เปลี่ยนไป

หลังกลับมาจากภูเก็ต พระพายก็เริ่มมีความรู้สึกว่าแฟนหนุ่มของตัวเองนั้นเปลี่ยนไป ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ โทรไปก็บอกติดงานตลอด พักนี้เธอไม่ค่อยได้เจอกับชายหนุ่มเลย จนทำให้เธอเริ่มกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

ตูดดดด

“ทำไมพี่รันไม่รับสายนะ” พระพายโทรหาแฟนหนุ่มอยู่พักใหญ่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายเธอเลย

“คุณรันไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอครับ”  ดินแดนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นสายโทรเข้ามาหลายครั้งแต่เจ้านายของเขาก็ไม่รับปล่อยให้สายมันตัดไป

“วันนี้คุณแม่จะถึงสนามบินกี่โมง” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องโดยที่ยื่นมือไปคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงกับโต๊ะทำงาน

“เอ่ออ 4 โมงเย็นครับ”

“อืม”

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวก่อน ตอนนี้เรื่องนายพินิจจัดการไปถึงไหนแล้ว”

“ทุกอย่างของนายพินิจ ตอนนี้เป็นของคุณรันทุกอย่างแล้วครับ”

“อืม นายกลับไปทำงานได้แล้ว”

“ครับ” หลังจากดินแดนเดินออกไปแล้ว โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็มีสายเรียกเข้า เป็นสายที่เขาหลีกเลี่ยงไม่รับมาตั้งแต่กลับจากภูเก็ตแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดสักที

16.00 น สนามบินสุวรรณภูมิ มีชายหนุ่มรูปหล่อมายืนรอรับผู้โดยสารขาเข้าจากต่างประเทศ ทำให้บรรดาสาวๆ ต่างมองมาอย่างสนใจ

“คุณแม่” ชายหนุ่มเรียกคนที่พึ่งเดินออกมาพร้อมกับอ้าแขนรอรับ

“รัน” ผู้หญิงที่ชายหนุ่มเรียกว่าแม่เดินมาหาชายหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่เห็นลูกชายสุดหล่อมายืนรอรับที่สนามบินพร้อมกับสวมกอดทันทีด้วยความคิดถึง

ฟอดดด

“รันผอมไปหรือป่าวลูก” คุณหญิงนวลปรางทักลูกชายสุดที่รักหลังจากหอมแก้มไปด้วยความคิดถึง

“ผอมอะไรกันครับ ผมว่าเรากลับบ้านกันเถอะครับ คุณแม่เดินทางมาเหนื่อยๆ”

“สวัสดีครับคุณท่าน” ดินแดนยกมือไหว้ผู้มีพระคุณของตัวเองทันทีที่แม่ลูกทักทายกันเสร็จ

“สวัสดีจ๊ะ มาให้ป้ากอดหน่อย” หลังจากที่ทักทายกันเสร็จ ใช้เวลาไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงบ้านที่ชายหนุ่มนั้นเตรียมไว้ให้แม่ของเขาได้อยู่

“เป็นไงครับ บ้านพออยู่ได้ไหม” ชายหนุ่มถามคุณหญิงนวลปรางหลังจากที่ลงรถกันมาแล้ว

“อยู่ได้อะไรกัน หลังใหญ่เกินไปด้วยซ้ำ” คุณหญิงหันมาตอบลูกชายพรางคิดว่ามันใหญ่เกินไปด้วยซ้ำกับการอยู่คนเดียว แต่ถ้ามีลูกของชายหนุ่มมาวิ่งเล่นอยู่ด้วยก็คงดีเธอคงหายเหงา

“เอ่อ ว่าแต่ มาอยู่เมื่อไทยตั้งนานมีว่าที่ลูกสะใภ้ให้แม่หรือยัง แม่อยากเลี้ยงหลานแล้วนะ”

“ยังหรอกครับ ผมยังไม่ได้คิดเรื่องนั้น”  พูดจบก็หวนให้คิดถึงหญิงสาวที่เขาหลบหน้ามาสักพักหลังกลับมาจากภูเก็ต

“รันแม่ก็อายุเยอะแล้วนะ ก่อนตายแม่ก็อยากอุ้มหลาน” คุณหญิงนวลปรางหันมาตัดพ้อลูกชาย

“เอาไว้ผมเจอคนที่ใช่ ผมจะพามาให้แม่รู้จักนะครับ” ชายหนุ่มบอกปัดออกไปแล้วพาแม่ของเขาเดินเข้าบ้านไปแทน

