บทที่ 41 ต้องตาย

ข่าวการปิดล้อมจวนสกุลสุ่ยไม่ได้ทำให้โม่ชิงเยว่ประหลาดใจเท่าใดนัก ยามนี้เหล่าองค์ชายต่างเติบใหญ่แล้วบรรดาขุนนางที่มีอำนาจในราชสำนักย่อมจะต้องมีความคิดเป็นของตนเอง แม้ว่านางจะรู้สึกประหลาดใจว่าเพราะเหตุใดจวนสกุลสุ่ยจึงไม่สนับสนุนองค์ชายรองแต่เมื่อนางคิดถึงแต่ละครั้งที่ได้พบกับองค์ชายรองผู้นั้นนางก็สามารถเข้าใจความคิดของคนสกุลสุ่ยได้  ‘ไม่อาจจะเข็นไม้ให้กลายเป็นเรือ’ จวนสกุลสุ่ยน่าจะตีตราองค์ชายรองเอาไว้เช่นนี้ ไม่เช่นนั้นพระชายาของฉินอ๋องคงจะไม่ได้ไปวางอำนาจอยู่ที่จวนสกุลสุ่ย อีกทั้งจวนสกุลสุ่ยก็คงจะไม่ส่งคุณหนูสี่ของสกุลไปเป็นพระชายารองของฉินอ๋องเช่นนั้น

“ฮูหยินเจ้าคะ สุ่ยอี๋เหนียงป่วยหนักท่านจะให้คนไปเชิญหมอมาดูอาการของนางหรือไม่เจ้าคะ” ยามที่สาวใช้มาเอ่ยถามนางเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็เอ่ยออกไปตามที่สุ่ยอี้โหรวเคยเอ่ยกับชุ่ยเหมย ในตอนที่นางป่วยชุ่ยเหมยเคยไปขอความเมตตาจากสุ่ยอี้โหรว สิ่งที่สุ่ยอี้โหรวเอ่ยออกมาก็คือคำพูดประโยคนี้

"นางแข็งแรงจะตาย ไม่ต้องได้รับการรักษาหรอกประเดี๋ยวนางก็หายเอง"

“เจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นสาวใช้ที่ทำหน้าที่เฝ้าศาลบรรพชนก็รับคำแล้วเดินจากไป

“ฮูหยินเจ้าคะวันนี้ตอนที่บ่าวไปตลาดจึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่เพียงจวนสกุลสุ่ยนะเจ้าคะที่ถูกปิดจวนยามนี้จวนอ๋องของฉินอ๋องรวมไปถึงจวนสกุลหยางของท่านอัครเสนาบดีก็ถูกปิดจวนด้วย” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยรายงานเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“เรื่องร้านค้าเห็นทีว่าต้องเลื่อนวันเปิดไปก่อน ฝ่าบาททรงปิดล้อมจวนอ๋องเช่นนี้ไม่แน่ว่าเมืองหลวงแห่งนี้อาจกำลังจะลุกเป็นไฟ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้า

“แต่ที่บ่าวรู้สึกประหลาดใจก็คือเหตุใดจวนสกุลหยางจึงได้ถูกปิดล้อมด้วยเล่าเจ้าคะ จวนสกุลสุ่ยกับฉินอ๋องมีสายสัมพันธ์กันจากการที่ฉินอ๋องแต่งคุณหนูสี่ของสกุลไปเป็นพระชายารอง แล้วจวนสกุลหยางมาข้องเกี่ยวอะไรด้วย” คำถามของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน

“หากข้าเดาไม่ผิดคนจวนสกุลสุ่ยแห่งนั้นคงจะต่ำช้ากว่าที่พวกเราคิด เห็นได้ชัดว่าไม่เพียงเป็นจวนสกุลเดิมขององค์ฮองเฮาแต่ยังเกี่ยวดองกับฉินอ๋องด้วยการแต่งงาน กับจวนสกุลหยางก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีข้อตกลงบางอย่างต่อกันไว้ อืม วางหมากและเส้นสายไปยังหลายขั้วอำนาจเช่นนี้ข้าไม่รู้สึกประหลาดใจเลยว่าเพราะเหตุใดจวนสกุลสุ่ยจึงสามารถคว้าเอาไว้ได้แค่เพียงตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการ ซึ่งเป็นแค่เพียงกรมเล็กๆ ในหกกรม ที่แท้เป็นเพราะฝ่าบาทน่าจะทรงทอดพระเนตรเห็นแล้วว่าจวนสกุลสุ่ยแห่งนี้ไม่ธรรมดา” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมาแล้วก็คิดไปถึงบุรุษที่สวมหน้ากากเหล็กผู้นั้น

