บทที่ 47 ศัตรูตัวฉกาจ

“ท่านเข้ามาทำอะไรในห้องของท่านแม่ของข้า” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ วันนี้พึ่งจะมีคนมาบอกกับนางว่าบิดาของนางตาย ตกบ่ายท่านย่าผู้ไม่ชอบนางก็ตายตามไปด้วย จิตใจของนางจึงไม่ค่อยจะสงบเท่าใดนัก ทำให้นางรบเร้าให้ชุ่ยเหมยพานางและซ่งจื่อเยว่มาหาท่านแม่ของนาง แต่ยามนี้เมื่อนางได้พบว่าท่านแม่ของนางอยู่ร่วมห้องตามลำพังกับบุรุษอื่นความรู้สึกในใจของนางล้วนเต็มไปด้วยความอึดอัดและความไม่พอใจ

“ข้าได้รับบาดเจ็บ ฮูหยินเป็นคนที่มีความสามารถในการรักษาบาดแผล ข้าก็เลยมาหานางเพื่อให้นางทำแผลให้” คำตอบของเขาทำให้ซ่งจื่อเยว่เม้มปากแน่น

“ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบเสียหน่อยจึงจะเชื่อท่าน” คำพูดของนางทำให้ทั้งโม่ชิงเยว่และซ่งเหวินจิ้งต่างก็จ้องมองนางด้วยสายตาไม่เชื่อถือนางจึงได้กระแอมแล้วเอ่ยออกมา

“อีกหกเดือนข้างหน้าข้าก็จะสี่ขวบ ไม่ใช่เด็กที่อายุสามขวบแล้ว” ใบหน้าเล็กๆ ที่พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะเลียนแบบผู้ใหญ่ทำให้ทั้งโม่ชิงเยว่และซ่งเหวินจิ้งต่างก็จ้องมองนางด้วยความเอ็นดู

“เชื่อแม่เถอะ ใต้เท้าผู้นี้ถูกผู้อื่นลอบทำร้าย เขาไม่สามารถให้ผู้อื่นเห็นบาดแผลได้ก็เลยมีความจำเป็นที่จะต้องมาให้แม่ช่วยทำแผลให้ พวกเจ้าห้ามเอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใดนะ มันเป็นความลับที่มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่จะรับรู้ได้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เด็กๆ พยักหน้า

“แล้วพี่ชุ่ยเหมยรู้ได้ใช่ไหมเจ้าคะ” คำถามของซ่งจื่อเหยาทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“แน่นอนว่าแม่จะอธิบายให้นางเข้าใจเอง หลังจากนี้พวกเจ้าอย่าได้นำเรื่องนี้ไปพูดกันอีกก็พอ หากผู้อื่นได้ยินเข้าใต้เท้าผู้นี้จะต้องตายแน่ ๆ แม่เองก็อาจจะถูกผู้อื่นหาเรื่องจนตายเช่นเดียวกัน” โม่ชิงเยว่เอยพลางเดินไปจับจูงมือของลูกๆ ของนางแล้วพาไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่กลางห้อง

“ท่านย่าผู้นั้นของพวกข้าตายไปแล้วมิใช่หรือ คงจะไม่มีผู้ใดคิดหาเรื่องให้ท่านแม่ต้องตายอีกแล้ว” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันขมวดคิ้วแน่น ส่วนโม่ชิงเยว่แค่เพียงยิ้มออกมาแล้วเอ่ยวาจาเพื่อปลอบโยนบุตรชายและบุตรสาว

“ท่านย่าสิ้นแล้วก็จริง แต่ผู้คนภายนอกมีตั้งมากมายต่างคนก็ต่างหลากหลายความคิด ลูกจะแน่ใจได้อย่างไรว่าคนที่อยากจะมอบความตายให้แก่พวกเรามีแค่ท่านย่า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่ข่มกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ภายใน เขาสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าของตนเองอีกครั้งแล้วจึงค่อยๆ ขยับตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง ความเจ็บปวดที่แผนหลังทำให้ร่างกายของเขายังคงแข็งเกร็งอยู่แต่ก็ยังไม่เท่าความเจ็บปวดที่กระแทกเข้าสู่กลางใจของเขา

“พวกข้าเข้าใจแล้วท่านแม่วางใจเถิดพวกข้าจะไม่พูดถึงเรื่องในวันนี้อีกแล้ว” เมื่อซ่งจื่อเหยาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยื่นมือไปลูบศีรษะของเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความเอ็นดู

“ว่าแต่ใต้เท้าท่านนี้ไปพบกับคนไม่ดีเข้าหรือขอรับจึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้” คำถามของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งชะงักงันไปแล้วจึงได้ส่งมอบรอยยิ้มอันจืดเจื่อนมาให้บุตรชายของเขา

“ใช่แล้ว ข้าถูกคนไม่ดีทำร้ายมา” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ต่างก็จ้องมองเขาด้วยความเห็นใจ

“ท่านพ่อของพวกข้าก็ถูกคนไม่ดีทำร้ายเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะไม่เคยได้พบหน้าแต่พอรู้ว่าเขาตายไปแล้วข้าก็อดเสียใจไม่ได้” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

“ใช่! แม้ว่าเขาจะไม่เคยสนใจไยดีพวกเราแต่เขาก็คือท่านพ่อ ท่านแม่ข้ารู้สึกเสียใจเมื่อได้รู้ว่าเขาตายไปแล้วและข้าจะไม่มีโอกาสได้พบหน้าเขา การที่ข้าเสียใจเพราะเรื่องของเขาเช่นนี้ทำให้ข้าอดรู้สึกผิดต่อท่านแม่ไม่ได้จริงๆ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งอดเอ่ยถามเขาไม่ได้

“ทำไมจะต้องรู้สึกผิดต่อท่านแม่ของเจ้าด้วย”

“ก็หลายปีมานี้เขาทอดทิ้งท่านแม่ของข้าอย่างไม่ไยดี หากข้าใส่ใจเขาก็หมายความว่าข้าทรยศต่อท่านแม่ของข้าน่ะสิ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งนิ่งงันไป

“จื่อเหยา จื่อเยว่ พวกเจ้าไม่ผิดหรอกที่จะรู้สึกเสียใจให้กับการตายของท่านพ่อของพวกเจ้าหรอก เพียงแต่สิ่งที่แม่อยากจะบอกกับพวกเจ้าก็คือยังไม่พบศพก็ไม่ได้หมายความว่าท่านพ่อของพวกเจ้าตายไปแล้ว แม่จึงยังไม่อยากให้พวกเจ้าเศร้าเสียใจมากจนเกินไป” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เด็กทั้งสองต่างก็จ้องมองนางด้วยความไม่เข้าใจ

“ในโลงศพไม่ได้มีร่างของท่านพ่อของพวกเจ้า มีแค่เพียงเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เพียงเท่านั้นดังนั้นอย่าพึ่งมั่นใจว่าท่านพ่อของพวกเจ้าตายไปแล้ว” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง นางจึงช่วยดับความหวังของเขาด้วยคำพูดต่อมา

“แต่แน่นอนว่าต่อให้เขากลับมาพวกเราก็อาจจะไม่ได้อยู่ร่วมกันกับเขา ดังนั้นพวกเจ้าก็พยายามตัดอกตัดใจจากเขาเสียเถอะ”

“ท่านแม่หมายความว่าท่านพ่ออาจจะยังไม่ตายหรือเจ้าคะ” ซ่งจื่อเหยาถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี น้ำเสียงเช่นนี้ช่วยปลอบประโลมจิตใจของซ่งเหวินจิ้งได้ดียิ่งนัก

“เช่นนั้นใต้เท้าผู้นี้ก็น่าอนาถน่ะสิ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้จิตใจของซ่งเหวินจิ้งพลันถูกแขวนค้างกลางอากาศอีกครั้ง

“ทำไมหรือ” เขาถามออกมาด้วยจิตใจอันล่องลอยจ้องมองเด็กชายตรงหน้าด้วยสายตาอันว่างเปล่า

“ก็ท่านชอบท่านแม่ของข้าไม่ใช่หรือ หากท่านพ่อของข้ากลับมาท่านก็มีคู่แข่งตัวฉกาจน่ะสิ” คู่แข่งตัวฉกาจอย่างซ่งเหวินจิ้งพลันมีสีหน้างุนงงในทันที

“ซ่งจื่อเยว่ลูกพูดอะไรออกมา” โม่ชิงเยว่เอยถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเช่นเดียวกัน

“ก็ท่านอาจ้าวทั้งสองเคยบอกกับลูกว่าใต้เท้าของพวกเขาชอบท่านแม่ของข้า แต่ท่านแม่ชอบท่านพ่อมากนี่นา พี่ชุ่ยเหมยเคยบอกกับข้าว่าท่านแม่ชอบท่านพ่อมากถึงขนาดยอมให้คนรังแกเช่นนั้น หากท่านพ่อกลับมาแผนการคิดจะขอหย่าของท่านแม่จะต้องถูกยกเลิกแน่ๆ” คำพูดของเด็กชายตัวน้อยทำให้บนใบหน้าของโม่ชิงเยว่พลันแข็งค้างไปในทันที ส่วนซ่งเหวินจิ้งในยามนี้มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“นิ่งอันโหวเป็นศัตรูตัวฉกาจของข้าจริงๆ หรือ แล้วเจ้าเข้าใจคำว่าชื่นชอบระหว่างบุรุษและสตรีแล้วหรือ” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่หันไปส่งสายตาตักเตือนให้เขาในทันที

“ข้าไม่ใช่เด็กอมมือเสียหน่อย ทำไมจะไม่เข้าใจ” ซ่งจื่อเยว่เอยพลางซุกซ่อนหัวแม่มือที่เขาพึ่งจะกัดแทะไปก่อนหน้าที่จะมาที่เรือนของมารดาแล้วเอ่ยกับบุรุษตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอาเป็นว่าข้ารู้ว่าบุรุษชอบสตรีได้หลายคน แต่สตรีมักจะชื่นชอบบุรุษแค่เพียงคนเดียว ดังนั้นท่านแม่ของข้าชื่นชอบท่านพ่อของข้าแล้วท่านก็หมดสิทธิ์ ส่วนความรักของท่านแม่ของข้าพวกข้าจับจองกันไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้นหลังจากทำแผลเสร็จแล้วท่านก็จงรีบจากไปเสียเถอะ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของโม่ชิงเยว่อย่างเต็มที่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้าพลางเอ่ยชื่นชมออกมาด้วยความพึงพอใจ

“รู้จักหวงแหนแทนบิดาของเจ้าแล้วถือว่าใช้ได้” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ส่งสายตาตักเตือนไปให้เขาอีกครั้ง เขาจึงได้ขยับตัวลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับเด็กทั้งสองเสียงเบา

“ทำแผลเสร็จแล้ว ควรจะต้องไปได้แล้ว ขอบคุณนิ่งอันโหวฮูหยินที่ลงมือทำแผลให้ข้าด้วยตนเอง คุณหนูใหญ่ ซื่อจื่อน้อย ข้าคงต้องขอตัวก่อนเอาไว้พวกเราค่อยพบกันอีกในโอกาสหน้า” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยจบก็เดินออกไปทางประตูระเบียงที่เปิดเอาไว้แล้วเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็ว

“นั่นคือวิชาตัวเบาใช่ไหม ข้าอยากเรียนวิชาตัวเบาด้วย” ซ่งจื่อเยว่เอยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นโม่ชิงเยว่จึงได้ถามเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ท่านอาจ้าวทั้งสองคือผู้ใดกันหรือ”

“...” ซ่งจื่อเหยาจ้องมองน้องชายพลางแอบด่าเขาอยู่ในใจ ทั้งๆ ที่เคยกำชับเอาไว้แล้วว่าห้ามบอกเรื่องนี้ให้ท่านแม่รู้ แต่น้องชายของนางผู้นี้ก็ยังหลุดปากออกมาเสียได้

“ท่านอาจ้าวทั้งสอง เป็นองครักษ์ที่ใต้เท้าหน้ากากเหล็กส่งมาคอยติดตามอารักขาพวกเรา พวกเขากำชับให้พวกเราเก็บเป็นความลับ แต่ข้าไม่ชอบมีความลับต่อท่านแม่อีกทั้งใต้เท้าผู้นั้นก็รู้อยู่แล้ว ดังนั้นข้าเอ่ยถึงพวกเขาออกมาเช่นนี้คงจะไม่เป็นอะไรกระมัง” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยกับพี่สาวเพื่อต้องการจะแก้ต่างให้ตนเอง ส่วนโม่ชิงเยว่ได้แต่มองออกไปทางระเบียงและคิดในใจว่า

‘ซ่งเหวินจิ้งท่านส่งคนประเภทไหนมาคอยดูแลลูกๆ ของข้ากันแน่’