공유

บทที่ 2 ‘ค่ำคืนวสันต์’

บทที่ 2

‘ค่ำคืนวสันต์’

.

.

เสียงครวญครางดังขึ้นภายในห้องหอที่ประดับประดาด้วยสีแดงมงคลช่างร้อนแรงเหมาะแก่ค่ำคืนวสันต์ที่หอมหวาน ยิ่งฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดภายในสุรามงคลทำงานมากเท่าไหร่ร่างกายของบ่าวสาวต่างวัยก็ยิ่งร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหวอยากจะบำเรอกามาให้กันอย่างถึงที่สุด

“ถะ… เถ้าแก่ อ๊า~”

“ชอบหรือไม่?”

ซ่งอี้ที่หมกใบหน้าอยู่กับหน้าอกเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับภรรยาคนงามที่ยามนี้ใบหน้าแดงซ่านอย่างน่าเอ็นดูยิ่งนักแต่ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์เขามากกว่าเดิมอีกจนตอนนี้ปวดหนึบที่กลางกายมากแต่ต้องอดทนเพราะเป็นครั้งแรกของหยางเยว่จึงไม่อยากทำให้เธอต้องหวาดกลัว

“ขะ… ข้ารู้สึกแปลก ๆ มันเหมือนจะฉี่ราดเลย”

“เด็กน้อยเสียจริง” เขาหยิกแก้มเธออย่างนึกเอ็นดู

นิ้วใหญ่เลื่อนลงไปปาดตรงกลีบดอกไม้งามทำเอาหยางเยว่สะดุ้ง สองนิ้วชูขึ้นก่อนจะยิ้มออกมายามเห็นน้ำหยาดเยิ้ม “มันไม่ใช่ฉี่หรอก เธอแค่เสร็จสมจนน้ำแตกออกมาเท่านั้นเอง ดูสิเยิ้มอย่างกับเขื่อนกั้นน้ำแตก”

“ถะ… เถ้าแก่พูดอะไรน่าอาย” ใบหน้าหวานระเรื่อด้วยสีแดงอย่างกับแต้มชาดยามได้ยินคำกล่าวของสามีสูงวัยที่โชกโชนไปด้วยประสบการณ์

“เรื่องจริงทั้งนั้น ยอมรับเถอะ ล้วนเป็นเรื่องธรรมชาติ เวลาฉันเสร็จสมก็น้ำแตกเหมือนเธอ”

“แตกแบบไหนเหรอคะ?” พอได้ยินคำกล่าวหญิงสาวไร้ประสบการณ์ก็ทำตาโตอยากรู้อยากเห็นทันที

“อยากรู้หรือไม่?”

“อยากค่ะ”

“งั้นก็ลุกขึ้นนั่งสิ”

หยางเยว่ยอมทำตามสามีแต่โดยดี เธอนั่งคุกเข่าลงก่อนจะถูกมือใหญ่กดใบหน้าให้ก้มลงไปหาความเป็นชายที่ใหญ่โตของเขา แต่ก็ฝืนไว้เพราะยังไม่เข้าใจว่าต้องทำเช่นไรได้แต่ช้อนสายตามองคนพี่อย่างขอคำชี้แนะ

“อมมันเข้าไปในปากสิ”

“ใหญ่ขนาดนี้เข้าได้หรือคะ?”

“ได้สิ เข้าได้ทั้งบนทั้งล่างนั่นแหละ”

พอได้ยินแบบนั้นหยางเยว่ก็หน้าแดงซ่าน เธอก้มลงไปหาแก่นกายใหญ่ตรงหน้าแล้วอ้าปากเล็กครอบลงไปโอบอุ้มมันเอาไว้ภายในปากนุ่มที่รู้สึกชวนให้อึดอัดแต่ได้ยินเสียงครางเข้มของซ่งอี้มันแปลว่าเขารู้สึกดีมาก ถ้าแลกกับความสุขของสามีงั้นเธอก็ยินดีทำให้แม้ตอนนี้ความใหญ่โตมันจะคับเต็มปากแล้วก็ตาม

