บทที่ 2 งานถนัดเลยล่ะ

“จดหมายลาออก!”

เธอตอบตามตรง เธอไม่เคยโกหกเขาเลย

เขาเคยบอกว่าเกลียดเวลาที่โดนโกหกมากที่สุด ต่อให้จะเป็นการโกหกเพราะหวังดีก็ตาม

สีหน้าของกู้เฉิงเหยียนเคร่งขรึมขึ้นหลายส่วน “ต่อไปไม่ต้องสนใจว่าเป็นจดหมายลาออกของใคร ให้ฝ่ายบุคคลจัดการก็พอ เธอไม่ควรไปทำเรื่องไร้สาระพวกนั้น ถ้าเธอว่างมากก็เอาเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนยายของเธอดีกว่านะ”

ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังสนั่น รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหร่านค่อยๆ จางหายไป “กู้เฉิงเหยียน นี่คือจดหมายลาออกของฉัน”

เวลาหกโมงเย็น

เจียงหร่านติดตามกู้เฉิงเหยียนไปที่บ้านตระกูลฉิน รถเพิ่งจอดไม่ทันไร ฉินเจิงก็อุ้มสุนัขสีขาววิ่งเข้ามาหาพวกเขา เธอมองกู้เฉิงเหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและเขินอาย เพียงแต่สุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอดูเหมือนจะไม่ชอบขี้หน้ากู้เฉิงเหยียนสักเท่าไหร่ มันเห่าใส่เขาไม่ยอมหยุด

“ถ้วยฟูอย่าดื้อสิ นี่คือพ่อของแกนะ” คำพูดของฉินเจิงทำเอามุมปากของเจียงหร่านกระตุก แอบเหล่ตามองกู้เฉิงเหยียนเงียบๆ

เขาไม่ชอบพวกสัตว์เลี้ยงหมาแมวทั้งหลาย เพราะว่าเขาแพ้ขนของพวกหมาแมว

แต่วินาทีถัดมา เขากลับยื่นมือออกไปเคาะหัวสุนัขตัวนั้นเบาๆ “ถ้วยฟูสินะ หลังจากนี้ไปถ้ายังเห่าใส่ฉันอีก ฉันจะให้แม่แกเอาไปปล่อยวัด”

เจียงหร่านยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น มองมือที่สัมผัสหัวสุนัขของเขา ภายในใจมีรสเฝื่อนเหมือนโดนราดด้วยน้ำมะนาว

ก่อนหน้านี้เธอเคยเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง แถมยังเลี้ยงไว้ในกรงตลอดเวลาด้วย แต่เพราะเขาแพ้ขนของมันก็เลยบอกให้เธอเอามันไปไว้ที่อื่น

แต่วันนี้เขากลับพูดคุยหยอกเล่นกับสุนัขของฉินเจิง แล้วยังจับตัวมันอีก

ที่แท้อาการแพ้ของเขาก็หายเป็นปลิดทิ้งได้ หากอีกฝ่ายเป็นคนที่ชอบ

“อาเหยียน พ่อแม่ฉันกำลังรอคุณอยู่ข้างในค่ะ”

ผู้หญิงตัวเล็กบอบบาง ใครบ้างจะไม่ชอบ?

เจียงหร่านที่เป็นผู้หญิง ตอนเห็นฉินเจิงยังอยากจะมองซ้ำเลย

ทั้งสองคนเดินกอดแขนกระหนุ่งกระหนิงเข้าไปด้านใน เจียงหร่านกับคนขับรถช่วยกันหิ้วของขวัญกล่องเล็กใหญ่ตามไปด้านหลัง

การนัดเจอกันในเวลาแบบนี้ คงหนีไม่พ้นเรื่องที่สองครอบครัวจะหารือกันเรื่องงานแต่ง เจียงหร่านนั่งถัดออกมาพร้อมสมุดปากกาในมือ จดบันทึกเนื้อหาลงสมุด

มีความเป็นมืออาชีพและทุ่มเทให้กับงานมาก

“ที่พวกเราพอจะนึกออกก็มีแค่นี้แหละ” ตอนที่พ่อของฉินเจิงพูดแบบนั้น เจียงหร่านก็จดบันทึกเนื้อหาจนเต็มสมุดแล้ว

แต่แม่ของฉินเจิงก็ยังไม่วายถามด้วยความกังวล “คุณเจียงจดเอาไว้หมดแล้วหรือยัง? ไม่มีอะไรตกหล่นนะ?”

