บทที่ 9 ลงทัณฑ์

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของสาวใช้ทำให้สุ่ยอี้โหรวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เมื่อคืนนี้นางเฝ้ารอให้คนของนางกลับมารายงานผลแต่ก็ไม่มีผู้ใดกลับมา อีกทั้งทางเรือนเหมันต์ก็เงียบกริบราวกับไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น นางไม่อาจจะเข้าไปสอบถามความเคลื่อนไหวอย่างเปิดเผยได้จึงทำได้แค่รอเพียงเท่านั้น เพราะความกังวลใจทำให้นางนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาด้วยความกังวลใจแต่แล้วนางหลับใหลไปในยามใดก็สุดรู้ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเหล่าสาวใช้ ท่าทีแตกตื่นตกใจของพวกนางทำให้นางรีบก้มลงสำรวจตนเองในทันที

“กรี๊ด” เสียงร้องของนางทำให้บรรดาผู้คุ้มกันเรือนรีบเข้ามา แต่เมื่อเห็นว่าสภาพร่างกายของนางไม่เรียบร้อยอีกทั้งสาวใช้บางคนเริ่มมีสติแล้วช่วยกันขับไล่พวกเขาให้รีบลงจากเรือน คนที่พอจะมีสติอยู่บ้างรีบห้ามปรามไม่ให้บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปในเรือนในทันที

“อี๋เหนียง! อี๋เหนียงเจ้าคะ” เสียงของตงฮวาผู้เป็นสาวใช้คนสนิทช่วยเรียกคืนสติของสุ่ยอี้โหรวให้กลับคืนมา ยามนี้ร่างกายของนางนั้นเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์มาปกปิด คราบเลือดที่เปรอะเปื้อนตามลำตัวทำให้เนื้อตัวของนางสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น ชายหนุ่มที่นอนบนเตียงของนางทั้งสามคนล้วนคุ้นตาอีกทั้งเนื้อตัวของพวกเขาก็เปลือยเปล่า สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกได้ว่าไม่น่าจะมีลมหายใจแล้ว กระบี่ที่วางอยู่บนเตียงทำให้นางตื่นตระหนกนางรีบหยิบกระบี่ขึ้นมาดูแล้วจ้องมองบาดแผลบนร่างกายของสามคนนั้น ในใจของนางก็ได้แต่คิดว่า ‘แย่แล้ว ข้าถูกเล่นงานกลับแล้ว’

“อี้โหรว! เหตุใดจึงได้ทำเรื่องงามหน้าเช่นนี้” เสียงของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้สุ่ยอี้โหรวรีบหลั่งน้ำตาออกมาในทันที ในใจก็ได้แต่ตื่นตระหนกและคิดว่า ว่าแย่แล้วนางถูกผู้อื่นพบเห็นในสภาพนี้ต่อให้ปลิดชีพของตนเองก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากมลทินนี้แน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดฮูหยินผู้เฒ่าจึงได้มาถึงเรือนของนางอย่างรวดเร็วเช่นนี้

“ท่านแม่ข้าถูกผู้อื่นใส่ร้าย” คำพูดของสุ่ยอี้โหรวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้ว

“ผู้ใดจะใส่ร้ายเจ้ากัน ทำชั่วในเรือนแล้วยังคิดจะป้ายสีผู้อื่นอีกหรือ” เสียงตวาดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้สุ่ยอี้โหรวส่ายหน้า

“จะต้องเป็นโม่ชิงเยว่แน่ๆ เจ้าค่ะ นางเกลียดชังข้าก็เลยป้ายสีข้า” เมื่อสุ่ยอี้โหรวพูดเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ขมวดคิ้ว เฉินมามาที่ยืนอยู่ข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่ารีบเอ่ยเตือนในทันที

“แค่ตัวนางกับลูกยังแทบจะเอาชีวิตไม่รอด แล้วจะกล้าลักลอบวางแผนเล่นงานสุ่ยอี๋เหนียงได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ” เสียงของเฉินมามาทำให้สุ่ยอี้โหรวหันไปจ้องมองนางด้วยความประหลาดใจ ยามปกติมามาผู้นี้มักมักจะปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไม่เคยมีปากมีเสียงแล้วเหตุใดวันนี้จึงได้กล้าพูดจายั่วยุออกมาได้เช่นนี้