แม้ว่าซ่งเหวินจิ้งจะบอกกับนางว่าเขาทำงานให้ฝ่าบาท แต่เท่าที่นางเห็นเขามีความสัมพันธ์อันดีไม่น้อยกับองค์ชายรอง ยามที่เขาบอกกับนางว่าเขาเคยใช้สนามฝึกยุทธ์เดียวกันกับนาง นางก็จดจำได้แล้วว่าในตอนที่องค์ชายรองเคยมาประทับอยู่ที่จวนของนางเพื่อร่ำเรียนวิชายุทธ์กับบิดาของนางมีพระสหายติดตามมาด้วยอีกหลายคน หนึ่งในนั้นน่าจะมีซื่อจื่อจวนโหวแห่งนี้ติดตามไปด้วย เพียงแต่เพราะความแตกต่างระหว่างบุรุษและสตรีต่อให้ใช้ลานฝึกเดียวกันแต่นางก็ไม่กล้าเข้าใกล้กลุ่มขององค์ชายรองเท่าใดนัก ด้วยเกรงว่าจะเกิดคำครหาว่านางคิดอาจเอื้อมต่อองค์ชายรอง นางจึงไม่ได้ให้ความสนใจต่อบรรดาบุรุษในสนามฝึกยุทธ์เหล่านั้น จวบจนตอนที่ซ่งเหวินจิ้งพูดถึงเรื่องนี้ทำให้นางคิดได้ว่ามิน่าเล่ายามที่นางมาแอบดูเขาที่หน้าจวนโหวจึงได้รู้สึกคุ้นๆ ใบหน้าของเขานัก

“ช่วงนี้เจ้าและหรงมามาจงช่วยกันกำชับให้ทางฝั่งผู้คุมกฎมีความเข้มงวดกันสักหน่อย ควบคุมคนในจวนให้ดีโดยเฉพาะเรื่องคนเข้าออกในจวนจะต้องระมัดระวัง คนนอกยังไม่รู้ว่าท่านโหวกลับมาแล้วจึงจะต้องคิดว่าช่วงนี้คือช่วงที่ลงมือกับจวนของพวกเราได้ง่าย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้า

“ทางเรือนคิมหันต์เป็นเช่นไรบ้าง” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยพ่นลมหายใจออกมา

“ยามนี้อาการป่วยน่าจะดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ บ่าวไม่สามารถเข้าไปในเขตบริเวณเรือนแห่งนั้นได้จึงทำได้แค่เพียงพูดคุยกับเฉินมามาเพียงเท่านั้น บ่าวจึงพอจะรู้มาบ้างว่าหมอที่ท่านโหวส่งมาพยายามที่จะรักษาอาการของนางให้ดีขึ้นอยู่” ชุ่ยเหมยเอ่ยพลางคิดไปถึงสีหน้าหวาดระแวงของท่านหมอผู้นั้นยามที่เห็นนาง กับสตรีที่แก่ชราและไร้ทางสู้เช่นนั้นเจ้านายของนางไม่มีทางที่จะใช้ให้นางไปทำร้ายให้เสียมือหรอก หากอยากจะลงมือจริงแค่เพียงหนึ่งฝ่ามือฮูหยินผู้เฒ่าก็สิ้นใจแล้ว

“เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่คนในนั้นออกมาไม่ได้ก็พอ ดูจากความเฉลียวฉลาดอันสุดโต่งของฮูหยินผู้เฒ่าแล้วข้ากังวลว่านางจะเป็นคนที่ชักจูงศึกเข้าบ้าน ถึงอย่างไรจวนโหวแห่งนี้ก็เป็นที่อยู่อาศัยของพวกเรา ข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องจนพวกเราต้องหวนกลับไปพบกับความยากลำบากอีกครั้ง” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยรีบตกปากรับคำในทันที

“ขอฮูหยินโปรดวางใจ บ่าวจะให้คนไปคอยจับตาดูคนที่เรือนแห่งนั้นให้ดี หากมีความเคลื่อนไหวผิดปกติบ่าวจะรีบแจ้งให้ฮูหยินทราบในทันทีเจ้าค่ะ” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมาอย่างวางใจ

“ข้าโชคดีที่มีเจ้า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยยิ้มออกมา

“หากไม่ใช่เพราะแม่ทัพโม่และโม่ฮูหยินบ่าวก็คงจะตายไปนานแล้ว หากไม่มีท่านบ่าวก็คงหมดสิ้นแรงกายแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ คนที่โชคดีน่าจะเป็นบ่าวมากกว่านะเจ้าคะ” ชุ่ยเหมยเอ่ยพลางยิ้มออกมา

เดิมทีนางคือเด็กกำพร้าถูกฝึกให้เป็นนักฆ่า นางไร้ชื่อไร้แซ่มีชีวิตอยู่ไปวันๆ อย่างไร้จุดหมาย นางถูกบังคับให้กินให้นอนแล้วก็ปลุกขึ้นมาเพื่อฝึกวิชาสิ่งที่นางรับรู้ก็คือเมื่อนางพร้อมก็จะถูกส่งออกไปทำงาน เพราะมีวิชายุทธ์โดดเด่นทำให้นางถูกส่งไปทำภารกิจตั้งแต่เด็กพอทำภารกิจไม่สำเร็จก็ถูกกำจัด ยามที่นางกำลังจะตายโชคดีที่ได้แม่ทัพโม่ช่วยเหลือไว้ แล้วนำนางกลับมาเลี้ยงดูที่จวน แม้จะบอกว่านางคือสาวใช้แต่นางรู้ดีว่านางได้รับการดูแลแตกต่างจากคนรับใช้ทั่วไป ดังนั้นนางจึงตั้งใจที่จะทำงานรับใช้แม่ทัพโม่และโม่ฮูหยินรวมไปถึงบุตรสาวผู้นี้ของเขาด้วย นางเคยสาบานเอาไว้ว่าต่อให้นางต้องตายนางก็จะดูแลเจ้านายของนางให้ดี

