ตอนที่ 17

เฟิงเมี่ยนรีบเดินเข้าไปรับผู้เป็นนายที่เดินออกมา

“เป็นอย่างไรบ้าง”

“ให้ว่านว่านส่งหลักฐานให้เจ้าสำนักบูรพา กำชับไปว่ารอให้พ้นงานแต่งงานของข้าแล้วค่อยเคลื่อนไหว และให้นำเงินสามหมื่นตำลึงทองของข้าคืนมาด้วย”

“นายท่าน! ที่ท่านหายเงียบไปตั้งนาน ท่านเล่นพนันกับผู้เฒ่าเสิ่นอยู่หรอกหรือ ท่านเล่นพนันอะไรกัน ทำไมถึงหมดเยอะขนาดนั้น ไหนว่าจะมาคุยเรื่องแม่นางไป๋ไงเล่า”

เติ้งอี้เทียนถึงกับคลึงขมับ “เจ้านี่เก่งแต่เรื่องใช้กำลังกับเรื่องกิน นอกนั้นโง่ไปเสียหมด รีบไปจัดการตามที่ข้าบอกเถิดไป”

“ขอรับ.. อาหวง”

เจียวหวงรีบวิ่งจากรถม้าไปช่วยประคองเจ้านาย

“อาหวง”

“ขอรับนายท่าน”

“ในเมืองนี้เจ้าชอบกินอะไรมากที่สุด”

เขาเผลอมองเจ้านายด้วยสีหน้างุนงง “บ่าวกินได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ชอบ ไม่มีอะไรที่ไม่ชอบ”

“แต่ข้าเดาว่าเจ้าต้องชอบกินซาลาเปาหรือเกี๊ยวแน่ ๆ”

อาหวงรีบพยักหน้ารับด้วยท่าทางตื่นเต้น “นายท่านรู้ได้อย่างไร บ่าวชอบกินซาลาเปาไส้เนื้อแกะร้านเถ้าแก่จูมากที่สุด บ่าวยังสนิทกับซินซินมากด้วย”

อี้เทียนอมยิ้ม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าบ่าวคนนี้กับเมียของเขาเป็นสหายรักของซินซิน

“วันนี้ข้าอารมณ์ดี จะพาเจ้าไปนั่งกินซาลาเปาที่ร้านเถ้าแก่จูก็แล้วกัน อยากกินไส้ไหนกินได้เลยเต็มที่ ซื้อไปฝากเมียเจ้าด้วยก็ได้”

“ขอบคุณนายท่าน”

อาหวงยิ้มหน้าบาน รีบประคองเจ้านายขึ้นรถม้า แล้วบังคับให้ม้าออกวิ่งไปตามเส้นทาง

“อาหวง” ความอยากฟังเรื่องราวที่รู้อยู่แล้วของนางจากปากคนอื่น ทำให้อี้เทียนแง้มหน้าต่างรถม้าเรียกหาคน

“ขอรับนายท่าน”

“ที่เจ้าบอกว่าสนิทกับแม่นางไป๋ สนิทกันมานานแล้วหรือ”

“หลายปีแล้วขอรับ เราเจอกันที่สำนักของแม่นางว่าน บ่าวไปเรียนหนังสือ ส่วนนางไปส่งซาลาเปา ตอนนั้นนางยังเด็กมาก ตัวเล็กนิดเดียวแต่ต้องหาบตะกร้าใบใหญ่เกือบเท่าตัวใส่หลัง แม่นางว่านจึงบอกกับนางว่าครั้งหน้าจะให้ข้าเป็นคนไปรับซาลาเปาที่ร้านเอง แต่นางก็ขอร้องแม่นางว่านว่าอยากมาส่งเอง เพราะอยากเรียนหนังสือ อยากเรียนผีผา จึงอยากอาศัยโอกาสนี้แอบที่บ้านมาเรียน”

“นางชอบเล่นผีผาหรือ”

“ขอรับ นางเคยบอกกับเมียของบ่าวว่าอยากเรียนผีผา แต่ขนาดขอมารดาเรียนหนังสือท่านยังไม่ยอมให้เรียนเลย นางจึงไม่กล้าขอ”

“อือ” เติ้งอี้เทียนปิดหน้าต่างรถม้า ครุ่นคิดถึงใบหน้าหวานไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉม แต่จะมีผงแป้งติดให้เห็นอยู่บ้าง

ถ้านางได้รับความรักความใส่ใจจากมารดา ได้รับโอกาสที่ดีเหมือนลูกอีกสองคน นางอาจจะกลายเป็นโฉมสะคราญที่บุรุษทั่วเมืองหมายปอง

“นายท่านขอรับ”

เสียงเรียกของคนขับรถม้าทำให้เขาเปิดหน้าต่างอีกครั้ง

“มีอะไร”

“แม่นางไป๋ขอรับ”

เขามองไปตามทางที่อาหวงบอก “หยุดรถ”

อาหวงทำตาม กระโดดลงจากที่นั่งแล้วหยิบบันไดมาเทียบกับรถม้า

“ซินซิน” เขาเรียกนางเอาไว้ก่อนที่นางจะก้มหน้าก้มตาเดินผ่านไป

ไป๋ซินซินได้ยินเสียงคุ้นหูที่จำได้ว่าคือเสียงของอาหวงก็หันไปมอง ก่อนจะฝืนส่งยิ้มร่าเริงให้เขา แต่เมื่อเห็นคนที่ลงมาจากรถม้าก็รีบโค้งกายคารวะ

“คารวะนายท่าน”

