ตอนที่ 20 โอกาสที่เปิดใจ

ตอนที่ 20

โอกาสที่เปิดใจ

หลังจากที่ปลายฝันยอมให้โอกาสภาคินัยได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมด หัวใจที่เคยปิดตายของเธอก็เริ่มอ่อนลงเล็กน้อย ความเจ็บปวดจากความเข้าใจผิดไม่ได้จางหายไปโดยสิ้นเชิง แต่ความรู้สึกสับสนก็ลดลงไปมาก เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจของเขาในวันที่เขาเข้ามาง้อและสารภาพความรู้สึก

แต่ถึงแม้จะรับฟังคำอธิบายจากเขา เธอก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้อย่างระมัดระวัง เพราะบทเรียนที่เจ็บปวดทำให้เธอไม่อาจผลีผลามเปิดใจได้อย่างเต็มที่ เธอเลือกที่จะสังเกตการณ์การกระทำของภาคินัยอย่างเงียบๆ และยังคงทุ่มเทให้กับงานออกแบบโปรเจกต์ "The Zenith" อย่างเต็มที่

ภาคินัยเองก็เข้าใจดีว่าการสร้างความเชื่อใจขึ้นใหม่ต้องใช้เวลา เขาจึงพยายามหาโอกาสที่จะได้พูดคุยกับปลายฝันอย่างจริงจังอีกครั้ง โดยอาศัยเรื่องงานเป็นข้ออ้าง

ในเช้าวันหนึ่ง ภาคินัยเดินเข้ามายังแผนกออกแบบด้วยสีหน้าจริงจังกว่าปกติ เขามุ่งตรงไปที่โต๊ะของปลายฝัน ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับแบบร่าง

“คุณครับ” ภาคินัยเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองเขา หัวใจของเธอเต้นรัวเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเขาใกล้ๆ

“ค่ะคุณภีม มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปลายฝันถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่าง

“ผมอยากจะขอเวลาคุณปรึกษาเรื่องโปรเจกต์ The Zenith หน่อยครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมอยากให้คุณช่วยอธิบายรายละเอียดบางอย่างเพิ่มเติม”

ปลายฝันลังเลเล็กน้อย เธอมองไปที่คุณชลดาที่กำลังเดินผ่านไปมา เธอกลัวว่าการพูดคุยกับภาคินัยสองต่อสองจะทำให้เกิดข่าวลือที่ไม่ดีขึ้นอีก

“คือ...ปายว่าคุยกันตรงนี้ก็ได้นะคะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรครับ” ภาคินัยตอบอย่างนุ่มนวล “ผมคิดว่าคุยกันในห้องประชุมส่วนตัวน่าจะสะดวกกว่านะครับ จะได้ไม่มีใครรบกวน”

ปลายฝันถอนหายใจเล็กน้อย เธอนึกถึงคำพูดของน้ำหวานที่บอกให้เธอให้โอกาสเขา และเธอเองก็อยากจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดให้กระจ่างเช่นกัน

“ก็ได้ค่ะ” ปลายฝันตอบรับอย่างจำใจ

ภาคินัยยิ้มเล็กน้อย และเดินนำปลายฝันไปยังห้องประชุมเล็กที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาเปิดประตูให้เธอเข้าไปก่อน และปิดประตูลงอย่างช้าๆ

เมื่อเข้ามาในห้อง ปลายฝันก็เลือกที่จะนั่งห่างจากภาคินัยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ความรู้สึกประหม่าก็ยังคงเกาะกุมใจของเธอ

“คุณครับ” ภาคินัยเริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ผมอยากจะขอบคุณคุณมากนะครับสำหรับความพยายามในการออกแบบโครงการนี้ คุณทำได้ดีมากจริงๆ”

ปลายฝันพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะคุณภีม”

“ผมเห็นถึงความสามารถและความตั้งใจของคุณอย่างชัดเจนเลยนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “คุณมีความเป็นมืออาชีพมากจริงๆ”

คำชมของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงไม่กล้าที่จะมองหน้าเขาตรงๆ

“ผมอยากจะขอโทษคุณอีกครั้งนะครับ สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ผมรู้ว่าคุณคงเสียใจมาก และผมก็รู้สึกผิดมากที่ทำให้คุณต้องรู้สึกแบบนั้น”