ส่วนเฉินมามานั้นยามนี้นางทำสีหน้าสงบนิ่งเป็นอย่างมาก เมื่อเช้านี้สาวใช้ของเรือนเหมันต์นำเงินมาให้นางถุงใหญ่ บอกให้นางพาฮูหยินผู้เฒ่ามาที่เรือนของสุ่ยอี๋เหนียงแต่เช้าก็พอ ยิ่งถ้าทำให้สุ่ยอี๋เหนียงได้รับโทษทัณฑ์ในฐานะที่คบชู้ได้นางก็จะได้รับเงินอีกก้อนในภายหลัง แม้ไม่อาจจะคาดเดาได้ว่านางจะได้รับเงินอีกก้อนจริงหรือไม่ แต่เงินที่นางได้มาก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้นางกล้าทดลองพูดจาเข้าข้างคนของเรือนเหมันต์ดู

“สุ่ยอี้โหรว เสียทีที่เป็นคุณหนูจากจวนของเจ้ากรมพิธีการ ถือโอกาสที่ลูกชายของข้าไม่อยู่คบชู้เช่นนี้ คอยดูนะข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี!” ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหจนตัวสั่น นางทั้งไว้ใจทั้งเอ็นดูสตรีผู้นี้แต่ยามนี้กลับถูกหักหลังต่อหน้าต่อตาแล้วจะไม่ให้นางโมโหโกรธาได้อย่างไร

“ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ” สุ่ยอี้โหรวส่ายหน้าพลางร้องไห้ออกมา ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าที่เห็นว่าในมือของนางยังคงถือกระบี่อยู่ มีชายหนุ่มเนื้อตัวเปล่าเปลือยที่นอนอยู่บนเตียงของนางและดูเหมือนว่าพวกเขาไม่น่าจะมีชีวิตอยู่แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าจึงรีบสั่งให้คนช่วยกันจับตัวของสุ่ยอี้โหรวในทันที

“ยังไม่รีบจับตัวนางเอาไว้อีกจะให้นางมาฆ่าปิดปากข้าด้วยอีกคนหรืออย่างไร” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้บรรดาสาวใช้ในเรือนต่างหันไปจ้องมองกัน ช่วงสามปีมานี้อำนาจการควบคุมเรือนล้วนอยู่ในมือของสุ่ยอี้โหรว แต่ยามนี้ผู้ออกคำสั่งคือฮูหยินผู้เฒ่าพวกนางจึงไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่าควรจะเชื่อดีหรือไม่

“ยังไม่รีบลงมืออีก อย่าลืมสิว่าฐานะของนางเป็นแค่เพียงอนุเท่านั้น ผู้ที่เป็นใหญ่อย่างแท้จริงในจวนแห่งนี้ไม่ใช่นาง” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยจบพวกนางก็รีบพุ่งตัวเข้าไปแย่งกระบี่ในมือของสุ่ยอี้โหรวแล้วช่วยกันจับตัวของสุ่ยอี้โหรวเอาไว้ในทันที

“ท่านแม่ข้าถูกใส่ร้าย ข้าถูกใส่ร้ายนะเจ้าคะ” สุ่ยอี้โหรวเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฐานะของนางเป็นแค่เพียงอนุหากถูกตัดสินว่าคบชู้สู่ชายขึ้นมาจริงๆ คงได้ถูกลงโทษด้วยกฎประจำสกุลแน่

“อย่ามาแก้ตัว หลักฐานก็มีให้เห็นอยู่ทนโท่” ฮูหยินผู้เฒ่าตวาดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเฉียบขาด เมื่อเช้านี้นางตั้งใจว่าจะมาตำหนิสุ่ยอี้โหรวเรื่องที่สุ่ยอี้โหรวใช้เงินไปซื้อของสิ้นเปลืองจำพวกผ้าปักที่สุดแสนจะมีราคาแพงเหล่านั้นให้บุตรสาวของนาง คิดไม่ถึงว่าทันทีที่มาถึงเรือนจะพบว่าอนุของลูกชายจะอยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเช่นนี้แถมยังลงมือฆ่าคนปิดปากต่อหน้านางอีกด้วย

“เรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายออกไป ลงโทษนางตามกฎของสกุลในทันที โบยตีให้หลาบจำตัดเส้นเอ็นมือและเท้าให้หมดแล้วโยนเข้าศาลบรรพชนเสีย” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้โหรวก็ตวาดออกมาในทันที

“ไม่ได้นะ ท่านจะมาตัดสินโทษข้าเช่นนี้ไม่ได้ นี่มันเป็นเรื่องที่จงใจใส่ร้ายกันชัดๆ ท่านมองไม่ออกหรือท่านแม่” ถ้อยคำประโยคนี้โม่ชิงเยว่เคยใช้ในตอนที่นางถูกใส่ความว่าตั้งครรภ์ลูกของชายอื่นและนางก็รอดพ้นจากการถูกลงทัณฑ์ไปอย่างลอยนวล สุ่ยอี้โหรวจึงได้นำมาใช้บ้าง