มือใหญ่จับหัวเล็กแล้วกดขึ้นลงในจังหวะที่ต้องการจนหยางเยว่แทบจะหายใจหายคอไม่ทัน น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทางยามความใหญ่โตทะลวงลึกแทบจะเข้ามาถึงลำคอด้านในจนแทบจะขาดใจ แต่ก่อนที่นางจะขาดใจกลับมีน้ำอุ่นพวยพุ่งเข้ามาในปากจนไหลลึกลงสู่ลำคออย่างรวดเร็วด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงสำลักออกมาจนหน้าดำหน้าแดง น้ำสีขาวขุ่นไหลเจิ่งนองลงมาตามลำคอที่มีร่องรอยรักสีกุหลาบเจือจาง

“นะ… นี่คือน้ำที่เถ้าแก่เสร็จสมเหรอคะ” เธอถามออกไปหน้าซื่อ

“ใช่ อร่อยไหม?” มือใหญ่ยกขึ้นเช็ดคราบน้ำรักสีขุ่นออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอย่างอ่อนโยน

“อร่อยมากค่ะ”

หยางเยว่เรียนรู้ที่จะตอบเอาอกเอาใจสามี “แล้วขั้นตอนต่อไปต้องทำยังไงคะ?”

“นอนลงสิ”

เธอก็นอนตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย

“อ้าขาออกกว้าง ๆ”

เธอก็อ้าขาออกตามที่เขาบอก

ซ่งอี้แทรกตัวเข้ามานั่งตรงกลางก่อนจะถูไถแก่นกายลงบนช่องทางอ่อนนุ่มลากผ่านกลีบดอกไม้งามจนหยางเยว่ส่งเสียงครางแผ่วเบา ร่างกายจิกเกร็ง สีหน้าของเธอไม่ได้ย่ำแย่ฉายแววแค่เพียงความเขินอายจนแทบไม่กล้าสบตาเขาเท่านั้น แต่ยิ่งทำแบบนี้เขากลับยิ่งรู้สึกมีอารมณ์มากกว่าเดิมอีก

แก่นกายแข็งถูกกดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่กำลังบีบรัดตัวตนของเขาเพียงเข้าแค่หัวจึงต้องออกแรงทะลวงเข้าไปในกายที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องจนคล้ายว่าจมูกจะได้กลิ่นคาวเลือดลอยตีขึ้นมา

“จะ… เจ็บ” หยางเยว่ส่งเสียงร้องออกมา หางตามีน้ำตาไหลอาบแก้มยามความรู้สึกเจ็บปวดกำลังตอกย้ำมาจากกลางกายที่ถูกลุกล้ำเข้ามาเรื่อย ๆ จนลึกแทบจะถึงหน้าท้อง ความรู้สึกมันเหมือนร่างกายจะถูกแยกออกเป็นสองส่วนเลย อึดอัดจนแทบจะหายใจหายคอลำบาก

“อดทนหน่อยนะเด็กดี เจ็บแค่ครั้งแรกเท่านั้น”

ซ่งอี้โน้มใบหน้าลงไปจูบริมฝีปากเอิบอิ่มสอดแทรกลิ้นเข้าไปกวาดต้อนลิ้นเล็กพร้อม ๆ กับเอวที่กระแทกแก่นกายเข้าไปจนลึกสุดลำยาวในคราวเดียวทำเอาหยางเยว่ส่งเสียงครางออกมาร่างกายจิกเกร็งคล้ายว่าจะเจ็บมาก แต่เขาก็ไม่อาจจะอ่อนโยนได้มากกว่านี้แล้วเพราะมันอยากสัมผัสในตัวของหยางเยว่ใจจะขาด

เอวใหญ่เริ่มขยับโยกตามความปรารถนาอันล้นเปี่ยม บดขยี้ความบริสุทธิ์ของหยางเยว่จนขาดสะบั้นจนเลือดเลอะเปรอะเปื้อนขาไปหมด หยางเยว่ยังคงส่งเสียงครางหวานออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแต่ก็ไม่ได้ร้องขอให้เขาหยุดแต่อย่างใด

