บทที่ 39 สาสม

แม้ว่าในใจจะกล่าวโทษตนเองที่ก่อนหน้านี้ทั้งโง่เขลาและอ่อนแอ แต่ส่วนลึกของใจโม่ชิงเยว่ก็ยังอดรู้สึกกล่าวโทษซ่งเหวินจิ้งไม่ได้ ดังนั้นการนิ่งเฉยของนางอาจจะดูเหมือนว่านางให้โอกาสเขาแต่โม่ชิงเยว่ก็ยังคงไม่อาจจะให้อภัยเขาได้ดังที่ซ่งเหวินจิ้งต้องการ นางจึงไม่ได้ละทิ้งเป้าหมายของตนเอง นางไม่ต้องการพึ่งพาผู้ใดและไม่ต้องการที่จะเฝ้ารอคอยและร้องขอความเมตตาจากผู้อื่นอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่สะสางธุระภายในจวนเสร็จเรียบร้อยแล้วนางจึงได้เตรียมตัวที่จะออกไปสำรวจตลาดด้วยตนเอง

“ท่านแม่ให้ข้าสองคนติดตามไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าโม่ชิงเยว่และชุ่ยเหมยเตรียมตัวที่จะออกจากจวนเสร็จแล้ว

“ท่านแม่พวกข้าสองคนไม่ค่อยจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาภายนอกสักเท่าไหร่ ท่านให้ข้าและพี่หญิงติดตามท่านออกไปด้วยได้ไหมขอรับ” เมื่อซ่งจื่อเยว่เอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็นิ่วหน้า แต่เมื่อคิดได้ว่านางไม่ค่อยจะได้พาลูกๆ ออกไปเที่ยวข้างนอกเลยสักครั้งนางจึงได้ยินยอมพยักหน้าแล้วตอบตกลงลูกทั้งสองไป

“พวกเจ้าจะติดตามแม่ไปด้วยก็ได้แต่จงจำเอาไว้ว่าถ้าหากพวกเจ้าดื้อรั้นไม่ฟังคำของแม่ แม่จะส่งพวกเจ้ากลับจวนในทันที” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กทั้งสองก็รีบตอบรับคำพูดของนางอย่างพร้อมเพรียงกันในทันที

“เจ้าค่ะ/ขอรับ” ดังนั้นตอนที่ออกจากจวนเดิมทีโม่ชิงเยว่ตั้งใจว่าจะพาไปแค่ชุ่ยเหมยและชุ่ยหลัน แต่พอซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ติดตามไปด้วยนางจึงต้องพาสาวใช้และผู้ติดตามไปด้วยอีกจำนวนหนึ่ง จากเดิมทีตั้งใจว่านางจะแค่ไปเดินเล่นแล้วค่อยสอบถามหากพบว่ามีหน้าร้านที่เหมาะสม แต่เมื่อไปถึงตลาดนางจึงได้ละทิ้งความตั้งใจเดิมของตนเองไป เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสุขสบายใจ ลูกๆ ของนางเป็นเด็กร่าเริงยามที่เห็นว่ามีสิ่งใดแปลกตาพวกเขาก็จะแสดงออกถึงความกระตือรือร้นที่จะเข้าไปดูและสอบถามเจ้าของร้านว่าของสิ่งนั้นคืออะไรและมาจากไหน พวกเขาจับจูงมือของโม่ชิงเยว่คนละข้างนำพานางให้ไปดูข้าวของในตลาดด้วยความสุขใจ ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งที่สามารถดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้ล้วนเป็นของเล่นที่มีรูปลักษณ์แปลกตา แม้ว่าโม่ชิงเยว่ในยามนี้จะมีเงินทองจับจ่ายไม่ขาดมือแต่ก็ไม่ได้ตามใจลูกๆ ทุกอย่างนางจะซื้อแค่เพียงของเล่นที่มีราคาเหมาะสมเพียงเท่านั้น

