้งๆ หน่อยสิคะ"

"อาจจะพูดซึ้งๆ ไม่เก่ง แต่พี่ทำเก่งนะ" ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

"อีกแล้ว...." 

"อะไร พี่หมายถึงทำซึ้งๆ เก่ง คิดลึกอีกแล้วเรอะ" ใช้นิ้วเขี่ยพวงแก้มฉันเป็นการหยอกล้อ

"ก็พี่ชอบพูดไม่เคลียร์นี่นาแถมยังชอบทำหน้าตาหื่นๆ"

"รู้ไว้ว่าพี่ก็ทำให้เธอเห็นคนเดียวเท่านั้นแหละ"

"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ"

"เธอเองก็เหมือนกัน ห้ามทำตัวน่ารักกับใครนอกจากพี่และยายผิงเท่านั้นเข้าใจมั้ย?"

"อื้อ เข้าใจค่ะ" พยักหน้าหงึกๆ 

"เราสองคนเป็นแฟนกันยัง?"

"เป็นแล้วก็ได้ค่า"

"ดีมาก"

"เห็นว่ารอมาหลายปีหรอกนะคะเลยยอมเร็วๆ"

"ก็พี่มันคนคลั่งรักแถมยังรักเดียวใจเดียวไงเด็ก" 

"เชื่อแล้วค่า อิอิ" 

และเราสองคนก็กอดกันกลม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มทั้งคู่

18 มกราคม 2566

วันอาทิตย์

หลังจากเมื่อวานที่ตกลงปลงใจเป็นแฟนกัน วันนี้เลยมีนัดไปเปิดตัวสถานะใหม่กับยายผิงที่บ้าน แต่ทว่าฉันยืนรอนั่งรออยู่หน้าบ้านมาจะเป็นชั่วโมงแล้วพี่คิงก็ยังไม่เห็นมา นัดไว้แปดโมงเช้านี่จะเก้าโมงละ โทร.ไปก็ติดต่อไม่ได้แถมเจ้าตัวยังไม่เล่นโซเชียลอีก เขาให้เหตุผลว่ามันดูวุ่นวายเลยเลือกที่จะไม่เล่น

นี่ฉันมีแฟนเป็นคนยุคหินสินะ!

เมี้ยว ~

ก้อนกลมมันเดินตะล่อมๆ มาแล้วพันแข้งพันขาฉันจนหนำใจก่อนจะนอนซบลงที่ปลายเท้า

"แม่กับพ่อนี่ขยันทิ้งก้อนจังเลยเนอะ ถ้าไม่คิดจะสนใจทำไมถึงเอามาเลี้ยงล่ะ" ฉันพูดขึ้นก่อนจะอุ้มเจ้าแมวก้อนกลมเข้ามานั่งในบ้าน มือหนึ่งลูบขนมันเบาๆ แล้วอีกมือก็เกาคางให้มันไปด้วย

ไม่แปลกที่ก้อนกลมมันจะมาหาและรักฉันเหมือนเจ้าของแท้ๆ เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่วันแรกมันก็กระโดดกำแพงรั้วข้ามมาหาแล้ว แถมยังเดินเตร่ไปทั่วเสมือนเป็นแมวเจ้าของบ้าน และฉันเองก็รักและผูกพันกับเจ้าแมวตัวนี้เช่นกัน

ทาสแมวดีๆ นี่เอง

นั่งรออยู่ดีๆ ก็เผลอหลับไปพร้อมเจ้าก้อน เมื่อคืนนอนหลับๆ ตื่นๆ บวกกับอากาศตอนเช้ามันดีด้วยเลยได้ไปหนึ่งงีบ ลุกขึ้นนั่งแล้วแหงนมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบ้านตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดนาฬิกาห้าสิบห้านาที เท่านั้นแหละ ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกมาดูหน้าบ้านว่าคนที่รอมาหรือยังแต่ทุกอย่างว่างเปล่า มีเพียงเศษใบไม้และสายลมพัดผ่านไปมา

"อย่าบอกนะว่าโดนเทแบบไม่ทันตั้งตัว" พูดอย่างคนผิดหวังก่อนจะนั่งลงกอดเข่า เจ้าก้อนกลมมันก็ตามออกมานอนข้างๆ 

เมี้ยว ~

เหมือนจะพยายามชวนฉันเล่น

"ไม่เล่นตอนนี้นะก้อนฉันเศร้าอยู่" บอกกับแมวแล้วก้มหน้างุดลงอย่างเศร้าใจ

เมี้ยว เมี้ยว ~

ใช้อุ้งเท้าเขี่ยขาฉันสองสามที เมื่อเห็นว่าไม่เล่นด้วยมันก็นอนซุกลงข้างๆ อย่างสงบเสงี่ยม

ไม่มาก็บอกไม่มาไม่ใช่เงียบหายไปแบบนี้ โทร.ไปก็ไม่รับ ช่องทางการติดต่ออื่นๆ ก็ไม่มี แบบนี้จะไม่ให้ฉันเศร้าได้ยังไง ปกติพี่คิงจะเป็นคนตรงเวลาและไม่เคยผิดนัดเลยด้วยซ้ำถึงตอนนั้นจะยังไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม แต่ตอนนี้เป็นแฟนทำไมถึงได้หายไปล่ะ

พี่คิงไม่น่ารักเลย!

ผ่านมาจนเย็น ฉันเลือกที่จะมาหายายที่บ้านเองเพราะป่านนี้คนพี่ยังไม่มารับ ไม่ใช่จะตื๊อหรืองี่เง่า แค่อยากจะรู้ว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรหรือเปล่าถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็พอที่จะเข้าใจได้ในการผิดนัดครั้งนี้ของพี่คิง

บ้านดูเงียบสงัดภายในมีรถจอดอยู่สองคัน คันเก่าที่พี่คิงเคยใช้และคันป้ายแดงที่เขาซื้อมาใหม่ แต่มีกุญแจล็อกที่ประตูรั้วอย่างแน่นหนา นี่ก็คงจะบอกได้แล้วว่าไม่มีใครอยู่ 

ใจมันวูบดิ่งลงทันที คิดไปต่างๆ นานายันคิดไปถึงว่า "เขาคงจะกลับไปอยู่ญี่ปุ่นแล้วล่ะ"