บทที่ 54 สุ่ยอี้เหริน

แม้ว่าช่วงนี้จะไม่ได้ออกไปไหนแต่โม่ชิงเยว่ก็ยังติดตามความเคลื่อนไหวของผู้คนภายนอกอยู่เสมอ คำเตือนของซ่งเหวินจิ้งนางไม่กล้าละเลยแม้ว่าตัวนางจะมีวรยุทธ์ติดกายแต่นางก็ไม่กล้าทะนงตนคิดว่าตนเองมีดีกว่าผู้อื่นจนละเลยเรื่องความปลอดภัยของตนเองไป ส่วนซ่งเหวินจิ้งพอบาดแผลของเขาหายดีก็หายหน้าหายตาไปจากจวน ทิ้งไว้เพียงกองกำลังและผู้คุ้มกันของของเขาเอาไว้ให้นางใช้งานเพียงเท่านั้น ด้วยรู้ดีว่าเขามีภารกิจที่ต้องทำนางจึงไม่ได้คิดน้อยอกน้อยใจกับการที่อยู่ๆ เขาก็หายหน้าไปดังเช่นเมื่อก่อนอีกแล้ว

“ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนูสามสกุลสุ่ยมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันยิ้มออกมา

“มิใช่ว่านางต้องคอยปรนนิบัติองค์ฮองเฮาอยู่ในวังห้ามออกมาข้างนอกหรอกหรือ” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยส่ายหน้า

“บ่าวเองก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ บ่าวแค่ได้ยินมาว่าสาเหตุที่คุณหนูสามสกุลสุ่ยพ้นโทษเนรเทศก็เพราะสุ่ยฮองเฮาทรงทูลขอกับฝ่าบาท ส่วนเรื่องห้ามออกจากวังนั้นบ่าวเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ให้นางไปรอที่โถงรับแขกเถิด ข้าจะออกไปพบนางเสียหน่อย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็ออกไปเชิญให้สุ่ยอี้เหรินไปรอพบเจ้านายของตนที่โถงรับแขก ใช้เวลาเพียงครู่เดียวโม่ชิงเยว่ก็เดินไปที่โถงรับรองแขก

“คารวะนิ่งอันโหวฮูหยิน ต้องขออภัยด้วยที่ข้ามาโดยไม่ได้ส่งเทียบขอเข้าพบมาก่อน แต่เพราะข้ามีเวลาที่ได้ออกจากวังอย่างจำกัด ขอนิ่งอันโหวอย่าได้ถือสาที่ข้ามาขอเข้าพบโดยไม่ได้ทำตามธรรมเนียมเช่นนี้” เมื่อสุ่ยอี้เหรินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่จึงได้ส่ายหน้า

“ข้าย่อมจะไม่ถือสา เพียงแต่ว่าเพราะเหตุใดคุณหนูสามจึงได้มาหาข้าที่จวนเช่นนี้ได้”

“จุดประสงค์หลักที่ข้ามาก็เพื่อมาขอพบพี่หญิงรองของข้า ส่วนจุดประสงค์รองของข้าก็คืออยากจะมาขอขมาต่อท่านแทนผู้อาวุโสในสกุลของข้า” เมื่อสุ่ยอี้เหรินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่จึงได้ยิ้มออกมา

“ได้ยินมาว่าสุ่ยฮองเฮาทรงพยายามที่จะขอพระราชทานอภัยโทษให้แก่นายท่านผู้เฒ่า นายท่านสุ่ยและสุ่ยฮูหยิน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็พยักหน้า นางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยแล้วจึงได้เอ่ยออกมา

“สกุลสุ่ยของข้าหลังจากนี้คงไม่อาจจะหวนคืนกลับสู่ราชสำนักได้อีก ทั้งพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรองของข้าล้วนมีจุดจบที่ไม่ค่อยจะดีนัก ตัวข้าเองก็แค่รอวันที่องค์ฮองเฮาทรงหาคู่แต่งงานให้แล้วก็แต่งออกไปอย่างเงียบๆ แน่นอนว่าไม่อาจจะแต่งกับขุนนางหรือว่าสกุลใหญ่ในเมืองหลวงได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นก่อนที่ข้าจะต้องแต่งงานออกไปจากเมืองหลวงข้าจึงอยากจะมาขออำลาพี่หญิงรองของข้าเป็นครั้งสุดท้าย ขอนิ่งอันโหวฮูหยินได้โปรดเมตตาข้าด้วย” สุ่ยอี้เหรินเอ่ยพลางหลั่งน้ำตาออกมา

“เจ้าเคยร่วมกันวางแผนคิดจะวางยาทำลายข้า ยามนี้ยังกล้ามาขอความเมตตาจากข้าอีกหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็คุกเข่าลงตรงหน้านาง

