เยี่ยนไป๋อวิ๋น

ผ่านการเดินทางอีกเกือบหนึ่งเดือนเต็ม พวกเขาก็เข้าเขตรัฐเฉียนเยี่ยน ตั้งแต่เริ่มเข้าเขตเฉียนเยี่ยนก็ได้กลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆตลอดทาง

อาคารบ้านเรือนในแต่ละเมืองของรัฐเฉียนเยี่ยนล้วนปลูกต้นไม้ดอกไม้ประดับโดยรอบอย่างสวยงาม ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเมืองในสวน ถนนปูด้วยแผ่นหินสวยงาม หากเป็นถนนใหญ่ ตรงกลางของถนนจะถูกเจาะเป็นลำธารเล็กๆไหลยาวให้ผู้คนพักผ่อนหย่อนใจ และเป็นการบังคับไม่ให้รถม้าสัญจรเร็วเกินไป

“อีกสิบกว่าวันก็ถึงเมืองหลวงของเฉียนเยี่ยนแล้ว พวกเจ้ามีอะไรจะซื้อก่อนถึงจวนอ๋องหรือไม่” ฮ่องเต้เอ่ยถามเถียนจิ้งหลานและเถียนเหว่ยฉีขณะที่จอดรถม้าพักระหว่างทาง

เถียนจิ้งหลานมองเถียนเหว่ยฉีเป็นเชิงถามอีกคน “ยังไม่รู้เพคะ”เถียนเหว่ยฉีขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ

“แต่ข้าน้อยมีเจ้าค่ะ” เสียงแหลมเล็กดั่งคนบีบเสียงดังขึ้นจนพวกเขาต้องหันหน้าไปมอง

“เจ้ายังไม่ยอมแต่งเป็นบุรุษอีกหรือ นี่ก็เข้าเขตเฉียนเยี่ยนแล้ว” เถียนเหว่ยฉีเอ่ยถาม

“เจ้าอย่าขัดแม่นางเสียงเสียงสิ สงสัยนางคงได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริง” หม่าหมิงเจ๋อย