ตอนที่ 16

คฤหาสน์สกุลเติ้ง

เติ้งอี้เทียนคิ้วขมวดมุ่นขณะฟังเรื่องเล่าจากปากของเฟิงเมี่ยน จินตนาการถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหญิงสาวแล้วยิ่งปวดใจ และยิ่งเกลียดมารดาของนางอีกเท่าทวี

“จะให้อ้ายเหม่ยสวมรอยแทนนางอย่างนั้นหรือ ความคิดต่ำทรามมาก.. ถ้าไม่เห็นแก่น้ำใจของเถ้าแก่จู ข้าจะดัดหลังนางจูโดยการสลับเกี้ยวเจ้าสาวเสียเลย”

“ข้าสงสารนางเหลือเกินนายท่าน เสียงร้องของนางยังสะเทือนใจข้าอยู่เลย”

“พรุ่งนี้ข้าต้องไปพบผู้เฒ่าเสิ่นหน่อยแล้ว เจ้าไปเตรียมของฝากให้เขาหน่อย”

“นายท่านต้องการอะไรเป็นของฝากขอรับ”

“ไปปรึกษาว่านว่าน” ที่แท้แล้วว่านว่านก็คือคนของเขา เรื่องของซินซินก็เป็นเขาที่สั่งให้นางคอยดูแล

เฟิงเมี่ยนยิ้มร่า แค่เอ่ยชื่อแม่นางว่านก็รู้ทันทีว่าคนผู้นั้นกำลังจะถึงคราวซวย ถูกหมายหัวเรียบร้อยแล้ว

 “ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

วันต่อมา

คิ้วสีดอกเลาของผู้เฒ่าเสิ่นเลิกสูงด้วยความฉงน เมื่อบ่าวรับใช้มารายงานว่าผู้ใดมาขอพบ

“รีบไปเตรียมชาเหยียนฉารับแขก” บอกกับพ่อบ้านแล้วรีบเดินไปต้อนรับแขกที่มาโดยมิได้นัดหมายทันที..

“ท่านเติ้ง”

เติ้งอี้เทียนลุกขึ้นยกมือคารวะผู้เฒ่าเจ้าของบ้าน ที่เดินยิ้มแย้มเข้ามาพร้อมเสียงทักทาย

“ท่านเสิ่น”

“เชิญนั่ง ๆ ดื่มชาสักถ้วย”

อี้เทียนยกถ้วยน้ำชาที่พ่อบ้านรินให้มาจิบ “ชาอู่อี๋เหยียนฉาของที่นี่กลิ่นหอมตั้งแต่อยู่ในกา พอได้ดื่มก็ยิ่งรู้สึกหอมจนค้างอยู่ในจมูก โชคดีของข้านักที่ได้ลิ้มลอง”

ผู้เฒ่าเสิ่นหัวเราะชอบใจ “เกรงว่าชาเหยียนฉานี้คงเป็นชาที่แย่ที่สุดเท่าที่ท่านเติ้งดื่มแล้วกระมัง”

อี้เทียนคลี่ยิ้ม “ท่านเสิ่นเยินยอข้าเกินไปแล้ว ว่าแต่ที่ข้ามาวันนี้โดยไม่ได้นัดหมาย รบกวนเวลาของท่านหรือไม่”

 “ไม่เลย ๆ ท่านเติ้งมาหาข้าวันนี้มีธุระอันใด เชิญพูดคุยมาได้เลย” ตอนแรกเขาก็แปลกใจอยู่ว่าบุรุษผู้นี้มาหาเขาทำไม แต่ระหว่างทางที่เดินมาที่นี่เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเพราะเหตุใด

“ข้ามีเรื่องร้อนใจนิดหน่อย เพราะได้ยินข่าวไม่ค่อยดีเกี่ยวกับท่านมา”

“เรื่องอันใดหรือ”

“ได้ยินว่าท่านจะแต่งงานใหม่ทั้งที่ฮูหยินใหญ่จากไปไม่กี่วัน” เขาใช้คำว่าวันแทนเดือนเพื่อตอกย้ำว่าคนเพิ่งตายไปไม่นาน

ผู้เฒ่าเสิ่นค่อย ๆ หุบยิ้ม รินน้ำชามาจิบแล้วถอนหายใจ

เขาคือผู้กว้างขวางในเทียนสินมาหลายสิบปี แต่อำนาจและความมั่งคั่งของเขาก็ค่อย ๆ กลายเป็นรองเมื่อบุรุษผู้นี้ปรากฏตัว

เขารู้ว่าท่านเติ้งผู้นี้ไม่ใช่คหบดีผู้มั่งคั่งธรรมดา ๆ

เพราะเคยส่งคนไปตามสืบหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้ข่าวกลับมาสักครั้ง ด้วยเหตุนี้จึงยิ่งทำให้มั่นใจว่าภูมิหลังของเขานั้นไม่ธรรมดาแน่ ถ้าไม่มีอำนาจล้นฟ้า คงปิดแผ่นฟ้าด้วยฝ่ามือไม่ได้

“ท่านอยากพูดอะไรกันแน่ท่านเติ้ง”

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจ ท่านไปสู่ขอบุตรสาวคนโตของสกุลจูเป็นความจริงหรือไม่”

