บทที่ 48 เจียงหลินซื่อ

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีศพไปแล้วโม่ชิงเยว่ก็ใช้ข้ออ้างว่าต้องไว้ทุกข์ให้สามีปฏิเสธเทียบเชิญและเทียบขอเข้าพบเกือบทั้งหมด อีกทั้งช่วงนี้ฝ่าบาททรงมีราชโองการลงอาญาขุนนางใหญ่หลายสกุล อัครเสนาบดีหยางถูกปลดออกจากตำแหน่งเสนาบดี จวนสกุลหยางถูกยึดทรัพย์ทั้งสกุลและถูกเนรเทศออกจากเมืองหลวง เจ้ากรมพิธีการสุ่ยถูกปลดออกจากตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการ จวนสกุลหยางถูกยึดทรัพย์ทั้งสกุลนาย ท่านผู้เฒ่า นายท่านสุ่ยและสุ่ยฮูหยินถูกขังที่กรมอาญา ฉินอ๋องและองค์ชายใหญ่ต่างก็ถูกกักขังอยู่ในคุกหลวง สิ่งที่ผู้คนต่างไม่เข้าใจก็คือความวุ่นวายในครั้งนี้สุ่ยฮองเฮาและองค์ชายรองกลับไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย ส่วนหยางเต๋อเฟยถูกปลดยศเป็นแค่เพียงกุ้ยเหรินถูกส่งเข้าสู่ตำหนักเย็น

“สถานการณ์ในเมืองหลวงเริ่มจะคลี่คลายแล้ว ชุ่ยหลันเจ้าจงไปบอกให้ผู้ดูแลร้านเตรียมตัวเปิดร้านได้เลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ชุ่ยหลันก็รับคำแล้วเดินจากไป เหลือแค่เพียงชุ่ยเหมยและหรงมามาที่ยังคงรอรับคำสั่งจากนาง

“หรงมามา ท่านเป็นคนกว้างขวางช่วยสืบเสาะหาอาจารย์ที่มากความรู้มาสั่งสอนและอบรมลูกๆ ของข้าด้วย ท่านอาจารย์คนก่อนที่ข้าเชื้อเชิญมาเขาขอลากลับบ้านเกิดที่ต่างเมืองแล้ว”

“ได้เจ้าค่ะ เรื่องคุณหนูและซื่อจื่อบ่าวจะคอยดูแลให้เองเจ้าค่ะ ขอฮูหยินอย่าได้กังวล” เมื่อหรงมามาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้าแล้วจึงได้หันไปสั่งงานกับชุ่ยเหมยต่อ

“เรื่องคนเข้าออกในจวนยังคงต้องรอบคอบและรัดกุม แม้ว่ายามนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงจะคลี่คลายแต่ข้าเชื่อว่าเป็นความสงบแค่ชั่วคราวเพียงเท่านั้น กองกำลังของฉินอ๋องไม่ใช่น้อยๆ เจ้านายของพวกเขาถูกขังอยู่ในเมืองหลวงเช่นนี้ข้ากังวลว่าพวกเขาจะใช้ข้ออ้างนี้โจมตีเมืองหลวงเข้าสักวัน กองกำลังของท่านโหวคือชิ้นปลามันหลายคนจับตามองข้ากังวลว่าจวนโหวของพวกเราอาจจะถูกดึงเข้าไปในการแก่งแย่งกองกำลังของท่านโหวด้วย ดังนั้นเจ้าจะต้องคอยจับตาดูผู้คนในจวนให้ดี” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้า

“ขอฮูหยินโปรดวางใจข้าไม่เคยหละหลวมเรื่องการดูแลจวนอยู่แล้วเจ้าค่ะ” แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้นแต่หัวใจของชุ่ยเหมยก็ยุบยิบขึ้นมาในทันที ด้วยนางยังรู้สึกติดค้างอยู่ในใจเรื่องที่ท่านโหวและคนของเขาสามารถลักลอบเข้ามาในจวนโดยที่นางไม่ระแคะระคายเลยสักนิด อีกทั้งยังปล่อยให้บุกเข้าไปในห้องนอนของเจ้านายโดยที่นางไม่รู้ ซึ่งจากท่าทีของเจ้านายของนางทำให้ชุ่ยเหมยคาดเดาได้ว่าเจ้านายของนางได้ให้การต้อนรับท่านโหวผู้บุกรุกเข้ามาในยามค่ำคืนตั้งหลายครั้งแล้ว

อันที่จริงแล้วชุ่ยเหมยอยากจะเอ่ยถามเจ้านายถึงเรื่องนี้ แต่เพราะรู้ดีว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านายอีกทั้งยังกังวลว่าจะมีคนรู้ว่าแท้จริงแล้วท่านโหวที่สมควรจะนอนอยู่ในโลงผู้นั้นยังไม่ตายจะต้องเกิดเรื่องใหญ่กับจวนโหวแห่งนี้อย่างแน่นอน นางจึงไม่กล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้ได้แต่แสร้งทำเป็นว่าการที่ท่านโหวลักลอบเข้าไปในเรือนนอนของเจ้านายคือเรื่องปกติที่ห้ามเอ่ยถึง

“เช่นนั้นก็ดี” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางก้มหน้าลงไปเขียนรายการสมุนไพรที่นางต้องการ และร่างแผนการเพื่อจะได้สามารถผลิตสินค้าได้เพียงพอที่จะนำไปวางขายในร้านเครื่องหอม

“ก่อนหน้านี้ที่จวนสกุลสุ่ยชนชั้นสูงในเมืองหลวงต่างก็รู้จักข้าแล้ว แถมยังได้รู้เรื่องเครื่องหอมที่ข้าปรุงด้วย ยามนี้จวนสกุลสุ่ยตกต่ำสาเหตุมาจากการวางแผนทำร้ายข้าดังนั้นข้าจึงกำลังเป็นที่เอ่ยถึง พวกเราถือโอกาสในช่วงนี้รีบเปิดร้านก็จะได้ทำให้คนพลอยพูดถึงร้านเครื่องหอมของข้าไปด้วย” โม่ชิงเยว่เอยพลางยิ้มออกมาแล้วจึงได้เอ่ยกับหรงมามาและชุ่ยเหมยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“หลังจากนี้ทุกคนอาจจะต้องเหนื่อยสักหน่อยนะ เพราะข้ายังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์จึงไม่อาจจะไปที่ร้านได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้”

“ฮูหยินโปรดวางใจ บ่าวและชุ่ยเหมยจะไปช่วยกันดูแลเรื่องร้านค้าแทนฮูหยินเองเจ้าค่ะ” เมื่อหรงมามาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้าแล้วจึงได้ส่งสัญญาณให้คนทั้งสองออกไปแล้วจึงได้ลงมือร่างรายการต่อ

“ฮูหยินเจ้าคะเจียงฮูหยินมาขอเข้าพบท่านเจ้าค่ะ” เมื่อสาวใช้เอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันเงยหน้าขึ้นมา

“เชิญเจียงฮูหยินไปที่โถงรับรองแขกชั้นในข้าจะไปพบเจียงฮูหยินที่นั่น”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้นั้นเอ่ยรับคำพลางย่อกายคารวะแล้วจึงได้เดินออกจากห้องไป โม่ชิงเยว่รีบกลับไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงได้เดินไปที่โถงรับแขกในเขตเรือนชั้นในพลางคาดเดาเอาว่าเจียงฮูหยินที่สาวใช้เอ่ยถึงน่าจะเป็นป้าสะใภ้ใหญ่ของนาง

“นิ่งอันโหวฮูหยิน” ซุนต้าเหนียงเอ่ยพลางขยับกายลุกขึ้นเมื่อเห็นนางเดินเข้าไปในโถงรับรอง

“ป้าสะใภ้ใหญ่” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางย่อกายจะคารวะทักทายแต่ซุนต้าเหนียงรีบเดินเข้ามาประคองนางเอาไว้แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม

“นิ่งอันโหวฮูหยิน ท่านอย่าได้คารวะข้าเลย วันนี้ที่ข้ามาหาท่านก็เพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องท่าน” คำพูดของซุนต้าเหนียงทำให้โม่ชิงเยว่พลันขมวดคิ้ว เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของซุนต้าเหนียงโม่ชิงเยว่จึงได้เอ่ยถามตามตรง

“เกิดเรื่องกับสกุลเจียงหรือเจ้าคะ” คำถามของนางทำให้ซุนต้าเหนียงส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง

“จะว่าไปก็ไม่ถือว่าเกิดเรื่องกับสกุลเจียงโดยตรงหรอก” เมื่อซุนต้าเหนียงเอ่ยเช่นนี้ก็ทำให้ความกังวลใจของโม่ชิงเยว่พลันลดลง นางค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกพลางช่วยประคองซุนต้าเหนียงไปนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วนางจึงไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ด้านข้าง เมื่อสาวใช้ยกน้ำชามาให้แล้วโม่ชิงเยว่จึงได้ส่งสัญญาณให้พวกนางออกไปให้หมด

“ดื่มชาก่อนเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซุนต้าเหนียงจึงได้ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มแล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เจียงหลินซื่อ บุตรชายคนโตของข้ายามนี้ถูกขังอยู่ที่กรมอาญา จวนไหวกั๋วกงกล่าวหาว่าเขาจงใจคดโกง ส่งผ้าปักด้อยคุณภาพไปที่จวนไหวกั๋วกงทำให้ไหวกั๋วกงฮูหยินไม่พอใจ จึงได้ส่งคนไปแจ้งกรมอาญาให้มาจับเขาไปสอบสวนแล้วหลังจากนั้นบุตรชายของข้าก็ถูกตัดสินโทษว่าคิดคดโกงขุนนางใหญ่ต้องโทษคุมขังนานถึงหกเดือนอีกทั้งยังต้องจ่ายเงินค่าปรับถึง 800 ตำลึง เรื่องเงินค่าปรับก็ช่างเถิดแต่เรื่องคุณชายใหญ่สกุลเจียงติดคุกเพราะคดโกง หากผู้อื่นเอาไปพูดจะต้องกระทบกับการค้าของสกุลแน่” คำพูดของซุนต้าเหนียงทำให้โม่ชิงเยว่พลันเอ่ยถามในทันที

“แล้วผ้าปักที่ส่งไปจวนไหวกั๋วกงเป็นผ้าปักที่ด้อยคุณภาพจริงหรือเจ้าคะ” คำถามของนางทำให้ซุนต้าเหนียงส่ายหน้าปฏิเสธในทันที

“สกุลเจียงเราตรวจสอบคุณภาพของผ้าปักอย่างเข้มงวด เนื้อผ้า เส้นไหมที่ใช้ปัก ลวดลาย ล้วนได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนที่จะนำมาวางขาย ยิ่งเป็นงานที่ต้องนำไปส่งจวนกั๋วกงก็ยิ่งไม่กล้าละเลยดังนั้นข้อกล่าวหาของจวนกั๋วกงข้ามั่นใจว่าเป็นการใส่ความอย่างแน่นอน” ซุนต้าเหนียงเอ่ยพลางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ

“ข้ารู้ว่าที่จวนโหวแห่งนี้พึ่งจะผ่านพ้นงานศพไปในใจย่อมไม่อยากจะรบกวน แต่เพราะสิ้นไร้หนทางจริงๆ ก็เลยจำต้องมาที่นี่” เมื่อซุนต้าเหนียงเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็นิ่วหน้าแล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

“ท่านป้าสะใภ้ไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการเรื่องญาติผู้พี่ให้ท่านเอง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซุนต้าเหนียงก็พลันจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

“ข้าจะไปพูดคุยเรื่องนี้กับฮูหยินจวนกั๋วกงด้วยตนเอง ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นความเข้าใจผิดกันเพียงเท่านั้น ท่านป้าสะใภ้ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ”

“ขอบคุณมาก ข้าไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี” เมื่อซุนต้าเหนียงเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมาทั้งที่ในใจอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่จวนไหวกั๋วกงหาเรื่องญาติผู้พี่เช่นนี้อาจจะเป็นเพราะท่านราชเลขาธิการเหยียนเซียวผู้เป็นซื่อจื่อของจวนกั๋วกงผู้นั้น ดังนั้นนางจึงไม่อาจจะรับคำขอบคุณจากป้าสะใภ้ของนางได้อย่างเต็มที่เท่าใดนัก

“ท่านป้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอกเจ้าค่ะ เรื่องช่วยญาติผู้พี่เป็นเรื่องที่ข้าสมควรจะต้องทำอยู่แล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เพียงแต่เพราะซุนต้าเหนียงกำลังดีใจที่บุตรชายมีหนทางรอดแล้วนางจึงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของโม่ชิงเยว่