“ของชิ้นนั้นพวกเจ้าซื้อได้แต่ชิ้นนี้พวกเจ้าซื้อไม่ได้” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางชี้ไปที่ตัวต่อไม้ที่เด็กทั้งสองสามารถเล่นด้วยกันได้ แล้วจึงได้ชี้ไปที่หุ่นไม้ที่ถูกแกะสลักจนงดงาม หุ่นไม้ตัวนั้นมีราคาสูงมากจนเกินไปไม่เหมาะที่จะซื้อให้ลูกชายผู้ซุกซนของนางเล่น

“แต่ท่านแม่ขอรับเมื่อครูนี้ท่านยังยอมซื้อตุ๊กตาผ้าที่งดงามและน่ารักให้พี่หญิงเลยนะขอรับ แล้วทำไมของลูกจึงกลายเป็นแค่เพียงตัวต่อไม้เล่า” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยประท้วงด้วยความไม่เข้าใจ

“ถ้าเช่นนั้นแม่ก็จะให้ชุ่ยหลันเอาตุ๊กตาผ้าตัวนั้นของพี่สาวของเจ้าไปคืนที่ร้าน พวกเจ้าก็จะได้ไม่ได้ของเล่นเลยสักชิ้น” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางหันไปหาชุ่ยหลันซ่งจื่อเยว่ก็รีบส่งเสียงห้ามปรามมารดาของเขาในทันที

“ท่านแม่ขอรับ ตุ๊กตาผ้าของพี่หญิงมีราคาที่ไม่สูงมาก ส่วนหุ่นไม้ของข้ามีราคาสูงมากจนเกินไปจะเอามาเทียบเคียงกันไม่ได้ ดังนั้นท่านแม่อย่าเอาตุ๊กตาของพี่หญิงไปคืนที่ร้านเลยนะขอรับ” เมื่อซ่งจื่อเยว่เอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมาแล้วจึงได้หันไปสอบถามเถ้าแก่ร้านของเล่นในทันที

“เถ้าแก่หุ่นไม้ตัวนี้หากท่านลดราคาให้สักหน่อยข้าก็ยินดีที่จะซื้อพร้อมกับตัวต่อไม้ชุดนี้ ท่านยินดีจะลดราคาให้ข้าได้หรือไม่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เถ้าแก่ก็นิ่วหน้าแล้วจึงได้เอ่ยออกมาตามตรง

“ต้องขออภัยด้วยขอรับฮูหยิน แต่หุ่นไม้แกะสลักตัวนี้เป็นงานฝีมือที่ต้องใช้เวลา ท่านดูความละเอียดลออของลาดลายเหล่านี้สิขอรับ คนแกะสลักต้องทุ่มเทแรงกายและแรงใจมากพอสมควรกว่าจะแล้วเสร็จเช่นนี้ได้ ดังนั้นข้าคงจะลดราคาให้มากกว่านี้ไม่ได้แล้วขอรับ” เมื่อเถ้าแก่เอ่ยเช่นนี้ซ่งจื่อเยว่จึงได้เอ่ยกับเถ้าแก่ร้านด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าเช่นนั้นท่านก็เก็บหุ่นไม้ตัวนั้นเอาไว้เถอะ ข้าขอซื้อตัวต่อไม้ชุดนี้ก็พอแล้ว” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยกับเถ้าแก่ร้านแล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจังราวกับผู้ใหญ่

“ท่านแม่ ข้าตั้งใจจะเอาหุ่นไม้ไปเป็นเป้าซ้อมธนูเพียงเท่านั้น ในเมื่อมันสูงค่าถึงขนาดนี้พวกเราก็อย่าซื้อไปเลย” เมื่อบุตรชายเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ

“เด็กดี หากเจ้าอยากได้เป้านิ่งเอาไว้แม่จะหาหุ่นไม้ตัวอื่นให้เจ้าก็แล้วกันนะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางลูบศีรษะของบุตรชายด้วยความเอ็นดู แต่แล้วเสียงปี่เสียงแตรที่ประโคมเป่าร้องด้วยทำนองเพลงอันเศร้าสร้อยก็ดังเข้ามาใกล้ร้าน ขบวนแห่โลงศพขบวนหนึ่งที่กำลังเคลื่อนขบวนผ่านหน้าร้านดึงดูดความสนใจของทุกคนในตลาดและร้านค้าข้างเคียงเป็นอย่างยิ่ง

