บทที่ 12. ตอน เมื่อสามีหิว ภรรยาย่อมต้องยอมให้กิน 

บทที่ 12. ตอน เมื่อสามีหิว ภรรยาย่อมต้องยอมให้กิน 

หลิวซืออินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่คนหื่นไม่ยอมปล่อยนาง เขาลากตัวนางลงไปในอ่างอาบน้ำด้วยกัน 

"อื้อ ปล่อยข้า..."

นางใช้มือดันหน้าเขาออก หอบหายใจแรง เขาจูบนางจนหายใจแทบไม่ทัน 

"ท่านทำบ้าอะไร"

"ข้าแค่หิว"

"หิว... ท่านหิวสิ่งใด"

หลิวซืออินไม่เข้าใจคำว่าหิวของสามี แต่อีกฝ่ายแสดงความหิวโหยออกมาทางสายตา

"ข้าหิวเจ้า"

"เมื่อคืนก็ทั้งคืนแล้ว ท่านยัง..."

ใบหน้างามร้อนผ่าว นึกถึงช่วงเวลาร้อนแรงบนเตียงตลอดคืน เขาทำกับนางหลายรอบ หลายท่า จนนางแทบหมดแรง นี่เขายังจะ... ทำอีกหรือ

"ความสามารถของข้า สามวันสามคืนก็ยังไหว เจ้าอยากพิสูจน์หรือไม่"

เยี่ยเหวินจ้าวเอ่ยเสียงพร่า เขาจับนางนั่งคร่อมบนขาของเขา หันหน้าชนกัน ดวงตาของเขามองร่างงามของนางอย่างหลงใหล มือจับเอวดึงตัวมาแนบชิด 

"ไม่... ข้าไม่อยากพิสูจน์ ท่านทำข้าเปียกหมดแล้ว ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

นางขยับจะลุกหนี แต่เขารั้งตัวนางกดลงที่เดิม เสื้อผ้าเดิมเปียกครึ่งตัว ตอนนี้ชุ่มไปทั้งตัว มองเห็นเรือนร่างอรชรของนางชัดเจน

"เจ้าเปียกแล้ว ก็อาบน้ำพร้อมข้าเถอะนะ"

คำพูดนี้ของเขา ทำให้หลิวซืออินห่อไหล่ หลบสายตาวาววามของสามี คนบ้าคนนี้จ้องนางราวกับนางเป็นเนื้อติดมัน ด้วยสายตาหิวกระหายมือไม้ไม่อยู่สุข ทั้งลูบไล้ ทั้งคลึง ขยำบั้นท้ายและทรวงอกนางไม่หยุด แล้วยังจะอะไรบางอย่างที่กำลังดุนอยู่ใต้สะโพกนาง ใบหน้าของหลิวซืออินแดงก่ำไปหมด

"ท่านอย่าแกล้งข้าเลย..."

นางเอ่ยเสียงสั่นหวิว มือของเขาเริ่มทำงานหนักกว่าเดิม ด้วยการแหวกเสื้อนางออกดึงสาบเสื้อจนแยกออกจากกัน เขาดึงเสื้อนางลงมากองที่เอว เผยให้เห็นไหล่มนขาวผ่อง ตู้โต่วสีชมพูบังทรวงอวบของนางไว้ แต่เมื่อมันเปียกน้ำก็บางจนเห็นปลายยอดเม็ดกะจิดริดนูนออกมา 

"ข้าชอบสีชมพู"

เยี่ยเหวินจ้าวทอดสายตามองตู้โต่วสีชมพูแล้วเอ่ยชมออกมา เถ้าแก่เนี้ยบอกว่าภรรยาของเขาต้องชอบสีชมพู ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนเองก็เริ่มชอบสีชมพูขึ้นมาแล้ว 

"เอาไว้คืนนี้ได้ไหม นี่ตอนกลางวันมันไม่ดี"

นางพยายามต่อรอง แต่เขากลับไม่สนใจสักนิด ยื่นหน้ามากดจมูกบนซอกคอ แตะริมฝีปากตาลำคอของนาง เมื่อนางยังเอ่ยห้ามอีก เขาก็ขบคอนางจนหลิวซืออินสะดุ้ง ด้วยความเจ็บปนสยิว

"อ๊ะ ท่านกัดข้า"

"เจ้าจะกัดข้าบ้างก็ได้ เลือกเอาอยากกัดตรงไหน"

เขาเสนอให้นางกัดคืน ขณะใช้ฟันตัวเองกัดสายคล้องตู้โต่วของนาง คาบแล้วกระตุกจนคลายปม มือข้างหนึ่งกระตุกสายมัดด้านหลังจนหลุด ผ้าผืนน้อยเลื่อนไหลลงมา เผยให้เห็นทรวงอวบขาวราวกับซาลาเปาน่าลิ้มลอง ดวงตาของเยี่ยเหวินจ้าวลุกวาว ขณะดันฝ่ามือให้นางแอ่นอก เขาก้มลงฝังจมูกและปาก ลงไปเฟ้นฟ้อนความขาวอวบนั้น 

"อ๊ะ ท่านพี่ อุ๊ย !"