“ข้าสำนึกผิดแล้ว ยามนี้สกุลของข้าตกต่ำองค์ฮองเฮาทรงรับข้าเข้าวังก็จริงแต่ก็ทรงรับข้าเข้าวังไปในฐานะที่เป็นหลานสาวจากสกุลเดิมของพระนางเพียงเท่านั้น บุรุษที่นายท่านผู้เฒ่าคิดทำให้แปดเปื้อนมลทินไปด้วยกันกับท่านก็คือองค์ชายรองดังนั้นชั่วชีวิตนี้ของข้าไม่มีทางที่จะลืมตาอ้าปากได้แล้ว” เมื่อสุ่ยอี้เหรินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันขมวดคิ้ว

“วางตนเองเสียสูงส่ง แต่คนในสกุลกลับสามารถละทิ้งได้แม้แต่คนสายเลือดเดียวกัน พวกเจ้าไม่คิดถึงองค์ฮองเฮาที่อยู่ในวังบ้างเลยหรือหากเกิดเรื่องกับองค์ชายรองแล้วองค์ฮองเฮาจะทรงเป็นเช่นไร ยังไม่นับว่าองค์ชายรองมีสายเลือดของสกุลสุ่ยอยู่ครึ่งหนึ่งหากเขาตกต่ำสกุลสุ่ยของพวกเจ้าจะไม่ตกต่ำไปด้วยหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็ส่ายหน้า

“หากข้าสามารถคว้าตำแหน่งพระชายาขององค์ชายใหญ่ได้ก็คุ้มค่าที่จะละทิ้งมิใช่หรือ” คำพูดของสุ่ยอี้เหรินทำให้โม่ชิงเยว่นิ่งงันไป สุ่ยอี้เหรินจึงได้เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ

“ยามนี้ถึงเวลาแล้วที่พระนางจะทรงทอดทิ้งข้าและสกุลบ้าง ท่านคิดว่าที่ทรงเสด็จไปคุกเข่าขออภัยโทษให้สกุลสุ่ยเป็นน้ำพระทัยแท้จริงของพระนางหรือ” เมื่อสุ่ยอี้เหรินเอ่ยออกมาเช่นนี้นางกำนัลอาวุโสที่ยืนทำสีหน้าเย็นชาอยู่ทางเบื้องหลังของนางก็กระแอมออกมา

“คุณหนูสามระวังคำพูดด้วย” เมื่อนางกำนัลอาวุโสเอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็เก็บงำคำพูดของตนเองในทันที นางโขกศีรษะที่พื้นติดๆ กันอยู่หลายครั้งจนโม่ชิงเยว่ทอดถอนใจออกมาแล้วเอ่ยกับชุ่ยเหมยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“เจ้าจงพาคุณหนูสามไปเยี่ยมเยียนสุ่ยอี๋เหนียง อ้อ นางกำนัลท่านนี้รบกวนท่านไปดูแลคุณหนูสามด้วย ช่วงนี้อี๋เหนียงในจวนโหวของข้าสภาพร่างกายและจิตใจไม่ค่อยจะดีนัก หากเกิดบ้าคลั่งทำร้ายคุณหนูสามขึ้นมาข้าเกรงว่าทั้งเจ้าและข้าคงจะแบกรับความผิดเอาไว้ไม่ไหว” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยอี้เหรินชะงักงันไปในทันที โม่ชิงเยว่จึงได้เอ่ยต่อด้วยสีหน้ารู้ทัน

“ชั่วชีวิตนี้ทั้งเจ้าและพี่สาวไม่อาจจะลืมตาอ้าปากได้แล้ว แต่อย่าได้คิดว่าจะสามารถลากข้าให้ไปลืมตาอ้าปากไม่ได้กับพวกเจ้าไปด้วยเชียว เจ้าจะตายที่ไหนก็ตามแต่ใจของเจ้าแต่อย่าได้มาตายที่จวนโหวในยามที่ข้าเป็นผู้ดูแลเช่นนี้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยอี้เหรินที่ลุกขึ้นมาภายใต้การประคองของชุ่ยเหมยหันมาจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับจนหนทาง

“ในเมื่อคาดเดาความคิดของข้าได้แล้วเหตุใดจึงได้พ่ายแพ้ให้พี่หญิงของข้าได้เล่า หรือว่าที่ผ่านมาเจ้าแสร้งออมมือให้พี่สาวของข้า” สุ่ยอี้เหรินเอ่ยถามออกมาด้วยนำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันโม่ชิงเยว่จึงได้ตอบกลับไปด้วยถ้อยคำเสียดสีเช่นเดียวกัน

“เรื่องนี้ต้องขอบคุณพี่สาวของเจ้านะ หากไม่ใช่เพราะพวกนางข้าก็คงจะไม่ได้ระมัดระวังทุกเรื่องได้ขนาดนี้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็เม้มริมฝีปากแน่น เดิมทีนางตั้งใจว่าจะมาที่นี่เพื่อปลดปล่อยพี่สาวด้วยความตาย อีกทั้งจะใช้การตายของตนเองทำให้จวนโหวแห่งนี้ตกอยู่ภายใต้คำครหา นางรู้ว่าการตายของนางและพี่สาวไม่มีค่าให้ผู้ใดสนใจแต่อย่างน้อยพวกนางทั้งสองก็เป็นคุณหนูสกุลใหญ่แม้ว่ายามนี้สกุลสุ่ยจะตกต่ำแล้วแต่ถึงอย่างไรก็เป็นสกุลเดิมของฮองเฮาอีกทั้งยังเคยมีเรื่องขัดแย้งกับฮูหยินของจวนนี้ นางจึงเชื่อว่าการตายของนางและพี่สาวน่าจะทำให้ชื่อเสียงของโม่ชิงเยว่ด่างพร้อยลงได้บ้าง

