บทที่ 6

ก่อนจะเริ่มงานอย่างเป็นทางการต้องมีการทดลองสอนก่อน จะได้รับการยืนยันก็ต่อเมื่อลูกค้าพึงพอใจกับการทดลองสอนเท่านั้น

หลินอินเดินตามฮั่วจิ่งเจ๋อเข้าไปในวิลล่าของตระกูลฮั่ว แม่บ้านรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นพวกเขามาก็รีบเปิดประตูห้องนั่งเล่นทันที “คุณผู้ชาย คุณหลิน”

เมื่อได้ยินเสียง ฮั่วเนี่ยนก็หันขวับ แล้วร้องเรียกอย่างดีใจ “พี่ กลับมาแล้วเหรอคะ!”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเดินไปที่ข้างพรมขนสัตว์ สีหน้าที่เคยเรียบเฉยอยู่เสมอเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง “เนี่ยนเนี่ยน พี่จ้างครูสอนพิเศษมาให้แล้ว ทักทายครูหลินสิ”

สายตาของเด็กหญิงตัวน้อยมองมา แฝงไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและสำรวจ

หลินอินเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเด็กหญิงตัวน้อย ในแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน น้ำเสียงก็นุ่มนวล “หนูน้อยสวัสดีจ้ะ ฉันชื่อหลินอิน ต่อไปเรียกฉันว่าครูหลินก็ได้นะ”

ฮั่วเนี่ยนไม่กลัวคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อย เธอหอมแก้มหลินอินอย่างกระตือรือร้น “พี่อิน หนูชื่อฮั่วเนี่ยน เรียกหนูว่าเนี่ยนเนี่ยนก็ได้ค่ะ!”

หลินอินถูกหอมก็งงไปเลย

แม่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะแล้วพูดว่า “ดูท่าทางคุณหนูจะชอบครูหลินมากเลยนะคะ”

หลินอินยิ้มเล็กน้อย รู้สึกเขินอายนิดหน่อย

ฮั่วจิ่งเจ๋อก็แปลกใจไม่น้อยเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ก็เคยจ้างครูสอนพิเศษมา แต่ฮั่วเนี่ยนไม่เคยกระตือรือร้นขนาดนี้ บางครั้งยังแกล้งคุณครูด้วยซ้ำ

ต่อจากนั้นก็เริ่มทดลองสอน หลินอินทำความเข้าใจความก้าวหน้าในการเรียนของฮั่วเนี่ยนคร่าว ๆ แล้วเลือกหัวข้อความรู้สองสามหัวข้อมาสอน

ในห้องนั่งเล่นมีมุมสำหรับเรียนหนังสือ มีทั้งปากกา หมึก และกระดานดำครบครัน

หลินอินไม่ได้พกหนังสือมาด้วยซ้ำ เธอหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเริ่มสอน ความคิดและตรรกะชัดเจน คำพูดก็เข้าใจง่าย หัวข้อที่ค่อนข้างซับซ้อนพอถูกเธออธิบายก็กลายเป็นเรื่องง่ายและชัดเจนในทันที แค่ฟังภาษามนุษย์เข้าใจก็สามารถเข้าใจได้แล้ว

ครูหลินกำลังเขียนกระดาน ส่วนฮั่วเนี่ยนก็นั่งฟังอย่างจริงจัง

ฮั่วจิ่งเจ๋อยืนมองอยู่ข้าง ๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำฉายแววพึงพอใจ... หลินอินคนนี้ มีความสามารถอยู่บ้างจริง ๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา การทดลองสอนก็สิ้นสุดลง หลินอินวางปากกาลงแล้วมองไปยังชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ข้าง ๆ

เมื่อสายตาสบกัน หัวใจของหลินอินก็เต้นเร็วขึ้นจังหวะหนึ่ง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ทนายฮั่วคะ คุณคิดว่าฉันสอนพอใช้ได้ไหมคะ?”

