ตอนที่ 29 กำลังใจจากน้ำหวาน

ตอนที่ 29 กำลังใจจากน้ำหวาน

หลังจากที่ปลายฝันบอกให้ภาคินัยให้เวลาเธอคิดทบทวนเรื่องความสัมพันธ์ เธอก็ยิ่งจมดิ่งลงสู่ความสับสนและความเจ็บปวด เธอยังคงหลีกเลี่ยงการเจอหน้าภาคินัยและไม่รับโทรศัพท์ของเขา ความรู้สึกผิดที่อาจเป็นมือที่สามและทำให้ใครบางคนต้องเจ็บปวดคอยตามหลอกหลอนเธอไม่ห่าง น้ำหวานที่เห็นเพื่อนสนิทกำลังอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ ก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก เธอรู้ดีว่าปลายฝันกำลังเผชิญหน้ากับความกดดันที่หนักหนาสาหัส

เช้าวันหนึ่ง น้ำหวานตัดสินใจที่จะเข้าไปหาปลายฝันที่โต๊ะทำงาน เมื่อเห็นปลายฝันนั่งก้มหน้าทำงานอย่างเงียบๆ และมีแววตาที่หม่นหมอง น้ำหวานก็เดินเข้าไปหาเธอช้าๆ

“ปลายฝัน” น้ำหวานเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองน้ำหวาน เธอเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเพื่อนสนิท

“แก” ปลายฝันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

น้ำหวานนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ปลายฝัน และวางมือบนไหล่เพื่อนเบาๆ “แกเป็นอะไรไปปลายฝัน แกดูไม่สบายเลยนะ”

ปลายฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแก”

“เรื่องคุณภีมใช่ไหม” น้ำหวานถามด้วยความเข้าใจ

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า “ฉันสับสนไปหมดเลยแก ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้”

“แกต้องเล่าให้ฉันฟังนะปลายฝัน” น้ำหวานปลอบใจ “ฉันจะอยู่ข้างๆ แกเสมอ”

ปลายฝันเริ่มเล่าเรื่องราวความรู้สึกทั้งหมดให้เพื่อนสนิทฟัง ตั้งแต่ความรักที่เธอมีต่อภาคินัย ความสับสนในความสัมพันธ์ที่ไม่มีทางออก และความรู้สึกผิดที่เธอกำลังทำร้ายทิชา

น้ำหวานรับฟังปลายฝันอย่างตั้งใจ เธอไม่พูดแทรก แต่คอยพยักหน้าเป็นระยะๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังเข้าใจ

“ฉันรักคุณภีมมากนะแก” ปลายฝันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นมือที่สาม ฉันไม่อยากทำร้ายใคร”

“ฉันเข้าใจแกนะปลายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “แต่แกก็ต้องเข้าใจว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เกิดจากความผิดของแกคนเดียวนะ”

“แต่ฉันเป็นคนเลือกที่จะรักเขา” ปลายฝันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “ฉันเป็นคนผิดเอง”

“แกไม่ได้ผิดเลยปลายฝัน” น้ำหวานปลอบใจ “แกเลือกที่จะรักคนที่แกรัก นั่นไม่ใช่ความผิด”

“แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดีล่ะแก” ปลายฝันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

น้ำหวานเงียบไปครู่หนึ่ง เธอกำลังคิดหาคำพูดที่จะปลอบใจเพื่อนสนิท

“แกต้องให้โอกาสคุณภีมได้พิสูจน์ตัวเองนะปลายฝัน” น้ำหวานแนะนำ “ฉันเชื่อว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้แน่นอน”

“แต่ฉันกลัวแก” ปลายฝันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า “ฉันกลัวว่าฉันจะต้องเจ็บปวดอีก”

“แกต้องเข้มแข็งไว้นะปลายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “ฉันจะอยู่ข้างๆ แกเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

คำพูดของน้ำหวานทำให้ปลายฝันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอซบหน้าลงบนไหล่ของเพื่อนสนิท และร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

