บทที่ 43 เหยียนเซียว

นิ่งอันโหวซ่งเหวินจิ้งสิ้นชีวิตในสนามรบ ฝ่าบาทจึงมีพระราชโองการปูนบำเหน็จและพระราชทานทรัพย์สินเป็นจำนวนมากให้แก่จวนนิ่งอันโหว ซ่งจื่อเยว่บุตรชายเพียงคนเดียวของนิ่งอันโหวได้รับการแต่งตั้งให้เป็นซื่อจื่อของจวนนิ่งอันโหวเมื่อมีอายุครบสิบแปดปีเมื่อใดก็จะได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งนิ่งอันโหวต่อจากบิดาในทันที พระราชโองการของฝ่าบาทถูกอัญเชิญมาโดยราชเลขาธิการเหยียนเซียว ยามที่เขาประกาศราชโองการผู้คนในจวนโหวต่างก็ตกอยู่ในความเศร้าเสียใจ มีเพียงโม่ชิงเยว่ผู้เป็นฮูหยินและบุตรชายบุตรสาวที่นางจับจูงเอาไว้คนละข้างเพียงเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้าปกติ

“นิ่งอันโหวฮูหยิน ข้าขอแสดงความเสียใจกับท่านด้วย” เหยียนเซียวเอ่ยกับโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากที่ประกาศราชโองการเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณท่านราชเลขาธิการแต่ข้าไม่เป็นอะไรเพราะหลังจากนี้ข้าคงจะไม่มีเวลาให้เสียใจแล้ว ซื่อจื่อพอจะทราบหรือไม่ว่าร่างของสามีของข้าจะถูกส่งกลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะได้เตรียมความพร้อมเพื่อรอรับร่างของเขา” คำถามของนางทำให้เหยียนเซียวจ้องมองนางนิ่งแล้วจึงได้เอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไม่พบร่างของท่านโหว ฝ่าบาททรงได้รับรายงานจากแม่ทัพเยี่ยว่าท่านโหวถูกฆ่าศึกรุมล้อม เขาต้องคมกระบี่ของข้าศึกแล้วร่างก็เสียหลักร่วงหล่นลงไปจากหน้าผา” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามแสดงให้เห็นถึงความคาดหวัง

“เขาอาจจะยังไม่...” คำพูดของนางถูกเหยียนเซียวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความเย็นชาแฝงออกมา

“เขาตายแล้ว บาดแผลที่เขาได้รับรวมไปถึงความสูงชันของหน้าผา ต่อให้สามารถกู้ขึ้นมาก็คงจะแหลกเหลวจนไม่สามารถทำอันใดได้ ขอฮูหยินได้โปรดระงับความเสียใจ หากท่านต้องการความช่วยเหลือข้ายินดีที่จะออกหน้าช่วยเหลือท่านเอง” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

“ยามนี้ซื่อจื่อน้อยยังเล็กนักคนที่จะต้องแบกรับภาระในจวนโหวแห่งนี้คงจะต้องเป็นท่าน ยังมีความเสียใจจากการสูญเสียสามีอีก ข้าเองก็พึ่งจะสูญเสียภรรยาไปเช่นกันย่อมสามารถเข้าใจความรู้สึกของท่านได้ ดังนั้นหากท่านขาดเหลือสิ่งใดอย่าได้เกรงใจข้าพร้อมจะช่วยเหลือท่านอย่างเต็มกำลัง” คำพูดประโยคนี้ของเหยียนเซียวหากเป็นผู้อื่นอาจจะซาบซึ้งใจแต่เมื่อคำพูดประโยคนี้ออกจากปากของเขาทำให้โม่ชิงเยว่รีบหลุบดวงตาลงเพื่อเก็บงำสีหน้าในทันที

“ขอคุณท่านราชเลขาธิการมากเจ้าค่ะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นไปสบสายตากับเขาอีกครั้งเพียงแต่คราวนี้ดวงตาของนางว่างเปล่าไร้สิ่งใดแอบแฝงเหยียนเซียวจึงได้ส่งมอบรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจให้นาง

“ต่อให้ไม่พบร่างแต่นิ่งอันโหวฮูหยินอย่าได้ทุกข์ใจ ท่านสามารถจัดงานศพให้ท่านโหวได้ตามปกติ แค่เพียงท่านหาเสื้อผ้าสักตัวที่เขาเคยสวมใส่มาทำพิธีก็เป็นอันใช้ได้แล้ว”

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของท่านราชเลขาธิการ ข้าคงต้องใช้วิธีที่ท่านแนะนำแล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางหันไปสั่งคนของนางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเข้มงวด

“พาซื่อจื่อและคุณหนูกลับไปที่เรือนก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไว้ทุกข์ให้พวกเขา ส่งคนไปแจ้งที่เรือนคิมหันต์ แล้วก็แบ่งคนอีกจำนวนหนึ่งมาช่วยการจัดเตรียมห้องโถงสำหรับพิธีศพของท่านโหว” คำสั่งอันเฉียบขาดและเป็นขั้นเป็นตอนของนางทำให้เหยียนเซียวจ้องมองนางด้วยสายตาชื่นชมนางจึงได้หันมาเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามปั้นแต่งให้สั่นเครืออันเนื่องมาจากความสะเทือนใจ