ปลายฝันเงียบไป เธอรับฟังคำขอโทษของเขาอย่างตั้งใจ และเริ่มรู้สึกว่ากำแพงในใจของเธอกำลังพังทลายลงช้าๆ

“ผมรู้ว่าคำพูดของผมอาจจะไม่มีน้ำหนักมากพอ” ภาคินัยเอ่ยต่อ “แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมจริงจังกับคุณนะปลายฝัน ผมรักคุณจริงๆ”

ภาคินัยลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามกับปลายฝัน เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

“ผมรู้ว่าคุณคงยังไม่เชื่อผมในตอนนี้” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “แต่ผมอยากจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมรักคุณมากแค่ไหน และผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องคุณ”

น้ำตาของปลายฝันเริ่มไหลอาบแก้ม เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดกับเธอแบบนี้อีกครั้ง

“คุณภีมคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ปาย...ปายไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะ”

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “แค่ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณก็พอแล้ว”

ภาคินัยยื่นมือไปจับมือของปลายฝันเบาๆ มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับมือของเธอ

“ผมรักคุณนะปลายฝัน” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ได้โปรดเชื่อผมนะ”

ปลายฝันมองไปที่มือของภาคินัยที่จับมือของเธอไว้ และมองไปที่ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ และในที่สุด กำแพงที่เธอเคยสร้างไว้ในใจก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์

“ปาย...ปายจะลองเชื่อคุณนะคะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่หนักแน่น

คำตอบของปลายฝันทำให้ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

“ขอบคุณครับคุณปลายฝัน” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย”

ในขณะที่ภาคินัยและปลายฝันกำลังปรับความเข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง ทิชาที่ยังคงเก็บความแค้นไว้ในใจ ก็กำลังวางแผนการร้ายขั้นต่อไป เพื่อกำจัดปลายฝันออกจากชีวิตของภาคินัยอย่างถาวร

เธอรู้ดีว่าการจะเล่นงานภาคินัยโดยตรงนั้นเป็นเรื่องยาก เพราะเขามีทั้งอำนาจและอิทธิพล แต่กับปลายฝันที่เป็นเพียงเด็กฝึกงาน ไม่มีเส้นสายอะไร การเล่นงานเธอจะง่ายกว่ามาก

ทิชาโทรหาคุณหญิงรัญจวนมารดาของเธอ “คุณแม่คะ ทิชาคิดแผนการใหม่ได้แล้วค่ะ”

“แผนการอะไรอีก” คุณหญิงรัญจวนถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเล็กน้อย “หวังว่าจะไม่ทำให้เรื่องมันแย่ลงไปอีกนะ”

“ไม่แน่นอนค่ะคุณแม่” ทิชาตอบอย่างมั่นใจ “คราวนี้ทิชาจะทำให้ยัยเด็กนั่นหมดอนาคตในวงการออกแบบไปเลยค่ะ”

ทิชาเล่าแผนการร้ายของเธอให้มารดาฟัง คุณหญิงรัญจวนฟังอย่างตั้งใจ และในที่สุดก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ

“ดีมากทิชา” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้น “ลูกสาวแม่ต้องแบบนี้สิ”

ในขณะที่ทิชากำลังวางแผนการร้ายเพื่อทำลายปลายฝัน ธามก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณพ่อของภาคินัย ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา

“ธาม พ่อมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย” คุณพ่อของภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ครับคุณลุง มีอะไรครับ” ธามตอบ

“เรื่องภาคินัยกับทิชาน่ะ” คุณพ่อของภาคินัยเอ่ยขึ้น “พ่อรู้ว่าภาคินัยไม่ต้องการแต่งงานกับทิชาแล้ว แต่พ่อไม่รู้จะทำยังไงดีทิชาและคุณหญิงรัญจวนไม่ยอมง่ายๆ หรอก”

“ผมพอจะเดาได้ครับคุณลุง” ธามเอ่ยขึ้น “คุณลุงต้องการให้ผมช่วยอะไรครับ”

