บทที่ 53 สายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก

ร้านโม่เซียงของนิ่งอันโหวฮูหยินได้รับความนิยมเป็นอย่างสูง เครื่องหอมในร้านไม่เพียงมีกลิ่นหอม แต่วัสดุสำหรับใส่เครื่องหอมล้วนงดงามและมีการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็นเตาเผาเครื่องหอม กล่องกำยาน กล่องไม้สำหรับเก็บเครื่องหอมรวมไปถึงถุงผ้าปักที่ใช้ใส่เครื่องหอมล้วนขายดีไม่แพ้เครื่องหอมในร้านเลย เมื่อการค้าดีการเงินก็ย่อมจะดีตามมา แม้ว่าช่วงนี้โม่ชิงเยว่จะไม่ได้ขาดแคลนเงินแล้ว แต่การมีเงินเพิ่มอีกทั้งยังมีช่องทางทำเงินอยู่ในมือย่อมจะทำให้คนสบายใจ

“ถึงแม้ว่ามีเงินเยอะมากจะเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ควรจะหักโหมจนเกินไปนะ” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยออกมาหลังจากที่นั่งมองโม่ชิงเยว่นั่งตรวจสอบบัญชี นางนั่งทำตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนยามนี้ดึกมากแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดพักทำให้เขาอดเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“เจ้าควรได้พักสักนิด” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้นางก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยกับเขาเสียงเบา

“อีกสักครู่ก็จะเสร็จแล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางลูบที่ต้นคอด้วยความเมื่อยล้า ซ่งเหวินจิ้งจึงได้ถือวิสาสะเดินไปทางด้านหลังของนางแล้วยื่นมือไปช่วยบีบนวดต้นคอและบ่าไหล่ให้นางอย่างเอาอกเอาใจ ซึ่งนางก็ไม่ได้ปฏิเสธความช่วยเหลือนี้ทำให้เขายืนบีบนวดให้นางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"เหตุใดเงินที่อยู่ในกล่องใบนั้นเจ้าจึงได้ทะนุถนอมเป็นพิเศษ" ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางชี้ไปที่กล่องใส่เครื่องประดับที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ท่านเห็นด้วยหรือ เงินสามก้วนที่อยู่ในนั้นคือเงินที่ท่านแม่เคยมอบให้ ข้าตัดใจใช้ไม่ลงแม้แต่ในยามที่ยากลำบากจนเกือบจะตายก็ยังไม่นำออกมาใช้เลย” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันชะงักไปครู่หนึ่งแล้วจึงได้ลงมือบีบนวดให้นางอย่างใส่ใจมากยิ่งขึ้น

“เจ้าก็เลยชอบเงินมากเป็นพิเศษ” คำพูดของเขาทำให้นางพยักหน้า

“เมื่อก่อนข้าไม่เคยรู้เลยว่าหากไม่มีเงินจะลำบาก เคยคิดว่าตนเองเป็นถึงลูกสาวของแม่ทัพ ต่อมาก็ได้แต่งกับท่านโหวอีกทั้งยังมีวรยุทธ์ติดกายไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องเงินทองเป็นของสำคัญ ไม่เคยรู้เลยว่าพอไม่มีเงินทองแล้วชีวิตจะยากลำบาก ขาดเงินก็ขาดอาหาร ขาดยาแม้กระทั่งการได้รับการรักษาที่ดี ยามนี้พอมีโอกาสมีช่องทางที่จะหาเงินได้ข้าก็จะต้องรีบคว้าเอาไว้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้มือที่กำลังบีบนวดนางอยู่หยุดการบีบนวดไปแล้วยื่นมาโอบกอดนางเอาไว้แทน

“ข้าขอโทษนะที่ดูแลเจ้าได้ไม่ดี” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอีกทั้งยังมีความสงสารปะปนมาด้วยทำโม่ชิงเยว่ละมือจากบัญชีแล้วตีมือที่กำลังโอบกอดนางจากทางด้านหลัง

“ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ” แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้นแต่พอเขาไม่ยอมเอามือออกนางก็ไม่ได้ต่อต้านเขาปล่อยให้เขาโอบกอดนางอยู่เช่นนั้น ดังนั้นตอนที่ซ่งจื่อเหยา ซ่งจื่อเยว่และชุ่ยเหมยเดินเข้าห้องมาจึงได้เห็นว่าซ่งเหวินจิ้งกำลังโน้มกายลงมาโอบกอดโม่ชิงเยว่ที่กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะบัญชีตัวใหญ่

“ท่านแม่!” เสียงของซ่งจื่อเหยาทำให้ทั้งโม่ชิงเยว่และซ่งเหวินจิ้งต่างก็เงยหน้าขึ้นมา ซ่งเหวินจิ้งคลายอ้อมกอดของตนเองออกแล้วส่งสายตาตำหนิไปที่จ้าวหรงกับจ้าวรุ่ยที่เดินติดตามเด็กๆ มาทางด้านหลัง ส่วนชุ่ยเหมยนั้นนางทำสีหน้ากระอักกระอ่วนใจแล้วจึงได้เอ่ยออกมาตามตรง

“คุณหนูและซื่อจื่อน้อยอยากจะมาหาฮูหยิน บ่าวคิดว่าที่นี่เป็นห้องบัญชีน่าจะพามาได้ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้ทั้งจ้าวหรงและจ้าวรุ่ยต่างก็พยักหน้าและทำสีหน้าให้เห็นว่าชุ่ยเหมยเอ่ยได้ถูกต้องแล้ว ซ่งเหวินจิ้งจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่นี้แล้วเอ่ยกับชุ่ยเหมยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ชุ่ยเหมยเจ้าออกไปก่อนเถิด พาเจ้าสองคนที่อยู่ข้างนอกนั่นไปด้วยข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับลูกๆ ของข้าหน่อย” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เด็กทั้งสองก็ต่างหันไปมองหน้ากัน ส่วนชุ่ยเหมยหันไปมองโม่ชิงเยว่เมื่อเห็นว่าโม่ชิงเยว่พยักหน้าให้นางก็รับคำแล้วถอยออกไปโดยไม่ลืมที่จะส่งสัญญาณให้จ้าวรุ่ยและจ้าวหรงติดตามนางไปด้วย

ภายนอกห้องไร้ผู้คนด้วยเรือนพักของโม่ชิงเยว่นั้นหากไม่ได้รับอนุญาตจะไม่มีสาวใช้ผู้ใดกล้าย่างเท้าเข้ามา มีแค่เพียงหรงมามา ชุ่ยหลันและชุ่ยเหมยเพียงเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้านอกออกในเรือนแห่งนี้ได้ ซึ่งในยามค่ำคืนพวกนางมักจะถูกโม่ชิงเยว่ไล่ให้แยกย้ายกันไปพักผ่อน มีแค่เพียงชุ่ยเหมยเพียงเท่านั้นที่มักจะออกมาเดินตรวจตราความเรียบร้อยเพื่อคอยอารักขาความปลอดภัยให้แก่เจ้านาย ส่วนภายในห้องยามนี้ฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนจ้องตากับบุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ

“ท่านพ่อของข้าตายไปแล้ว ท่านกำลังคิดจะมาแทนที่ท่านพ่อของข้าหรือ” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยถามบุรุษตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ใช่ถึงแม้ว่าท่านพ่อของข้าจะเป็นคนที่ไม่เอาไหนแต่เขาก็เป็นท่านโหวนะ แถมก่อนตายยังทิ้งตำแหน่งซื่อจื่อให้ข้าด้วย เพราะฉะนั้นท่านอย่าคิดว่าจะสามารถมาแทนที่ข้าได้” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยพลางยกมือขึ้นมากอดอกด้วยท่วงท่าที่คิดว่าน่าเกรงขามมากที่สุด ซึ่งในสายตาของซ่งเหวินจิ้งนั้นไม่ว่าบุตรสาวและบุตรชายจะทำอะไรก็ดูน่าเอ็นดูไปทั้งหมด แม้ว่าคำว่าไม่เอาไหนจะทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยจะชอบใจเท่าใดนัก แต่เมื่อคิดถึงความยากลำบากของสามแม่ลูกในยามที่เขาไม่อยู่เขาก็พยายามปลอบใจตนเองว่าอย่าได้ถือสา

“ทั้งที่หลายวันมานี้ข้าตามใจซื่อจื่อทุกอย่าง ทั้งทวนยาวด้ามนั้น ทั้งกระบี่ไม้เล่มใหม่ ยังไม่นับหุ่นไม้ที่วางเรียงรายอยู่จนเต็มห้องของซื่อจื่อข้าวของเหล่านั้นยังไม่สามารถซื้อใจซื่อจื่อได้อีกหรือ” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้ซ่งจื่อเหยายกมือขึ้นมาตีศีรษะของน้องชายอย่างเต็มแรงแล้วดุออกมาเสียงดัง

“เจ้าคนเห็นแก่ได้” แม้ว่าจะถูกพี่สาวลงมืออย่างรุนแรงแต่ซ่งจื่อเยว่กลับไม่โกรธพี่สาวเขาแค่เพียงลูบศีรษะบริเวณที่ถูกพี่สาวตีแล้วส่งสายตาตำหนิให้บุรุษตรงหน้าแทน

“เขาให้ข้าก็รับ ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไรเสียหน่อย” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งจื่อเหยาส่ายหน้าส่วนซ่งเหวินจิ้งได้แต่มองซ่งจื่อเหยาด้วยสายตารู้ทัน เขาและนางสบตากันครู่หนึ่งแล้วนางจึงได้หลบตาเขาด้วยความรู้สึกผิด ตุ๊กตาผ้าหลายตัวที่อยู่ในห้องนางล้วนเป็นของเขาดังนั้นหากจะพูดว่าน้องชายเห็นแก่ได้ ตัวนางเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ดังนั้นการที่ซ่งเหวินจิ้งไม่ได้เปิดเผยเรื่องตุ๊กตาผ้าก็ถือว่าให้หน้านางมากแล้วนางจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

“เอาล่ะพวกเรามาพูดเรื่องสำคัญกันดีกว่า” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางจ้องมองเด็กน้อยทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง

“พ่อที่ไม่เอาไหนของพวกเจ้าแท้จริงแล้วคือข้าเอง” คำพูดของเขาทำให้เด็กน้อยทั้งสองนิ่งงันไป ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองท่าทีของเด็กน้อยทั้งสองแล้วก็ทอดถอนใจออกมา พลางคิดในใจว่า ‘ข้าจะหวังอะไรจากพวกเขาได้ จะให้พวกเขาดีอกดีใจที่ได้รู้ว่าข้าเป็นพ่อของพวกเขาหรืออย่างไร’

“เรื่องนี้พวกเจ้าบอกกับผู้ใดไม่ได้เข้าใจหรือไม่ ว่าข้าที่เป็นท่านพ่อของพวกเจ้าแท้จริงแล้วยังไม่ตาย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็ต่างพยักหน้า สีหน้าที่เต็มไปด้วยความมึนงงและความสับสนของเด็กน้อยทั้งสองทำโม่ชิงเยว่ต้องเรียกพวกเข้าด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

“จื่อเหยา จื่อเยว่พวกเจ้ามาหาแม่” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็ต่างเดินตรงไปหานางในทันทีซึ่งนางก็ดึงเด็กน้องทั้งสองไปโอบกอดเอาไว้เพื่อปลอบประโลมแล้วจึงได้เอ่ยกับพวกเขาเสียงเบา

“ก่อนหน้านี้ที่แม่ไม่ได้บอกกับพวกเจ้าว่าเขาคือท่านพ่อของพวกเจ้าเป็นเพราะไม่สะดวกจะให้ผู้อื่นรู้ว่าเขากลับมาแล้ว ต่อมาสาเหตุที่ต้องประกาศว่าท่านพ่อของพวกเจ้าตายก็เพราะเขาถูกคนหมายปองชีวิต พวกเจ้าก็เคยเห็นแล้วว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและบาดแผลก็พึ่งจะดีขึ้นจึงยังไม่อาจจะให้ผู้อื่นรู้ได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเรื่องที่เขาคือท่านพ่อของพวกเจ้าจงอย่าให้ผู้อื่นล่วงรู้ ไม่ใช่แค่เพื่อความปลอดภัยของเขาแต่ยังเพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้าเองด้วย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กทั้งสองก็พยักหน้า

“ท่านแม่โปรดวางใจข้าจะไม่บอกกับผู้ใดแน่เจ้าค่ะว่าท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ท่านแม่วางใจได้ขอรับข้าก็จะไม่พูดเรื่องนี้กับผู้อื่นอย่างเด็ดขาด” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยออกมาด้วยเช่นกันทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมาในทันที

“เด็กดี แม่คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าเป็นเด็กรู้ความ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจแล้วโอบกอดมารดาของพวกเขาอย่างแนบแน่น ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองภาพตรงหน้าแล้วก็ทอดถอนใจออกมา แม้ว่าภายในใจเขาเองก็อยากจะโอบกอดลูกๆ เฉกเช่นเดียวกับที่โม่ชิงเยว่ทำ แต่เพราะที่ผ่านมาเขากับเด็กน้อยทั้งสองแทบจะไม่เคยได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงค่อยๆ ทำความใกล้ชิดสนิทสนมกับเด็กๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป แม้ว่าจะมีสายสัมพันธ์พ่อลูกกันแต่ในเมื่อไม่ได้เลี้ยงดูพวกเขามาจึงทำได้แค่เพียงค่อยๆ ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ใช้ระยะเวลาในการช่วยสร้างสายสัมพันธ์ฉันพ่อลูกเพียงเท่านั้น