หลิวซืออินร้องออกมา มือจิกไหล่ของเขาไว้แหงนใบหน้าหลับตาแน่น ขณะเม้มปากกลั้นไม่ให้ตัวเองส่งเสียงน่าอายออกมา นางอยากขัดขืนแต่ร่างกายกับทรยศเจ้าของ สนองตอบปากและลิ้นของเขาที่กำลังดื่มกินยอดทรวงของนางอยู่ 

"ภรรยา เจ้าหวานยิ่งนัก"

ความหวานของนางเหมือนน้ำผึ้ง ยิ่งลิ้มรสยิ่งอยากกินซ้ำแล้วซ้ำเล่า เยี่ยเหวินจ้าวไม่ใช่ชายไร้เดียงสา เขามีเวลากับสาวงามในหอนางโลมอยู่บ่อยครั้ง ยอดหญิงงามลือชื่อในแคว้นต่างๆ ที่เคยผ่านทาง ก็ลิ้มรสชาติมาหมดสิ้น แต่เมื่อได้ครอบครองหลิวซืออิน เขากลับรู้สึกว่านางคือสตรีที่เขาตราตรึงใจที่สุด อาจจะเป็นเพราะเขาได้ครอบครองนางเป็นคนแรก และตอนนี้นางคือภรรยาผู้ร่วมผูกผมของเขา จึงเกิดความผูกพันลึกซึ้งต่อกัน และยิ่งหลงใหลมากกว่าเดิม 

"ท่านพี่ ข้า... อ๊ะ !"

หลิวซืออินส่ายหน้าไปมา นางเผยเสียงครางน่าอายออกมาจนได้ ขณะที่ร่างกายกำลังถูกสามีปลุกปั่นอย่างหนัก เสื้อผ้าของนางถูกเขาดึงทึ้งแล้วโยนออกไป ตอนนี้นางกับเขาเหลือเพียงเนื้อตัวเปล่าๆ โอบล้อมด้วยน้ำเย็นๆ แต่ภายในกายกับระอุร้อน วูบวาบไปทั้งตัว นางบิดตัวไปมาจนสะโพกเสียดสีกับแท่งหยกร้อนผ่าว ที่กำลังขยายตัวตามแรงอารมณ์ของเขา 

"ภรรยาข้าหิว อยากกินเจ้า"

เยี่ยเหวินจ้าวเอ่ยเสียงพร่า ริมฝีปากยังคงกัดกินยอดทรวงหวานของนาง ดูดแรงสลับกับขบเม้ม จนเจ้าของสั่นสะท้านไปทั้งตัว ส่งเสียงครางราวกับเสียงสะอื้น หน้าท้องบิดเกร็ง นิ้วมือขูดข่วนหลังเขาจนเป็นรอยแดง เขาปลุกเร้านางด้วยปาก และยังใช้มือคลึงขยี้เกสรบุปผางาม สอดปลายนิ้วเข้าไปในคูหาสวรรค์อันแสนคับแน่น ขยับนิ้วร่ายบรรเลงเพลงพิณ จนหยาดน้ำหวานหลั่งริน

"ท่านพี่ ข้าไม่ไหวแล้ว !"

นางร้องขอสิ่งที่เหนือกว่านิ้วเรียวยาวของเขา ประสบการณ์เมื่อคืน ทำให้หลิวซืออินผ่านช่วงเวลาไร้เดียงสามาเป็นสตรีเต็มตัว เพลิงในกายของนางถูกเขาจุดจนแทบเผานางให้สิ้นใจ นางร้อนรนดีดเด้งสะโพกไปมา เสียดสีกับแท่งหยกของเขา สามีของนางเป็นจอมมารหรือไร เขาถึงได้ทำให้นาง กลายเป็นสตรีร่านร้อนเช่นนี้

"เมื่อสามีหิว ภรรยาเช่นเจ้าจะทำเช่นไร"

เขาแกล้งจับแท่งหยกมาแตะบนบุปผาของนาง แต่ไม่ยอมปล่อยให้รุกล้ำเข้าไป กลับเอ่ยถามนางเช่นนี้เสียก่อน 

"เมื่อสามีหิว ภรรยาย่อมต้องยอมให้... กิน อ๊า..."

