บทที่ 40 ปิดล้อมจวนสกุลสุ่ย

ยามที่ขบวนแห่โลงศพของสุ่ยอี้หรงเคลื่อนผ่านไปแล้ว โม่ชิงเยว่จึงได้หันมาทางบุตรชายและบุตรสาวของตนเอง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบเจอกับขบวนแห่เช่นนี้พวกเขาจึงได้จ้องมองด้วยความสนใจ

“อย่าได้มองอีกเลย เกิดแก่เจ็บตายล้วนเป็นเรื่องธรรมดา” โม่ชิงเยว่เอ่ยกับลูกๆ ของนางด้วยน้ำเสียอ่อนโยน ซึ่งเด็กๆ ก็พยักหน้าแล้วหันไปให้ความสนใจกับของเล่นในร้านค้าอีกครั้ง

“เขาคือคนที่สังหารสุ่ยอี้หรงเองกับมือ ข้าขอเตือนเจ้าว่าเหยียนเซียวไม่ใช่คนที่เจ้าควรจะข้องแวะด้วย” เสียงกระซิบของคนที่มายืนข้างหลังทำให้โม่ชิงเยว่กะพริบตาแล้วจึงได้ยิ้มออกมา

“เหตุใดวันนี้ใต้เท้าจึงได้ออกมาเดินเที่ยวเล่นได้” คำถามของนางทำให้สายตาทุกคู่จ้องมองไปที่เขา ชายหนุ่มที่มีหน้ากากโลหะบนใบหน้าย่อมจะดูแปลกตาในสายตาของผู้อื่น

“ข้ามาทำงานแต่บังเอิญเห็นฮูหยินเข้าก็เลยแวะเข้ามาทักทาย” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยแล้วจ้องมองบุตรสาวและบุตรชายที่กำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ฉายความสนใจ เขาจึงได้ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับสายตาของเด็กๆ แล้วเอ่ยกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“คุณหนูและคุณชายอยากได้ของชิ้นไหนบอกข้าได้เลยนะ อืม หุ่นไม้ตัวนั้นดีไหมแกะสลักได้งดงามน่าซื้อเอาไปเก็บไว้ แล้วยังมีกลเก้าห่วงนั่นก็น่าสนใจ ตัวต่อเหล่านั้นฝึกเล่นเอาไว้ก็ดี” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางชี้ของในร้านให้เด็กทั้งสองแล้วจึงได้เอ่ยกับเถ้าแก่ในร้านด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ

“เถ้าแก่ส่งของทั้งหมดนั่นไปที่จวนนิ่งอันโหว ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็บอกกับคนของข้าได้เลย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้ดวงตาของเด็กน้อยทั้งสองก็เปล่งประกาย โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชาจนเขาหัวเราะแหะๆ ออกมาแล้วเอ่ยกับนางเพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน

“ข้ารู้ว่าท่านอยากจะอบรมสั่งสอนไม่ให้คุณหนูและคุณชายเป็นคนฟุ้งเฟ้อจับจ่ายใช้สอยอย่างไม่รู้ค่าของเงิน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับคุณหนูและคุณชายก็เลยอยากจะมอบของขวัญแรกพบหน้า ขอนิ่งอันโหวฮูหยินอย่าได้ปฏิเสธไมตรีของข้าเลย” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่เม้มปากแน่น เขาจึงได้ขยับกายลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับนางเสียงเบา

“พวกเขายังเด็กเจ้าก็อย่าได้เข้มงวดนักเลย”

“เรื่องบางอย่างควรจะปลูกฝังตั้งแต่เด็ก” โม่ชิงเยว่เอ่ยพึมพำเสียงเบาแต่ก็เพียงพอให้ซ่งเหวินจิ้งได้ยินเขาจึงได้ยิ้มออกมา

