ตอนที่ 11 นางร้ายกำเนิด

ตอนที่ 11 นางร้ายกำเนิด

เจี้ยนเฉินลงมาบอกกับป้าหลินก่อนจะเดินไปกำชับกับลูกน้องทุก ๆ คนให้ตรวจตราเข้มงวดที่หน้าประตูห้ามไม่ให้ไปทำงานอย่างอื่นหากไม่ใช่เขาเป็นคนสั่ง เมื่อสั่งการเสร็จเขาเดินกลับเข้ามาในบ้านเห็นแม่เฟิ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่เก้าอี้ จึงเดินเข้าไปหาเพื่อพูดเรื่องของหลี่เหมยให้มารดาเข้าใจ

“คุณแม่ครับ ต่อจากวันนี้ไปผมจะกลับมาอยู่บ้านทุกวัน และบอกเอาไว้เลยว่าผมไม่มีทางหย่ากับหลี่เหมย ไม่ว่าเธอจะอยากหนีไปจากผมมากแค่ไหนผมก็ไม่มีทางจะปล่อยเธอไป ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณแม่จงเกลียดจงชังอะไรเธอ แต่ว่าต่อจากนี้ห้ามต่อว่าหรือทำอะไรเธออีก เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดกับคุณแม่ หากยังทำอยู่แล้วผมจับได้ ผมจะย้ายออกจากที่นี่ทันที”

“เจี้ยนเฉิน ฉันเป็นแม่แกนะทำไมถึงมาพูดจาแบบนี้กันห่ะ หรือว่านังหลี่เหมยมันเป่าหูลูกใส่ร้ายแม่”

“ไม่มีใครเป่าหูใครทั้งนั้นและเรื่องของเสี่ยวลี่อย่าให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้ามีอีกครั้งผมจะไม่ไว้หน้าอีกต่อไป”

พูดจบเจี้ยนเฉินเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเขายังต้องเข้ากรมเพื่อสะสางงานที่ค้างอยู่เมื่อวานนี้

แอ้ด…เสียงประตูดังขึ้นหลังจากที่ป้าหลินออกไปพักใหญ่ หลี่เหมยไม่มองเพราะรู้ว่าใครเข้ามา ความเงียบเริ่มปกคลุมในห้อง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งตัว มองผ่านกระจกก็เห็นเพียงแค่ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกของหลี่เหมยที่มีต่อเขา

“วันนี้ฉันจะออกไปกรมสักพักแล้วจะรีบกลับเข้ามา ตลอดทั้งวันจะมีเพียงป้าหลินเข้ามาหาเอาอาหารมาให้เท่านั้น อย่าคิดว่าจะหนีไปอีก”

“คิดว่าฉันจะหนีไปทางไหนได้อีก ในเมื่อขาของฉันถูกล็อกเอาไว้ราวกับนักโทษแบบนี้ ทำอย่างนี้สู่ฆ่าฉันให้ตายจะดีเสียกว่า”

“ซูหลี่เหมยทำไมเธอเอาแต่พูดถึงความตาย อยากหนีจากฉันขนาดนั้นเลยหรือไงถึงเอาความตายมาต่อรองกับฉันแบบนี้”

“ฮึ ใครกันแน่ที่เป็นคนยุยงให้ฉันไปพบเส้นทางจบชีวิตไม่ใช่คุณหรอกหรือ?”

“อย่าคิดทำอะไรสิ้นคิดเด็ดขาดหากเป็นแบบนั้นฉันจะให้หม่าถงมาคอยเฝ้าจับตาดูในห้องนี้ทั้งวันเลือกเอาว่าเธอต้องการแบบไหน” หลี่เหมยเหนื่อยใจจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะพูดแบบไหนชายคนนี้ก็ไม่มีทางเปลี่ยนความคิด เธอเองก็สิ้นหนทางเลือกรอชะตากรรมเดิมให้เกิดขึ้นอีกครั้งเช่นนั้นนะหรือ?

หลังจากที่เจี้ยนเฉินออกไปจากห้อง หลี่ิเหมยเดินไปไหนได้ไม่ไกลมากนักเพราะโซ่มีความยาวเพียงสั้น ๆ เท่านั้น เธอเดินไปรอบเตียงและข้าง ๆ เตียงเท่านั้น สักพักเสียงประตูห้องก็เปิดเข้ามาอีกครั้ง เธอจ้องมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ฝาผนังก็ยังไม่ถึงมื้ออาหารกลางวัน ป้าหลินเอาอะไรมาให้อย่างนั้นหรือ? หรือว่าจะเป็นหม่าถงที่มาเฝ้าเธออย่างที่เขาบอกเมื่อเช้า แต่เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาก็ต้องแปลกใจ

“ฮึ ฮึ น่าสมเพชจริง ๆ ทำอีท่าไหนลูกชายของฉันถึงได้ล่ามไว้เหมือนหมา”

“ถ้าจะเข้ามาหาเรื่องก็เชิญออกไปเถอะค่ะ ฉันไม่อยากจะทะเลาะด้วย แค่นี้ก็เหนื่อยใจมากพอแล้ว”