ในตอนแรกคล้ายว่ามันจะเจ็บมากแต่เมื่อถูกกระแทกเข้ามาถี่ ๆ ในจังหวะที่หนักหน่วงตอกเน้น ๆ ทุกดอกมันก็ทำให้หยางเยว่แทบคลั่งเหมือนกันเมื่อความเสียวซ่านพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายที่กำลังขยับขึ้นลง แม้แต่เตียงยังสั่นคลอนกระแทกผนังดังตึงตัง

“ในตัวเธอดีมาก รัดฉันแน่นมาก”

“งั้นก็กระแทกให้แรงกว่านี้สิคะ” เธออดไม่ได้ที่จะเชิญชวนเมื่อรสกามามันช่างหวานอร่อยเหลือเกิน

“อย่าท้าทายฉันมาก กลัวว่าคืนนี้เธอจะไม่ได้นอน”

“นอนตอนเช้าก็ได้ค่ะ แค่มีเถ้าแก่นอนด้วย ฉันจะนอนตอนไหนก็ได้”

“งั้นอย่าหาว่าฉันรังแกเธอนะ”

เขาจับตัวเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะพลิกหันหลังแล้วสอดแทรกแก่นกายเข้าไปใหม่จนสุดลำยาวในครั้งเดียว อัดกระแทกความต้องการเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่กำลังกลืนกินตัวตนของเขาเสียจนแทบเสร็จสม มือใหญ่คว้าเอวคอดเอาไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้กระแทกได้ถนัดและหนักหน่วง

หยางเยว่ที่เพิ่งเคยได้ลิ้มรสรักอันหวานฉ่ำครั้งแรกก็สุขสมเสียจนตาลอย ใบหน้าซบลงบนหมอนส่งเสียงครวญครางออกมาไม่ขาดปาก พยายามจะหันไปมองด้านหลังแล้วแลบลิ้นออกด้วยท่าทางยั่วยวน

“จูบหน่อย เถ้าแก่ขา จูบหนูหน่อย”

ซ่งอี้โน้มลงไปหาภรรยาคนงามก่อนจะมอบรสจูบอันหอมหวานให้อย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงจูบอันชื้นแฉะ สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเร่าร้อนจนน้ำลายใสไหลเยิ้มเชื่อมต่อกันเป็นสายอย่างนุ่มนวล ทุก ๆ อย่างมันเร่าร้อนเกินจะบรรยายกามาในค่ำคืนวสันต์ช่างหอมหวานชวนฝันทำเอาเคลิบเคลิ้มจนสติเลื่อนลอยคล้ายถูกดึงลงสู่ทะเลราคะที่คลื่นโหมกระหน่ำรุนแรงจนหัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 15 ‘คู่ชีวิต’