“ก็เจอแล้วไม่ใช่เหรอครับ แต่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง” ดินแดนเปรยกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

ภายในห้องประชุมใหญ่ของโรงแรมทีพี แกรนด์ ตอนนี้ได้มีผู้ถือหุ้นทั้งหมดกำลังนั่งรวมตัวกันอยู่อย่างไม่ได้นัดหมาย โดยที่ทุกคนได้รับคำสั่งจากเจ้าของโรงแรมคนใหม่ให้มาประชุมด่วนวันนี้ รวมถึงนายพินิจด้วย

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับคุณพินิจ” ผู้ถือหุ้นรายหนึ่งเอ่ยถามนายพินิจที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ

“นั่นสิครับ เจ้าของโรงแรมคนใหม่คือยังไงครับ”

“ผม...เอ่อ” ยังไม่ทันที่นายพินิจจะเอ่ยตอบทุกคนในห้องประชุม ประตูบานใหญ่ก็เปิดเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มรูปหล่อ ท่าทางภูมิฐาน ซึ่งทุกคนต่างรู้จักเขาในนานเจ้าของโรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์

“สวัสดีครับ ผมภารัน พิมุกเดชา เจ้าของคนใหม่ของที่นี่ครับ” หลังจากที่ชายหนุ่มแนะนำตัวเสร็จก็เรียกเสียงฮือฮาจากคนในห้องประชุมทันที

“ไม่ต้องสงสัยนะครับ เพราะผมจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟังเอง” หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินมาที่หน้าห้องประชุมที่นายพินิจนั่งอยู่ พร้อมกับอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ทุกคนฟัง ซึ่งคนที่อึ้งที่สุดคงไม่พ้นนายพินิจ ที่ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นลูกชายของเพื่อนรักที่เขาโกงเอาโรงแรมนี้มาเป็นของตน จนต้องฆ่าตัวตายไปเมื่อหลายปีก่อน

“รัน นี่มันเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่านี่มันคือแผนการที่รันเตรียมมาเพื่อแก้แค้นลุง” นายพินิจเอ่ยออกมาด้วยอาการช็อก

“ใช่ทั้งหมดมันเป็นแผนของผมเอง และตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณมันตกเป็นของผมหมดแล้ว ตอนนี้คุณไม่เหลืออะไรสักอย่าง” ชายหนุ่มเอ่อออกมาอย่างเย้ยหยันคนตรงหน้า

“ทำไมรันทำกับลุงแบบนี้”

“หึ ลุงอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่เคยนับแกเป็นลุงตั้งแต่แกโกงพ่อฉัน จนครอบครัวฉันพังพินาศแล้ว และวันนี้ฉันจะทำให้แกไม่เหลืออะไรเลย อย่างที่ฉันกับแม่เคยเจอ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปทันที ไม่ทันได้เห็นนายพินิจช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนล้มไปทำให้ห้องประชุมเกิดความโกลาหลขึ้น

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณพิตะวัน ไกรสรนาทไหมค่ะ”

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าโทรมาจากที่ไหนค่ะ”

“ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาล...ตอนนี้คุณพ่อของคุณช็อกหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาล อยากให้คุณมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ”

“คุณพ่อ” หลังจากวางสายหญิงสาวก็รีบเดินทางไปโรงพยาบาลทันที โดยที่ระหว่างทางนั้นหญิงสาวก็ได้ร้องไห้ไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลที่พ่อเธอรักาตัวอยู่

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพ่อของฉันอยู่ที่ไหนค่ะ”

“ไม่ทราบว่าคนไข้ชื่ออะไรค่ะ”

“นายพินิจ ไกรสรนาทค่ะ”

“ตอนนี้คนไข้อยู่ในห้อง ไอซียู นะค่ะ ทางคุณหมอยังไม่ให้เยี่ยม แต่เดี๋ยวเชิญคุณผู้หญิงมาพบกับอาจารย์หมอเพื่อฟังอาการคนไข้ทางนี้ค่ะ” พระพายเดินตามพยาบาลไปด้วยอาการหม่อลอยน้ำตาคลอตลอดเวลา

“สวัสดีค่ะคุณหมอ ไม่ทราบว่าคุณพ่อดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ”