“แกนี่นะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ต้องการเรียกร้องความสนใจให้ลูกชายของฉันรักและสนใจมากกว่าเดิม ถึงกล้าทำให้ฉันกับเจี้ยนเฉินทะเลาะกันเพราะแก”

“ฉันไม่เคยต้องการความรักจากเจี้ยนเฉิน หากจะดีคุณช่วยไปพูดกับลูกชายของคุณให้ฉันทีว่าฉันต้องการหย่าต้องการออกไปจากชีวิตของคนตระกูลเฟิ่ง ทำสิคะ หากทำได้ฉันจะขอบคุณมาก ๆ”

“แค่แกอ้าปากฉันก็รู้แล้วว่าแกพูดเพื่อยุยงให้ฉันไปพูดเรื่องนี้กับเจี้ยนเฉินให้ฉันทะเลาะกับเขา ไม่มีทางเสียหรอกฉันไม่ได้โง่และไม่มีทางจะรับแกเป็นลูกสะใภ้เพราะลูกสะใภ้ของฉันคือหนูเสี่ยวลี่เท่านั้น ไม่ว่าแกจะทำอะไรฉันจะขัดขวางทุกอย่าง อีกไม่นานจะถึงงานไหว้บรรพบุรุษตระกูลเฟิ่งวันนั้นฉันจะจัดการให้หนูเสี่ยวลี่เข้ามาเป็นสะใภ้บ้านหลังนี้อย่างเต็มตัวส่วนเธอฉันจะเป็นเขี่ยทิ้งเอง ฮ่า ฮ่า ”แม่เฟิ่งหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนจะเดินออกไป คำพูดของเธอไปกระตุ้นความรู้สึกเจ็บแค้นเมื่อครั้นที่หลี่เหมยเคยพบเจอเมื่อครั้งอดีต ในเมื่อตอนนี้ไม่ว่าเธอจะหนีอย่างไรก็หนีไม่ได้ เธอจะรอให้มีจุดจบเช่นเดิมทำไมกัน ในเมื่อเธอสามารถกลับมาเปลี่ยนแปลงมันได้ และต่อไปนี้เธอจะไม่มีความรักจะมีเพียงการแก้แค้นเท่านั้น จะทำให้ตระกูลเฟิ่งย่อยยับอย่างที่เธอเคยพบเจอให้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด

“ในเมื่อฉันหนีไม่ได้ ไม่ยอมหย่าให้ฉัน ได้เมื่อบีบบังคับฉันแบบนี้ฉันจะตอบสนองเอง ตอนแรกฉันคิดจะปล่อยผ่านไปไม่ให้มีอะไรติดค้างแต่ตอนนี้ฉันจะขอเป็นนางร้าย ทำทุกอย่างเพื่อลูกของฉันที่กำลังจะเกิด และฉันมีทะเบียนสมรสเป็นภรรยาของเฟิ่งเจี้ยนเฉินถูกต้องตามกฎหมายต่อจากนี้ฉันจะเอามันออกมาใช้ ฉันจะร้ายให้มากกว่าที่แม่เฟิ่งคิดเอาไว้รอรับมือจากฉันได้เลย” สีหน้าดวงตาของหลี่เหมยเปลี่ยนไปทันที ต่อจากนี้ไม่ว่าจะทำอะไรเธอจะไม่หนีอีกต่อไปจะสู้อย่างซึ่ง ๆ หน้าปกป้องศักดิ์ศรีและแก้แค้นทุกคนด้วยมือของเธอเอง

สิ่งแรกที่เธอจะทำคือฝืนใจกลับไปเป็นเหมือนเดิมมอบความรักอ่อนหวานเพื่อหลอกล้อให้เจี้ยนเฉินหลงรักเธอหัวปักหัวปรำ ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาต้องมอบให้เธอทุกอย่างเหมือนตอนนี้ที่เขาไม่อยากให้เธอหนี เพียงดึงมารยาส่วนที่เธอไม่เคยคิดจะใช้มันมาใช้ให้เจี้ยนเฉินลุ่มหลงไม่ใช่เรื่องยาก ต่อไปนี้ใครจะมองเธอเป็นเช่นไรเธอไม่สนใจมันอีก ในเมื่อเป็นคนดีกลับถูกเอาเปรียบรังแกจนพบเจอความตาย ครั้งนี้เธอจะร้ายสู้รับมือกับคนที่คิดไม่ดีกับเธอพร้อมทำร้ายเธอทุกครั้งที่มีโอกาส

“แม่เฟิ่งคุณพลาดแล้วที่บอกแผนการกับฉัน คิดว่าฉันอ่อนแอเป็นคนเดิมที่ยอมทุกอย่างนั่นหรือ? ฮึ ฮึ นางร้ายถือกำเนิดตั้งแต่วันนี้ ฉันจะทำให้บ้านหลังนี้ลุกเป็นไฟ ไม่มีทางสุขสงบได้อีก”