“เจ้าคิดว่าจะตายอย่างไร ด้วยยาพิษหรือว่าวิธีอื่น” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้นางกำนัลอาวุโสที่ติดตามมารีบเดินตรงไปค้นตัวของสุ่ยอี้เหรินในทันที

“อย่านะเจ้าอย่ายุ่งกับข้า” สุ่ยอี้เหรินเอ่ยพลางพยายามดิ้นหนีแต่นางกำนัลอีกสองสามคนมาช่วยกันจับยึดนางเอาไว้จนผลสุดท้ายนางกำนัลเหล่านั้นก็ค้นพบขวดยาที่สุ่ยอี้เหรินพกพามาด้วย เมื่อพบขวดยาแล้วนางกำนัลผู้นั้นก็สะบัดฝ่ามือตบเข้าไปที่ใบหน้าของสุ่ยอี้เหรินในทันที

“คุณหนูสามท่านกลับไปถึงวังเมื่อไหร่ เตรียมรอรับโทษจากองค์ฮองเฮาได้เลย” นางกำนัลอาวุโสเอ่ยกับสุ่ยอี้เหรินด้วยโทสะแล้วจึงได้หันมาคุกเข่าเอ่ยวาจาขออภัยต่อโม่ชิงเยว่

“ขอนิ่งอันโหวฮูหยินได้โปรดอภัย เป็นข้าที่ดูแลไม่ดีเองเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับองค์ฮองเฮาขอนิ่งอันโหวฮูหยินได้โปรดเข้าใจด้วย” เมื่อนางกำนัลอาวุโสเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หันไปส่งสัญญาณให้ชุ่ยหลันไปประคองนางกำนัลอาวุโสผู้นั้นแล้วจึงได้เอ่ยกับนางกำนัลผู้นั้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ

“ข้าเป็นคนมีเหตุผลท่านอย่าได้กังวลเลย อ้อ ยาขวดนั้นข้าขอได้ไหม อี๋เหนียงในจวนของข้าอยู่อย่างเงียบเหงามานานแล้วข้าคิดว่าควรจะส่งของต่างหน้าจากน้องสาวของนางไปให้นางเสียหน่อย”

“โม่ชิงเยว่! นี่เจ้า...” สุ่ยอี้เหรินเอ่ยพลางจ้องมองนางกำนัลผู้นั้นมอบยาขวดเล็กให้กับสาวใช้ของโม่ชิงเยว่ด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา

“เจ้าอยากจะนำยาขวดนั้นมามอบให้กับพี่สาวของเจ้ามิใช่หรือ ดังนั้นข้าก็เลยจะช่วยสงเคราะห์มอบยาขวดนั้นไปให้พี่สาวของเจ้าแทนเจ้าเอง ไม่ต้องห่วงนะแค่อนุคนหนึ่งในจวนตายไม่มีผู้ใดมาสนใจหรอกว่านางตายเพราะสาเหตุใด แต่แน่นอนว่าก่อนที่พี่สาวของเจ้าจะตายข้าจะให้คนบอกนางอย่างชัดเจนเลยว่ายาขวดนี้เป็นเจ้าที่ใจดีส่งไปให้นาง ส่วนนางจะเลือกดื่มหรือไม่ก็คงต้องแล้วแต่นาง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยอี้เหรินก็จ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาเกลียดชัง

“เป็นเจ้าแน่ๆ สาเหตุที่พี่หญิงใหญ่ของข้าต้องประสบกับเคราะห์ร้ายจะต้องเป็นเพราะเจ้าแน่ๆ” สุ่ยอี้เหรินเอ่ยพลางร้องไห้ออกมาแต่โม่ชิงเยว่กลับส่ายหน้า

“เหตุใดจึงได้เอาแต่โทษคนอื่น ทำไมไม่โทษตนเองกันบ้างหากพวกเจ้าไม่มาหาเรื่องข้าพวกเจ้าจะมีจุดจบเช่นนี้หรือ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางส่งสัญญาณให้ชุ่ยเหมยนำยาขวดนั้นไปที่หอบรรพชนที่กักขังสุ่ยอี้โหรวในยามนี้ ส่วนสุ่ยอี้เหรินถูกนางกำนัลควบคุมตัวกลับวังด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา สุ่ยอี้เหรินรู้ดีว่าการที่นางก่อเรื่องในจวนโหวครั้งนี้องค์ฮองเฮาคงจะต้องลงพระอาญานางด้วยโทษสถานหนักเป็นแน่ และนี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่นางจะได้ออกจากวังทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่