เติ้งอี้เทียนสะท้านไปทั้งอกเมื่อได้เห็นใบหน้าที่อมทุกข์ ดวงตาที่บวมช้ำบ่งบอกได้อย่างดีว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“กำลังจะกลับไปที่ร้านหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“ข้ากำลังจะกลับบ้านพอดี ไปด้วยกันสิ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะนายท่าน ข้าน้อยต้องแวะ..” มันยากเหลือเกินที่ต้องพูดออกไปโดยที่ไม่ต้องร้องไห้ “แวะไปที่ตรอกดอกไม้อีกเจ้าค่ะ” นางเลี่ยงที่จะพูดออกไปตรง ๆ

“ขึ้นรถเถิด เดินไปกว่าจะถึงกว่าจะกลับก็คงมืดค่ำพอดี” เห็นนางอิดออดก็ถือวิสาสะจูงนางขึ้นรถเสียเลย “เจ้าจะไปที่ไหนของตรอกดอกไม้” เขาถามเมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนที่

คำถามอ่อนโยนของเขาทำให้นางอบอุ่นหัวใจได้อย่างประหลาด อาจจะเพราะไม่เคยมีใครพูดดีด้วยแบบนี้ หรืออาจจะเพราะอารมณ์ที่อ่อนไหวในตอนนี้

ทันใดนั้นน้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว นางรีบปาดทิ้งแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนเหมือนคนเสียสติ แต่มันก็ยิ่งไหลไม่หยุด สุดท้ายจึงซบหน้าลงกับเข่าตัวเอง

เห็นนางสะอื้นให้อยู่ตรงหน้า ใจของเขาก็หนักอึ้งไปด้วยความเวทนาสงสาร มือใหญ่เอื้อมออกไปหวังจะปลอบใจ แต่ก็ตัดใจชักกลับมา การพูดปลอบใจมีแต่จะทำให้นางยิ่งเสียใจ ปล่อยให้น้ำตาช่วยชำระล้างความรู้สึกเหล่านั้นออกไปคงดีกว่า

จึงนั่งเงียบ ๆ ปล่อยให้นางร้องไห้ให้เต็มที่.. ผ่านไปพักใหญ่เสียงร้องจึงเบาลง เขารีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมา

“ขออภัยนายท่าน ที่ข้าน้อยทำตัวเสียมารยาท”

“ถ้าร้องแล้วทำให้รู้สึกดีขึ้นก็ร้องออกมาเถิด”

“ถ้าการร้องไห้ทำให้รู้สึกดีขึ้นจริง ทำไมข้าน้อยยังรู้สึกทรมานเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้เล่า”

เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาอีกรอบของนางเขาก็ยิ่งปวดใจ นึกโกรธเกลียดมารดาของนางจนอยากบอกเล่าความเลวที่นางเคยกระทำในอดีตออกมา แต่เพราะนางอ่อนแอถึงเพียงนี้ เขาจะกล้าทำร้ายให้นางเจ็บซ้ำอีกได้อย่างไร

มือใหญ่ตบเบา ๆ ที่ไหล่บางสั่นสะท้าน “ซินเอ๋อร์เอ๋ย ถ้าร้องแล้วไม่ดีขึ้นก็อย่าร้องอีกเลยนะ เจ้ายังมีข้าอยู่อีกทั้งคน ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ดวงตาฉ่ำน้ำเงยขึ้นสบตากับอีกฝ่าย “นายท่านยังไม่รู้สินะ มารดาของข้าน้อยบังคับให้ข้าน้อยแต่งงานกับท่านผู้เฒ่าเสิ่น ไม่ใช่ท่าน” ถ้าเป็นเขานางคงไม่ทุกข์ใจเท่านี้ อย่างน้อยเขาก็ดีกว่าผู้เฒ่าเสิ่นในทุกด้าน

“ไม่ว่ามารดาของเจ้าจะเลือกใครให้เจ้า สุดท้ายเจ้าจะต้องเป็นคนของข้าผู้เดียวเท่านั้น”

“จะเป็นไปได้อย่างไร แม้แต่ท่านพ่อยังช่วยข้าน้อยไม่ได้เลย”

“เชื่อใจข้า หยุดร้องไห้แล้วจงอดทนรออย่างใจเย็น รับปากสิว่าจะเชื่อใจข้า”

แววตาจริงจังของเขาทำให้นางเชื่อไปแล้วครึ่งใจ แต่ถึงแม้จะเป็นแค่คำปลอบโยน เป็นความหวังที่แสนริบหรี่นางก็อยากแอบคาดหวัง จึงพยักหน้าออกไป

“ดีมาก นอกจากเชื่อใจข้าแล้ว ข้าขอเจ้าอีกอย่างได้ไหม”

“เจ้าค่ะ” นางพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล

“เมื่อเราได้แต่งงานกันแล้ว จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้มากที่สุด ทำได้หรือไม่”

“ความสุขมันเป็นอย่างไร ข้าน้อยก็อยากรู้จักมันเหมือนกันเจ้าค่ะ”

“ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้จักกับมันแน่”

“เจ้าค่ะ”

“ดีมากเด็กดี ทีนี้ก็ยิ้มให้ข้าดูหน่อย” เขาลูบศีรษะและส่งยิ้มอ่อนโยนให้นาง “ใบหน้าของเจ้าเหมาะกับรอยยิ้มแบบนี้มากกว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ”

“ข้าน้อยจะพยายามเจ้าค่ะ”

“คำพูดเจียมตัวแบบนี้ก็ควรเลิกใช้ได้แล้ว เพราะเจ้าไม่ใช่บ่าวรับใช้ของข้า”

“แต่ข้าน้อยเคยชิน”

“เช่นนั้นข้าจะค่อย ๆ ฝึกให้เจ้าเอง เริ่มจากเลิกแทนตัวเองว่าข้าน้อยตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป”