บทที่ 42 ขอความเห็นใจ

โม่ชิงเยว่จ้องมองซ่งเหวินจิ้งด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อคิดทบทวนถึงสถานการณ์ในยามนี้แล้วนางจึงได้เอ่ยถามเขาออกมาตามตรง

“เพื่อตบตาฝ่าบาทหรือ” คำถามของนางทำให้เขาพยักหน้า

“องค์ชายรองคิดจะก่อการกบฏหรือ” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“อย่าได้ยัดเยียดโทษกบฏให้ข้ากับองค์ชายรองเช่นนี้สิ” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่นิ่วหน้า เขาจึงได้อธิบายให้นางฟังตามตรง

“ข้าต้องการแค่เพียงทำให้ฝ่าบาททรงชี้ปลายกระบี่ไปที่ผู้อื่นเพียงนั้น ดังนั้นข้าจึงมาบอกเจ้าก่อน วันพรุ่งนี้ข่าวการตายของข้าคงจะถูกกราบทูลต่อฝ่าบาท ฝ่าบาทก็คงไม่อาจจะประกาศออกมาได้ว่าข้าตายเพราะทำภารกิจในเมืองหลวงดังนั้นอีกไม่นานก็คงจะทรงมีราชโองการประกาศลงมาว่าข้าตายที่ชายแดน ถึงยามนั้นฐานะฮูหยินม่ายของจวนโหวก็คงจะต้องตกลงบนศีรษะของเจ้าแล้ว” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“ที่แท้ไม่ต้องหย่าก็สามารถตกพุ่มม่ายได้เช่นกัน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็รีบส่ายหน้าในทันที

“อย่าได้คิดเชียว ต่อให้ข้าเคยบอกกับเจ้าว่าจะเห็นดีเห็นงามกับเจ้าทุกอย่างขอแค่เพียงเจ้าไม่ไปจากข้า แต่การที่เจ้าคิดจะฆ่าข้าให้ตายข้าขอยืนกรานเลยว่าข้าไม่ยอมแน่ๆ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหลังจากนั้นนางก็ผายมือให้เขานั่งลงแล้วลงมือรินชาให้เขาด้วยตนเอง

“บอกกับข้ามาว่าท่านตั้งใจจะทำให้จวนสกุลใดกลายเป็นเป้าหมายลำดับต่อไปแทนจวนโหวของท่าน” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งยิ้มออกมา

“แน่นอนว่าข้าไม่ได้คิดจะใส่ความผู้ใด เมื่อครู่นี้ข้าเกือบจะตายจริงๆ” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางขยับกายหันแผ่นหลังของตนเองให้นางดู แผ่นหลังของเขามีรอยฟาดฟันอยู่กลางหลังรอยเสื้อที่ฉีกขาดและรอยบาดแผลที่เปิดอ้าอยู่ทำให้นางอดตื่นตกใจไม่ได้

“เหตุใดท่านจึงไม่ไปทำแผลก่อน” เมื่อนางเอ่ยถามเช่นนี้เขาก็ส่ายหน้า

“หากมาช้ากว่านี้เจ้าก็เข้านอนแล้ว ข้าไม่อยากจะกลายเป็นโจรเด็ดบุปผาในสายตาของเจ้าอีก” คำพูดของเขาทำให้นางคิดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนที่เคยมีด้วยกัน ยามนั้นนางไม่ได้คิดจะขัดขืนเขาเพราะคิดว่าเป็นเรื่องปกติระหว่างสามีภรรยาผู้ใดจะรู้สุดท้ายเขาจะบอกกับนางว่าเขาถูกวางยา...

“...เจ้าไม่คิดจะทำแผลให้ข้าหรือ” เมื่อเขาถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็จ้องมองเขาด้วยสายตาดุดันเขาจึงได้เอ่ยสารภาพออกมา

“ข้าอุตส่าห์เอาบาดแผลที่กลางหลังมาขอความเห็นใจจากเจ้า เจ้าไม่คิดจะสงสารแล้วยอมใจอ่อนกับข้าบ้างเลยหรือ” เขาเอ่ยถามนางพลางกะพริบตาด้วยท่วงท่าเดียวกับที่ซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ชอบทำกับนางทำให้นางอดขึงตาใส่เขาไม่ได้

“.. ข้าลืมไปว่าเจ้าไม่เหมือนผู้อื่น” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ยื่นมือไปกระตุกเสื้อทางด้านหลังจนฉีกขาดในทันที

“อุ๊บ!... เจ้าเบาๆ หน่อยสิ แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่ข้าแน่ใจว่ามันจะต้องไม่ใช่บาดแผลธรรมดาแน่” เขาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บ ซึ่งความเจ็บคราวนี้เขาไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเลยสักนิดเพราะว่าเดิมทีบาดแผลของเขาก็ปวดตุ๊บๆ มาตลอดอยู่แล้ว พอมีสิ่งใดมากระทบกับบาดแผลเข้าก็เลยทำให้ความเจ็บปวดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเป็นเท่าตัว

“หากไม่ฉีกเสื้อให้ขาดข้าจะทำแผลให้ท่านได้อย่างไร” นางเอ่ยพลางใช้ผงยาสำหรับบาดแผลสดโรยลงไปบนแผ่นหลังที่มีบาดแผลของเขา

“.. เจ้าคงไม่ได้เทยาพิษลงมาบนบาดแผลของข้าใช่ไหม” ความแสบร้อนที่แทรกซึมลงมาตามบาดแผลทำให้เขาต้องกัดฟันเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นพร่า

