ตอนที่ 42 ทิชากับความสับสน

ตอนที่ 42

ทิชากับความสับสน

หลังจากที่ภาคินัยและปลายฝันได้เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยความสุขเต็มเปี่ยม และธามกับน้ำหวานก็กำลังสานสัมพันธ์ไปในทิศทางที่ดี ทิชาซึ่งเคยเป็นตัวร้ายในเรื่องราวความรักของภาคินัย ก็กำลังเผชิญกับความสับสนครั้งใหญ่ในใจของเธอ เธอเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองถึงความรู้สึกที่มีต่อภาคินัย และความรู้สึกใหม่ที่ก่อตัวขึ้นกับธาม แม้ว่าเธอจะบอกกับธามไปแล้วว่ารู้สึกดี แต่ความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเธอกลับยังคงวกวนและไม่ชัดเจน

ทิชานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงานของเธอ ภาพของภาคินัยกับปลายฝันในชุดแต่งงานที่ดูมีความสุขเหลือเกินยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอเคยคิดว่านั่นคือความสุขที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด ความแค้นที่เคยสุมอกเริ่มจางหายไปทีละน้อย ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสับสนและผิดหวังในตัวเอง

“นี่ฉันต้องการอะไรกันแน่” ทิชาพึมพำกับตัวเอง

เธอเริ่มทบทวนความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยอีกครั้ง มันเป็นความรักจริงๆ หรือแค่ความหลงใหลในภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบที่เธอสร้างขึ้นมา? ความพยายามที่จะครอบครองเขาเป็นเพียงความต้องการที่จะเอาชนะเท่านั้นใช่ไหม? คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน

ในขณะเดียวกัน ภาพของธามก็ผุดขึ้นมาในความคิด ธาม ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอมา ไม่ว่าจะดีหรือร้าย เขามักจะพูดความจริงกับเธอเสมอ แม้ว่าบางครั้งมันจะทำให้เธอเจ็บปวดก็ตาม ความรู้สึกที่เธอมีต่อธามมันแตกต่างจากภาคินัยอย่างสิ้นเชิง มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น ปลอดภัย และเข้าใจ เธอเคยบอกธามว่าเธอรู้สึกดีกับเขา และเขาก็พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับเธอ แต่ตอนนี้เธอกลับสับสนว่าความรู้สึกนั้นมันคือความรักจริงๆ หรือเป็นแค่ความรู้สึกขอบคุณและความสบายใจที่ได้อยู่ใกล้เขา

คุณหญิงรัญจวนผู้เป็นมารดา สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของลูกสาว เธอเข้ามาหาทิชาในห้องทำงานด้วยความเป็นห่วง

“ทิชาลูก มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” คุณหญิงรัญจวนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ทิชาเงยหน้าขึ้นมองมารดา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน “แม่คะ ทิชาไม่รู้ว่าทิชารู้สึกยังไงกันแน่ค่ะ”

คุณหญิงรัญจวนนั่งลงข้างๆ ลูกสาวและลูบผมของเธอเบาๆ “เรื่องอะไรลูก เรื่องคุณภีมกับธามใช่ไหม”

ทิชาพยักหน้าช้าๆ “ทิชาเคยคิดว่าทิชารักคุณภีมมากที่สุด แต่ตอนนี้ทิชากลับไม่แน่ใจแล้วค่ะ” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วทิชาก็ไม่แน่ใจกับความรู้สึกที่มีต่อคุณธามด้วยค่ะ”

คุณหญิงรัญจวนถอนหายใจเล็กน้อย “แม่รู้ว่าลูกสับสนนะทิชา แต่ลูกต้องถามใจตัวเองให้ดีๆ นะ ว่าอะไรคือสิ่งที่ลูกต้องการจริงๆ”

“ทิชาไม่รู้ค่ะแม่” ทิชาตอบด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง “ทิชากลัวว่าทิชาจะตัดสินใจผิดอีก”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก” คุณหญิงรัญจวนปลอบใจ “บางทีการได้อยู่คนเดียวและทบทวนความรู้สึกของตัวเอง อาจจะช่วยให้ลูกเจอคำตอบก็ได้นะ”

คำพูดของคุณหญิงรัญจวนทำให้ทิชารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ว่าแม่ของเธอยังคงอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะทำผิดพลาดแค่ไหนก็ตาม

หลังจากได้พูดคุยกับคุณหญิงรัญจวน ทิชาตัดสินใจที่จะเว้นระยะห่างจากทั้งภาคินัยและธามชั่วคราว เธอต้องการเวลาที่จะอยู่กับตัวเอง เพื่อทบทวนความรู้สึกและค้นหาคำตอบที่แท้จริงในใจของเธอ

ทิชาโทรศัพท์หาธามเพื่อบอกความต้องการของเธอ

“คุณธามคะ ดิฉันอยากจะขอเวลาสักพักนะคะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลังเล “ดิฉันอยากจะทบทวนความรู้สึกของตัวเองค่ะ”

ธามเงียบไปเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจความต้องการของทิชาดี

“ผมเข้าใจครับคุณทิชา” ธามตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ผมจะรอคุณนะครับ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณเสมอ”

คำพูดของธามทำให้ทิชารู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้เขาต้องรอ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกซาบซึ้งใจในความเข้าใจและความใจดีของเขา

จากนั้น ทิชาก็ตัดสินใจที่จะเดินทางไปพักผ่อนที่ต่างจังหวัดคนเดียว เธอต้องการที่จะหลีกหนีจากความวุ่นวายและผู้คน เพื่อที่จะได้อยู่กับตัวเองอย่างแท้จริง

ทิชาเดินทางมาถึงรีสอร์ตเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เงียบสงบและอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ เธอใช้เวลาในแต่ละวันไปกับการเดินเล่นในสวน การนั่งอ่านหนังสือริมระเบียง และการทำสมาธิ เพื่อให้จิตใจสงบและปลอดโปร่ง

ในระหว่างที่เธออยู่คนเดียว ทิชาได้ทบทวนเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของเธออย่างละเอียด เธอพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยอย่างลึกซึ้ง และในที่สุดเธอก็ยอมรับความจริงว่าสิ่งที่เธอมีให้เขาไม่ใช่ความรักที่แท้จริง แต่เป็นเพียงความปรารถนาที่จะครอบครองและเอาชนะเท่านั้น ความรู้สึกที่เธอมีให้เขาเป็นเพียงความหลงใหลในภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบที่เธอมโนขึ้นมา ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเขา

เมื่อได้ยอมรับความจริงข้อนี้ ทิชาก็รู้สึกเหมือนก้อนหินที่ถ่วงอยู่ในใจของเธอกำลังถูกยกออกไป มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด แต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่นำไปสู่การเยียวยา

จากนั้น ทิชาก็หันมาพิจารณาถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อธาม เธอจำได้ถึงทุกครั้งที่ธามอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าเธอจะทำผิดพลาดแค่ไหน เขาก็ยังคงเป็นผู้ชายที่ใจดีและเข้าใจเธอเสมอ เขายอมรับในตัวตนที่แท้จริงของเธอ ทั้งด้านดีและด้านร้าย และไม่เคยตัดสินเธอเลย

ความรู้สึกที่เธอมีต่อธามมันแตกต่างจากภาคินัยอย่างสิ้นเชิง มันไม่ใช่ความหลงใหล ไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็นความรู้สึกที่อบอุ่น ปลอดภัย และมั่นคง มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เธอรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง

ในที่สุด ทิชาก็ได้คำตอบในใจของเธอแล้ว เธอไม่ได้รักภาคินัย และความรู้สึกที่เธอมีให้ธามต่างหากคือความรักที่แท้จริง มันไม่ใช่ความรักที่หวือหวา แต่เป็นความรักที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ จากความเข้าใจและความผูกพันที่ลึกซึ้ง

หลังจากที่ได้ค้นพบคำตอบในใจของตัวเองแล้ว ทิชาก็ตัดสินใจที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง และเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต

เธอโทรศัพท์หาธามอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้ลังเลหรือสับสนอีกต่อไปแล้ว

“คุณธามคะ ดิฉันกลับมาแล้วค่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“คุณสบายดีไหมครับคุณทิชา” ธามถามด้วยความเป็นห่วง

“สบายดีค่ะ” ทิชาตอบ “และดิฉันก็ได้คำตอบแล้วค่ะ”

ธามเงียบไปเล็กน้อย เขาเฝ้ารอฟังคำตอบของทิชาด้วยใจที่เต้นรัว

“ดิฉันรู้แล้วค่ะว่าดิฉันไม่ได้รักคุณภีม” ทิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “และดิฉันก็รู้แล้วว่าคนที่ดิฉันรักจริงๆ คือคุณธามค่ะ”

คำพูดของทิชาทำให้ธามถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขาไม่คิดว่าเขาจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากทิชา

“ผมดีใจมากเลยครับคุณทิชา” ธามเอ่ยขึ้น “ผมรักคุณนะ”

“ดิฉันก็รักคุณค่ะคุณธาม” ทิชาตอบ

จากนั้น ธามก็เดินทางไปรับทิชาที่รีสอร์ต ทั้งคู่ขับรถกลับกรุงเทพฯ ด้วยกัน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขและความเข้าใจ

เรื่องราวของทิชากำลังจะเริ่มต้นบทใหม่ เธอได้เรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีต และพร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้ากับธาม ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอ และเป็นคนที่ทำให้เธอได้ค้นพบความหมายที่แท้จริงของความรัก

แม้ว่าเส้นทางความรักของทิชาจะไม่ได้ราบรื่นเหมือนภาคินัยและปลายฝัน แต่การที่เธอได้เผชิญหน้ากับความสับสนในใจ และค้นพบความรักที่แท้จริง ก็ถือเป็นบทสรุปที่งดงามสำหรับเธอ