ตอนที่ 12 ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน

ตอนที่ 12

ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน

แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านผืนกระจกใสเข้ามายังห้องทำงานของภาคินัย ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นกว่าทุกวัน ปลายฝันกำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจขณะที่กำลังอธิบายแนวคิดการออกแบบพื้นที่สีเขียวสำหรับโครงการใหม่ล่าสุด ดวงตาของเธอเป็นประกายทุกครั้งที่ได้พูดถึงสิ่งที่เธอรักและหลงใหล

ภาคินัยนั่งฟังเธออย่างเงียบๆ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของปลายฝันอย่างไม่ละสายตา เขาไม่ได้สนใจเพียงแค่เนื้อหาที่เธอนำเสนอ แต่เขากำลังมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ เห็นถึงความมุ่งมั่น ความจริงใจ และความสดใสที่เปล่งประกายออกมาจากตัวเธอ

“ดิฉันคิดว่าถ้าเราเพิ่มพื้นที่สำหรับกิจกรรมกลางแจ้งที่หลากหลายมากขึ้น จะทำให้โครงการนี้ดึงดูดกลุ่มลูกค้าได้กว้างขึ้นค่ะ” ปลายฝันอธิบายอย่างกระตือรือร้น พร้อมทั้งชี้ไปที่แบบร่างบนโต๊ะ “เช่น ลานโยคะกลางแจ้ง พื้นที่สำหรับจัดเวิร์คช็อปศิลปะธรรมชาติ หรือแม้แต่ลานจัดกิจกรรมสำหรับเด็กๆ ค่ะ”

ภาคินัยพยักหน้าช้าๆ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มบางๆ ที่แทบไม่มีใครได้เห็น “ความคิดดี”

คำชมสั้นๆ ของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มกว้างเผยบนใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว

“ขอบคุณค่ะคุณภีม”

“เธอมีพลังงานดีนะ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาฟังดูอบอุ่นกว่าปกติเล็กน้อย “ทำงานด้วยความสุขแบบนี้ดีแล้ว”

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกเขินเล็กน้อย เธอหลบสายตาเขาไปมองที่แบบร่างตรงหน้า แต่ในใจของเธอกลับเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม ความรู้สึกพิเศษที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ภายในใจของเธอทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา

ในขณะที่ปลายฝันกำลังจมอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ภาคินัยก็เช่นกัน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ นับตั้งแต่ปลายฝันก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา โลกที่เคยเรียบง่ายและเต็มไปด้วยกฎเกณฑ์ของเขาก็เริ่มมีสีสันและชีวิตชีวามากขึ้น เขาชอบมองรอยยิ้มของเธอ ชอบฟังเสียงหัวเราะของเธอ และชอบช่วงเวลาที่ได้ทำงานร่วมกับเธอ

ภาคินัยรู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อปลายฝันนั้นไม่ใช่แค่ความประทับใจในฐานะนักศึกษาฝึกงานที่มีความสามารถ แต่มันคือความรู้สึกพิเศษที่เริ่มก่อตัวเป็นความรัก เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แม้แต่กับทิชาคู่หมั้นของเขา ความสัมพันธ์ของเขากับทิชาเป็นเพียงการแต่งงานทางธุรกิจที่ถูกจัดแจงขึ้นมาเพื่อผลประโยชน์ของตระกูล ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย

แต่กับปลายฝัน เธอคือแสงสว่างที่เข้ามาในชีวิตที่มืดมิดของเขา เธอคือความสุขที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับ

การทำงานร่วมกันทำให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น บางครั้งการประชุมก็ยืดเยื้อจนเลยเวลาเลิกงาน ภาคินัยมักจะเสนอไปส่งปลายฝันที่บ้านเสมอ ด้วยเหตุผลเรื่องความปลอดภัย และปลายฝันก็ไม่เคยปฏิเสธ

ในรถยนต์คันหรูของภาคินัย บรรยากาศมักจะเต็มไปด้วยความเงียบงัน แต่เป็นความเงียบงันที่อบอุ่นและสบายใจ ปลายฝันจะเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันของเธอให้ภาคินัยฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน หรือเรื่องที่เธอเจอในแต่ละวัน ภาคินัยจะฟังเธออย่างตั้งใจ บางครั้งก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย หรือบางครั้งก็ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ ซึ่งทำให้ปลายฝันรู้สึกว่าเขาไม่ได้เป็นคนเย็นชาอย่างที่ใครๆ คิด

วันหนึ่ง ขณะที่ภาคินัยกำลังขับรถไปส่งปลายฝันที่บ้าน ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้การจราจรติดขัด รถติดยาวเหยียดบนถนน