ทนายฮั่วพิงโซฟาเดี่ยว สีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้พูดอะไร หลินอินจึงอดที่จะกังวลขึ้นมาไม่ได้

จนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มใสเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้น “สอนได้ไม่เลว เป็นครูให้เนี่ยนเนี่ยนได้”

พอได้ยินเช่นนั้น หลินอินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หางตาและเรียวคิ้วเต็มไปด้วยความยินดี

งานพิเศษที่ได้ค่าตอบแทนสูงนี้ช่วยลดแรงกดดันทางการเงินของเธอในตอนนี้ได้อย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพแล้ว!

ฮั่วเนี่ยนกระโดดเข้ามา เงยหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักขึ้น เอ่ยเสียงหวาน “พี่อิน ต่อไปนี้พี่ก็เป็นครูของหนูแล้วนะคะ!”

“เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ครูหลินต้องกลับมหาวิทยาลัยแล้ว” ฮั่วจิ่งเจ๋อยิ้มจาง ๆ “ฉันไปส่งครูหลินเอง”

และแล้ว ฮั่วเนี่ยนก็ถูกแม่บ้านพาไปพักผ่อน ส่วนหลินอินก็เดินตามฮั่วจิ่งเจ๋อออกไป

เมื่อห่างจากทางออกประมาณห้าสิบเมตร หลินอินก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย “ทนายฮั่วคะ คุณกลับไปเถอะค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”

ชายหนุ่มหยุดยืน รูปร่างสูงสง่า ท่วงท่าดูสูงศักดิ์

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงสงบนิ่ง “จำหน้าที่ของตัวเองเอาไว้ อย่าให้ฉันมีโอกาสไล่เธอออก”

รอยยิ้มของหลินอินชะงักค้าง เมื่อเข้าใจความหมายของเขา ฮั่วจิ่งเจ๋อยังคงสงสัยว่าเธอมีเจตนาไม่ดี

“...”

หลินอินพูดไม่ออกเล็กน้อย ขี้ระแวงขนาดนี้จะเป็นทนายไปทำไม ไปเป็นฮ่องเต้เลยไม่ดีกว่าเหรอ

แน่นอนว่าคำพูดนี้เธอไม่กล้าพูดออกไป เพราะอย่างไรเสียตอนนี้เขาก็เป็นนายจ้างของเธอ

เธอฝืนยิ้มเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนน้อม “ขอให้ทนายฮั่ววางใจได้ค่ะ ฉันจะจดจำหน้าที่ของตัวเองไว้ให้ดี จะไม่มีวันทำให้คุณมีโอกาสไล่ฉันออกเด็ดขาด”

พูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินจากไปทันที

ฮั่วจิ่งเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในแววตามีรอยยิ้มที่ยากจะอ่านความหมายพาดผ่าน...

ปัญหาเรื่องเงินได้รับการแก้ไขชั่วคราว แต่คดีของพี่ชายยังคงไม่มีวี่แวว

ในแต่ละวันนอกจากเข้าเรียนและทำงานพิเศษแล้ว เวลาที่เหลือหลินอินก็ใช้ไปกับการครุ่นคิดหาหนทาง

เธอเชื่อมั่นว่าหลินเจ๋อจะไม่ลงมือทำร้ายคนเพียงเพราะถูกยั่วยุไม่กี่ประโยค หรือถึงขั้นใช้มีด จะต้องมีเรื่องราวเบื้องหลังซ่อนอยู่อย่างแน่นอน...

หลังจากคิดไปคิดมา หลินอินก็ตัดสินใจหาทางออกโดยเริ่มจากเพื่อนร่วมงานของพี่ชาย สถานที่เกิดเหตุคือในออฟฟิศของบริษัท เพื่อนร่วมงานเหล่านั้นต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน

วันนี้เมื่อจบการเรียน หลินอินก็ตรงไปยังคอนโดกวงหัว ซึ่งเป็นที่อยู่ของเพื่อนร่วมงานที่หลินเจ๋อเคยช่วยเหลือ

เธอเคาะประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่ง

เมื่อเห็นเธอ สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดจะปิดประตูตามจิตใต้สำนึก

หลินอินตาไว มือไว เบียดตัวเข้าไปข้างใน “พี่กวน พี่ต้องรู้อะไรบางอย่างใช่ไหมคะ? ตอนนั้นที่แม่ของพี่ป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาล ต้องการเงินผ่าตัด พี่ชายของฉันเอาเงินเก็บทั้งหมดให้พี่ยืมเพื่อช่วยในยามฉุกเฉิน เรื่องพวกนี้พี่ลืมไปแล้วเหรอ? พี่ทนเห็นพี่ชายฉันถูกใส่ร้ายจนต้องติดคุกหัวโตได้ลงคอเหรอคะ?”

