บทที่ 10 การหย่าร้าง

ในขณะที่ทางฝั่งเรือนใหญ่กำลังชำระความกับสุ่ยอี้โหรว โม่ชิงเยว่ก็กำลังนั่งดื่มด่ำกับน้ำชาที่ชุ่ยเหมยพึ่งจะชงเสร็จ ส่วนเด็กๆ ในยามนี้กำลังนั่งเล่นหุ่นกระบอกไม้ที่ชุ่ยเหมยซื้อมาอย่างเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่ง

“ฮูหยิน จะไม่ให้บ่าวไปสืบดูหน่อยหรือว่าเฉินมามาผู้นั้นคุ้มค่ากับเงินที่ท่านจ่ายไปหรือไม่” เมื่อชุ่ยเหมยถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“สถานการณ์ชี้นำขนาดนั้นถ้านางไม่ลงมือก็โง่เต็มทีแล้ว เฮ้อ เพียงแต่เงินที่หามาได้ต้องนำมาใช้จ่ายเพราะเรื่องนี้ข้าล่ะอดรู้สึกปวดใจไม่ได้จริงๆ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็ทอดถอนใจออกมา

“ไม่ได้การ บ่าวขอไปดูให้แน่ชัดว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะหูหนวกตาบอดหลงเชื่อคำแก้ตัวของสุ่ยอี๋เหนียงหรือไม่” เมื่อพูดจบชุ่ยเหมยก็รีบเร้นกายออกจากไปในทันที ทำให้โม่ชิงเยว่จำต้องส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจกับนิสัยที่พอคิดได้ก็ลงมือทำเลยของชุ่ยเหมย นิสัยเช่นนี้จะว่าดีก็ถือว่าดีจะว่าแย่ก็ถือว่าแย่ จะทำอะไรหากไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อนผลลัพธ์ที่ตามมาก็มักจะเลวร้ายเสมอ

ชุ่ยเหมยหายตัวไปนานกว่าที่คาดไว้แต่โม่ชิงเยว่กลับไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิด ด้วยรู้ดีว่าคนของนางมีไหวพริบที่ดีและมีทักษะการเอาตัวรอดที่ไม่ธรรมดา พอเห็นว่าได้เวลามื้อกลางวันแล้วโม่ชิงเยว่ก็ชวนเด็กๆ เข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมตัวกินมื้อกลางวัน พอตั้งโต๊ะเสร็จชุ่ยเหมยก็กลับมาถึงเรือนในทันทีราวกับนกรู้นางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน นั่งลงดื่มน้ำชาแล้วกินข้าวด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสงบนัก พอเด็กๆ แยกย้ายไปนอนกลางวันแล้ว ชุ่ยเหมยจึงได้เอ่ยรายงานสถานการณ์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

“สุ่ยอี๋เหนียงถูกลากตัวไปที่หอลงทัณฑ์ นางไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเลยสักนิด อีกทั้งไม่มีโอกาสได้ขอความช่วยเหลือจากสกุลสุ่ยเลยด้วย ยามนี้นางและสาวใช้ล้วนถูกตัดเส้นเอ็นมือและเท้ากลายเป็นคนพิการไปแล้วเจ้าค่ะ” ชุ่ยเหมยเอ่ยเล่าพลางกลืนน้ำลาย ในใจก็ได้แต่คิดถึงช่วงเวลาที่ฮูหยินผู้เฒ่าเคยคิดจะลงมือกับนายหญิงของตน

“เจ้ากำลังคิดว่า ข้าโชคดีที่ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้คิดจะลงโทษข้าเช่นนั้นใช่หรือไม่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้า

“ใช่ว่านางไม่เคยคิด แต่ข้าไม่ได้ทำผิดอย่างใหญ่หลวงเฉกเช่นที่นางใส่ร้ายนี่ นอกจากจะไม่มีหลักฐานแล้วเด็กในท้องของข้านางก็รู้ดีว่าเป็นหลานของนางเอง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็ส่งเสียงออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“เอ๋! ทำไมเป็นเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ บ่าวไม่เข้าใจความคิดของฮูหยินผู้เฒ่าเลยสักนิด ในเมื่อรู้ว่าฮูหยินตั้งครรภ์หลานของนางแล้วเหตุใดนางจึงได้ลงมือกับท่านเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”

“ข้าเป็นที่รังเกียจในสายตาของนางก็ล้วนเป็นเพราะชาติกำเนิดของข้า บิดาเป็นแม่ทัพก็จริงแต่เขานั้นมาจากชนชั้นกลางที่บังเอิญเชี่ยวชาญเรื่องการศึก ส่วนท่านแม่ของข้าเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ก็จริงแต่ก็เป็นสกุลของพ่อค้า ไม่อาจจะสร้างความมีหน้ามีตาให้แก่บุตรชายของนางได้ ในเมื่อเป็นราชโองการพระราชทานงานมงคลนางไม่มีสิทธิ์ที่จะยกเลิกหรือปฏิเสธลูกสะใภ้เช่นข้า ทำได้แค่เพียงกล้ำกลืนฝืนทนยอมรับข้าแต่งเข้าจวนมาด้วยจิตใจอันบอบช้ำ ส่วนสุ่ยอี้โหรวนั้นนางไม่เหมือนข้า เป็นถึงบุตรสาวของเจ้ากรมพิธีการ มีท่านอาเป็นถึงฮองเฮา การที่นางยอมแต่งเข้ามาเป็นอนุของบุตรชายย่อมจะเป็นการกู้หน้าให้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าได้เป็นอย่างดี” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยขมวดคิ้ว

