ログイン"พิมพ์ลูก" "มีอะไรคะแม่" พิมพ์ลืมตาตื่นขึ้นที่เธอหลับลึกเพราะความอ่อนเพลีย "พอดีคุณปีเตอร์เขาประสบอุบัติเหตุรถชน เราไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลกันเถอะ" "แล้วเขาเป็นอะไรมากไหมคะ" ถามด้วยความตกใจ "แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเอง ลูกจะไปกับแม่ไหม" "ค่ะ หนูจะไปด้วย" พิมพ์รีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ไม่นา
"ฉันขอโทษ ที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของเธอเลย" "รู้อะไรไหม วันที่ฉันเจ็บปวดทรมานใจที่สุดก็คือวันงานแต่งกำมะลอของคุณฉันเกือบจะเสียลูกไปเพราะคุณเกรซ แถมพ่ออย่างคุณยังไม่รับเป็นพ่อของลูกอีกมันเจ็บปวดแค่ไหนคุณเคยรู้บ้างไหม ฉันนอนรอคุณอยู่บนเตียงคนไข้มองไปที่ประตูห้องทุกวันหวังว่าคุณจะไปเยี่ยมฉันสักครั้ง
"แม่เข้าใจจ้ะ แม่ว่าหนูควรจะปรับความเข้าใจกับคุณปีเตอร์เขาสักทีนะ" "พิมพ์ปวดหัวค่ะ ไม่อยากจะคิดเรื่องนี้อีกแล้ว" "เดี๋ยวเย็นนี้แม่จะแต่งตัวให้นะ" "ค่ะ แล้วเขามีงานอะไรกันแน่คะ ตั้งแต่หนูเดินเข้ามาในโรงแรมพนักงานก็เอาแต่ส่งยิ้มให้หนูทุกคนเลยน่าแปลกจัง" "งานเลี้ยงทั่วไปนั้นแหละจ้ะ เดี๋ยวคืนนี้ล
วันต่อมา ปีเตอร์กลับมารับพิมพ์กับกนกวรรณที่บ้านแต่เช้า เพื่อไปสนามบินแล้วตรงไปยังโรงแรมทางใต้ พอมาถึงโรงแรมด้วยความอ่อนเพลียพิมพ์จึงเผลอหลับไปบนเตียงนุ่มในห้องแขกวีไอพี ปีเตอร์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือชุดเดรสยาวสีขาวบริสุทธิ์ลายลูกไม้ที่เขาสั่งตัดเป็นพิเศษสำหรับให้พิมพ์ใส่ในงานเย็นนี้เอาไปแขวนไว้
"เห็นไหมอยู่กับเจ้าของตัวจริงแล้ว สวยยิ่งกว่าเดิมอีก" ปีเตอร์จับมือพิมพ์ขึ้นมาแล้วจรดริมฝีปากหนาลงเบาๆ พิมพ์ได้แต่ยืนนิ่งมองการกระทำของปีเตอร์ที่ทำให้เธอด้วยอาการหน้าแดงก่ำ เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะทำอะไรพวกนี้เป็นด้วย ปีเตอร์เห็นพิมพ์ยืนนิ่งเขินอายเขาอยู่ จึงช้อนอุ้มขึ้นทั้งคนทั้งช่อดอกไม้ลงไปวางบนเตีย
พิมพ์เดินกลับเข้าไปในบ้านนั่งทานส้มตำกับน้ำต่อ พอทานเสร็จทั้งคู่ก็ไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น "น้ำฉันรู้สึกว่า เธอจะไม่ชอบหน้าคุณภูมินะ มีอะไรหรือเปล่า" พิมพ์ถามขึ้น "เป เปล่าสักหน่อย" น้ำพูดเสียงตะกุกตะกัก "มีพิรุธนะ บอกมาเลย เขาไปทำอะไรเธอ" "เปล่าไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แค่เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ก็