ผู้เฒ่าเสิ่นมีสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก มองอีกฝ่ายอย่างลังเล

“ข้าสู่ขอนางไม่ได้หรือ”

“ข้าพอใจนางมานาน และได้ทาบทามนางกับเถ้าแก่จูไปก่อนแล้ว ท่านเสิ่นรู้เรื่องนี้หรือไม่” อี้เทียนถามออกไปตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงไร้ความกริ่งเกรง

“แม้ข้าจะพึงพอใจในตัวนางอยู่บ้าง แต่คนที่เสนอจะยกนางให้ข้าก็คือฮูหยินจู นางมาหาข้าถึงที่นี่ ทุกคนในบ้านข้าต่างก็เห็น” เรื่องนี้ท่าจะบานปลายไปใหญ่โต ขนาดคนที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเช่นเขา ยังถือไม้เท้าออกมาถามหาเอาความจริง

“ข้าไม่สนว่าใครจะยื่นข้อเสนอให้ท่าน ข้าแค่อยากได้ยินคำพูดที่ทำให้ข้าสบายใจจากปากของท่าน”

“คำพูดของท่านไม่โอหังเกินไปหน่อยหรือท่านเติ้ง” แม้จะกริ่งเกรงอีกฝ่าย แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเหนือกว่า โดยเฉพาะเด็กรุ่นลูกรุ่นหลาน “ข้าน่าจะเป็นปู่เป็นตาของเจ้าได้แล้ว ควรให้ความเคารพกันบ้าง”

เติ้งอี้เทียนไม่ได้สะท้านกับคำพูดของอีกฝ่าย สบสายตาท้าทายจนเขาต้องหลบ

“ไป๋ซินซินเป็นของรักของข้า ถ้าท่านผู้เฒ่าอยากลองดี ก็เชิญแบกเกี้ยวไปรับนางเข้าสกุลเสิ่นได้เลย” อยากให้เขาโอหังเขาก็จะโอหังให้ถึงที่สุด ให้รู้กันไปเลยว่ารุ่นปู่กับรุ่นหลานใครจะเหนือกว่า “อะไรที่ข้าต้องการ ต่อให้มือต้องเปื้อนเลือดข้าก็ไม่ลังเล”

ผู้เฒ่าเสิ่นมองบุรุษหนุ่มที่ยืนขึ้นอวดความสูงหลายฉื่อ ครั่นคร้ามกับสายตาของเขายิ่งนัก

“หยุดก่อน”

บุรุษที่มีไม้เท้าคอยช่วยพยุงหยุดเดินแล้วหันกลับ ยืนนิ่งอยู่กับที่ขณะที่สายตามองไปยังผู้เฒ่า

“ถ้าท่านต้องการเช่นนั้น เราควรทำข้อตกลงกันสักหน่อยดีหรือไม่” ผู้เฒ่าเสิ่นผายมือให้เขากลับมานั่ง

ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ เดินกลับไปนั่งลงที่เดิม “ว่ามา”

“สักหมื่นตำลึงทองเป็นอย่างไร”

“สองหมื่นตำลึงทอง ถ้าท่านยอมร่วมมือกับข้า”

ผู้เฒ่าเบิกตาโต ไม่คาดคิดว่าบุรุษผู้นี้จะยอมเสียเงินมากมายเพื่อสตรีไร้ศักดินาเพียงนางเดียว ถ้าเป็นเขาแค่ร้อยตำลึงเงินก็ยังคิดหนัก

“ว่าอย่างไร ตกลงไหม” เห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองตาค้างก็กระตุ้นถามเอาคำตอบ

“เพื่อสตรีไร้ศักดินานางหนึ่ง ท่านยอมเสียเงินสองหมื่นตำลึงทอง มันไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนะ ท่านไม่เสียดายบ้างหรือ”

“ไม่สักนิด”

ได้ยินคำตอบก็ยิ่งทำให้ผู้เฒ่าเสิ่นได้ใจ “ถ้าข้าอยากขอเพิ่มอีกสักหน่อยเล่า”

โลภ ละโมบ อยากได้ของคนอื่นจนไร้จิตสำนึก แต่แบบนี้ก็ดี จะได้ไม่รู้สึกผิด

“ก็ต้องขึ้นอยู่กับความร่วมมือของท่าน”

“ร่วมมืออย่างไร”

แล้วแผนการที่เพิ่งคิดขึ้นได้ก็ถูกถ่ายทอดออกไป พร้อมกำชับปิดท้ายว่าถ้าราบรื่นไปจนสิ้นสุดวันเข้าหอ สามหมื่นตำลึงทองจะถูกส่งถึงหน้าประตูบ้านสกุลเสิ่นแน่

“ท่านจะไม่เบี้ยวข้าใช่ไหม”

“สามหมื่นตำลึงทองก็แค่เศษเงิน ถ้าท่านไม่เชื่อก็ร่างสัญญากันตอนนี้เลย”

“ไม่ต้อง ๆ ข้าเชื่อใจท่าน เพียงแต่ข้าอยากขอของค้ำประกันไว้สักชิ้น”

เติ้งอี้เทียนหยิบป้ายหยกประจำตระกูลวางไว้บนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้น

“ถือว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว ข้าขอลา”

“เชิญ”