“ข้ายังคงทำใจไม่ได้นัก ไม่อาจจะรับแขกได้ในยามนี้ขอท่านราชเลขาธิการได้โปรดเข้าใจข้าด้วย” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็พยักหน้า

“เช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อน อีกสักครู่จะส่งคนจากจวนข้ามาช่วยท่านจัดเตรียมพิธีศพ อย่า! ท่านอย่าได้ปฏิเสธข้าเลย จวนโหวแห่งนี้มีแค่เพียงสตรีและเด็กย่อมไม่อาจจะรับมือจากการสูญเสียอย่างกะทันหันเช่นนี้ได้ ขอให้ข้าได้เป็นคนช่วยเหลือท่านเถิดนะ” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้โม่ชิงเยว่ลอบสบถด่าเขาอยู่ในใจแล้วจึงได้เอ่ยปฏิเสธเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม

“ขอบคุณในน้ำใจที่ท่านมอบให้ แต่จวนนิ่งอันโหวแห่งนี้คือจวนแม่ทัพ สามีของข้าออกรบก็หมายความว่าขาข้างหนึ่งของเขายินดีที่จะก้าวเข้าสู่ประตูนรกแล้ว แม้ว่าข้าจะเสียใจแต่เรื่องงานศพของสามีไม่เกินกำลังของข้าหรอก” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เหยียนเซียวจ้องมองนางครู่หนึ่งแล้วจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“จริงสิ เหตุใดข้าจึงได้ลืมไปได้ว่าในยามที่แม่ทัพโม่สิ้น ท่านที่ในยามนั้นยังเป็นแค่เพียงเด็กสาวผู้หนึ่งยังสามารถจัดพิธีศพให้ท่านแม่ทัพได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ เขาจึงได้เอ่ยอธิบายออกมาตามตรง

“ข้าไปร่วมเคารพศพท่านแม่ทัพโม่ด้วย ท่านในยามนั้นทั้งที่อยู่ในช่วงที่เศร้าโศกเสียใจแต่กลับสามารถแบกรับภาระหนักในจวนสกุลโม่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง” คำพูดของเขาแม้ว่าจะแผ่วเบาแต่ก็เพียงพอที่โม่ชิงเยว่จะได้ยิน สายตาที่เขาใช้จ้องมองนางก็เต็มไปด้วยความรู้สึกทำให้โม่ชิงเยว่อดลอบสบถด่าเขาอยู่ในใจไม่ได้

ซ่งเหวินจิ้งลักลอบกลับเข้าเมืองหลวง นอกจากฝ่าบาทแล้วก็มีเพียงคนข้างพระวรกายของฝ่าบาทและองค์ชายรอง เหยียนเซียวเป็นราชเลขาธิการย่อมจะล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ซ่งเหวินจิ้งพึ่งจะถูกคนลอบสังหารส่วนเขาก็มาแสดงตนที่จวนนิ่งอันโหว แถมยังเสนอความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เมื่อครู่นี้ยังตั้งใจจะส่งคนของตนเองเข้ามาในจวนแห่งนี้อีกทั้งยังพูดจาที่แสดงออกถึงความรู้สึกอย่างไม่สมควร เหยียนเซียวผู้นี้ฉากหน้าก็แสดงออกถึงความเป็นสุภาพบุรุษอันน่าชื่นชมแต่ฉากหลังนอกจากจะลอบสังหารคนแล้วยังคิดจะมาทำตัวยุ่มย่ามกับภรรยาม่ายของผู้อื่นอีก การกระทำของเขาทำให้ภาพลักษณ์ของบุรุษผู้สูงส่งและสง่างามของเขาพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น

“คำชมของท่านข้าคงไม่อาจจะรับได้ ไม่มีผู้ใดอยากจะได้รับคำชมว่าจัดการงานศพได้ดีหรอก ข้าพึ่งจะได้รับรู้ว่าสามีสิ้นชีพแล้วจึงยังไม่มีกะจิตกะใจที่จะรับรองแขกขอท่านราชเลขาธิการได้โปรดเข้าใจข้าด้วย” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สีหน้าของเหยียนเซียวพลันแข็งค้าง เขาอยากจะแก้ตัวกับนางว่าเขาไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่เมื่อได้เห็นว่ายามนี้ในดวงตาของนางมีหยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่เขาจึงไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมาอีก

“หากคำพูดของข้ากระทบจิตใจของท่านข้าต้องขออภัยด้วย ถ้าเช่นนั้นวันนี้ข้าต้องขอตัวก่อนหากฮูหยินติดขัดในเรื่องใดอย่าได้ลืมนึกถึงข้าเล่า” เมื่อเอ่ยจบเขาก็เดินออกจากจวนนิ่งอันโหวไปทิ้งให้โม่ชิงเยว่ยืนมองตามเขาทางด้านหลังด้วยสายตาอันเย็นชา