“สวัสดีครับ ก่อนอื่นหมออยากให้ญาติทำใจนะครับ คนไข้เป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่คนไข้ไม่ยอมรักษาตัวและพอมาเจอเรื่องที่ช็อกทำให้อาการทรุดน่ะครับ”

“พายไม่ทราบเลยค่ะว่าคุณพ่อเป็นโรคหัวใจ” พระพายบอกคุณหมอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย

“ตอนนี้เอาเป็นว่า อย่าพึ่งให้คนไข้มีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจนะครับ ไม่งั้นคนไข้อาจจะช็อกอีกรอบน่ะครับ”

“ได้ค่ะ พายจะระวังเรื่องนี้ ขอบคุณ คุณหมอมากนะค่ะ” หลังจากคุยกับหมอเรียบร้อยหญิงสาวก็เดินมาที่หน้าห้อง ไอซียู เพื่อมาดูอาการของพ่อเธอซึ่งสามารถมองเห็นผ่านกระจกเล็กนั่น เมื่อเห็นสภาพของพ่อเธอแล้ว หญิงสาวถึงกับทรุดลงหน้าห้องพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น พลางลวงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อต่อสายหาแฟนหนุ่มของตัวเองเพราะตอนนี้เธอต้องการกำลังใจจากเขามาที่สุด

“ฮัลโหลค่ะพี่รัน” หญิงสาวยิ้มออกมาเมื่อชายหนุ่มยอมรับสายเธอแล้ว

“สวัสดีค่ะ ตอนนี้คุณรันไม่ว่างรับสาย มีอะไรฝากฉันไว้ได้นะค่ะ”

“คุณ..เป็นใครค่ะ” พระพายถามออกไปด้วยความตกใจที่มีผู้หญิงมารับโทรศัพท์ของชายหนุ่ม

“ฉันก็เป็นผู้หญิงของคุณรันน่ะสิค่ะ” หลังจากที่ได้ยินก็ทำให้พระพายถึงกับช็อกไป

“ทำอะไร” ชายหนุ่มตะคอกถามพร้อมกับกระชากโทรศัพท์ออกมาแล้วกดตัดสายไปทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของพระพายโชว์อยู่

“คุณรันคือว่า...”

“ออกไป แล้วอย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก ออกไป”  หลังจากที่ไล่สาวสวยที่เข้าเจอในผับไป ชายหนุ่มก็เปิดหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดเบอร์ที่โทรเข้ามาเมื่อกี้เพื่อจะโทรออก แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็กดปิดโทรศัพท์ทิ้งไปพร้อมกับกระดกเหล้าในแก้วตนหมดในรวดเดียว

“อือ เอาเหล้ามาอีกแก้ววว”

“พอเถอะครับ คุณรันเมามากแล้ว” ดินแดนเอ่ยออกไปพร้อมกับแบกร่างชายหนุ่มไปขึ้นรถ

“ฉันไม่มาวว”

“ผมไม่เข้าใจคุณรันจริงๆ รักเขาแล้วจะทำร้ายเขาทำไม” ดินแดนเอ่ยกับตัวเองหลังจากเห็นสภาพของเจ้านาย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา คุณหมออนุญาตให้นายพินิจออกมานอนพักฟื้นที่ห้องธรรมดาได้แล้วหลังจากที่ต้องนอนดูอาการในห้อง ไอซียู มาหลายวัน

“คุณพ่อค่ะ วันนี้พายทำโจ๊กมาให้คุณพ่อด้วยนะค่ะ” หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องคนไข้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างจากจิตใจตอนนี้ที่มันเจ็บปวดเหลือเกิน หลังจากวันที่โทรหายชายหนุ่มแล้วมีผู้หญิงรับสายเธอก็ไม่ได้โทรหายชายหนุ่มอีกเลย ซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่โทรมาหาเธอเหมือนกัน หญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มคงต้องการเลิกกับเธออย่างแน่นอนไม่งั้นเขาคงไม่หายหน้าไปหลังกลับจากเที่ยวด้วยกันหรอก

“พายเป็นอะไรหรือป่าวลูกทำไมดูเหม่อๆ”

“ป่าวค่ะ มาทานข้าวกันค่ะ” หญิงสาวหันมายิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจออกไปเนื่องจากไม่อยากให้พ่อของเธอต้องเป็นกังวล

ฝากกดใจ ฝากติดตามนิยาย ฝาก comment เพื่อเป็นกไลังใจให้ไรท์ด้วยนะค่ะ

ขอบคุณมากค่าา