“ทำไมจะไม่ได้ หลักฐานก็เห็นกันอยู่คาตา สุ่ยอี้โหรวเจ้ามันผู้ดีจอมปลอมโดยแท้ ฉากหน้าก็วางตนสูงส่งแต่ฉากหลังช่างเน่าเฟะน่าขยะแขยงสิ้นดี ข้าน่าจะสังหรณ์ใจสักนิดว่าทำไมคุณหนูสกุลใหญ่เช่นเจ้าจึงได้ยอมลดตัวลงมาเป็นแค่เพียงอนุ ที่แท้ก็เพราะเจ้ามันเน่าเฟะมาก่อนแล้วจึงได้มักน้อยเช่นนี้” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้สุ่ยอี้โหรวตวาดออกมาในทันที

“หยุดนะ นังแก่โง่เง่า ข้าถูกใส่ร้ายเจ้ามองไม่ออกหรือ คนสติดีที่ไหนจะนำศพผู้ชายถึงสามคนมาไว้บนเตียงเช่นนี้” คำพูดของสุ่ยอี้โหรวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหจนแทบจะกระอักโลหิตออกมา

“ได้! ข้าโง่ ข้ามันโง่ที่นำเจ้าเข้าจวน ลูกชายของข้าทะเลาะกับข้าก็เพราะข้าแต่งเจ้าเข้ามาให้เขา แล้วยามนี้เจ้ายังกล้ามาสวมเขาให้เขาอีก เจ้าทำให้ข้ารู้สึกเวทนาตนเองจริงๆ ยังไม่รีบจับตัวนางไปที่หอลงทัณฑ์อีก” ประโยคหลังฮูหยินผู้เฒ่าหันไปสั่งบรรดาสาวใช้ด้วยน้ำเสียงดุดัน "รีบลงมือสิ!"

“พวกเจ้ากล้าหรือ ข้าคือบุตรสาวเจ้ากรมพิธีการและเป็นหลานสาวสายตรงขององค์ฮองเฮานะ” คำพูดของสุ่ยอี้โหรวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะออกมา

“เรื่องงามหน้าที่เจ้าทำ สกุลสุ่ยต่างหากที่จะต้องมาขอขมาข้า แล้วข้ายังจะต้องเกรงกลัวสกุลสุ่ยของพวกเจ้าอีกหรือ นำตัวนางไป” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ สุ่ยอี้โหรวก็หันไปออกคำสั่งกับตงฮวาในทันที

“เจ้ารีบไปบอกท่านพ่อ ว่าข้าถูกคนในจวนนี้เล่นงาน” คำพูดของสุ่ยอี้โหรวแม้ว่าจะไม่ดังมากนักแต่เฉินมามากลับได้ยินอย่างชัดเจน

“จับตัวสาวใช้นางนั้นเอาไว้ ฮูหยินถ้านางออกไปส่งข่าวได้เจ้ากรมพิธีการคงจะต้องยื่นมือเข้ามาสร้างความวุ่นวายในจวนของพวกเราแน่ ถึงยามนั้นเรื่องชั่วร้ายเหล่านี้ก็คงจะไม่รอดพ้นหูตาของคนนอก” คำพูดของเฉินมามาทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“จับตัวนางไว้ บุรุษสามคนนี้ข้าจำหน้าได้ พวกเขาล้วนเป็นคนสนิทข้างกายสุ่ยอี้โหรว พวกเขาวนเวียนข้างกายนางมาโดยตลอดและสาวใช้นางนี้ก็น่าจะรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องชั่วช้านี้ จับตัวนางไปที่หอลงทัณฑ์ด้วย ตัดเส้นเอ็นมือ เส้นเอ็นเท้าและตัดลิ้นของนางออกด้วย แล้วจับนางโยนเข้าไปในหอบรรพชนเพื่อเป็นการลงโทษที่รู้เห็นเป็นใจให้นายของนางทำชั่ว” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ตงฮวาทำท่าจะวิ่งหนีแต่กลับถูกจับตัวเอาไว้ได้

“ยังมีผู้ใดรู้เห็นเป็นใจอีกไหม หากข้ารู้ว่ามีผู้ใดกล้าเล็ดลอดออกจากจวนไปแพร่งพรายเรื่องในจวนให้ผู้อื่นรู้ รับรองได้เลยว่าข้าจะทำให้พวกเจ้าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลยตลอดชีวิต” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้บรรดาสาวใช้ภายในเรือนก็ต่างเนื้อตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนสุ่ยอี้โหรวและสาวใช้ของนางยามนี้ถูกลากตัวไปที่หอลงทัณฑ์เรียบร้อยแล้ว