    บทที่ 15‘คู่ชีวิต’..เสียงจูบดังระงมภายในห้องอาบน้ำที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยสายน้ำที่เอ่อล้นขึ้นมาจากอ่างใบใหญ่แต่เหมือนจะแคบลงยามคนสองคนกำลังนัวเนียกันอยู่ภายใน ริมฝีปากเล็กถูกขบกัดจนรู้สึกเจ็บแปล๊บแต่หยางเยว่กลับรู้สึกชอบมากเธอโหยหาความป่าเถื่อนจากเขาด้วยการสอดแทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นหนาอย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงจูบอันชื้นแฉะยั่วยวนหัวใจให้ลุ่มหลงในความปรารถนาอันมากล้นสัมผัสเปียกชื้นจากริมฝีปากหนาที่เลื่อนต่ำลงมายังหน้าอกอวบอิ่ม ปากดูดดึงยอดปทุมถันสีสดจนมันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก เรียวลิ้นกวาดต้อนไปทั่วฐานจนน้ำลายเหนียวอาบชโลมเป็นเส้นสายใยน้ำหวานที่หยาดเยิ้มไหลย้อย เสียงครวญครางดังออกมาไม่ขาดปาก มันหวานนุ่มละมุนหูแต่ก็แฝงไปด้วยความกระเส่าเสียวซ่านที่ซ่งอี้ชอบมากเลยปรนเปรอสวาทเล้าโลมเรือนกายของหยางเยว่เต็มที่เพราะอยากได้ยินเสียงครวญครางซ่งอี้ดำน้ำลงไปใต้ล่างจนหยางเยว่ตกใจแต่ยังไม่ทันห้ามก็รู้สึกเสียวซ่านยามลิ้นหนากวาดเลียไปทั่วกลีบดอกไม้งามจนต้องส่งเสียงครางหวานฉ่ำออกมา ใบหน้าเชิดขึ้นมือดำดิ่งลงไปขยุ้มผมหนาภายใต้ผืนน้ำที่กำลังกระเพื่อมเอ่อล้นขอบอ่างตามร่างขยับของคนสองคน แต่ทำได้ไม่น

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 14 'ซ่งเหยาน้อย'

    บทที่ 14'ซ่งเหยาน้อย'..เสียงเด็กน้อยร้องอ้อแอ้อยู่ภายในเรือนหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีเหล่าสาวรับใช้กำลังเดินเข้าเดินออกด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ขนมหวาน ผลไม้ถูกยกเข้ามาภายในเรือนจัดวางบนโต๊ะอย่างมากมาย แต่ก็ไม่ลืมข้าวบดละเอียดของเด็กน้อยด้วยที่ตอนนี้หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นนมที่ใช้ผสมลงไปในข้าวบดอย่างพิถีพิถัน สะอาดสะอ้านและมีคุณประโยชน์สำหรับเด็กวัยกำลังโต“ไหนใครหิวข้าวบ้าง”ซ่งอี้หยิบถ้วยช้าวบดผสมนมเดินมาหา ‘ซ่งเหยา’ ลูกชายวัยหนึ่งขวบที่นั่งอยู่บนตักของหยางเยว่ด้วยรอยยิ้ม เขานั่งลงที่พื้นตรงหน้าของบุตรชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจก่อนจะตักข้าวบดผสมนมขึ้นมาจ่อที่ปากเล็ก ๆ ที่กำลังส่งเสียงอ้อแอ้ออกมา ช่างน่ารักน่าชังจนอยากจะจับมาฟัดแก้มให้ช้ำแต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้“อ้ามมมม อ้าปากเร็วครับ ไหนใครคนเก่ง”“แอ้ ๆ อ้าม ๆ” ซ่งเหยาตัวน้อยยกมือไม้ขึ้นจับไปในอากาศด้วยท่าทางสดใสร่าเริงตามวัย ปากเล็กเคี้ยวข้าวบดผสมนมหมุบหมิบช่างน่าเอ็นดู“อร่อยไหมครับคนเก่ง”“หม่ำ ๆ”“ครับ ๆ หม่ำ ๆ อ้าปากหม่ำ ๆ” ซ่งอี้ตักข้าวบดผสมนมป้อนให้ลูกชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขเขาเงยขึ้นสบตากับหยางเ

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 13 ‘โดนสั่งห้ามไปไหน’

