เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1346
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1347
ฟู่จาวหนิงจับมือของเซียวหลันยวนเอาไว้"นี่มันในรถม้านะ"เสียงของนางอ่อนยวบหน่อยๆ น่าจะเพราะใบหน้าของเซียวหลันยวนอยู่กล้านางขนาดนี้ ดวงตาลึกซึ้งของเขา จมูกสันโด่งนั่น แล้วยังมีริมฝีปากที่กลืนลมหายใจของนางไปแล้ว ล้วนทำเอาเลือดของนางเดือดพล่านไม่ใช่มีแค่ชายหนุ่มที่ถูกหญิงสาวยั่วยวนจนร่างกายร้อนผ่าว แต่หญิงสาวเองก็ถูกชายหนุ่มดึงดุดได้เช่นกันตอนนี้เซียวหลันยวนทำเอานางรู้สึกปากลิ้นแห้งผากสมกับเป็นหนุ่มรูปงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเจาจริงๆ!พูดได้ว่า ตอนอยู่ในต้าชื่อนางก็ไม่เคยเห็นใครหน้าตาดีเท่าเขา หรือคนที่ตรงกับส่วนที่นางชอบเลยชายคนนี้ตรงตามแบบที่นางชอบอย่างสมบูรณ์เซียวหลันยวนสัมผัสหน้าผากนางเบาๆ และกำลังพยายามข่มลมหายใจกับอาการใจเต้นลงมาในดวงตาเขายังมียังมีแสงมืดมนอยู่"ข้ามีความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก..." เสียงของเขาแหบพร่า"อ๋า? ความรู้สึกอะไร?""อยากกลับบ้านดุจคมศร" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นมาทีละคำๆอยากกลับบ้านดุจคมศร?อยากกลับแคว้นเจาขนาดนั้นเลยหรือ?ฟู่จาวหนิงตอนแรกยังไม่ค่อยเข้าใจนัก จนตอนที่เขาจูบลงมาที่ริมฝีปากนางอีกครั้ง นางจึงเข้าใจขึ้นมา หัวใจเต้นระรัวขึ้นอีกครั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1348
"แล้วซือถูไป๋ล่ะ?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคิดถึงซือถูไป๋ขึ้มมา หลายวันนี้เขาไม่เห็นซือถูไป๋เลย เขาไปทำอะไรแล้วนะ?"คุณชายซือถูพอเจอกับคนที่ผู้นำตระกูลถูส่งมา ก็ถูกบังคับให้กลับบ้านไปแล้ว" เฉินเซียงนึกเรื่องนี้ออกขึ้นมา เพราะเดิมทีองค์หญิงใหญ่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องร่องรอยของซือถูไป๋นัก ตอนที่นางได้ยินเรื่องนี้จึงไม่ได้เข้ามารายงานในทันทีกระทั่งตัวเลือกรองที่นางคิดไว้อย่างซือถูไป๋ก็ไม่อยู่แล้วหรือ?องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นร้อนรนขึ้นมา "ถ้าอย่างนั้นข้า..."นางเองก็อยากจะออกไปบ้างแล้ว! แต่นางจะไปไหนได้ล่ะ?ฝ่าบาทไม่มีทางให้นางได้ไปไหน ตอนนี้นางเองก็ยังหาวัตถุดิบยาดีดีไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังไม่เห็นว่าเหล่าหมอเทวดาของสมาคมหมอใหญ่จะค้นคว้าเรื่องยาอายุวัฒนะออกมาได้เลยนางยังกลับไปเมืองหลวงจักรพรรดิพร้อมองค์จักรพรรดิแบบนี้ไม่ได้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าตนเองถ้ากลับไปเช่นนี้ คงจะไม่ได้ออกมาอีกแล้วในใจนางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก"องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยมีความคิด" อิ๋นสั่วมองนางเอ่ยขึ้นเสียงขรึม"รีบว่ามา""พวกเราไม่ลองไปยอดเขาโยวชิงดูล่ะ?" อิ๋นสั่วเอ่ยขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นงงงันไปไปยอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1349
ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนไม่สนใจว่าคนที่อยู่ในเมืองจี้เหล่านั้นจะคิดอะไร หลังออกจากเมืองจี้ยิ่งเดินทางก็ยิ่งหนาว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้แวะพักมากนัก เร่งเดินทางอยู่ทุกวันระหว่างทางก็ได้รับข่าวสารจากแคว้นเจาทางนั้นมาตลอดแคว้นเจารู้แล้วว่าเซียวหลันยวนไปยังต้าชื่อ แต่ก็ยังไม่เคลื่อนไหวอะไรคนที่เซียวหลันยวนทิ้งไว้ไม่ได้ตรวจพบว่าจักรพรรดิเจาส่งทหารออกมา กระทั่งตลอดทางก็ย้งไม่เจอกับการลอบสังหารอีกด้วย สงบจนทำให้คนรู้สึกไม่ปกติแต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ พวกเขาเองก็ยังเร่งเดินทางกลับมาตลอดทางถึงอย่างไร นั่นก็คือบ้านของพวกเขาเสิ่นเสวียนทางนั้นเองก็ส่งจดหมายด่วนเข้ามา ก่อนวันที่พวกเขาจะออกจากเมืองจี้ ผู้อาวุโสจี้ก็พาสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินขึ้นมาบนเส้นทางขากลับแคว้นเจาแล้วนอกจากองครักษ์ที่เซียวหลันยวนทิ้งไว้ เสิ่นเสวียนยังส่งองครักษ์ออกมาอีกไม่น้อยเซียวหลันยวนเดิมทีคิดว่าพวกขเาออกเดินทางมาก่อน ก็เพื่อจะขจัดอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นระหว่างทาง แต่คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางกลับคลื่นลมสงบ ไม่รู้ว่าคนที่ไล่สังหารสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินล้มเลิกภารกิจนี้ไปแล้วหรือยังจนตอนที่พวกเขามองเห็นหอเมืองหลวงแคว้นเจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1350
มีคนคาดเดา แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา และไม่รู้ว่าคนเหล่านี้คือใคร แต่ว่าบนชุดทะมัดทะแมงสีดำบวกกับเกราะอ่อนสีดำบนตัวพวกเขา มองแล้วดูน่าเกรงขามฟู่จาวหนิงเลิกม่ามองออกไป ก็สูดปากขึ้นมา จากนั้นจึงหันหน้ามองไปทางเซียวหลันยวน"องครักษ์เงามังกรหรือ?""อือฮึ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"ท่าน..." ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออก "ท่านให้พวกเขาเปิดเผยตัวเพื่อส่งพวกเราเข้าเมืองเนี่ยนะ?""ใช่ เจ้าก็ลองดูว่าทหารทางการพวกนั้นจะกล้าจับข้าไหม" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากมีองครักษ์เงามังกรสวมเกราะอ่อนสีดำตั้งมากมายคอยคุ้มกัน ทหารทางการที่ไหนจะกล้าทำอะไร?เซียวหลันยวนนี่ไม่เล่นตามกฏเลยจริงๆ ถึงอย่างไรองครักษ์เงามังกรเหล่านี้ขนาดราชองครักษ์ก็ยังไม่กล้าปะทะด้วยเลยแต่องครักษ์เงามังกรเดิมทีก็จัดตั้งขึ้นเพื่อคุ้มครององค์จักรพรรดิ คุณสมบัติในสิทธิ์ของพวกเขาจึงอยู่ใต้องค์จักรพรรดิเพียงคนเดียวตอนนี้กลับมีคนพิเศษอย่างเซียวหลันยวนปรากฏตัวขึ้นไม้นี้ของไท่ซ่างหวงเด็ดขาดจริงๆจักรพรรดิเจาน่าจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยทีเดียวในประตูหอเมือง ทหารทางการหลายสิบคนตั้งขบวนเข้มเพื่อรอพวกเขาได้รับข่าวมาก่อ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1351