น้ำหวานกอดปลายฝันไว้แน่น เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอกำลังต้องการกำลังใจมากแค่ไหน

หลังจากนั้น น้ำหวานก็ใช้เวลาอยู่กับปลายฝันมากขึ้น เธอพยายามชวนปลายฝันไปทานข้าว ดูหนัง หรือทำกิจกรรมต่างๆ เพื่อให้ปลายฝันคลายความเครียดลงบ้าง

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็ยังคงพยายามติดต่อปลายฝันอย่างสม่ำเสมอ แต่เธอก็ยังคงหลีกเลี่ยงเขาอยู่เสมอ ภาคินัยรู้สึกเจ็บปวดและเป็นห่วงปลายฝันอย่างมาก

เขาตัดสินใจที่จะไปหาปลายฝันที่บ้านอีกครั้ง เขาจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง และจะต้องทำให้เธอเชื่อใจเขาให้ได้

เมื่อมาถึงหน้าบ้านของปลายฝัน ภาคินัยก็ลงจากรถและเดินตรงไปยังประตูบ้าน เขาเคาะประตูเบาๆ

ปลายฝันเปิดประตูออกมา เธอเห็นภาคินัยยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาทันที

“คุณภีมคะ” ปลายฝันเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ปายครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณนะ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปลายฝันเงียบไป เธอหลีกเลี่ยงการสบตาเขา

“ผมรู้ว่าคุณคงยังโกรธผมอยู่” ภาคินัยกล่าวต่อ “แต่ผมอยากให้คุณเชื่อใจผมนะ ผมจะไม่ยอมแต่งงานกับทิชาเด็ดขาด”

ปลายฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ปายไม่รู้จะเชื่อคุณได้ยังไงค่ะคุณภีม ปายกลัวว่าปายจะต้องเจ็บปวดอีก”

“ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเจ็บปวดอีกแล้วนะครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ผมสัญญา”

“แต่คุณภีมก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วนะคะ” ปลายฝันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “ปายไม่อยากเป็นมือที่สามค่ะ”

“คุณไม่ใช่คนผิดนะครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมเป็นคนผิดเอง”

ภาคินัยยื่นมือไปจับมือของปลายฝันเบาๆ “ผมขอโอกาสอีกครั้งนะครับปาย ให้ผมได้พิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”

ปลายฝันเงียบไป เธอจ้องมองภาคินัยด้วยสายตาที่สับสน ความลังเลยังคงกัดกินหัวใจเธอ

“ปายขอเวลาคิดทบทวนอีกครั้งนะคะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้น “ปายต้องการเวลาจริงๆ ค่ะ”

ภาคินัยพยักหน้าช้าๆ “ได้ครับปาย ผมจะรอคุณนะครับ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม”

ปลายฝันดึงมือออกจากมือของภาคินัย และเดินจากไปทันที ปล่อยให้ภาคินัยยืนอยู่คนเดียวด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและสิ้นหวัง

ในขณะเดียวกัน ทิชาที่ยังคงดำเนินแผนการของเธอต่อไป ก็รู้สึกพึงพอใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเชื่อว่าการประกาศเรื่องงานแต่งงานจะทำให้ปลายฝันถอยห่างจากภาคินัยไปเอง

ทิชาเริ่มเดินสายออกงานสังคมต่างๆ กับคุณหญิงรัญจวน และคอยพูดถึงเรื่องงานแต่งงานของเธอกับภาคินัยอยู่เสมอ เพื่อตอกย้ำสถานะของตนเองต่อสาธารณชน

“คุณแม่คะ ทิชาว่าอีกไม่นานยัยเด็กนั่นก็คงจะถอดใจไปเองค่ะ” ทิชาพูดกับคุณหญิงรัญจวนด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

คุณหญิงรัญจวนยิ้มตอบ “ดีมากทิชา ลูกสาวแม่ต้องแบบนี้สิ”