“ได้ๆ ข้าไม่เถียงฮูหยินแล้ว เพียงแต่ข้าวของเหล่านี้ข้าสั่งซื้อไปแล้วก็ให้แล้วไปเถิดนะ ต่อไปคราวหน้าข้าจะไม่ทำเรื่องที่ตรงกันข้ามกับความต้องการของฮูหยินอีก” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางพยักพเยิดให้นางดูสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีอกดีใจของเด็กทั้งสอง โม่ชิงเยว่จึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาแล้วคิดได้ว่านางคงจะเข้มงวดกับบุตรชายและบุตรสาวจนเกินไป

“อย่าได้มีครั้งหน้าอีก” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็รีบพยักหน้าพลางตอบรับถ้อยคำของนางในทันที

“ได้ๆ ต่อไปเจ้าว่าอย่างไรข้าก็จะว่าอย่างนั้น” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งนั้นโม่ชิงเยว่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อถือเท่าใดนัก แต่เพราะไม่อยากจะโต้เถียงเขาต่อหน้าผู้อื่นนางจึงไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาอีก หลังจากนั้นซ่งเหวินจิ้งก็ติดตามนางและลูกๆ เดินไปเลือกซื้อของอีกครู่หนึ่งแล้วจึงได้มาเอ่ยลากับนาง

“ข้าต้องไปทำงานให้องค์ชายรองแล้ว ช่วงนี้ในเมืองหลวงไม่ค่อยจะสงบเท่าใดนักขอนิ่งอันโหวฮูหยินได้โปรดระวังตัวด้วย” เมื่อเขาเอ่ยจบก็พาคนของเขาจากไปในทันที โม่ชิงเยว่จึงได้พาลูกๆ ของนางกลับจวน

เมื่อกลับถึงจวนนางจึงได้พบว่านอกจากของเล่นที่ซ่งเหวินจิ้งสั่งให้เถ้าแก่ร้านนำมาส่งแล้วยังมีเสื้อผ้าและของกินของใช้จากร้านที่นางและลูกๆ เข้าไปเดินเล่นในร้าน การที่เขาส่งข้าวของเหล่านี้มาให้แสดงให้เห็นว่าเขาได้ส่งคนติดตามนางและลูกๆ

“ทำอย่างไรกับข้าวของเหล่านี้ดีเจ้าคะ” ชุ่ยเหมยเอ่ยถามเจ้านายอย่างทำอันใดไม่ถูก

“ช่างเถิด! ที่ควรนำไปเก็บก็นำไปเก็บเถิด ส่วนของที่กินได้ก็แจกจ่ายออกไปเถิด” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเดินไปที่ห้องทำบัญชีส่วนตัวของตนเอง

“ฮูหยินเจ้าคะ ยังมีสิ่งนี้ด้วยเจ้าค่ะ” ชุ่ยเอ่ยเอ่ยพลางยื่นโฉนดร้านค้าสามร้านให้โม่ชิงเยว่

“โฉนดร้านค้าบนถนนซางจื้อ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพึมพำออกมาเมื่อได้อ่านโฉนดที่ได้มาอย่างชัดเจน

“ถนนซางจื้อหรือเจ้าคะ ร้านค้าบนถนนสายนั้นมีราคาแพงมากไม่ใช่หรือเจ้าคะ ฮูหยินให้บ่าวไปสอบถามตั้งหลายครั้งแต่เพราะราคาสูงจนเกินไปพวกเราก็เลยพักเรื่องซื้อร้านค้าบนถนนสายนั้นไปก่อน คิดไม่ถึงว่ายามนี้เมื่อได้มากลับได้มาถึงสามร้าน” ชุ่ยเหมยเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมา

“น่าเสียดายว่าสาเหตุที่ได้มาไม่ค่อยจะเป็นอย่างที่ใจของข้าต้องการมากนัก” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางวางโฉนดลงไปบนโต๊ะ