"อ๋องเจวี้ยน พวกเรามีราชโองๆๆๆๆๆๆ..."คนในที่ว่าการคนนั้นอยากจะพูดคำที่คิดออกมาอย่างยากลำบาก แต่แรงกดดันบนตัวกลับมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกเหมือนถูกกดลงติดพื้น เงยหน้าขึ้นมายังไม่ได้ ไม่ต้องพูดเรื่องพูดเลย พูดอะไรก็ตะกุกตะกักไปหมดโครมตัวเขาพังพาบลงโครม ยังจะพูดให้ชัดเจนได้อีกเสียที่ไหน?คนอื่นๆ พอเห็นสภาพเขาก็ใจสั่นวาบ ความกล้าที่เหลืออยู่ก็สลายหายไปเพราะความหวาดกลัวอ๋องเจวี้ยนร้ายกาจขนาดนี้เชียว เช่นนั้นก็โทษพวกเขาไม่ได้แล้วกระมัง?เพราะพวกเขาต่อกรกับอ๋องเจวี้ยนไม่ได้นี่นา องค์จักรพรรดิถ้ารู้ก็คงไม่โยนความรับผิดชอบมาบนตัวพวกเขาหรอกกระมังรถม้าของอ๋องเจวี้ยนเคลื่อนผ่านประตูเมืองผ่านหน้าพวกเขา องครักษ์เงามังกรเองก็คุ้มครองอยู่รอบๆ ตามติดเข้าไป ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ทั้งนั้นประชาชนระหว่างทางพอเห็นขบวนใหญ่เช่นนี้ก็รีบถอยหนีกัน มองกันอย่างหวาดหวั่นไปทางรถของอ๋องเจวี้ยน"อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงแล้ว""คนพวกนั้นคือองครักษ์เงามังกรหรือ? องครักษ์เงามังกรดูพลังน่ากลัวจริงๆ""น่ากลัวมาก หรืออ๋องเจวี้ยนจะรู้ว่าทุกคนกำลังพูดถึงใบหน้าของเขา? หลังจากนี้คงไม่มีใครกล้าพูดแล้ว ไม่เช่นนั้นคงถ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1352
ตอนที่พูดถึงคำนี้ ในน้ำเสียงของเซียวหลันยวนก็มีความยั่วยวนขึ้นมา แฝงนัยยะไม่ชัดเจน"หน้าของท่านนี่ด้านขึ้นทุกทีแล้วนะ" ฟู่จาวหนิงเอียงตามองเขาจวนอ๋องเจวี้ยนหลายเดือนนี้ประตูใหญ่ล้วนปิดสนิท มีคนเข้าออกน้อยมาก ปกติจะเงียบจนเหมือนเป็นบ้านร้างอย่างไรอย่างนั้นวันนี้ ประตูใหญ่จวนอ๋องเจวี้ยนในที่สุดก็เปิดออกแล้วผู้ดูแลจงก็พาคนใช้กลุ่มหนึ่งออกมาต้อนรับอย่างเบิกบาน"คารวะท่านอ๋องและพระชายากลับจวน"พวกเขามองรถม้าตาแป๋ว ม่านรถเลิกออก เซียวหลันยวนลงมาจากรถม้าผู้ดูแลจงพอเห็นเขาสวมหน้ากากอยู่ ในใจก็ผิดหวังหน่อยๆเพราะพวกเขาเดิมทีคิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ใบหน้าท่านอ๋องน่าจะดีขึ้นแล้ว ยังคิดว่าพวกเขาจะได้เห็นใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบของนายท่านเสียอีกใครจะคิดว่ายังสวมหน้ากากอยู่เช่นนี้ใบหน้าท่านอ๋องน่าจะรักษาไม่ได้จริงๆ แล้วกระมัง?ผู้ดูแลจงระงับความเศร้าสร้อยในใจ เข้ามาต้อนรับ"ท่านอ๋องและพระชายาเดินทางกันเหน็ดเหนื่อยเสียแล้ว"เซียวหลันยวนยื่นมือไปโอบเอวของฟู่จาวหนิง อุ้มนางลงมาจากรถม้าหงจั๋วกับเฝิ่นซิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พอเห็นฉากนี้ ดวงตาทั้งสองคนก็เป็นประกาย กลายเป็นดวงดาราวิบวับไปเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1353