    บทที่ 13‘โดนสั่งห้ามไปไหน’..หยางเยว่เดินออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้าภายใต้ชายคาเรือนของตนเอง ผ่านมาแล้วสามวันนับจากเกิดเหตุการณ์ร้ายขึ้นกับเธอ ตัวเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ลูกก็ยังอยู่ดี เพียงแค่อ่อนเพลียเท่านั้นจึงนอนโรงพยาบาลเพียงคืนเดียวก็กลับมาอยู่บ้านได้พวกโจรถูกตำรวจจับกุมรวมถึงฉีเหมยหลิวด้วย เธอไม่ได้ไปพบฉีเหมยหลิวหรอกกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวตบอีกฝ่ายจนฟันร่วงและที่สำคัญไปกว่านั้นเธอกำลังตั้งท้อง อะไรเลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยงไม่ใช่ลอยหน้าลอยตาไปทุกที่ สถานีตำรวจมีผู้ร้ายมากมายเกิดหลุดการจับกุมแล้วเข้ามาทำร้ายเธอจะแย่เอา ซ่งอี้อยากให้เธออยู่บ้านรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีมากกว่า“วันนี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด”พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มาเธอหันกลับไปหาซ่งอี้ที่กำลังจะออกไปทำงานจึงเลื่อนมือไปช่วยจัดเสื้อผ้าเขาให้เรียบร้อย “ฉันรู้แล้ว เถ้าแก่พูดกรอกหูฉันทุกวัน”“ก็เธอชอบดื้อ”“ฉันดื้อตรงไหนคะ เชื่อฟังเถ้าแก่จะตาย”“ดีแล้วจะได้ไม่เกิดเรื่องอีก”“แต่จะให้อยู่แต่ในบ้านอย่างเดียวก็เหงาแย่เลย”“ไว้เธออยากไปไหน ฉันจะพาไปเอง”“จะดีเหรอคะ เถ้าแก่ต้องทำงานไม่รบกวนเหรอ?”“ฉันยอมไม่ไปทำงานดีกว่าต้องปล่อยเธอไปไห

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 12 'ชดใช้กรรม'

    บทที่ 12'ชดใช้กรรม'..“ช่วยด้วย!”“ใครก็ได้ช่วยด้วย!”“หยุดนะโว๊ย!”พวกโจรวิ่งตามมาติด ๆ ในขณะที่หยางเยว่ก็พยายามวิ่งหนีเพื่อเอาตัวรอดจนเธอเริ่มเหนื่อยแล้ว ขาแทบจะก้าวไม่ออกอีกต่อไปแล้วเพราะมันอ่อนล้ามากเหมือนจะล้มได้ตลอดเวลา ดวงตาคู่สวยมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้ความหวังเพราะถนนมันช่างห่างไกลเหลือเกิน แต่ตอนที่แสงแห่งความหวังกำลังจะหมดลงกลับมีรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาด้วยความเร็วรถยนต์ถูกจอดลงตรงหน้าของหยางเยว่ ห่างออกไปไม่ไกลเท่านั้น คนที่คุ้นเคยก้าวลงมาจากรถพร้อมปืนในมือแล้วชี้ปลายกระบอกมาทางเธอจนหยางเยว่ตกใจ“ฮูหยินก้มลง!” เสียงตะโกนของซ่งอี้ดังสนั่นจนหยางเยว่ต้องหยุดฝีเท้าแล้วทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นสองมือยกขึ้นปิดหูตัวเองแล้วก้มหัวลงให้ต่ำที่สุดทันทีปัง ปัง ปัง!เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดกระสุนที่มีกลิ่นดินปืนไหม้พุ่งผ่านไปเหนือตัวของหยางเยว่มุ่งตรงไปยังด้านหลังที่มีพวกโจรอยู่ จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดจนเธอต้องหันไปมองก็พบว่าโจรสองคนถูกยิงจนล้มลงไปกองกับพื้นเลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่ขาและแขนภาพน่ากลัวตรงหน้ามันทำให้จิตใจของหยางเยว่เตลิดไปไหนต่อไหน บวกกับคว

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 11 'เหตุด่วนเหตุร้าย'