“ช่างน่าสงสารซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกงยิ่งนัก ฮูหยินของเขาไม่เพียงถูกปล้นแต่ยังถูกล่วงเกินจนมีราคีติดกาย จวนไหวกั๋วกงก็เลยไม่ยินยอมให้เขาตั้งศพฮูหยินไว้ที่จวน เขาก็เลยจำต้องรีบฝังศพของฮูหยินที่หลุมฝังศพนอกเมือง” เสียงของชาวบ้านที่พูดคุยกันอยู่ตรงหน้าร้านทำให้โม่ชิงเยว่อดเดินไปดูขบวนแห่โลงศพที่กำลังจะเคลื่อนผ่านไม่ได้

กระดาษเงินกระดาษทองถูกโปรยจนลอยละล่องทั่วไปในอากาศ ผู้บรรเลงเพลงมโหรีและผู้เข้าร่วมในขบวนแห่โลงศพล้วนสวมใส่ชุดสีขาวเพื่อเป็นการไว้ทุกข์ให้แก่ผู้ตาย เหยียนเซียวซื่อจื่อของจวนไหวกั๋วกงสวมใส่ชุดขาวเดินเคียงข้างโลงศพมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย โม่ชิงเยว่จ้องมองโลงศพของสุ่ยอี้หรงด้วยสายตาเย็นชา ตอนที่นางวางแผนทำลายสุ่ยอี้หรงในใจของนางเองก็ไม่ได้คิดว่าสุ่ยอี้หรงจะต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ นางรู้ดีว่าไม่มีทางที่โจรป่าจะกล้าโจมตีรถม้าของจวนกั๋วกง การที่สุ่ยอี้หรงตายเป็นเพราะนางน่าจะถูกพิษปลุกเร้าจนลงมือทำเรื่องไม่ดีงามลงไป จวนไหวกั๋วกงจึงได้มอบบทลงโทษขั้นรุนแรงให้กับนาง

สิ่งที่น่าสังเวชใจก็คือจวนสกุลสุ่ยที่ถือว่าตนเองสูงส่งกว่าผู้อื่นกลับละทิ้งนางโดยไม่สนใจไยดี ไม่คิดจะเรียกร้องให้มีการสอบสวนถึงการตายของนาง และที่สำคัญแม้แต่งานศพของนางที่ถูกจัดอย่างลวกๆ เช่นนี้จวนสกุลสุ่ยไม่คิดจะออกหน้าช่วยทำให้งานศพของนางถูกจัดอย่างสมเกียรติสมศักดิ์ศรีของนางที่เคยเป็นลูกหลานของสกุลสุ่ยเลยสักนิด

สายตาอันคมกล้าคู่หนึ่งประสานสายตากับนางโดยไม่ยอมหลบ นางเองก็ไม่คิดจะหลบเช่นเดียวกัน เหยียนเซียวจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการท้าทาย สุ่ยอี้หรงพึ่งจะมีเรื่องกับนางย่อมมีความเป็นไปได้ที่เขาจะสงสัยว่านางจะมีส่วนต่อการวางยาทำร้ายสุ่ยอี้หรง แต่นางไม่คิดจะหวั่นเกรงต่อสายตาของเขา แม้ว่าในสายตาของผู้อื่นอาจจะคิดว่าการตายของสุ่ยอี้หรงเป็นเรื่องที่แก้แค้นกันอย่างเกินเลยไปสักหน่อย แต่สำหรับโม่ชิงเยว่การที่สุ่ยอี้หรงลงเอ่ยเช่นนี้ล้วนเป็นเรื่องที่สาสม หากสุ่ยอี้หรงไม่คิดจะวางยานาง นางก็คงจะไม่ตอบโต้กลับไปแล้วชีวิตของสุ่ยอี้หรงก็คงจะไม่ได้ลงเอยเช่นนี้ ในทางกลับกันหากนางไม่ตอบโต้เช่นนี้คนที่นอนในโลงศพในวันนี้ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นนางแทนก็ได้