บทที่ 2115

เขาคิดจะหนี แต่ความเร็วของอีกฝ่ายสูงมาก ท่ามกลางเสียงร้องตกใจขององครักษ์จวนอ๋อง ไป๋หู่ก็ถูกฟาดหนักๆ ที่ด้านหลัง ปลิวลอยออกไปทั้งตัว

คนผู้นั้นก็ไล่ประชิดขึ้นมาในพริบตา

"เร็ว!"

องครักษ์จวนอ๋องตาแดงเถือก กระบี่ในมือแทงอย่างดุดันไปทางคนชุดดำเหล่านั้น พวกเขาต้องรีบจัดการพวกนี้ก่อน จึงจะตามไปช่วยไป๋หู่ได้

แม้พวกเขาจะเข้าใจกัน ว่าต่อให้เป็นไป๋หู่ก็ยังไม่ใช่คู่มือคนคนนั้น พวกเขาถึงจะไล่ตามไปทันก็คงขวางไว้ไม่ไหว

ไป๋หู่ถูกฟาดจนปลิว ร่วงลงไปบนพงหญ้ารกผืนหนึ่ง กระอักเลือดออกมาโฮกใหญ่

เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในขยับตำแหน่งไปหมด เลือดลมปั่นป่วน ตรงหน้าเริ่มมืดบอด

อีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไป ฝ่ามือนี้แทบจะฟาดเขาจนตายอยู่แล้ว

เขาฝืนทนความเจ็บ หยิบขวดใบหนึ่งในออกออกมาเปิดฝาแล้วเทยากรอกเข้าปาก

นี่คือยาช่วยชีวิตที่ฟู่จาวหนิงให้พวกเขาไว้

พอยาเข้าไปในคอก็จะละลาย และนำความร้อนกลืนลงไปในพริบตา ทำให้ร่างกายอุ่นขึ้นในทันที

ยานี้...

ไป๋หู่ตอนนี้จึงเพิ่งรู้ว่ายาเม็ดนี้ที่ฟู่จาวหนิงให้เขาไว้ล้ำค่าแค่ไหน แค่ประสิทธิภาพของยา เม็ดเดียวก็มูลค่าหมื่นตำลึงได้แล้ว

เขาไม่กล้าชักช้า ไม่มีเวลาจะปีนลุกขึ้นมาแล้ว จึงกลั้