    บทที่ 11'เหตุด่วนเหตุร้าย'..บ้านสกุลหยางหยางเยว่นั่งอยู่ภายในศาลากลางสระน้ำที่สงบร่มเย็น เบื้องหน้ามีขนมหวานมากมายที่ถูกยกขึ้นโต๊ะแล้วยังมีชารสดีมากอีกด้วย แต่ก็มีผู้อื่นร่วมโต๊ะนั่นคือมารดาเลี้ยงและน้องสาวคนเล็กของนาง“ต้องขอบคุณเธอที่ยอมเสียสละตัวเองแต่งงานกับเถ้าแก่ซ่ง เราถึงได้มีชาดีกินเช่นนี้” ฮูหยินหวังมารดาเลี้ยงของหยางเยว่กล่าวขึ้น“ฉันก็ยินดีที่การเสียสละของฉัน ทำให้พวกท่านได้สุขสำราญใจกันเช่นนี้” หยางเยว่ยกถ้วยชาขึ้นดื่มก่อนจะมองไปทาง ‘หยางอัน’ น้องสาวคนเล็กของนางที่ตอนนี้ก็เริ่มแตกเนื้อสาวแล้ว“ต่อไปก็ตาของเธอ เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เถิด”“พะ… พี่หญิงสามกล่าวอะไรคะ?” หยางอันยังคงมีสีหน้าใสซื่ออย่างไม่เข้าใจนัก“ก็ถูกบังคับแต่งงานเหมือนฉันไง”พอได้ยินเช่นนั้นหยางอันก็หน้าเสียเล็กน้อยจนฮูหยินหวังต้องหันไปปลอบใจ “อนาคตไม่แน่นอน ตอนนี้สกุลก็ไม่ได้เดือดร้อนอันใด อีกอย่างอันเอ๋อร์ก็ร่ำเรียนที่โรงเรียนสตรีอนาคตคงได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยไม่ได้แต่งงานเร็ว ๆ นี้หรอก”“ดียิ่งนัก ช่างเป็นครอบครัวที่รักลูกเท่ากันเหลือเกิน”หยางเยว่อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะมันย่

  • ฮูหยินช่างยั่วยวนยิ่งนัก   บทที่ 10 'ข่าวใหญ่สกุลซ่ง'

    บทที่ 10'ข่าวใหญ่สกุลซ่ง'..ภายในห้องเงียบสงบไร้ซึ่งซุ่มเสียงใด ๆ ทั้งนั้น หมอทำการตรวจดูหยางเยว่อย่างละเอียด สอบถามมากมายจนเธอแทบจะตอบไม่ทัน ส่วนซ่งอี้ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเขาเอาแต่จ้องหมอตลอดเวลาถึงไม่มีคำพูดแต่มันคือความกดดันอย่างยิ่งเหมือนว่าสุดท้ายจะได้ข้อสรุปแล้วหมอวัยกลางคนหันมาส่งยิ้มให้ซ่งอี้ก่อนจะประสานมือแล้วโค้งหัวลงเล็กน้อย “ยินดีด้วยเถ้าแก่ซ่ง ยินดีด้วย”“ยินดีเรื่องอะไร ฮูหยินของฉันเจ็บไข้อยู่แท้ ๆ”“ฮูหยินไม่ได้เจ็บไข้หรอก แต่ที่มีอาการอาเจียนเพราะกำลังแพ้ท้อง”“ฮะ!” สองสามีภรรยาต่างร้องอุทานออกมาพร้อมกันทันที“คุณว่าอะไรนะคุณหมอ” ซ่งอี้ถามย้ำอีกรอบ“ผมถึงต้องแสดงความยินดีไง ตอนนี้ฮูหยินหยางตั้งครรภ์ได้ราว ๆ สองเดือนแล้วครับ เพราะรอบเดือนไม่มาสองเดือนแล้ว และมีอาการอื่น ๆ ของคนแพ้ท้องร่วมด้วยจึงมั่นใจว่าตั้งครรภ์แน่นอน ถ้าเถ้าแก่ซ่งอยากแน่ใจมากกว่านี้ก็สามารถไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้งได้”ซ่งอี้และหยางเยว่ต่างได้ยินในสิ่งที่หมอพูดเป็นอย่างดีชัดเจนทุกถ้อยคำแต่เหมือนว่าหูของพวกเขาจะดับไปเสียแล้วสติก็ล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อความดีใจเอ่อล้

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status