บทที่ 55 เป็นห่วง

สุ่ยอี้โหรวตายแล้วสาวใช้ของนางก็ตายด้วย โม่ชิงเยว่ให้คนนำศพพวกนางไปฝังเอาไว้ด้วยกันที่สุสานนอกเมือง การตายในครั้งนี้สุ่ยอี้โหรวเป็นคนเลือกเส้นทางของตนเองโม่ชิงเยว่ก็แค่ทำตามความประสงค์ของสุ่ยอี้เหรินเพียงเท่านั้น

ส่วนสุ่ยอี้เหรินไม่ต้องให้คนไปสืบข่าวก็สามารถคาดเดาได้ง่าย อีกไม่นานนางก็คงจะป่วยตายอยู่ในวัง เรื่องเช่นนี้หากเป็นเมื่อก่อนโม่ชิงเยว่คงจะไม่อาจจะคาดเดาได้ แต่เพราะได้รู้ได้เห็นและเคยผ่านประสบการณ์หลายอย่างในชีวิตทำให้โม่ชิงเยว่รู้แล้วว่าอย่าได้ไว้วางใจท่าทางสิ้นไร้ไม้ตอกของศัตรู

“ท่านแม่เหตุใดเขาจึงได้หายหน้าไป” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยถามโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเซื่องซึม แม้ว่าซ่งจื่อเหยาจะไม่ได้เอ่ยอย่างชัดเจนว่า “เขา” ที่นางเอ่ยถึงคือผู้ใด แต่โม่ชิงเยว่ก็สามารถคาดเดาได้ว่าเขาที่นางเอ่ยถึงก็คือซ่งเหวินจิ้ง

“เขายังมีหน้าที่ที่ต้องทำ เมื่อสะสางกิจธุระเสร็จเขาก็คงจะกลับมาเอง” โม่ชิงเยว่เอ่ยกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงปลอบโยน ช่วงนี้ลูกๆ ของนางสูงขึ้นเร็วมาก โม่ชิงเยว่จ้องมองความเจริญเติบโตของลูกๆ ด้วยความสุขใจ

“เขาจะกลับมาพร้อมกับบาดแผลอีกหรือเปล่า” คำถามของซ่งจื่อเยว่ทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“ข้อนี้แม่ก็ตอบไม่ได้ ทำไมหรือลูกเป็นห่วงเขาหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้ซ่งจื่อเยว่ก็ส่ายหน้า

“เปล่าเสียหน่อย ข้าจะไปเป็นห่วงเขาทำไมกัน” เมื่อเอ่ยจบเขาก็วิ่งตื๋อจากไปทำให้โม่ชิงเยว่ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทีของบุตรชาย แม้ว่าจะยังมีท่าทียอมรับไม่ได้ที่พ่อของพวกเขาคือองครักษ์หน้ากากเหล็กผู้นั้น แต่ยามนี้พอซ่งเหวินจิ้งหายหน้าไปก็มาถามไถ่ด้วยความสนใจแถมยังมีความใส่ใจปะปนมาด้วยไม่น้อยเลย

“ท่านแม่ข้าอยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง ได้ยินว่าร้านโม่เซียงของท่านได้รับความนิยมเป็นอย่างมากการค้าของท่านดีเช่นนี้ท่านไม่อยากจะออกไปดูด้วยตนเองบ้างหรือเจ้าคะ แม้แต่ตัวข้าเองก็ยังอยากจะไปเยี่ยมชมร้านค้าของท่านแม่เลย” คำพูดของซ่งจื่อเหยาทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“เอาไว้ให้เมืองหลวงปลอดภัยกว่านี้แล้วแม่จะพาพวกเจ้าออกไปเที่ยวเล่นนะ”

“เหตุใดเมืองหลวงจึงไม่ปลอดภัยเล่าเจ้าคะ” คำถามของซ่งจื่อเหยาทำให้โม่ชิงเยว่อมยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยตอบบุตรสาวอย่างใจเย็น

“เมืองหลวงแห่งนี้มีผู้คนมากมาย ทุกคนก็ต่างมีความคิดของตนเอง มีความปรารถนาของตนเอง สำหรับคนทั่วไปความปรารถนาน้อยนิดย่อมจะไม่กระทบต่อผู้อื่น แต่สำหรับคนที่เป็นใหญ่มีอำนาจและความสามารถที่ไม่ธรรมดา ความปรารถนาของพวกเขาย่อมจะมากกว่าคนทั่วไป เมื่อต่างคนก็ต่างอยากได้ต่างอยากครอบครองสิ่งเดียวกันการปะทะกันก็ย่อมจะเกิดขึ้น พอคนใหญ่คนโตทะเลาะกัน คนมั่วไปเฉกเช่นพวกเราก็พลอยได้รับผลกระทบไปด้วย” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งจื่อเหยาขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนักแต่พอได้ยินคำว่าทะเลาะกันนางก็พยักหน้าพลางเอ่ยออกมาอย่างเข้าอกเข้าใจ

“ที่แท้ข้างนอกวุ่นวายก็เพราะพวกผู้ใหญ่ทะเลาะกัน ท่านแม่กลัวว่าข้ากับน้องชายจะโดนลูกหลงก็เลยไม่พาออกจากจวนใช่ไหมเจ้าคะ” คำพูดของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“ใช่แล้ว เป็นเช่นที่เจ้าเอ่ยมานั่นแหละ แม่กลัวว่าพวกเจ้าจะพลอยโดนลูกหลงจากการทะเลาะเบาะแว้งของผู้อื่นจึงไม่กล้าพาพวกเจ้าออกนอกจวน”