“บาดแผลของท่านถูกทิ้งไว้นานจนน่าจะกลายเป็นพิษคุกคามบาดแผลแล้ว ข้าก็เลยโรยผงยาเพื่อขจัดพิษบนบาดแผลให้” นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเหี้ยมเกรียมอยู่ไม่น้อยให้เขา อันที่จริงแล้วนางมียาผงโรยบาดแผลที่ไม่ทำให้แสบร้อนอยู่ในมือแต่เพราะอยากทำให้เขาได้ลิ้มรสถึงความเจ็บปวดเสียบ้างจึงได้ลงมือโรยผงยาที่ทำให้แสบร้อนลงไป

“บาดแผลที่บาดลึกเช่นนี้ ท่านยังกล้าปล่อยทิ้งเอาไว้เพื่อมาร้องขอความเห็นใจจากข้า เพราะฉะนั้นความเจ็บปวดจากบาดแผลเพียงเท่านี้ท่านก็ควรจะอดทนให้ได้สิ” คำพูดของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขอความเห็นใจ

“ข้าผิดไปแล้ว...” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนมากกว่าทุกครั้ง โม่ชิงเยว่จึงได้ลงมือทำบาดแผลให้เขาอย่างสุดฝีมือทำให้คนที่ได้รับบาดเจ็บในสนามรบจนชาชินอย่างซ่งเหวินจิ้งยังต้องหลั่งน้ำตาออกมา

‘ข้าน่าจะรู้ว่าไม่ควรจะเชื่อคำแนะนำของคนอย่างองค์ชายรอง เอาบาดแผลมาร้องขอความเห็นใจอันใด นี่คือการเอาบาดแผลมาให้นางย่ำยีเล่นชัดๆ’ ซ่งเหวินจิ้งคิดพลางขบฟันแน่นแล้วเหลือบสายตาขึ้นไปสังเกตสีหน้าของโม่ชิงเยว่ สายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจของนางช่างแตกต่างจากสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เขาคาดเอาไว้อย่างลิบลับ แต่ถึงกระนั้นการที่นางลงมือทำแผลให้เขาด้วยตนเองเช่นนี้ก็ยังดีกว่าการที่นางขับไล่เขากลับไปอย่างไม่คิดจะสนใจไยดี ซ่งเหวินจิ้งได้แต่คิดปลอบใจตนเองอยู่เช่นนี้จนสุดท้ายเขาทนรับความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ไหวสิ้นสติลงไปในที่สุด..

พอได้สติอีกครั้งเขาก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนอนอันอ่อนนุ่ม ผ้าม่านคลุมเตียงที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเขาคือผ้าม่านคลุมเตียงของโม่ชิงเยว่เขากะพริบตาอีกครั้งแล้วลองขยับกายดู ความเจ็บปวดที่ทำให้รวดร้าวไปถึงกระดูกทำให้เขาต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อระงับความเจ็บปวด ทำให้คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินมาเปิดผ้าม่านคลุมเตียงออกเพื่อจ้องมองเขา

“ท่านตื่นแล้วหรือ” นางเอ่ยถามเขาเสียงเบาพลางพลิกกายเขาแล้วเปิดผ้าพันแผลเพื่อดูบาดแผลทางด้านหลัง แม้ว่าจะห่างไกลจากความอ่อนโยนที่เขาอยากได้แต่ก็ลดความรุนแรงมากเมื่อคืนนี้เป็นอย่างมาก ซ่งเหวินจิ้งจึงได้แต่ลอบถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เมื่อคิดได้ว่ายามนี้เขาอยู่ที่ไหนร่างกายของเขาก็พลันตึงเครียดขึ้นมาในทันที

“เพราะเหตุใดเจ้าจึงได้พาข้ามานอนบนที่นอนของเจ้าเช่นนี้ หากผู้อื่นเห็นเข้าเจ้าจะแก้ตัวว่าอย่างไร” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“ท่านเป็นบุรุษยังต้องกลัวคำครหาด้วยหรือ” คำถามของนางทำให้เขาส่ายหน้า

“ข้าเป็นห่วงชื่อเสียงของเจ้าต่างหาก”

“ท่านวางใจเถิด ข้าไม่ชอบให้สาวใช้เข้ามาปรนนิบัติข้าในห้องอยู่แล้ว หากข้าไม่ได้เรียกก็ไม่มีผู้ใดเข้ามาหรอกเพราะฉะนั้นท่านสามารถนอนอยู่บนนั้นได้อย่างสบายใจ” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็ทอดถอนใจออกมา

“อีกสักครู่ข้าจะให้สาวใช้ยกอาหารเข้ามา ท่านก็ซ่อนตัวอยู่ในนี้ก่อนก็แล้วกัน” เมื่อนางเอ่ยจบก็ดึงผ้าม่านมาปิดเอาไว้ทิ้งให้ซ่งเหวินจิ้งนอนจ้องมองผ้าม่านด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ เมื่อคิดได้ว่าการที่เขาซ่อนตัวอยู่บนเตียงของสตรีเช่นนี้มันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังแอบทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมอยู่ จากเดิมทีที่ตั้งใจจะมาขอความเห็นใจแต่ยามนี้สิ่งที่เขากำลังรู้สึกอยู่ก็คือความสังเวชใจในตนเองเสียแล้ว...