“แม่คะ ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ แม่ไม่เคยได้ยินคนเขาพูดกันเหรอคะ เฉิงเหยียนได้มาง่าย แต่เจียงหร่านหายากมากน่ะ?” ฉินเจิงหันมองเจียงหร่าน “เพราะผู้ช่วยเจียงเก่งมากขนาดนี้แหละค่ะ ถึงได้อยู่ข้างกายเฉิงเหยียนมานานหลายปี”

ฉินเจิงพูดจบก็เขย่าแขนอ้อนกู้เฉิงเหยียน “ใช่ไหมคะ เฉิงเหยียน?”

“คุณลุงคุณป้าไม่ต้องกังวลนะครับ ผู้ช่วยเจียงทำงานรอบคอบมาก” กู้เฉิงเหยียนปรายตาไปทางเจียงหร่าน เหมือนเป็นการตักเตือนผ่านสายตาว่าอย่าได้ทำพลาดเป็นอันขาด

ก็อย่างที่ฉินเจิงพูดนั่นแหละ เธออยู่ข้างกายเขามานานหลายปี ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว เรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องใหญ่ล้วนมีเธอเป็นคนจัดการทั้งสิ้น และมันไม่เคยมีข้อผิดพลาด

คนอื่นมีสิทธิ์สงสัยในตัวเธอ แต่กู้เฉิงเหยียนไม่มีสิทธิ์

แล้วนี่ถึงขั้นตักเตือนกันเลยเหรอ?

หัวใจที่ปราศจากความอบอุ่นของเจียงหร่าน รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมากกว่าเดิม

“อาเหยียน ถึงตอนนั้นก็ให้ผู้ช่วยเจียงเป็นเพื่อนเจ้าสาวสิ” ฉินเจิงคิดอะไรออกก็พูดออกมาแบบนั้น เธอยิ้มหวานให้เจียงหร่าน “ผู้ช่วยเจียง คุณโอเคไหมคะ?”

เจียงหร่านนึกถึงกำหนดการของตัวเองในวันนั้น “ขอโทษนะคะ วันนั้นฉันไม่ว่างจริงๆ”

“อาเหยียนคะ” ฉินเจิงหันไปอ้อนกู้เฉิงเหยียน “วันงานคุณห้ามโยนงานอะไรให้ผู้ช่วยเจียงทำแล้วนะ ให้เธอแต่งชุดเพื่อนเจ้าสาวยืนอยู่ข้างๆ พวกเราเถอะค่ะ เป็นสักขีพยานในความสุขของพวกเราไงคะ”

ฆ่าคนให้ตายทั้งกายใจ งานถนัดของฉินเจิงเชียวล่ะ

เห็นท่าทางสดใสไร้พิษภัย ความจริงกลับถือมีดไล่ฟันเจียงหร่านที่เป็นศัตรูหัวใจโดยไม่มีใครรู้ตัว

ระหว่างทางกลับบ้าน เจียงหร่านนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา กู้เฉิงเหยียนนวดหว่างคิ้วด้วยท่าทางเหนื่อยล้า

รถขับกลับไปที่วิลล่าเฟิงหลิน เจียงหร่านคุยกับกู้เฉิงเหยียนด้วยความเคารพและเป็นทางการ “ประธานกู้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ฉันน่าจะแพ้ขนสุนัข เธอไปหายาทามาให้ฉันหน่อย” กู้เฉิงเหยียนพูดแบบนั้นขณะคลายเนกไทของตัวเอง บริเวณคอของเขามีจุดสีแดงๆ อยู่เต็มไปหมด