เมื่อนางตอบเขาก็กินนางทันที แท่งหยกร้อนถูกนำพาไปสัมผัสบุปผา ให้กลืนกินน้ำหวานอย่างกระหายหิว เปรียบดั่งมังกรแหวกผ่านม่านวารี มุ่งสู่ถ้ำใต้บาดาล เสียงราวกับแส้กำลังฟาดบนผืนน้ำดังก้องขึ้น

ตั่บ ตั่บ ตั่บ !

มือหนาจับเอวคอดบางไว้ ขณะเด้งสะโพกเข้าหา ร่างงามให้ความร่วมมือขยับเอวยกสะโพกขึ้นลง มือเกาะบ่าหนาเป็นที่ยึด สองกายสอดประสานตอบโต้กัน จนน้ำในอ่างกระเพื่อมไหวไหลกระฉอกนองพื้น 

จากนั้นเขาก็พลิกกายให้นางหันหลังจับขอบอ่างไว้ ตัวเขายืนอยู่ด้านหลัง ด้วยท่วงท่าราวกับนักรบบนหลังม้า ควบขับโจนทะยานไปบนเส้นทางแสนแน่นหนึบ มือข้างหนึ่งรัดเอวบางมืออีกข้างกุมทรวงอวบ ยื่นหน้าไปจุมพิตริมฝีปากนุ่มอย่างเร่าร้อน สะโพกสอบยังคงขยับโจนจ้วงเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น ผสานกับเสียงลมหายใจหอบกระเส่า และเสียงครางผะแผ่ว เร่งเร้าให้บรรยากาศคุโชนจนสุดขีด 

สองสามีภรรยาร่วมน้ำหนึ่งใจเดียว จับจูงกันไปบนเส้นทางสู่สรวงสวรรค์  

///

ด้านนอกรั้ว มีคนสองคนซุ่มอยู่ใต้ต้นไม้ มองไปยังหลังคาบ้าน สีหน้าเคร่งขรึม

"ที่นี่คือที่หลบซ่อนของโจร ที่ฆ่าหยวนจงเหลียง"

คนพูดเป็นหญิงวัยกลางคนนามว่าหลี่เจียน  อีกคนเป็นมือปราบจากอำเภอต้าโจว เขาได้รับมอบหมายจากนายอำเภอ ให้ออกตามล่าโจรที่ปล้นขบวนแต่งงานของหยวนจงเหลียง ซึ่งเป็นน้องภรรยาของนายอำเภอ คดีนี้อุกอาจและสะเทือนขวัญมาก โจรบุกเข้าฉุดเจ้าสาวและฆ่าเจ้าบ่าว คนในขบวนต่างถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม นายอำเภอจึงตั้งรางวัลนำจับ หากผู้ใดรู้เบาะแสที่อยู่ของพวกโจร จะมีรางวัลให้ถึงหนึ่งร้อยตำลึง 

"คนผู้นี้ฝีมือไม่ธรรมดา ท่านมือปราบอย่าเพิ่งวู่วาม เรียกกำลังคนมาล้อมจับจะดีกว่า"

นางหลี่เจียนจับแขนมือปราบไม่ให้บุกเข้าไป นางรู้ว่าเยี่ยเหวินจ้าวมีวิทยายุทธสูง มือปราบเพียงคนเดียวย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา 

"ข้าทราบแล้ว ท่านป้าหากข้าจับเจ้าโจรชั่วนี้ได้ รางวัลนำจับจะเป็นของท่านป้า"

มือปราบเองก็ไม่อาจประเมินฝีมือของคนร้ายได้ จึงไม่กล้าบุกเดี่ยวเข้าไป หญิงผู้นี้พาเขามายังที่ซ่อนตัวของคนร้าย ก็ถือว่ามีความดีความชอบ ท่านนายอำเภอย่อมตอบแทน

"เช่นนั้นเราไปจากที่นี่กันเถอะ"

มือปราบเดินนำออกไป นางหลี่เจียนหันกลับไปมอง ริมฝีปากกระตุกยิ้ม 

"เยี่ยเหวินจ้าว เจ้ามันไอ้โง่ !"

///