ในขณะที่ทิชากำลังปั่นป่วนความรู้สึกของปลายฝัน ธามก็ยังคงทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้กับภาคินัยอย่างสม่ำเสมอ เขาพยายามหาทางออกให้กับภาคินัยอย่างเต็มที่

“แกจะทำยังไงต่อไปวะภีม” ธามถามภาคินัยด้วยความกังวล “ทิชาเขาคงไม่ยอมง่ายๆ แน่”

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันรู้ธาม แต่ฉันก็ต้องหาทางแก้ไขเรื่องนี้ให้ได้”

“แกจะบอกความจริงเรื่องการยกเลิกงานแต่งงานกับสื่อมวลชนเลยไหมวะ” ธามเสนอ

ภาคินัยส่ายหน้า “ยังไม่ถึงเวลาหรอกธาม ถ้าฉันทำแบบนั้นตอนนี้ มันจะยิ่งสร้างความเสียหายให้ทุกคนมากกว่าเดิม”

“แล้วแกจะรอให้ถึงเมื่อไหร่วะ” ธามถาม “งานแต่งงานก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ”

ภาคินัยเงียบไป เขาไม่รู้จะตอบอะไรดี เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก

ในขณะเดียวกัน ปลายฝันตัดสินใจที่จะหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับภาคินัย เธอเริ่มไปทำงานแต่เช้าและกลับบ้านดึกๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการเจอกันกับเขา เธอไม่รับโทรศัพท์ของเขา และพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องราวระหว่างพวกเขาทั้งสอง

ภาคินัยรู้สึกถึงความห่างเหินที่ปลายฝันกำลังสร้างขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดที่เห็นเธอหลีกเลี่ยงเขา

ในวันถัดมา น้ำหวานสังเกตเห็นว่าปลายฝันยังคงดูซึมเศร้า เธอจึงตัดสินใจชวนปลายฝันไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารโปรดของพวกเธอ

“แก ฉันว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีกว่านะ” น้ำหวานชวน

ปลายฝันยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่มีอารมณ์จะทานอะไรหรอกแก”

“ไม่ได้นะ” น้ำหวานพูด “แกต้องทานอะไรบ้างนะ ไม่กินข้าวแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน”

ในที่สุด ปลายฝันก็ยอมไปกับน้ำหวาน เมื่อไปถึงร้านอาหาร ทั้งสองคนก็เลือกโต๊ะมุมสงบ และเริ่มสั่งอาหาร

ระหว่างรออาหาร น้ำหวานก็เอ่ยขึ้น “ปลายฝัน แกไม่ต้องคิดมากเรื่องคุณภีมนะ ฉันเชื่อว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้แน่นอน”

ปลายฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะแก”

“แกต้องให้กำลังใจตัวเองนะปลายฝัน” น้ำหวานปลอบใจ “แกไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ”

“แต่ฉันรู้สึกผิดนะแก” ปลายฝันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “ฉันไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะฉัน”

“แกอย่าโทษตัวเองเลยปลายฝัน” น้ำหวานพูด “ความรักมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ไม่มีใครอยากให้ใครต้องเจ็บปวดหรอก”

ปลายฝันเงียบไป เธอรับฟังคำพูดของน้ำหวานอย่างตั้งใจ

“แกต้องเข้มแข็งไว้นะปลายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “ฉันจะอยู่ข้างๆ แกเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

คำพูดของน้ำหวานทำให้ปลายฝันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอมีเพื่อนที่ดีที่สุดคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ

หลังจากนั้น ปลายฝันก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง เธอเริ่มมีกำลังใจที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็ได้รับข่าวจากทนายความของเขาว่าการยกเลิกงานแต่งงานไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเกี่ยวข้องกับข้อตกลงทางธุรกิจของสองตระกูล ภาคินัยรู้สึกเครียดมาก แต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะหาทางออกให้ได้

เรื่องราวความรักที่ซับซ้อนของภาคินัยและปลายฝันกำลังจะถึงจุดแตกหัก และดูเหมือนว่าบทสรุปของเรื่องราวนี้ยังคงเป็นปริศนาที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้