ตอนที่ 10 คุณมันบ้า

ตอนที่ 10 คุณมันบ้า

รถยนต์เริ่มเคลื่อนไหวไปเรื่อย ๆ ภายในรถมีแต่ความเงียบงันและลมหายใจถี่ ๆ ของหลี่เหมย จนคนที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยปากถาม

"เป็นห่วงมันหรือไง ที่อยากหนีออกมาจากบ้านของฉันเพราะไอ้ผู้ชายคนนั้นหรอกหรือ นี่คือเหตุผลที่เธออยากหย่ากับฉันสินะ "

"ฉันบอกกี่รอบแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณจิ้นฟง เขาเป็นแค่เจ้าของห้องพักเท่านั้น "

"คิดว่าฉันโง่หรือไงที่มองไม่ออกว่ามันชอบเธอนะห่ะ!! เมื่อครู่น่าจะสั่งสอนให้มากไปกว่านั้นตัดขาทิ้งตัดแขนทิ้งหรือควักลูกตาออกถึงสาสมที่จ้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น" เขาตวาดใส่เธอเสียงดังก่อนจะหันไปอีกทางเพื่อสงบอารมณ์ล้วงบุหรี่ออกมาสูบพลางเปิดกระจกรถเลื่อนต่ำลง

"คุณมันบ้าไปแล้วจริง ๆ ถ้าทำถึงขนาดนั้นก็ฆ่าฉันไปด้วยเลยสิ" ยิ่งเธอได้ยินคำพูดของเขาวันนี้เธอยิ่งหงาดกลัว และจำภาพที่เขาไล่เธอออกจากบ้านไปหาความตายก็แวบเข้ามาอีกครั้ง

"หยุดพูดคำนี้ฉันไม่อยากฟัง เธอจะตายได้ก็ต่อเมื่อฉันอนุญาตเท่านั้น" แววตาทมิฬมองมายังเธอ เขารักเธอเสียจนไม่อยากจะจากเธอไปไหน ทำไมเป็นเธอที่พยายามออกห่างเขาแบบนี้ ยิ่งคิดเขายิ่งไม่เข้าใจความคิดของหญิงที่อยู่ตรงหน้าสักนิด หลี่เหมยนั่งเงียบตลอดทาง ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่นั่งอยู่บนรถเธอเผลอหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย หรือเพราะตอนนี้เธอท้องอยู่จึงทำให้เพลียง่ายกว่าเดิม

เจี้ยนเฉินเหลือบมองเธอบ่อยครั้งเห็นเธอหลับจึงค่อย ๆ ใช้มือจับศีรษะของเธอให้เอนเอียงมาพิงหน้าอกของเขาและใช้มืออีกข้างโอบกอดเธอเอาไว้ไม่ให้เธอเซถลาเมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวเข้าโค้ง

'ทำไมกันนะหลี่เหมย เมื่อก่อนเราสองคนรักกันมากไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้เธอกลับผลักไสฉัน ทำให้ฉันต้องร้ายแบบนี้ ไม่เข้าใจเธอสักนิด' เขาคิดในใจพลางถอนหายใจเบา ๆ

มาถึงบ้านตระกูลเฟิ่งท้องฟ้าใกล้สว่างการเดินทางใช้เวลามากทีเดียว

หลี่เหมยสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นว่าตนเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเจี้ยนเฉิน ก่อนจะหันไปมองด้านนอก

“ตื่นแล้วสินะ ถึงบ้านพอดีจะลงไปเองหรือให้ฉันเป็นคนอุ้มเธอลง”

“ฉันเดินเองได้ “หลี่เหมยรีบเดินลงจากรถยนต์ทันที ดวงอาทิตย์เริ่มส่องสว่างแม่เฟิ่งตื่นแต่เช้าตรู่มายืนคอยอยู่หน้าประตูอย่างไม่พึงพอใจ เมื่อเห็นหลี่เหมยเดินเข้ามาในบ้าน

“ตามกันกลับมาจนได้สินะ เหลือเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ลูกชายของฉันยอมตัดขาดความเป็นแม่ลูก เธอมีดีอะไรกันแต่อย่างไรฉันก็ไม่มีทางยอมรับเธออยู่ดี ฉันจะทำให้เจี้ยนเฉินเห็นเองว่าเธอมันนิสัยใจคอเป็นอย่างไร และเรื่องเมื่อวานเป็นแผนของเธอไม่ใช่ฉัน “”แม่เฟิ่งพูดออกมาเบา ๆ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้ามา

“กลับมาอีกจนได้นะ เมื่อวานเธอเป็นคนวางแผนทุกอย่างและบอกจะไม่กลับมาอีกแล้วนี่มันอะไรกัน ทำให้ฉันกับเจี้ยนเฉินทะเลาะกันหรือว่านี่คือแผนที่เธออยากใส่ร้ายฉันให้ฉันแตกแยกกับลูกชายกันห่ะ”

“เฮอะ! ฉันก็ไม่อยากกลับมาที่นี่นักหรอก แต่เพราะลูกชายของคุณต่างหากที่ไปลากตัวฉันกลับมา ใช่เรื่องเมื่อวานเป็นแผนการของฉันเอง ฉันมันเลวและร้ายก็เป็นอย่างนี้แหละนะหญิงสาวที่มาจากชนบทไม่มีอะไรมากนักหรอกสมองของฉันคิดแต่เรื่องเงินทองความสุขสบาย”

“เจี้ยนเฉินลูกเห็นหรือยังว่านังหลี่เหมยร้ายแค่ไหน เรื่องเมื่อวานแม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริง ๆ นะ เมื่อรู้ว่าเป็นอย่างนี้ลูกจะยังเอามันมาเป็นภรรยาอยู่อีกหรือ”

“คุณแม่ครับเรื่องนี้เป็นเรื่องของผมกับหลี่เหมย ขอจัดการกันเองหากคุณแม่ยังเข้ามายุ่งวุ่นวายผมจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น แม้ว่าเรื่องที่หลี่เหมยหนีออกไปจากบ้านแต่เรื่องที่เสี่ยวลี่เข้าไปอยู่ในห้องผมมันคนละเรื่องกัน เรื่องนั้นคุณแม่จะบอกว่าไม่ใช่ฝีมือคุณแม่คงไม่ได้ ส่วนเธอมานี่” เจี้ยนเฉินดึงมือของหลี่เหมยเดินตามมาที่ห้องก่อนจะล็อคประตู เขากลัวว่าเธอจะหนีไปอีกจึงนำโซ่ตรวนมาล่ามขาของเธอไว้กับเสาปลายเตียงนอนพร้อมเอากุญแจมาไขเอาไว้ครั้งนี้เธอไม่สามารถหนีเขาไปทางไหนได้อีกต่อไป

“คุณทำอะไร! เอาโซ่มาล่ามฉันไว้อย่างนี้ไม่ได้นะ มันเกินไปแล้ว นี่นะหรือที่บอกว่ารักฉัน แต่ล่ามฉันไว้ยิ่งกว่าสัตว์เลี้ยงเสียอีก”

“เพราะว่าฉันรักเธอนะสิ ถึงได้ทำแบบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะหนีฉันไปอีกทำแบบนี้เธอจะได้หนีจากฉันไปไม่ได้”

“ยิ่งคุณทำแบบนี้ฉันจะยิ่งอยากหนีไปจากคุณ”

“ไม่มีทางเสียหรอก นั่งอยู่ที่นี่สักครู่ผมจะไปสั่งให้ป้าหลินนำกับข้าวมาให้ ส่วนเรื่องส่วนตัวฉันจะจัดการเอง” พูดจบเขาเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจเลยว่าความรู้สึกของหลี่เหมยตอนนี้แตกสลายไปหมดแล้ว

“นี่นะหรือคนที่ฉันรักจนหมดหัวใจ เขาไม่ได้ฆ่าฉันในทีเดียวแต่ค่อย ๆ ฆ่าฉันให้ตายไปทีละนิด การจะหนีจากเขาครั้งนี้ทำไมถึงได้ยากเย็นเช่นนี้แล้วฉันต้องทำอย่างไรไม่ให้ชะตาชีวิตกลับไปเป็นเหมือเดิม ”ร่างเล็กมองข้อเท้าที่ถูกโซ่ตรวนคล้องเอาไว้ในใจของเธอปวดร้าวคิดหาทางออกจนปวดหัวไปหมด

ไม่นานเสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมป้าหลินที่ยกชามข้าวเข้ามา เธอเห็นหลี่เหมยก็ตกใจใบหน้าซีดเซียว

“คุณหลี่เหมยทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้คะ ฉันคิดว่าคุณจะหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้แต่กลับถูกคุณชายจับตัวกลับมาจนได้”

“ป้าหลินฉันพยายามแล้วค่ะ ฉันไม่หิวและไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นเอาออกไปเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้ป้าหลินมาเห็นสภาพน่าสมเพชอย่างนี้”

“โธ่ ๆ คุณหลี่เหมย กินสักหน่อยนะคะ ยิ่งทำแบบนี้ร่างกายของคุณแย่เอาได้ เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคิดทีหลังคุณต้องกินอาหารให้มีเรี่ยวแรงเสียก่อน เรื่องไหนที่ฉันช่วยได้ฉันจะช่วยเต็มกำลังค่ะ” ป้าหลินเห็นสภาพที่หมดสิ้นหนทางของหลี่เหมยยิ่งสงสารเธอจับใจ เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณชายจะทำเรื่องแบบนี้กับคุณหลี่เหมย

หลี่เหมยคิดตามคำพูดของป้าหลิน ต่อให้เธอไม่กินอาหารก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้ หากเธอป่วยขึ้นมาเจี้ยนเฉินคงพาไปตรวจร่างกายตอนนั้นเขาจะรู้ว่าเธอท้อง เธอจะยิ่งทำอะไรยากมากขึ้น และลูกในท้องจะได้ไม่กินอะไรหากเธอไม่กินอะไรลงท้องเลย เธอจึงพยักหน้ารับอาหารจากป้าหลินมากินจนหมดชาม

“ฉันกินก็ได้ค่ะ ขอบคุณป้าหลินนะคะที่เตือนสติ”