“การที่นางใส่ความข้าเดิมทีก็เพราะอยากจะเล่นงานข้าให้ถึงตาย แต่ถึงอย่างไรนางก็ไร้หลักฐานที่จะเล่นงานข้าหากลูกชายของนางกลับมาแล้วพบว่าข้าถูกนางเล่นงานอย่างไร้หลักฐานเขาจะต้องมีปากเสียงกับนางเรื่องนี้แน่ มีเพียงการบีบบังคับให้ข้าตายทางอ้อมเพียงเท่านั้นที่นางสามารถทำได้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยจึงได้พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ การถูกส่งตัวมาอยู่ในเรือนอันเปลี่ยวร้างและห่างไกล ถูกตัดขาดทั้งเสบียงอาหารและยารักษาโรค ถ้าฮูหยินของนางเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ที่บอบบางราวกับกิ่งหลิวหากไม่ป่วยตายก็คงจะทนรับความยากลำบากและแบกรับการดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ไม่ไหวจนต้องฆ่าตัวตายไปเอง ยิ่งในขณะที่ตั้งครรภ์ด้วยแล้วยิ่งมีโอกาสสูงที่จะสิ้นใจ ขนาดคุณหนูของนางที่มีร่างกายแข็งแกร่งราวกับวัว ยังเกือบจะไปเฝ้ายมบาลมาแล้วถึงสองครั้ง ครั้งแรกก็คือตอนที่คลอดคุณหนูและคุณชาย ส่วนครั้งที่สองก็คือการล้มป่วยหนักเมื่อไม่นานมานี้

“ส่วนสุ่ยอี้โหรวนั้นไม่เหมือนกัน ยิ่งฮูหยินผู้เฒ่ามีความภาคภูมิใจในตัวลูกสะใภ้มากเท่าไหร่ ยามที่รู้ตัวว่าถูกหักหลังความโกรธแค้นและความเสียใจก็ยิ่งมากเป็นเท่าตัว ในเมื่อมีพร้อมทั้งพยานและหลักฐาน อีกทั้งความมีหน้ามีตาที่เคยได้รับจากสุ่ยอี้โหรวนั้นถูกฉีกกระชากออกมาอย่างไม่เหลือชิ้นดีก็เป็นเรื่องปกติที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะลงมือจัดการขั้นรุนแรง การที่สุ่ยอี้โหรวยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้น่าจะเพราะยังหวั่นเกรงว่าบุตรชายจะรับไม่ได้ที่นางในดวงใจของเขาตาย หรือไม่ก็หวั่นเกรงว่าสกุลสุ่ยจะเอาเรื่อง” โม่ชิงเยว่เอยพลางร้อง เฮอะ! ออกมาเมื่อคิดว่าสามีของนางจะมีท่าทีเช่นไรหากรู้ว่าคนรักของตนถูกตัดเส้นเอ็นเพราะคบชู้

“หากข้าเดาไม่ผิด อีกไม่นานสุ่ยอี้โหรวก็คงจะป่วยตายอยู่ในศาลบรรพชนแห่งนั้นนั่นแหละ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ ชุ่ยเหมยก็พลันส่ายหน้า

“สตรีในเรือนหลังมีความโหดเหี้ยมที่ไม่ธรรมดา มิน่าเล่าโม่ฮูหยินจึงได้สั่งสอนให้ท่านพยายามเจียมเนื้อเจียมตัว วางตัวเป็นกุลสตรีที่ดีและที่สำคัญต้องพยายามเข้ากับแม่สามีให้ได้” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“เมื่อก่อนข้าก็คิดเช่นนั้น แต่พอตนเองเคยเฉียดเข้าใกล้ประตูนรกมาแล้วข้าจึงพึ่งจะคิดได้ ชีวิตนี้เหตุใดจะต้องพึ่งพาความโปรดปรานของผู้อื่น ในเมื่อเข้ากับแม่สามีไม่ได้ก็ทำให้มันแตกหักกันไปเสียเลยสิกับสามีก็เช่นกัน ต่อให้เป็นสมรสพระราชทานแล้วอย่างไร แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เกือบถึงแก่ความตายเช่นนี้ข้าคิดว่าฝ่าบาทไม่มีทางไม่เห็นด้วยกับการหย่าร้างหรอก” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้าแม้จะคิดว่าสตรีในแคว้นเหลียนหากผู้ใดถูกสามีหย่าร้างชั่วชีวิตหลังจากนั้นล้วนจะหลีกหนีความตายไม่พ้น แต่หากเป็นนายหญิงของนางไม่แน่ว่าต่อให้ผ่านการหย่าร้างไปแล้วย่อมจะต้องสามารถสร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้กับตนเองได้แน่