สีหน้าของกวนโยวชิงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ในแววตาฉายแววสับสนลังเล

เขาจำบุญคุณของหลินเจ๋อเสมอ แต่คนที่จะเล่นงานหลินเจ๋อคือเฉียนเย่าจู่ เป็นทายาทของเฉียนซื่อกรุ๊ป เขายังหนุ่มยังแน่น จะเสียงานและอนาคตไปไม่ได้เด็ดขาด!

กวนโยวชิงมองหลินอิน แล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เธอเลิกพยายามเถอะ หลินเจ๋อที่ลงมือก่อนจริง ๆ”

“พี่ชายฉันไม่มีทางลงมือเพราะถูกยั่วยุไม่กี่ประโยคเด็ดขาด”

หลินอินมั่นใจมาก ฐานะทางบ้านของพวกเขาก็ธรรมดา ที่ไม่เคยคิดจะเริ่มหาเรื่องใครก่อน ก็เพราะกลัวจะสร้างความเดือดร้อนให้ครอบครัว อีกอย่างพี่ชายของเธอก็เป็นคนที้เป็นมิตรและสุขุมที่สุด

นอกจากจะตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต หรือไปแตะต้องเส้นตายของเขาเข้าอย่างจัง

กวนโยวชิงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ คำพูดที่อยากจะพูดออกมาก็กลืนกลับเข้าไป

“เฉียนเย่าจู่รังแกพี่ชายฉันมาตลอด พี่ชายฉันต้องป้องกันตัวถึงได้สู้กลับแน่ ๆ พี่กวนคะ” หลินอินคว้าแขนของกวนโยวชิงไว้ สายตาเต็มไปด้วยความวิงวอน “ฉันขอร้องละค่ะ ช่วยขึ้นศาลเป็นพยานให้พี่ชายฉันได้ไหมคะ?”

“เป็นไปไม่ได้ เธอรีบไปเถอะ”

กวนโยวชิงดึงแขนเธอแล้วลากออกไปข้างนอก หลินอินไม่ยอมไป เกาะประตูไว้แน่น “พี่ชายฉันดีกับพี่ขนาดนั้น แต่พี่กลับทำกับเขาแบบนี้ จิตสำนึกของพี่ถูกหมากินไปแล้วหรือไง?”

กวนโยวชิงอับอายโกรธจนหน้าแดง เขาผลักหลินอินอย่างแรง หลินอินล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง เข่าและฝ่ามือครูดกับพื้นปูนจนถลอก มีเลือดซึมออกมาไม่หยุด เจ็บจนเธอต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“ฉันขอเตือนเธอหน่อย เลิกยุ่งเรื่องพี่ชายเธอซะ ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็จะอยู่ไม่เป็นสุข!”

ประตูปิดลงเสียงดังปัง หลินอินอดทนต่อความเจ็บปวดแล้วพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น น้ำตาคลอเบ้า

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อบังคับให้น้ำตาไหลกลับเข้าไป กัดฟันแน่น แล้วค่อย ๆ ขยับเท้าเดินลงบันได

ข้างนอกเมฆดำทะมึน ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ปรานี

หลินอินเดินอยู่ท่ามกลางสายฝนเพียงลำพัง ตัวเปียกโชก ดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง

รถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว น้ำบนพื้นกระเด็นใส่ขาของเธอ

หลินอินไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว สภาพที่เหม่อลอยไร้วิญญาณของเธอราวกับซากศพเดินได้

ทันใดนั้นรถเก๋งสีดำก็ถอยกลับมา ประตูรถเปิดออก รองเท้าหนังมันวาวคู่หนึ่งก้าวลงมาบนพื้น

จากนั้นเสียงที่เย็นชาก็ดังแว่วเข้ามาในหู...

“หลินอิน”