“สงสัยรถจะติดอีกนานเลยนะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้น

ภาคินัยพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

ทั้งสองนั่งเงียบๆ ในรถ ปล่อยให้เสียงเม็ดฝนกระทบกระจกรถยนต์ดังอยู่เป็นจังหวะ ปลายฝันเหลือบมองไปที่ภาคินัย เขาดูนิ่งสงบ แม้สถานการณ์ภายนอกจะวุ่นวายก็ตาม แสงไฟจากรถยนต์ที่สวนกันไปมาสะท้อนเข้ามาในดวงตาของเขา ทำให้ดวงตาคมกริบคู่นั้นดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

“คุณภีมเคยมีความฝันในวัยเด็กบ้างไหมคะ” ปลายฝันตัดสินใจถามขึ้นอย่างกะทันหัน

ภาคินัยชะงักไปเล็กน้อย เขาหันมามองปลายฝัน ดวงตาของเขาทอประกายบางอย่างที่ปลายฝันไม่เข้าใจ

“ทำไมถึงถามแบบนั้น” ภาคินัยเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ก็เห็นคุณภีมดูเป็นคนจริงจังกับงานตลอดเวลา ปายเลยอยากรู้ว่าคุณภีมเคยมีมุมที่เป็นเด็กๆ บ้างหรือเปล่า” ปลายฝันตอบยิ้มๆ

ภาคินัยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ “ตอนเด็กๆ ผมอยากเป็นนักบิน”

คำตอบของภาคินัยทำให้ปลายฝันเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้

“จริงเหรอคะ! ปายไม่คิดเลยว่าคุณภีมจะมีความฝันแบบนี้”

ภาคินัยยิ้มบางๆ “แต่ก็เป็นได้แค่ความฝัน”

“ทำไมล่ะคะ”

“เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบมันค้ำคออยู่” ภาคินัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความรู้สึกบางอย่างที่ปลายฝันจับต้องได้

ปลายฝันรู้สึกสงสารภาคินัยเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเขาต้องแบกรับภาระและความรับผิดชอบมากมายในฐานะทายาทของตระกูลภาคินัย ชีวิตของเขาถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาไม่มีอิสระที่จะเลือกทำในสิ่งที่ต้องการได้

“แต่ปายว่าคุณภีมก็เป็นผู้บริหารที่ดีมากนะคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ “คุณภีมสร้างสิ่งดีๆ ให้กับสังคมได้ตั้งมากมาย”

ภาคินัยหันมายิ้มให้กับปลายฝัน รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ซึ่งทำให้หัวใจของปลายฝันเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ขอบคุณที่เข้าใจ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น

บทสนทนาในวันนั้นทำให้ความรู้สึกที่ปลายฝันมีต่อภาคินัยชัดเจนขึ้น เธอตระหนักว่าเธอไม่ได้แค่ประทับใจเขา แต่เธอรักเขา รักในความเป็นเขา รักในความมุ่งมั่น ความจริงใจ และความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ภายใต้บุคลิกที่เคร่งขรึมนั้น

ในทางกลับกัน ภาคินัยก็เช่นกัน เขารู้ดีว่าเขาตกหลุมรักปลายฝันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้อย่างมีความสุข เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและเป็นตัวเองได้มากที่สุด

แต่ถึงแม้ความรู้สึกของทั้งสองจะเริ่มชัดเจนขึ้น พวกเขาก็ยังคงเก็บงำความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในส่วนลึกของหัวใจ เพราะสถานะของภาคินัยที่ถูกผูกมัดด้วยพันธะการหมั้นหมายกับทิชา ทำให้พวกเขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกมาได้อย่างเปิดเผย

ในขณะที่ความรู้สึกพิเศษกำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ระหว่างภาคินัยและปลายฝัน ทิชาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวภาคินัย เธอเห็นเขายิ้มบ่อยขึ้น และดูมีความสุขมากขึ้น ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจและสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับปลายฝันมากยิ่งขึ้น

วันหนึ่ง ทิชาบังเอิญมาที่บริษัทเพื่อรอรับภาคินัยไปงานเลี้ยงธุรกิจ เธอเดินผ่านแผนกออกแบบและเห็นภาคินัยกำลังยืนพูดคุยกับปลายฝันอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของภาคินัยเผยรอยยิ้มบางๆ ในขณะที่เขากำลังมองไปที่ปลายฝัน และปลายฝันก็ยิ้มตอบเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

ภาพที่เห็นทำให้ทิชารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เธอรู้สึกถึงแรงหึงหวงที่พุ่งพล่านอยู่ในอก เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ และเดินเข้าไปหาทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยที่สุด

“ภีมคะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา “ทิชาว่าเราไปกันดีกว่าค่ะ ดึกมากแล้ว”

ภาคินัยหันมามองทิชาเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยทันที เขาพยักหน้าเล็กน้อย และกำลังจะเดินจากไปพร้อมกับทิชา

“คุณภีมคะ แบบร่างนี้...ปายจะเอาไปส่งที่ห้องคุณภีมพรุ่งนี้นะคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ภาคินัยหันกลับมามองปลายฝันอีกครั้ง ดวงตาของเขาทอประกายความห่วงใยเล็กน้อย “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปรับที่ห้องทำงานคุณเอง”

คำพูดของภาคินัยทำให้ทิชารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีหน้าบูดบึ้งทันที เธอจับแขนของภาคินัยให้แน่นขึ้น และส่งสายตาอาฆาตไปที่ปลายฝัน ราวกับต้องการจะบอกว่า “แกอย่ามาคิดอะไรกับภาคินัยของฉันนะ!”

ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น แต่เธอก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ และก้มหน้าลงมองแบบร่างตรงหน้า

ภาคินัยไม่ได้ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย และเดินจากไปพร้อมกับทิชา ปล่อยให้ปลายฝันยืนอยู่คนเดียวกับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเจ็บปวด สับสน และโกรธ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ปลายฝันก็เริ่มรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยมันเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรที่จะมีความรู้สึกพิเศษให้กับเขา เพราะเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว และเธอก็ไม่อยากที่จะเป็นต้นเหตุของปัญหาในความสัมพันธ์ของใคร

ในทางกลับกัน ภาคินัยก็เริ่มรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดระหว่างเขากับทิชา เขาไม่ชอบที่ทิชาคอยตามรังควานปลายฝัน และเขาก็ไม่ชอบที่เธอพยายามจะควบคุมทุกอย่างในชีวิตของเขา เขาเริ่มตระหนักว่าเขาไม่สามารถทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่เป็นความจริงนี้ได้อีกต่อไป

วันหนึ่ง ภาคินัยตัดสินใจที่จะพูดคุยกับทิชาอย่างจริงจังเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาชวนทิชามาพบกันที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งในตัวเมือง บรรยากาศในร้านดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัว

“ทิชา ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ทิชามองหน้าภาคินัยด้วยความสงสัย เธอยิ้มบางๆ ให้เขา “มีอะไรคะภีม”

“ผมคิดว่าเราควรจะยุติความสัมพันธ์ของเรา” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

คำพูดของภาคินัยเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของทิชา เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงในทันที

“ภีมคะ! คุณพูดอะไรน่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “คุณจะทำแบบนี้กับทิชาไม่ได้นะ”

“เราไม่ได้รักกันทิชา” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่หนักแน่น “ความสัมพันธ์ของเราเป็นเพียงแค่เรื่องของธุรกิจเท่านั้น”

“แต่ทิชาก็รักคุณนะคะภีม” ทิชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอพยายามจับมือของภาคินัย แต่เขากลับดึงมือออก

“ผมขอโทษทิชา” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมไม่สามารถฝืนความรู้สึกตัวเองได้อีกต่อไป”

คำพูดของภาคินัยทำให้ทิชารู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า เธอไม่เคยคิดว่าภาคินัยจะกล้าพูดแบบนี้กับเธอ

“เป็นเพราะยัยเด็กนั่นใช่ไหมคะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความริษยา “เป็นเพราะยัยเด็กฝึกงานนั่นใช่ไหมคะที่ทำให้คุณเปลี่ยนไป”

ภาคินัยเงียบไปเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบคำถามของทิชา แต่ความเงียบของเขาก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว

“ไม่! ทิชาไม่ยอมหรอกค่ะ!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด “ทิชาไม่ยอมให้ยัยเด็กนั่นมาแย่งคุณไปจากทิชาเด็ดขาด!”

ทิชาลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ และเดินออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ภาคินัยนั่งอยู่คนเดียวกับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโล่งใจ เสียใจ และหนักใจ

ภาคินัยรู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะนำมาซึ่งปัญหามากมาย แต่เขาก็ไม่สามารถฝืนความรู้สึกตัวเองได้อีกต่อไป เขาอยากมีชีวิตที่มีความสุข อยากอยู่กับคนที่เขารัก และเขาก็เชื่อว่าปลายฝันคือผู้หญิงคนนั้น

ในขณะที่ภาคินัยกำลังเผชิญหน้ากับการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต ปลายฝันก็ยังคงไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง และความรักที่ซ่อนอยู่กำลังจะถูกเปิดเผยออกมาในไม่ช้า พร้อมกับบททดสอบครั้งใหญ่ที่รอคอยพวกเขาอยู่ข้างหน้า