“แล้วฮูหยินจะทำอย่างไรกับโฉนดร้านค้าเหล่านี้เล่าเจ้าคะ” คำถามของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“ในเมื่อได้มาแล้วก็นำมาใช้เสียเถิด เอาไว้วันหน้าเมื่อข้าหาเงินได้ค่อยมอบเงินคืนให้เขาก็แล้วกัน ถึงอย่างไรยามนี้ข้าก็หลีกหนีการพึ่งพาจวนโหวแห่งนี้ไม่ได้ดังนั้นก็ใช้การพึ่งพานี้ก่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดก็แล้วกัน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้าแล้วหลังจากนั้นสองนายบ่าวก็หารือร่วมกันว่าจะทำอย่างไรกับโฉนดร้านค้าที่ได้มา

ส่วนทางด้านซ่งเหวินจิ้งหลังจากที่แยกกับโม่ชิงเยว่มาแล้วเขาก็รีบย้อนกลับไปสมทบกับองค์ชายรองที่รอเขาอยู่ ยามที่องค์ชายรองได้ทอดพระเนตรเห็นซ่งเหวินจิ้งองค์ชายรองก็ทรงตรัสกับเขาด้วยพระสุรเสียงหยอกล้อในทันที

“ระมัดระวังแทบตาย แต่พอเดินผ่านมาเห็นว่าฮูหยินของเจ้าสบตากับเหยียนเซียวเนิ่นนานเกินไปหน่อยถึงกับละทิ้งหน้าที่รีบตามไปเฝ้านางด้วยตนเองเชียวหรือ”

“องค์ชายรองอย่าได้ทรงล้อกระหม่อมด้วยเรื่องนี้ หากอยากให้กระหม่อมทำงานให้ห้ามตรัสอะไรที่อาจจะกระทบกับชื่อเสียงของฮูหยินของกระหม่อมโดยเด็ดขาด” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็ทรงส่ายพระพักตร์

“ตอนที่เสด็จพ่อทรงตรัสถามว่าผู้ใดยินดีที่จะแต่งกับบุตรสาวของแม่ทัพโม่ ข้าจำได้ว่านอกจากเจ้าแล้วก็ยังมีเหยียนเซียวผู้นี้ด้วยมิใช่หรือ ฮ่า ฮ่า เหวินจิ้งเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ทรงอยากจะให้กระหม่อมสะสางจวนสกุลสุ่ยให้อีกหรือไม่” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็รีบตรัสตอบในทันที

“แน่นอนว่าย่อมจะต้องสะสาง เหวินจิ้ง! จวนสกุลสุ่ยติดค้างเจ้าอยู่นะ หากไม่เพราะพวกเขาลักลอบไปตกลงเรื่องการแต่งสุ่ยอี้โหรวเข้าจวนลับหลังเจ้า คืนเข้าหอของเจ้าก็คงจะไม่จบลงด้วยการที่เจ้าต้องไปคุกเข่าอยู่ที่หน้าตำหนักเจี้ยนคังของเสด็จพ่อเกือบทั้งคืนหรอก ดังนั้นเรื่องสะสางจวนสกุลสุ่ยหากข้าไม่ไหว้วานเจ้าก็คงจะสะสางด้วยตนเองอยู่แล้ว” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้นี้ซ่งเหวินจิ้งก็แค่นหัวเราะออกมาแล้วหันไปออกคำสั่งกับคนของตนในทันที

“สั่งการลงไป จวนสกุลสุ่ยกำเริบเสิบสานคิดวางยาทำร้ายท่านหญิงและฮูหยินของขุนนางในราชสำนัก พวกเจ้าจงไปปิดล้อมจวนสกุลสุ่ยค้นหาหลักฐานทั้งหมดแล้วนำมาให้ข้า ข้าจะได้นำหลักฐานทั้งหมดเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาท” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้คนของเขาก็แยกย้ายกันไปรวบรวมหลักฐานในทันทีก่อนหน้านี้พวกเขาส่งคนไปแทรกซึมอยู่ในจวนสกุลสุ่ยเอาไว้แล้วดังนั้นเรื่องการรวบรวมหลักฐานจึงเป็นเรื่องที่ง่ายดายสำหรับพวกเขา