“พ่ออยากให้แกช่วยเป็นคนกลางหน่อยได้ไหม” คุณพ่อของภาคินัยเอ่ยขึ้น “ช่วยคุยกับทิชาและคุณหญิงรัญจวนให้ยอมจบเรื่องนี้ดีๆ”

“ผมจะลองดูครับคุณลุง” ธามตอบรับ “แต่ผมก็ไม่รับปากนะครับว่าจะสำเร็จ”

“แค่แกช่วยก็พอแล้ว” คุณพ่อของภาคินัยเอ่ยขึ้น “ขอบใจมากนะธาม”

หลังจากวางสาย ธามก็ถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้ดีว่าภารกิจนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาก็พร้อมที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเพื่อนสนิทของเขา

ในขณะเดียวกัน ปลายฝันที่กำลังอยู่ในห้องประชุมกับภาคินัย ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากที่ได้ปรับความเข้าใจกัน

“ปายขอถามอะไรคุณภีมหน่อยได้ไหมคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“ได้สิครับ” ภาคินัยตอบพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วเรื่องคุณทิชาล่ะคะ คุณจะทำยังไง” ปลายฝันถามด้วยความกังวล

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย “ผมกำลังจะจัดการเรื่องนี้ให้จบนะครับ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทิชามาสร้างปัญหาให้คุณอีกแล้ว”

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอเชื่อใจเขามากขึ้นแล้วในตอนนี้

“ปายเชื่อคุณค่ะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้น

ภาคินัยยิ้มให้ปลายฝัน “ขอบคุณมากนะครับที่เชื่อผม”

เขาจับมือของปลายฝันอีกครั้ง และบีบเบาๆ อย่างอบอุ่น เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าเขาจริงจังกับความรู้สึกของเธอมากแค่ไหน

หลังจากที่ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเสร็จเรียบร้อย ภาคินัยก็พาปลายฝันไปทานอาหารกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารใกล้บริษัท

ระหว่างมื้ออาหาร ทั้งคู่พูดคุยกันถึงเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ภาคินัยเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของเขาให้ปลายฝันฟัง ส่วนปลายฝันก็เล่าเรื่องความฝันและแรงบันดาลใจในการเป็นนักออกแบบให้กับเขาฟัง

การพูดคุยกันอย่างเปิดใจทำให้ทั้งคู่รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น และความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

ในขณะเดียวกัน ทิชาที่กำลังเตรียมแผนการร้ายเพื่อทำลายปลายฝัน ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ เธออยากจะเห็นปลายฝันตกต่ำโดยเร็วที่สุด

เธอโทรหาคุณหญิงรัญจวนอีกครั้ง “คุณแม่คะ ทิชาว่าเราไม่ควรรอช้าแล้วนะคะ ทิชาอยากจะจัดการยัยเด็กนั่นให้เร็วที่สุด”

“ใจเย็นๆ สิทิชา” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้น “เราต้องทำให้แน่ใจว่าแผนการของเราจะไม่มีข้อผิดพลาด”

“แต่ทิชาไม่อยากรอแล้วค่ะคุณแม่” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

“อดทนอีกนิดเดียวเท่านั้นแหละทิชา” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้น “อีกไม่นานยัยเด็กนั่นก็จะต้องเจอกับสิ่งที่เธอทำ”

ในขณะที่ทิชากำลังวางแผนการร้าย ภาคินัยและปลายฝันก็ยังคงใช้เวลาอยู่ด้วยกัน พวกเขาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บริษัท และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

ภาคินัยรู้สึกมีความสุขมากที่ได้อยู่กับปลายฝัน เขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขและสบายใจเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต

“คุณภีมคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ปายมีความสุขมากเลยค่ะที่ได้อยู่กับคุณ”

คำพูดของปลายฝันทำให้ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขากำมือของเธอเบาๆ และมองไปที่ดวงตาของเธอด้วยความรัก

“ผมก็มีความสุขมากเหมือนกันครับคุณปลายฝัน” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมจะทำให้คุณมีความสุขแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยครับ”

เรื่องราวความรักของพวกเขาที่เริ่มต้นจากความเข้าใจผิด กำลังจะก้าวไปสู่บทใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทุกรูปแบบเพื่อความรักของพวกเขา