“เช่นนั้นพวกข้ายังไม่ออกข้างนอกก็ได้เจ้าค่ะ รอให้พวกเขาคืนดีกันก่อนแล้วค่อยออกไปก็ได้เจ้าคะ” คำพูดของบุตรสาวทำให้โม่ชิงเยว่ได้แต่ทอดถอนใจออกมาด้วยรู้ดีว่าการแย่งชิงความเป็นใหญ่ที่อยู่ด้านนอกจะสงบลงได้ก็คือการที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เป็นผู้ชนะและอีกฝ่ายหนึ่งตกเป็นผู้แพ้ อีกทั้งการต่อสู้นี้นอกจากจะกินระยะเวลายาวนานแล้วยังมักจะเกิดการนองเลือดตามมาอีกด้วย

“แม่สัญญาว่าเมืองหลวงเข้าสู่ความสงบเมื่อไหร่จะพาพวกเจ้าออกไปเที่ยวอย่างแน่นอน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งจื่อเหยาก็พยักหน้า

“เช่นนั้นข้าไปหาน้องชายนะเจ้าคะ”

“เจ้าไปเถิด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งจื่อเหยาก็เดินไปหาซ่งจื่อเยว่ โม่ชิงเยว่จ้องมองเงาร่างที่คอยคุ้มกันลูกๆ ของนางอยู่ห่างๆ แล้วก็ทอดถอนใจออกมา จ้าวหรงกับจ้าวรุ่ยถือว่าเป็นผู้คุ้มกันที่มีฝีมือมากทีเดียว เพียงแต่ต้องคอยควบคุมคำพูดของพวกเขาให้มากหน่อยไม่เช่นนั้นลูกๆ ของนางคงจะได้มีความคิดที่สุดแสนจะแปลกประหลาดแบบพวกเขาแน่ๆ

“ชุ่ยเหมยตามไปดูพวกเขาหน่อย อย่าให้พวกเขายัดเยียดความคิดแปลกประหลาดให้ลูกๆ ของข้าเด็ดขาด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็รีบติดตามพวกเขาไปในทันที ทิ้งให้โม่ชิงเยว่นั่งตรวจบัญชีอยู่ในห้องบัญชีส่วนตัวเพียงลำพัง

กว่าจะตรวจบัญชีเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปจนดึก โม่ชิงเยว่บิดกายเพื่อคลายความเมื่อยล้าแล้วก็จ้องมองไปที่ระเบียงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรอคอย ช่วงหลายวันที่ผ่านมานางไม่เคยรู้ตัวเลยว่าทุกครั้งที่ได้อยู่คนเดียวนางมักจะหันไปจ้องมองบานประตูที่เชื่อมต่อกับระเบียงอยู่หลายครั้งเพื่อมองหาเงาร่างของคนผู้หนึ่ง พอมาวันนี้คำถามของลูกๆ ทำให้นางพึ่งจะคิดได้ว่าไม่ใช่แค่เพียงลูกๆ ของนาง แต่ตัวนางเองก็เริ่มจะรู้สึกเป็นห่วงเขาบ้างแล้ว แม้ว่ายามนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงจะยังดูปกติ แต่นางรู้ดีว่าเบื้องหลังความสงบเหล่านี้มีคลื่นใต้น้ำกำลังพยายามก่อตัวเพื่อกลายเป็นคลื่นยักษ์ถาโถมเพื่อดูดกลืนผู้คนอยู่

“เจ้ากำลังรอข้าอยู่หรือ” คำถามของคนที่กำลังเดินผ่านประตูระเบียงมาทำให้โม่ชิงเยว่พยายามปรับสีหน้าของตนเองในทันที เขาเดินตรงมาหานางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า กลิ่นคาวเลือดที่โชยมาจากร่างเขาทำให้โม่ชิงเยว่รีบเอ่ยถามเขาในทันที

“ได้รับบาดเจ็บกลับมาหรือ” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งขมวดคิ้วแล้วจึงได้ก้มลงไปมองตนเอง

“เลือดของผู้อื่นน่ะ ข้ารีบกลับมาก็เลยยังไม่ได้มีเวลาชำระร่างกายและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“สถานการณ์เป็นเช่นไรบ้าง กองกำลังของฉินอ๋องจะมาถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ยิ้มออกมาในทันที

“ข้าเด็ดหัวแม่ทัพผู้หนึ่งของฉินอ๋องได้ ยามนี้พวกเขาคงจะกำลังระส่ำระสายอยู่ ใช้แค่กองกำลังรักษาเมืองเข้าไปจัดการก็น่าจะกำราบพวกเขาได้” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ที่ข้ารีบมาหาเจ้าก็เพื่อจะบอกกับเจ้าว่าข้าปลอดภัยดี เรื่องที่ข้าไปทำถือว่าสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้าและเอ่ยกับเขาเสียงเบา

“เช่นนั้นก็ขอแสดงความยินดีกับท่านด้วย” คำพูดของนางทำให้บนใบหน้าของซ่งเหวินจิ้งมีรอยยิ้มในทันที

“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเมื่อครู่นี้กำลังรอข้าอยู่ใช่หรือไม่” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้าแล้วเอ่ยตอบเขาไปด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าน่ะหรือจะรอท่าน ที่ข้าจ้องมองประตูก็เพราะกำลังคิดว่าอากาศเริ่มเย็นแล้วประตูบานนั้นควรจะปิดตายดีหรือไม่ต่างหาก” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้าแล้วส่งเสียงตอบออกมาว่า “อ่อ” เพียงเท่านั้น