"ท่านพี่!"ฟู่จาวเฟยพอเข้าจวนอ๋องก็พุ่งเข้ามาหาด้านหลังมีเสี่ยวเหยาประคองผู้เฒ่าฟู่เข้ามา จงเจี้ยนเองก็ตามมาด้วยฟู่จาวหนิงพอเห็นก็รีบเข้าไปรับ"หยุดๆๆ"พอเห็นฟู่จาวเฟยพุ่งเข้ามาก็รีบห้ามเอาไว้ก่อนเซียวหลันยวนยื่นมือกดไว้บนบ่าของฟู่จาวเฟย และหยุดร่างเขาเอาไว้ได้ทันที"เดี๋ยวไปชนพี่สาวเจ้าขึ้นมาจะทำอย่างไร?" เซียวหลันยวนน้ำเสียงขรึมเจ้าเด็กตัวเหม็นนี่คิดจะพุ่งเข้ามากอดจาวหนิงหรือ? เลิกคิดไปได้เลยเขาเองก็โตขนาดนี้แล้ว หญิงชายเมื่อเจ็ดขวบก็ต้องแยกกัน ต่อให้เป็นน้องชายก็ไม่ให้กอดหรอก"พี่เขย!"ฟู่จาวเฟยเห็นเขาก็ร้องเรียกขึ้นมา หนักแน่นเด็ดขาด"...อืม" สีหน้าเซียวหลันยวนก็ผ่อนคลายลงมาก็ยังไม่ได้แย่ขนาดนั้นนี่นะ เขาปล่อยมือออก "พี่สาวของเจ้าเหนื่อยแล้ว ระวังหน่อย"ถึงอย่างไรก็ห้ามกอดอยู่ดี"ท่านปู่ เสี่ยวเฟย"ฟู่จาวหนิงเดินเข้ามา ตบลงบนบ่าฟู่จาวเฟย "สูงขึ้นแล้วนะ""ท่านพี่เองก็สูงขึ้น" ฟู่จาวเฟยมองจุดนี้ออกทันที"จาวหนิง! กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว"ผู้เฒ่าฟู่มองฟู่จาวหนิง พิจารณาตัวนาง ดวงตารื้นขึ้นหน่อยๆสิบกว่าปีก่อนพวกเขาสองคนปู่หลานพึ่งพาอาศัยกันมาตลอด พอห่าง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1354
"ไม่มี ก็แค่ออกไปไม่ได้เท่านั้น มีคนคอยจับตาดูข้าตลอด อย่างอื่นก็ไม่มีอะไร ถึงไม่ออกไปก็ไม่เป็นไร ข้าก็อยู่เป็นเพื่อนท่านปู่พอดี"ฟู่จาวเฟยหัวเราะเบาๆ ไปทางฟู่จาวหนิงพี่สาวเพิ่งจะกลับมา อย่าทำให้อารมณ์นางไม่ดีอันที่จริง ใครจะมาชอบให้คนอื่นคอยจับตาเวลาออกไปข้างนอกกัน? อย่างกับถูกกักบริเวณวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวออกจากบ้านในช่วงครึ่งปีเลยนะแล้วยังเพราะเซียวหลันยวนส่งคนไปรับมาด้วย คนที่คอยจับจ้องเขาก็ไม่กล้าเข้าขวาง"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว""จาวหนิง เจ้า ก่อนหน้านี้เจ้าเขียนจดหมายว่า ได้ข่าวพ่อแม่ของเจ้าแล้ว นี่เรื่องจริงหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่ทนจนถึงตอนนี้ก็ทนไม่ไหวแล้วสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของเขาจ้องมองฟู่จาวหนิง อยากจะฟังข่าวคราวของฟู่จิ้นเชินจากปากนางเองฟู่จาวเฟยเองก็มองนาง"ท่านพี่บอกว่าพวกเขาไม่ได้จงใจทิ้งข้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เสียงของเขาสั่นพร่าเล็กน้อยฟู่จาวหนิงไม่ให้เขากระวนกระวายใจนานนัก พยักหน้าให้"ใช่แล้ว ข้าพบกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างทางกลับมาแคว้นเจาด้วย แต่ว่าจะช้าหน่อย อาจารย์ของข้าอยู่กับพวกเขา""จริงหรือ?""จริงแท้อย่างที่
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