“ดึกมากแล้วเจ้าไปพักผ่อนเถิด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยจึงได้เอ่ยออกมาเสียงเบา

“ท่านเองก็ควรจะพักผ่อนได้แล้วนะเจ้าคะ”

“ได้! วันนี้ข้าเองก็ตั้งใจว่าจะพักผ่อนเร็วเช่นกัน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยจึงได้ขอตัวเพื่อกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของนางโดยที่นางไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าที่ระเบียงห้องของเจ้านายของนางมีคนผู้หนึ่งยืนแฝงกายอยู่

“ภารกิจยังไม่เรียบร้อยดีอีกหรือ ท่านโหวจึงยังไม่สามารถกลับเข้ามาทางประตูหน้าได้” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งหัวเราะ หึหึ ออกมา

“ที่ถามข้าเช่นนี้เป็นเพราะฮูหยินคิดถึงข้าหรือว่าทนรอที่จะหย่ากับข้าไม่ไหวแล้วกันแน่” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“หากข้าตอบว่าเป็นอย่างหลังเล่า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้า

“ก็เป็นการสมควรแล้ว ข้าไม่ดีเอง เพียงแต่ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปหรอก” เขาเอ่ยพลางจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังท่าทีเช่นนี้ของเขาทำให้โม่ชิงเยว่อดประหลาดใจไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นเหตุใดวันนี้จึงได้ดูจริงจังขึ้นมาได้” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“หากหมดฉินอ๋อง หมดสกุลหยางและหมดสิ้นสกุลสุ่ยแล้ว สกุลต่อไปที่ฝ่าบาททรงหันปลายกระบี่มาอาจจะเป็นสกุลซ่งของข้า” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ขมวดคิ้ว

“จิตใจส่วนที่มีสามัญสำนึกของข้าบอกกับข้าว่าควรจะปล่อยเจ้าไป แต่จิตใจส่วนที่เห็นแก่ตัวของข้าบอกกับข้าว่าอย่าได้ปล่อยมือจากเจ้า” เขาเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมาแล้วจึงได้เอ่ยต่อ

“ชิงเยว่ ข้าไม่ใช่คนดีอะไร หลายปีมานี้แม้ว่าจะบอกกับตนเองว่าข้ารักเจ้าแต่ข้ากลับละเลยเจ้า ยามนี้ข้ารู้ดีว่าควรจะยอมปล่อยให้เจ้าจากไปแต่ข้ากลับเห็นแก่ตัวที่ยังอยากจะรั้งเจ้าเอาไว้ ชิงเยว่ข้าชอบเจ้ามากนะ ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบจนแม้กระทั่งรู้ดีว่าหากข้าออกหน้าขอพระราชทานสมรสกับเจ้าความหวาดระแวงของฝ่าบาทจะตกมาอยู่ที่ข้า แต่ข้าก็ยังยินดีที่จะเสี่ยง” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่นิ่งงันไปอย่างคาดไม่ถึง

“พอคิดว่าเจ้าจะต้องไปเป็นของผู้อื่นข้าก็ทนไม่ไหว คิดเอาเองว่าหากเจ้าต้องแต่งเข้าสกุลใหญ่ไปเป็นสะใภ้ของจวนอื่นเจ้าจะต้องถูกรังเกียจและต้องอยู่อย่างอึดอัดใจ คิดไม่ถึงว่าวันที่ข้าแต่งเจ้าเข้ามาจะทำให้เจ้าต้องทั้งเสียใจและอึดใจแทน จวนสกุลสุ่ยกับท่านแม่มีข้อตกลงกันลับหลังข้าโดยที่ข้าไม่รู้และไม่ได้คิดเอะใจ ฝ่าบาททรงพิโรธข้าเรื่องนี้จนทำให้ข้าต้องคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเจี้ยนคังทั้งคืน ข้ามัวแต่คิดว่าจะทำอย่างไรดีจึงจะสามารถทวงคืนความไว้วางพระทัยจากฝ่าบาทมาได้ผลสุดท้ายข้าก็ละเลยเจ้าจนปล่อยให้เจ้าต้องทุกข์ใจ” คำพูดที่พรั่งพรูออกมาจากปากเขาเป็นสิ่งที่โม่ชิงเยว่คาดไม่ถึง นางจ้องมองสีหน้าของเขาฟังคำพูดของเขาแล้วคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นด้วยจิตใจอันสับสน

“อยู่ๆ ท่านก็มาพูดกับข้ามากมายถึงขนาดนี้ บอกกับข้ามาตามตรงเถิด จวนนิ่งอันโหวกำลังจะเกิดเรื่องแล้วใช่หรือไม่” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้า

“ข้า...อาจจะต้องตายสักพัก” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่นิ่งงันไปในทันที